Alþýðublaðið - 30.06.1963, Blaðsíða 4

4 30. júní 1963 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ
TEFNA?
tngu Póllands, Sama skoðnn
gegnumsýrir blöð þau, sem seld
voru allt fram í maí með for-
síðufyrirsögnum eins og „Acht-
ung Breslau. Þjóðverjar eru á
leiðlnni."
Strax fyrsta kvöldið lenti
þeim Du Mont og Schellhaus,
flóttamálaráðherra í Neðra-
Saxlandi, saman. Hópur ungra
„Ieðurjakka“ reyudi að gera
aðsúg að Du Mont, en sjónvarps
bandsupptökur með eftirfarandi
hrópum mannfjöldans:: „Niður
með rauða svínið! Sendið ham
til Póllánds! Judensau! Pólski
hundur! Drepið hann!“
„Der Spiegel", seg.r að þýzku
flóttamennirnir hafi sýnt sömu
rétíarvitund og hvíti skríllinn
í Alabama. Lífi sjónvarpsmanns
ins var naumlega bjargað þegar
lögreglan tók rösklega í ta .n-
ana.
Náv'st Adenauers og Brandts
er ekkí eina kaldhæðni ástands
ins. Du Mont var viðstaddur
fundinn í boði BHE og hafði
verið hvattur t'l þess að sann-
færast um friðsemi Slésíumanna
En mesta og mikilvægasta kald
ADENAUER, BRANDT og SCIIELLHANUS í KÖLN — gríman var seinna lögð niður.
„Sá, sem svíkur
Breslau<£
Um hvítasunnuna héldu 300
þús. Súdeta-Þjóverjar fund í
Stuttgart og hlýddu — eins og
venja er ár hvert — á ráðherra
frá Bonn, sem sagði þeim, að
Miinchen-samningur Hitlers og
Chamberlains væri enn í gildi.
Samkvæmt samningnum her-
tóku Þjóðverjar vestur-landa-
mærahéruð Tékkóslóvakíu.
í vdkunni á eftir héldu 250
þús. fíóttamenn frá Slésíu lands
fund í Köln og þar var það sem
hneykslið gerðist. Hneyksli
þetta hefur haft þau áhrif, að
hefndarstefnu-vandamálið er ef
til vill í fyrsta skipti komið til
alvarlegrar umræðu.
Tilefnið var sjónvarpskvik-
myndin „Pólverjar í Breslau“,
sem sýndi þá staðreynd sem
ekki er ný né sériega athyglis-
verð, að Pólverjum hefur í aðal
atriðum tekizt að samlaga hin
fyrrverandi landsisvæði Þjóð-
verja. En hinn voldugi skoðana
myndunarhópur,. BHE (Bund
der Heimatsvertriebenen, s r.n
tök heimanrekinna) vill ekki
að þetta sé sagt hátt og opin-
skátt. Þar að auki var höf-
undur kvikmyndarihnar
sjónvarpsHfréttamaðr^mri Nev
en Du Mont, viðstaddur fundinn
til þess að gera um hann sjón
rarpskvikmynd.
mensnimtr af:)|tíýrðu því með
því að beina sjónvarpsmyndavél
unum að þeim og kvikmynda þá.
Daginn eftir var aðalviðburð
ur hátíðahaldanna á dagskrá, og
meðal ræðumanna voru Adenau
er kanzlari og kanzlaraefni jafn
aðarmanna, Willy Brandt. bað
var sannarlega kaldhæðni ör-
laganna, að báðir gestirnir lögðu
áherzlu á friðsemi Slésíumanna.
Willy Brandt beindi máli sínu
til „vina og andstæðinga eriend
is“ og kvað Slésíumenn og aðra
flóttamenn hafa sýnt mikla
stillingu. Adenauer sagði, að
menn mættu ekki misskilja þótt
Slésar hittust til þess að ‘ifja
upp gamlar endurminningar.
„Friðsemin“ kom í ljós litlu
síðar þegar Schellhaus svaraði
hinum vingjamlcgu orðum með
kröftugri árás á Neven-Du Mont
sem hann sakaði um lygar og
ragmennsku. Hann lauk máli
sínu með því að lýsa yfir, að „sá
sem í dag gefur Breslau á bát-
inn svíkur Berlín á morgun.“
Skríður til skarar
Þeir Adenauer og Brandt
voru enn viðstaddir þegar Slés
iumenn létu síðan skríða til
skarar undir vígorðinu „Hann
hefur svikið átthaga okkar —
við höfum engin not fyrir bols
évika.“ Útvarps- og sjónvarps-
menn hafa í sínum fórum segul
hæðnin felst ef til vill í mikilli
klípu, sem flóttamannaforingj-
arnir eru komnir í. Aukið of
stæki þcirra er í öfugu hlutfalli
við mikla fækkun á félagasivá
samtakanna.
Schellhaus BHE-ráðherra
hafði jafnt hugmyndafræðilegar
sem persónnlega ástæður til
þess að_ hata Nuven-Du Mont
fyrir Breslau-útsendingu hans.
Þegar , henni var sjónvarpað
fyrst 7. maí átti Schellhaus að
halda ræðu í hinu sterka vígi
flóttamanna, Wolfsbuttel, til
þess 'að afla atkvæða í kosning
unum, sem þá stóðu fyrir dyr-
um í Neðra-Saxlandi. Slésíu-
menn kusu heldur að horfa á
myndina um átthaga sína cn
að hlýða á Schellhaus. Aðeins
14 menn mættu á fundinum,
sem hann boð'aði til.
Og þegar til kastanna kom
sýndu kjósendur í Neðra-Sax-
landi — en þar eru nú fleiri
flóttamenn en í nokkru öðru
íylki í Vestur-Þýzk^landi —
sömu afstöðu. BHE var í raun
og veru þurrkað út. Átthaga-
fundurinn olli BHE einnig von-
brigðum. Á pappírnum 'er
fjöldi þátttakenda á þessum
fundum tilkomumikill og ógn-
vekjandi — 250 þús. manns með
fána, einkennisbúninga og
trommur. Allt minnir þetta á
hina vondu fortíð.
Framli. á 14, síðu
Frá „Grosskundgebung“ - Frankfurt. Þátttakendur á leið
til fjöidafundar.
aðeins hægt að leysa í samvinnu
við Rússa. Brandt og Erbard,
eftirmaður Adenauers, lögðu á-
herzlu á þessa samvinnu við
Rússa með endursameiningu
í huga. Þetta er talið stinga í
stúf við fyrri minningarræður.
En kannski er það sem látið
var ósagt, mikilvægara. T .ls-
verða athygli vakti, að Adena I
er rauf gamla hefð og hafn i Vi
boði um að tala á fundi 350 þús.
Austur-Prússa í Diisseldorf
17. júní. Ekki er ósennilegt tal
ið, að þessu hafi valdið miklar
umræður, sem uppi eru um
hlutverk það, sem flóttamennirn
ir gegna í vestur-þýzkum stjórn
málum.
Þannig er nefnilega mál með
vexti, að aðeins eru fáar vikur
liðnar síðan „pappírstígrisdýr'*
hefndarstefnunnar vakti
hnéyksli og þýzk blöð vöruðu
við endurtekningu á þessu
ftvmi lýðsfcrums. „Die Zeit“
sagði, að Þjóðverjar myndu allt
of vel eftir slíku lýðskrumi, sem
seinast hefði leitt til þess, að
bænahús Gyðinga voru brennd
til grunna og milljónir Gyöinga
myrtar.
Tilefnið voru fundir þeir,
sem samtök ,,IIeimatövertrie-
benen“ halda á hverju ári milli
hvítasuunu og ,einingardagsins‘
og halda lífinu í vofu hefndar-
stefnunnar. Nýtt minnisme ki
í smáþorpinu Timmendorfer við
Eystrasalt er tákn um kenningar
þær, sem foringjar 10 milljéna
þýzkra flóttamanna, sem hrakt
Ir voru eftir stríðið frá Súdeta-
héruðunum í Tékkóslóvakíu,
Siésíu og Ausur-Prússlandi,
lialda á loft.
Minnismerki þetta er kort af
Þýzkalandi úr bronzi. Landa
mærin eru ekki í samræmi við
aðstæður nú eða við Stór-Þýzka-
land Hitlers 1937. Þau eru
merkt eftir landamærum Keis-
araríkisins gamla frá árunum
fyrir 1914. Ef farið væri eftir
þeim nú, merkti það nýja skipt
UPPREISN verkamanna í
Austur-Berlín fyrir tíu árum
er enn í minnum höfð um allan
heim, þó að aðrar uppreisnir
gegn kúguninni austan járn-
tjalds séu gleymdar, eins og
Pilsen-uppreisnin I Tékkóslóva-
kíu. Ef til vill má segja, að ein
af ástæðunum sé sú, að á minn
ingard. uppreisnarinnar fá ýms
ir vestur-þýzkir leiðtogar tæki-
færi til þess að staðfesta tak-
markið — endanlega endUrsam
einingu „glötuðu héraðanna.“
Dagurinn veitir þeím tækifæri
til þess að mótmæla nokkrum
breytingum á landamærum
Þýzkalands, sem heimssíyrjöld
in hefur hatt í för með' sér.
í tilefni „ciiiingardagsins“
eru haldnir hundruð funda um
allt Vestur-Þýzkaland og í Vest-
ur-Berlín og osjaldan fara þeir
fram í anda, sem nefndur héfur
veríð „hefndarstefna“ og kann
það að vera meira eða minna
réti hugtak. Ferðamenn kynnast
hefndarstefnunni í formi landa-
koria í járnbrautarlestum, þar
sem gömiu héruðin Slésía og
AUstur-Prússland eru auðkennd
þannig: „Sem stendur undir
pólskri (eða sovézkri) stjórn.“
í ár var þessu öðru vísi hatt
að. Þingræða Adenauers í Bonn
í tilefni dagsins var áskorun til
Rússa um að láta af „sta!ínskri“
stefnu sinni í Austur-Þýzkala.idi
Þessi sterna væri einnig orðin
sovézku síjórninni byrði. Ade-
nauer vitnaði í Krústjov og
sagði, að þýzka vandamálið v.eri
stöð'ugt tilefni spennu í Evr 'r u
og lausn þess mundi auðveida
lausn annarra mikilvægra al-
þjóðamáia.
„Auhtung Brtslau£<
Aðrir ræðumenn gengu lengra
og vóruðu við tálvonum um
möguleikana á freísun Austur-
Þýzkalands. Brandt, borgarstjóri
Vestur-Berlínar, lagði áherzlu
á, að þýzka vandamálið væri