Frækorn - 30.06.1903, Qupperneq 5

FRÆKORN.
§5
æðra og fyllra lífi, en oss hafði í hug
komið. Vér gleymum þessu lítilræði,
sem vér höfum mist og verðum frá oss
numdir, og beygjum aftur kné vor í
anda fyrir hinu dásamlega lífi, sem all-
staðar kemur í ljós, og sem vér höfð-
um aldrei séð nema að utan. Nú hafa
vonbrigðin opnað augu Vor fyrir því og
fært oss nær því en áður, Það er eins
og oss hafi verið boðið úr eldhúsinu,
sem vér áður vorurn í, inn í dagstofu
náttúrunnar sjálfrar. Þar situr hún sjálf
og talar við oss eins og börn sín Og
sjálfir verðum vér frjálslegri en áður,
finnum betur til, og lifum meira í félagi
v ð aðra, fyrir utan oss sjálfa.
>Ei vitkast sá, sem verður aldrei
hryggur,
hvert vizkubarn á sorgarbrjóstum
liggur*.
Pað er sannmæli.
Það borgar sig að missa af ?einní
eða tveimur lítilfjörlegum vonum og geta
fyrir það notið lífsins miklu betur en
áður, geta haft meira yndi af grænni
birkigrein eða fögrum sólskinb'etti og
geta fundið fyllra líf bærast í æðum sín-
um og anda,
Og væri ekki til sjúkdómar og dauði,
þá yrði þess skammt að bíða, að hver
æti annan upp af hatri, illgirni og harð-
ýðgi. Það er giöfin, sem gerirlífið svo,
að hægt sé að lífa því. Það eru sjúk-
dómarnir, sem valda því, að oss þykir
nokkuð til heilsunnar koma. Það eru
veikleikar manna, sem eru undirrót fram-
fara og menntunar. Af sorgum og þján-
ingum sprettur meðaumkun og líkn.
Það er dauðinn, sen gerir lífið dýpst
og hæst, það er dauðinn, sem veitir
því dýrðlegustu von, sem breiðir yfir það
hinn hreinasta og fegursta Ijóma. Upp úr
gröfinni sprettur hin hreinasta lind kær-
leikans, sem upp sprettur til eilífs lífs.
Það eitt er vírt, að þessir »skuggar
lífsins« hreinsa mannlegt líf, gera það
öflugra, hefja það og göfga. Fyrir þeim
sannleika verður hver maður að beygja
sig, bæði guðleysinginn og sá, sem enga
von hefur.
Og et skuggarnir hafa þennan tilgang,
og breytast í ljós aftur, þegar þeir hafá
lokið æltunarverki sínu, ef það er til-
gangur sorga og þjáninga, að fullkomná
oss, ef það, sem fæst gegnum þær, líð-
ur ekki undir lok í dauðanum, heldur
verður einmitt ófölnanlegur ávöxtur þess
jarðneska lífs, — já, þá segja öll guð-
spjöllin satt, og þá benda allir fegurstú
draumar mannkynsins í rétta átt, Og
þá væri lífið óendanlega háleitt og heÞ
lagt, dásamlegt og dýrðlegt. Og sjálf-
ságt er það svo. Spurðu vorgrænt grás-
ið og heiðbláan himininn, hvort það sé
ekki.
»A sorgarhafsbotni sannleiksperlan skín,
þann sjó'nn máttukafa, efhún skal verða
þín «.
(Lauslega þýtt af Bjarna Jónssyni).
@“gXs ®é5 fer® S
Hve lengi—?
Nokkur orð um fríkirkjumálið.
—o —
Hve lengi á að bfða þess, að alþing
Islands geti veitt mönnum það frelsi og
þau mannréttindi, sem hver einasti maður
viðuikennir þó, að séu sjálfsögð?—■
Hvenær á að láta menn vera frjálsa í því,
hvern þeir eiga að tilbiðja og hvernig
þeir vilja dýika hann? — Hvenær tkyldi
löggjafarþing þjóðarinnar sjá sér fært að
gera enda á pvt ranglæti, sem á sérstað
í kirkjttlegu tilliti, þar sem lög landsins
gjöra alls ókristnum miinnum að skylda
að styðja með fjárframlögum kirkju og
trúarbrögð, sem þeir sumir hverjir í hjarta
sínu og lífi afneita?
Kristindórnurinn er byggður á grund-
velli, sem aldrei getur samrýmst neinni
þvingun. Kristur segir sjálfur um þann,
sem ekki trúir, að hann vilji ekki beita
valdi gegn honum,
Hann segir:
»Og þó einhver heyri mín orð og trúi
ekki, þá dæmi eg hann samt ekki.«
En ríkiskirkjan segir:
»Ef einhver heyrir orð mín og trúir
ekki, þá dæmi eg hann, og þar að aukí
tek eg með valdi af honum borgun fyrir