Alþýðublaðið - 30.06.1963, Blaðsíða 15

Japp sneri sér nú að hættu
minna efni.
„Ég hef beðið Charles Laver-
ton-West að líta inn til mín í
Scotland Yard eftir hálftíma.
Ég bjóst við, að þér vilduð
gjarnan vera viðstaddur".
„Það vildi ég fyrir hvern
mun“.
„Og yður þykir sjálfsagt vænt
um að heyra, að við höfum
spurt uppi Hapor Eustace. Hann
hefur sallafína íbúð við Crom-
■\vellgötu“.
„Afbragð".
„Og við höfum komizt að
ýmsu um hann. Ekki að öllu
leyti geðugur maður, Major
Eustaec. Þegar við h(jfum rætt
við Laverton-West, getum við
skroppið í heimsókn til hans.
Hentar það yður?“
„Fullkomlega".
„Gott og vel, þá komum við“.
Klukkan hálftólf var Charl-
es Laverton-West vísað inn í
herbergi Japps lgregluforingja.
Japp reis á fætur og heilsaði
honum með handabandi.
Þingmaðurinn var meðalmað
ur á hæð, mjög einbeittur í
framkomu. Hann var nauðrak-
aður, munnsvipurinn fjörlegur
eins og á leikara og augun lít-
ið eitt útstæð eins og oft er
einkenni góðrar ræðumennsku.
Hann var ásjálegur maður,
prúður og kurteis.
Enda þótt hann væri fölur og
lítið eitt dapurlegur, var hann
fullkomlega stilltur og form-
fastur í framkomu.
Hann tók sér sæti, lagði hatt
sinn og hanzka á borðið og leit
því næst á Japp.
„Ég vil byrja á að taka
fram, hr. Laverton-West, að
mér er fyllilega ljóst, hve þetta
hlýtur að vera dapurlegt fyrir
' yður“.
Laverton-West bandaði frá
sér með liendinni.
„Við skulum ekki ræða um
tilfinningar mínar. Segið mér,
yfirforingi, liafið þér nokkra
hugmynd um, hvað olli því að
unnusta — frú Allen svipti sig
lífinu“.
„Getið þér sjálfur ekki veitt
okkur neina aðstoð í því efni?“
„Nei, vissulega ekki“.
„Það var ekki um neinar
deilur að ræða? Ekkert missætti
á milli ykkar?"
„Ekki hið allra minsta. Þetta
kom mér algerlega á óvart“.
„Vera má að þér skiljið það
betur, ef ég segi yður að það
var ekki sjálfsmorð — heldur
morð“
„Morð?“ I’að var eins og aug
un ætluðu út úr höfðinu á
Laverton-West. „Þér segið
morð!“
„Alveg rétt. Og-nú, hr. Lav-
erton-West. hafið þér nokkra
hugmynd um, hverjum væri trú
andi til að hafa gert útaf við
frú Allen?"
Laverton-West svaraði af
'mikilli geðshræringu.
„Nei — nei, svo sannarlega
— ekki allra minnstu hug-
mynd! Það væri — blátt áfram
óhugsandi!"
„Hún minntist aldrei á neina
óvini? Engan sem bæri kala til
hennar?“
„Nei, aldrei“.
„Vissuð þér að hún átti
skammbyssu?“
„Mér var ekki kunnugt um
það“.
Þetta virtist hafa snert hann
illa.
„Ungfrú Plenderleith segir,
frú Allen. Fremur amasamur
kunningi að því er mér virtist.
Ég lét það í ljós við unn. — frú
Allen. Ég myndi ekki hafa ýtt
undir hann að heimsækja okk-
urreftir að við hefðum gift okk
ur“.
„Ög hvað sagði frú Allen við
Þv&l
„Ó, hún var alveg á sama
máli. Hún treysti dómgreind
minni skilyrðislaust. Karlmað-
ur'á Tíægara með að dæma aðra
AGATA CRISTIE-
að frú Allen hafi liaft með sér
skammbyssu, er hún kom heim
frá útlöndum fyrir nokkrum
árum".
„Einmitt það“.
„Auðvitað höfum við aðeins
orð ungfrú Plenderleith fyrir
því. Það er vel hugsanlegt að
frú Allen hafi talið sig í hættu
úr einhverri átt og haft skamm
byssuna handbæra af vissum á-
stæðum, sem henni einni voru
kunnar".
Carles Laverton-West hristi
höfuðið efablandinn. Hann virt
ist alveg ringlaður og utan við
sig.
„Hvað virðist yður um ung
frú Plenderleith, hr. Laverton-
West. Ég á við hvort yður virð
ist hún sannorð og áreiðan-
leg?“
Laverton-West hugsaði sig
um litla stund.
„Ég held það — já, ég veit
ekki annað".
..Vður geðjast ekki að
henni?“ spurði Japp sem hafði
veitt honum nánar gætúr.
„Ekki vil ég segja það. En
hún er ekki í hópi þeirra ungra
stúlkna, sem ég hef mætur á.
Sú tegund kvenna, kaldhæðin
og sjálfstæð, er ekki aðlaðandi
í minum augum, en ég mundi
teija hana fulllcomlega sann-
orða“.
„Hm“, sagði Japp. „Þekkið
þér Mapor Eustace?"
„Eustace? Eustace? Ó, já, nú
man ég eftir nafninu. Ég hitti
hann einu sinni hjá Barböru —
menn hel(jur en kvenmaður.
Hún skýrði fyrir mér, að hún
ætti ekki hægt með að vera ó-
hæversk við menn, sem hún
hefði ekki séð um nokkurn tíma
— Ég held að hún hafi haft sér
staká óbeit á uppskafnings
hætti! Vitanlega hefði henni
orðið það ijóst, sem eiginkonu
minni, að ýmsir af fyrri kunn
ingjum hennar væru, ja — ekki
við hennar hæfi, skulum við
ségjá“.
„Sem táknar það, að við
hjónabandið liefði hún flutzt
ofár í mannfélagsstigann??"
spurði Japp hispurslaust.
Laverton-West bandaði frá
sér með vel snyrtri hendi.
„Nei, nei, ekki beinlínis það.
Sannleikurinn er sá, að móðir
frú Allen var fjarlægur ættingi
mipn. Hún stóð mér því fylli-
léga jafnfætis að ættgjöfgi. En
í minni stöðu verð ég auðvitað
■ að vera mjög varkár í vali vina
minna — og kona mín einnig
í vali sinna. Maður er að vissu
leyti -undir smásjá“.
„Ó, þannig", sagði Japp
þurrlega. „Svo að þér getið
enga aðstoð .veitt okkur?”
bætti hann við.
,,Nei, svo sannarlega. Ég
skiL.hvorki upp né niður í
þessu. Barbara! Myrt! Mér
finnst það svo ótrúlegt".
,Mæja, lir. Ðaverton-West,
viijið þér þá vera svo góður að
segja mér hvað þér höfðust að
aðfaranótt liins fimmta nóvem
ber?“
„Hvað ég hafðist að? Ég
hafðist að?“ Hann varð skræk
róma af innibyrgðum mótmæl
um.
„Þetta er aðeins föst venja“,
sagði Japp til skýringar. „Okk-
ur — já — ber að spyrja alla“.
Charles Laverton-West setti
upp hávirðulegan svip.
,JÉg leyfi mér að vona að
maður í minni stöðu sé undan
þeginn".
Japp aðeins beið svars.
„Ég var — ja, látum okkur
sjá. — já, alveg rétt — ég
var í þinghúsinu. Fór þaðan
klukkan hálfellefu. Fékk mér
gönguferð meðfram ánni.
Horfði um stund á flugeldana".
„Gott til þess að vitað slík
samsæri þekkjast ekki á vor-
um dögum“, sagði Japp glað-
lega.
Laverton-West var -eins og
freðfiskur á svipinn.
„Að því búnu — já — gekk
ég heim“.
„Og þegar heim kom — heim
ilisfang yðar í Lun(júnum er
Onslow Square að mig minnir
— hvað var klukkan þá?“
„Ég veit það varla með
vissu“.
„Ellefu? Hálftólf?"
„Eitthvað nálægt því.“
„Ef til vill hefur einhver
opnað fyrir yður?“
„Nei, ég hef lykil sjálfur".
„Mættuð þér nokkrum á göng
unni?“
„Nei — eh — satt að segja,
yfirforingi, ég er mjög gramur
yfir þessum spurningum"
„Ég fullvissa yður um, að
þetta eru einungis venjuspum
ingar. Látið sem þeim sé alls
ekki beint til yðar“.
Þetta svar virtist sefa hinn
móðgaða þingmann.
„Ef það er ekki annað . . .“
„Það er ekki annað sem stend
ur, hr. Laverton-West“.
„Þér lofið mér að fylgjast
með . . “
„Vitanlega, herra. Meðal ann
arra orða, má ég kynna yður
fyrir hr. Hercule Poirot. Þér
hafið að líkindum heyrt hans
getið.
Er. Laverton-West leit for-
vitnislega á hinn smávaxna
Belga.
nafnið.
„Herra minn“, sagði Poirot,
og framkoma hans var skyndi
lega gerbreytt. „Trúið mér, mig
tekur mjög sárt til yðar. Hví-
líkur missir! Hvílíka kvöl hljót-
ið þér að þola. Ó, en það tjáir
ekki að segja meira. Það er
stórlega aðdáunarvert hvernig
Englendingar megna að dylja
geðshræringar sínar“. Hann
þheif upp vindlingaveski sitt
„Leyfið mér — æ, það er tómt.
Japp?“
Japp þreifaði á vösum sín-
um og hristi höfuðið.
Laverton-West dró upp sitt
eigið vindlingaveski og muldr
aði:
„Eh — má bjóða yður eina
af mínum, hr. Poirot?“
„Þakkað yður fyrir — þakk
yður fyrir". Litli maðurinn tók
einn.
„Eins og þér segir, hr. Poir-
ot“, tók Laverton-West aftur til
máls, „við Engiendingar trön-
um ekki fram tiifinningum okk
ar. Að bera höfuðið hátt — það
eru okkar einkunnarorð".
Hann hneygði sig fyrir þeim
báðum og gekk út.
„Hálfgerður steinbítur",
sagði Japp fyrirlitlega. „Og
einstakur þorskhaus! Það var
alveg rétt, sem Plenderleith
ungfrúin, sagði um hann. Hann
er samt álitlegasti náungi —
getur sjálfsagt gengið í augun
á kvenfólki, sem ekki hefur
auga fyrir því skoplega. Hvern
ig er með þennan vindling?"
Poirot rétti lionum vindling
inn og hristi höfuðið.
.Egypskur. Dýr tegund“.
„Nei, þetta iízt mér ekki á.
Þetta er afleitt, því að ég hef
aldrei heyrt aðra eins fjarvistar
sönnun! Það var í rauninni alls
engin fjarvistarsönnun. „Sjáið
þér til, Poirot, það hefði átl að
vera alveg öfugt. Ef hún hefði
verið að kúga fé af honum —
hann væri alveg berskjaldaður
fyrir ’fjárkúgun — mundi
greiða eins og lamb! Hvað sem
væri til þess að forðast
hneyksli.
„Kæri vinur, það er náttúr-
lega ósköp þægilegt að hag-
ræða hlutunum eins og þér
©pTS. i
CaKHIIASin
752 V

- Mamma, ef þú vilt þvo úpp í staðinn fyrir mig, skal ég
segja þér nýjustu hneykslissöguna frá Olsensfólkinu.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 30. júní 1963 15