Óðinn - 01.01.1935, Qupperneq 42

42
Ó Ð I N N
deildanna og var sungið mikið og kröftuglega í báð-
um deildunum og var það mjer mikil upplyfting. ]eg
fjekk hugrekki til þess að yrkja marga fjelagssöngva
og ljet prenta þá á laus blöð og syngja þá í deild-
unum. Drengirnir tóku þeim með fögnuði og lögðu
kapp og lifandi fjör inn í sönginn. Jeg orti þessa
söngva undir lögum, sem áður höfðu verið óþekthjer,
og valdi til þess dönsk og ensk lög, er jeg hafði
lært í utanferð minni og höfðu hrifið mig. Jeg þýddi
samt ekki mikið af þeim tekstum, sem lögin voru
við á hinni útlendu tungu, en sneið það sem jeg orti
undir þeim eftir blæ lagsins og innihaldi því, sem var
á frumtekstanum, og var jeg stundum í vandræðum
með, hvort jeg ætti að kalla það frumort eða stæling-
ar, en það lá mjer í ljettu rúmi, ef að eins hugsjón-
ir sálmanna eða ljóðanna gætu náð inn í hjörtu drengj-
anna. Meðvitundin um það, að jeg væri ekki og yrði
aldrei skáld, olli mjer ekki lengur sárinda, en jeg var
þakklátur fyrir þá æð, sem mjer fanst jeg eiga, og
vildi gjarnan að hún mætti koma að gagni í starfi
mínu innan fjelagsins, til þess að vekja og glæða góð-
ar og fagrar hugsjónir og tilfinningar hjá drengjun-
um, og reyndi jeg því til þess að velja lögin með
það fyrir augum og láta eftir mætti lögin styðja efni
og tilgang ljóðanna. — Þessi vetur var einn með
þeim frjóvsamari í þessu efni. Það var víst, að fjör
og gleði fylti fundina. Mjer þótti mjög vænt um vitn-
isburð, sem vinur minn Haraldur Nielsson gaf um
þetta. Hann var á einhverjum hátíðarfundi um vorið
og sagði við mig eftir fundinn: »Nú skil jeg, hvernig
stendur á því heillandi aðdráttarafli, sem fjelagið hef-
ur á drengi og unglinga; það eru ljóðin og lögin og
söngurinn!« — Um páskaleytið tóku sig saman nokkr-
ir skólapiltar og höfðu biblíulestrarflokka sjálfir og
þótti mjer það goft.
Um sumarið voru farnar ýmsar göngufarir út úr
bænum með V-D sjerstaklega, ýmist fram á Sel-
tjarnarnes, eða suður í Kópavog. Og voru þær ferð-
ir oft mjög skemtilegar. Jeg man vel eftir einni slíkri,
sem farin var. Það var sunnudaginn 6. júní á 65.
afmælisdegi K. U. F. M. í Lundúnum. í þeirri för
voru 150 drengir og unglingar og nokkrir eldri. Vjer
fórum með fylktu liði suður í Kópavog og upp með
læknum; þar höfðum vjer ýmsa leiki á flötum nokkr-
um skamt fyrir neðan Fífuhvamm og hjeldum þar
stutta guðsþjónustu og var talað um Sir George
Williams, er stofnaði K. F. U. M. á þeim degi fyrir
65 árum. Á göngunni heim var sunginn hver söng-
urinn á fætur öðrum. Það var hrífandi dagur fyrir
mig. Um vorið hafði jeg nokkra drengi til kenslu, er
ganga áttu inn í Mentaskólann og voru það skemti-
Iegir piltar og komust vel inn.
Sumarið var mjög viðburðalítið. Jeg var nær altaf
heima, og man fátt af því, sem gerðist, nema það að
jeg prjedikaði stöku sinnum fyrir sjera Jóhann og
þjónaði stundum fyrir prestana, hann og sjera Ólaf
Ólafsson fríkirkjuprest, er þeir fóru eitthvað úr bænum.
Um haustið í septemberlok kom sjera Haraldur
Níelsson til mín; hann var þá annar prestur við Dóm-
kirkjuna og hafði tekið við því embætti um vorið.
Jeg fann þá þegar, að hann var eitthvað hnugginn
og brá mjer í brún, er hann sagði mjer að hann
kæmi frá Guðmundi Björnssyni landlækni, og hefði
látið hann skoða hálsinn á sjer, því að hann hefði
undanfarið fundið til einhvers meins í hálsinum. Guð-
mundur hefði talið mein það svo mikið, að bráða
nauðsyn bæri til að hann hætti allri prjedikunar-
starfsemi, ef hann ekki vildi eiga á hættu að missa
röddina algerlega; væri hann nú kominn að vita,
hvort jeg vildi þjóna fyrir sig um veturinn. Jeg tókst
svo þetta starf á hendur með samþykki Þórhalls
biskups, enda þótt jeg sæji, að jeg færðist allmikið í
fang, bæði þjónustuna og starf mitt í fjelaginu. í
byrjun októbermánaðar tók jeg við starfinu og á
sama tíma byrjaði vetrarstarfið í K. F. U. M. Jeg
reyndi að leggja mig allan við hvorutveggja og jeg
held að alt hafi gengið stórslysalaust.
Milli sjera Jóhanns og mín var hin besta samvinna,
og reyndi jeg þá, eins og áður, hvílíkt ljúfmenni hann
var, hve vel hann sameinaði sanna karlmensku og
hógværð, ásamt lítillæti. — Jeg messaði á hverjum
sunnudegi, annan sunnudaginn hámessu og hinn sunnu-
daginn síðdegismessu kl. 5. Þegar jeg kom heim úr
kirkjunni, var alt orðið fult af drengjum. Húsið var
alveg manntómt þegar jeg fór í kirkju, en í trausti
til drengjanna ljet jeg það standa opið og hafði áður
en jeg fór að heiman raðað myndabókum og blöðum
á borðin í lestrarstofunni og litla sal. Aldrei kom það
fyrir að drengirnir hefðu gert nokkurn óskunda á
meðan þeir vóru einir, engar skemdir urðu; aðeins
einu sinni hafði blekbytta oltið um koll, svo að blekið
flæddi yfir borðið. Þeir vissu líka að jeg treysti þeim
og kunni að meta þá sjálfstjórn, er þeir höfðu á sjer.
Jeg hafði svo aðeins tíma til að fara úr hempunni
áður en jeg hringdi upp til fundar. Samt fann jeg
til þess, hve mjög mig vantaði hjálparmenn í starfinu
og bað Guð að gefa mjer hæfa meðstarfendur í
V-D. — Á sunnudagskvöldin var almenn samkoma
með prjedikun eða uppbyggilegu erindi. Jeg stjórnaði
þeim samkomum alt af, og talaði sjálfur oftast, en