Alþýðublaðið - 27.07.1963, Síða 12

I
Persónuleg
vandamál
Framh. úr opnu.
binda, er tiigerðarlaus og ein-
læg nærgætni.
Ég er sannfærður um, að við,
sem oít erum til þess kvaddir að
flytja dánarfregnir, syndgum
oftar en við höfum hugmynd um,
gegn því einfalda boðorði að
setja okkur nægilega vel í spor
þeirra, sem hlut eiga að máli.
Þetta er ef til vill eðlilegt. Hafi
ég nokkuð lært um mannfólkið
á liðinni starfsævi, þá er það
einmitt þetta, hve óskaplega erf-
itt við eigum með að setja okk-
ur í annarra spor. Gömul vm-
kona mín, sem dáin er fyrir
nokkrum árum, sagði mér frá
því, að hún hefði eitt sinn orðið
fyrir þeirri sorg að missa lítið
barn. Við jarðarförina mætti hún
konu einni úr svcitinni í bæjar-
göngunum. Aðkomukonan sagði
ekki orð víð hina syrgjandi móð-
ur, en þær námu sem snöggvast
staðar og tókust 1 hendur. ,Það
handtak veitti mér meiri hugg-
un en allt annað,“ sagði vinkena
mín áratugum síðar. „En þessi
kona hafði sjálf reynt það sa-na
og ég.“ Ég held, að fyrsta skilyrð-
ið til þess, að við getum orðið ná-
unganum að liði, só það að koma
til dyranna, eins og maður cr
klæddur, án allrar tilgerðar.
Spyrjandinn óskar svars Við
því, hvað hægt sé að gera til að
hugga sorgbitið fólk, þegar dauð-
inn hefur hrifið með sér náínn
ástvin. Ef með þessu er átt 'úð
það, hvað eigi að segja við það
um dauðann og annað líf, hlýtur
slíkt að fara eftir þeim hugmynd
um og þeirri trú, sem fyrir er
hjá syrgjendunum. Viðræður
um þessi efni þurfa að sjálf-
sögðu ekki alltaf að vera sam-
ferða tilkynningu um mannslát,
en þær geta samt orðið óhjá-
Jkvæmilegar. Sá, sem flytur dán-
’’arfregn, er ekki fyrst og fremst
sendur til að predika um ódauð-
leika, upprisu eða eilíft líf.
Hins vegar hefi ég haft marg-
falda ástæðu til að komast að
raun um það, að örugg sann-
færing um líf eftir dauðarm, trúa
á gæzku guðs, hvað sem í skerst
og iðkun bænarinnar, — alit
þetta veitir styrk í sorginni.
Hvernig menn komast inn á
brautir trúar og bænar, og ívaða
hugmyndir tengdar eru við ó-
dauðleikann, getur verið með
ýmsu móti á svo reikulum timum
sem okkar öld virðist vera.
Jakob Jónssoa
» horninu.
Framh. af 2. síð'u
ið skyldu sína, að reyna að aftra
því að „klauftroðnar kúabeitir séu
kristinna manna reit.ir“. Ég geri
enn fromur að tillögu minni, að rík
isstjórnin leggi Þingvallapresti til
vinnumann, sem falið sé að halda
þjóðargrafreitnum mannsæmandi.
Það má jafnvel vera unglingur,
bara að hann orki að draga garð-
sláttuvél yfir reitinn einu sinni í
viku og valdi skóflu og garðhrífu.
UMRÆDDUR GRAFREITUR
var býsna umdeildur á sínum tíma.
En hvað sem því líður þá er hann
helgaður tveimur þjóðskáldum vor
Um og ber þeirra nöfn. Við meg-
um ekki gleyma því í allri Skál-
holtsvímunni að sýna slíkum stöð
um einhvern sóma.“
SBUOUSL'
THE FPOMT POOfí 0F STEVE'í
HOTEL BACií (N THE CAPITAL
OPEN5. ANP... rgr-------
col.stbvehsonY the
B. CANyoN, I IS NOT IN,
-rrj Pi-EASE J CORONITA/
A-UH-1 MEAN
As STEVE, COhlSUELO
AND UÉIIT. AAÚPCIA
AKE LEAVINó THE
IðUNP...'
■AgAMBH /
Vi/eNJe/
BARNASAGA:
THE FLASHINó LEÖ5 MOVE LPANP
DOWN THE LOBBV MOPE AND AAOPE
IMPATIENTLY— ANP THE POOR PESg
CLEEK MAKE5 ERKOKð HE HA5 NOT
COMAMTTEP 5INCE HI5 HR5T PAY A5
AN APPRENTICE... ,
— Þegar Stebbi, Consueolo og Murcia
undirforingi eru að yfirgefa eyjuna . . .
— Þá eru dyrnar á hóteli Stebba í hftf-
uðborginni opnaðar og . . .
— Býr ekki Stál ofursti hér?
— Frftkenin er ekki inni herra ofursti,
ég meina ....
— Stúlkan gengur fram og aftur I for-
sal hótelsins. Vesalings afgreiðslumaður-
inn gerir alLskyns vitleysur, sem hann hef-
nr ekki gert síðan fyrsta daginn í starf-
inu.
BRÆÐURNIR
Með fyrsta höfðinu spurði Írlands-Rauður
þessarar spurningar: „Hvaða hlutur er enda-
laus?“
„Auövitað hringur, eða kúla“, sagði pilturinn
án þess r.ð láta sér bregða hið minnsta.
„Hvr.ð er’ því hættulegra, sem það er
mjórra?“. spurði nú höfuð númer tvö.
„Brú“, svaraði pilturinn..
Að lokum sagði þriðja höfuðið: „Hvað er það
sem fvrst ^engur á fjórum fótum, síðan á tveim
og síðast ó brem?“
„Maö dnn‘‘, sváraði pilturinn. „Barnið skríð
ur á f jórum fótum, er það stækkar gengur það upp
rétt á tveim fótum. í ellinni styður maður sig við
staf“. Svo hrópaði pilturinn: „Nú er komið nóg
af gátum“. Og svo laust hann Írlands-Rauð með
töfrasnrotanum, og þá breyttist hann samstundis
í steintröll.
Gamla konan hafði meðan þetta átti sér stað,
setið skjálfandi á beinunum af hræðslu skammt
frá og fylgz með því sem fram fór. Nú kom hún
og bað piltinn að leggjast til hvíldar, næsta morg-
un yrði bróðir hans kominn til hans og þá mundi
allt leika í lyndi.
í dögun næsta morgun, fór hún með hann úr
einu herberginu í annað í þessum risastóra kast-
ala, og í læstum herbergjum fundu þau margar
gullfallegar ungar stúlkur, sem Írlands-Rauður
hafði læst þar inni, og að sjálfsögðu var dóttir
Malcolms konungs þeirra á meðal.
Að síðustu vísaði konan honum veginn niður
þröngan stiga, sem lá n:ður í leynidýflissu, djúpt í
iðrum jarðar. í henni miðri var steinstólpi. Kon-
an sagði honum að snerta stólpan-n með töfrasprot
anum, og jafnskjótt og hann hafði gert það, breytt
ist stólpinn í mann. Þetta var enginn annar, en
hann bróðir hans, heill á húfi og glaður yfir að
vera laus úr álögunum.
Að kvöldi þessa dags héldu þau mikinn fagn-
að og glöddust yfh’ því að losna nú úr þessari
prísund. Næsta dag lögðu þau öll af stað til hirð-
ar Skotakonungs. Pilturinn okkar kvæntist kon-
ungsdóttirinni fögru, sem var fegurst allra kvenn
anna, sem hann hafði bjargað úr prísundinni.
Bróðir hans kvæntist stúlku, sem var dóttir hátt-
setts aðalsmanns við hirð konungs. Um allt land-
ið ríkti nú mikill fögnuður vegna þess að dagar
Írlands-Rauðs voru taldir, og pilturinn okkar varð
þjóðhetja og síðan konungur.
ENDIR.
12 27. júlí 1963 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ