Frækorn - 30.06.1903, Qupperneq 14

F-RÆKORN.
95
heyra, að frú Lester væri úti á lands-
bygðinni*.
»Hún og Sidney komu hingað í dag,
en eg vildi ekki segja yður það», sagði
Eunice blíðlega.
»Þetta er þá sonur minn; eg verð að
sjá hann«. Og hann horfði aftur þang-
að, sem Sidney stóð á grasfletinum og
vafði öðrum handleggnum um um háls
móður sinnar, en með hinni hendinni var
hann að toga í móberjablöðin, sem næst
honum voru.
ísabella leit stillilega út; það var ekki
hin glæsilega og stoltlega lsabella, eins
og áður hafði verið, heldur róleg, hugs-
andi og döpur, og það var auðséð, að
móðurástin gat ekki alveg drifið á burtu
hina blíðu angurværð af andliti hennar,
og það var langt frá, að hún vissi nokk-
uð hvaða augu horfðu á hana í þessu
augnabliki.
»Eg verð að finna Sidney minn«, sagði
Francie svo í breyttum og skjálfandi
málróm. — »Viljið þér koma honum til
mín ?«
»Þau koma nú«, svaraði Eunice.
»Þá vil eg fara í eitthvert annað her-
bergi; eg get ekki — eg vil ekki sjá
hana«. Og með hinu gamla kaldlyndi
sínu flýttí Francis sér inn í annað her-
bergi, áður en hún kom inn.
»Sidney, komdu með mér inn í bóka-
stofuna«, sagði Eunice og beygði sig
yfir barnið til að dylja geðshræringu sína,
»Það er maður, sem vill fá að sjá þig«.
»Hver er það?« spurði frú Lester.
»GamalI kunningi — nei, eg ætlaði
að segja ókunnugur«, svaraði frú Wolf-
erston, svo óvön við alla uppgerð, að
frænka hennar gat sér strax til, hvað
um mundi að vera. Hún skalf ákaflega
og settist niður, en þegar Eunice tók í
hönd Sidney til þess að fara með hann
inn í bókastofuna, stóð hún á fætur.
»Nei, Eunice, þú mátt ekki svíkja mig«,
sagði hún fastlega. »Eg sé, hvernig í
öllu liggur, enginn annar en eg skal
fara með Sidney til föður hans. Hún
tók drenginn í fang sér, lét Eunice opna
dyrnar, gekk svo inn og lokaði dyrun-
um eftir sér.
Liðugan hálfan tíma, sem Eunice fannst
eins og heill dagur, sat hún framanvið
herbergisdyrnar og beið eftir því, hvaða
endalok yrðu á þessum fundi þeirra, sem
öll þeirra æfi hlaut að vera undir kom-
in, A endanum heyrði hún að barnið
kallaði hátt og hræðslulega inni í her-
berginu : »Frænka! frænka! komdu!«
Eunice gekk hálfhrædd inn. ísabella
var í öngviti, en hún lá í faðmi manns
síns, andlit hennar hvíldi á öxl hans, en
stór tár runnu úr hinum svörtu augum
Francis niður á hinar bleiku kinnar
hennar.
Þau voru orðin sátt hvort við annað,
kærleikurinn hafði unnið s'gur á drambi,
fáþykkju og ófyrirlátsemi, og hjónin voru
nú aftur sameinuð með þeirri ást, sem
var enn þá sterkari en þegar þau voru
nýgift.
Á heimili því, sem Francis fór nú til
með hina sannelskuðu konu sína, bjó
ekkert kaldlyndi framar eða leiðindi. Það
hefur líka máske verið hamingja fyrir
þau, að móðir Francis hvíldi nú undir
marmaraminnisvarða, sem var eins óeftir-
gefanlegur, skrautlegur og kaldur, eins
og hún hafði verið á meðan hún lifði.
Fullkomin sæla finnst ekki í heimi þess-
um, en sé paradís til á jarðríki, þá er
það hamingjusamt heimili, þar sem ást-
in er það ljós, sem skín á hvern hlut í
kringum menn.
Og þá viljum vér skilja við heimili
þessi. Sólskin hamingju, elsku og frið-
ar skín að lokum yfir þeim báðum.
rT
Leiðrétting.
Undir kvæðinu »Trúartraust« í 7. tbl. stend-
ur ranglega: J. S. J. á að vera: P. J.
Það er munur á bví-
»Stelir þú nokkrum fiskum, ])á er þú þjóf-
ur. Stelir þú úr banka, þá ert þú svikari.
Eyð leggir þú keppinaut þinn, þá ert þú »góð-
ur forretningsmaður.« Rænir þú landið, þá
ert þú ágætismaður. Gefir þú fátækum ógn-
lítið brot af því, sem þú hefur rænt, þá ert
þú — mannvinur,*
>HerQld.<