Lögrétta - 01.07.1934, Síða 7

109
LÖGRJETTA
110
athugananna hafa valdið því, að treglega
hefur gengið að athuga flugleiðirnar milli
austur og vesturhelmings jarðarinnar. Hins-
vegar er þróun flugtækjanna nú komin á
það stig, að verslunarflug á úthafsleiðum
er mögulegt og æskilegt. Nyrsta leiðin yfir
Atlanshafið, sem til mála getur komið, er
um Grænland og Island. Beinasta leiðin frá
New York er um Nýfundnaland og Irland.
Skemsta sjóleiðin fyrir sunnan Norðurveg
er frá Nýfundnalandi til Azoreyja. Þó yrðu
betri veðurskilyrði á leiðinni um Bermuda
og Azoreyjar. Þetta væri syðsta verslunar-
leiðin, sem til mála gæti komið milli Banda-
ríkjanna og Evrópu. Mestur hluti Suður-
Ameríkuflutninganna mundi sennilega fara
um Afríku. Það er eftirtektarvert, að þar
sem fjarlægðin milli landa er minst, eru
veðurskilyrðin verst. Þess vegna verður að
vega lendingarkosti Grænlands- og íslands-
leiðarinnar á móti veðráttuókostunum, þar
sem það dregur hinsvegar úr veðurkostum
syðri leiðanna hversu langt er milli landa.
Verslunarflug þyrfti sennilega að bera sig
á flutningagjöldum. Þess vegna er það fjár-
hágslega æskilegt, að lendingarstöðvarnar til
eldsneytisábætslu sjeu ekki mjög dreifðar.
Eftir því sem þær eru dreifðari, fer meira
af. burðarmagni vjelarinnar undir eldsneyti,
en minna undir flutninginn, og þannig verða
tekjur af flutningsgjöldum rýrari á langleið-
um en stuttleiðum. Hinsvegar er það líklegt,
að nýjar aðferðir finnist í framtíðinni til
]>ess að láta eldsneyti í vjelarnar á sjó.
Flugleiðin, sem er hentug í dag, getur verið
óhentug á morgun og framfarir flugsins
geta orðið svo miklar, að það sem nú telj-
ast erfiðleikar á langleiðum, þyki það ekki
síðar meir. Það er ekki lengur neitt umtals-
mál, hvort mögulegt sje að halda uppi flug-
ferðum um Atlanshaf, úrlausnarefnið er að-
ems það, hvaða leið er heppilegust.
Flugvjelin, sem Lindbergshjónin fóru I.
var stór, rauðvængjuð vjel, smíðuð í Cali-
fornia 1929, og höfðu þau áður flogið mikið
í henni um Bandaríkin og til Japan og Kína
1931. Vjelin var þó ekki skírð fyr en í
Grænlandi. Grænlendingar kölluðu hana
Tingmissartoq (þ. e. sá sem flýgur eins og
fugl) og þetta nafn krítaði eskimói einu
sinni á hana og þar við ljetu hjónin standa
c g þetta hefur vjelin heitið síðan.
Þau lögðu upp í ferð sína 9. júlí 1933 og
höfðu með sjer góðan útbúnað, þ. á. m.
gúmmíbát, ef þau þyrftu að nauðlenda á
sjó, vatnshelt útvarpstæki, sleða og skíði ef
þau þyrftu að lenda á jöklum, og svo ran-
sóknartæki og matvæli til sex vikna. Mest
borðuðu þau brauð á leiðinni. Þetta var löng
ferð, sem þau áttu fyrir höndumi og þau fóru
viða. Frá New York til Nýfundnalands og
Labrador, frá Hebron til Godthaab í Græn-
landi, til Baffinlands, tvívegis yfir þvera
Grænlandsjökla og frá Angmagsalik til Vest-
fjarða og Reykjavíkur, um þvert Island tví-
vegis, frá Eskifirði til Færeyja, til Dan-
merkur og annara Norðurlanda, til Rúss-
lands og aftur um Norðurlönd til Bretlands-
evja. Þaðan til Frakklands, Hollands og
Sviss, suður um Evrópu til Spánar og Portú-
gal, þaðan til Azoreyja, Madeira og megin-
lanas Afríku, til Cap Verde eyja og enn til
Gambia, á meginlandi Afríku, þaðan yfir
]>vert Atlanshaf til Natal í Braziliu, norður
með ströndinni og upp með Amazon-fljóti,
til strandar í Trinidad, eftir Antillaeyjum
til Haiti, eftir Bahamaeyjum til Miami
á Florida og norður með Atlanshafsströnd
Bandaríkjanna til New York. Eins og á
þessu sjest, var hjer um mikið ferðalag að
i:æða og bar margt fyrir augun.
Þegar komið var til Cartwright á Labra-
d.or, segist frú Lindberg hafa haft það á til-
finningunni, að hún væri komin á heims-
ei.da. Þar er lítill fiskibær og hafði verið
tíðindamarg-t um skeið, því að Balbo var ný-
búinn að vera þar með flota sinn. En frúin
komst fljótt að því, að Cartwright er ekki
á heimsenda, Hopedale og Hebron norðar á
ströndinni eru miklu minni og miklu eyði-
legri og kaldari. En Grænland er fallegt land
og að mörgu leyti allt öðru vísi en menn
gera sjer fyrst í hugarlund. „Eskimóakofarn-
ir“ eru víða vel hirt og snotur timburhús,
með blómum í gluggunum. Fólkið sjálft og
skemtanir þess eru ekki heldur með eins
miklu nýjabragði og búast mætti við. Það
dansar við venjulega fiðlumúsik skotska
dansa, sem hvalveiðamenn hafa kent því.
En kvenfólkið er skrautlegt og spengilegt í