Óðinn - 01.01.1935, Qupperneq 45

Ó Ð I N N
45
lega á mig að sækja, þá vissi jeg, hvað jeg ætti að
gera. Og er spurt var hvað það væri, svaraði jeg því,
að þá sækti jeg heldur ekki, en mundi yfirgefa fje-
lagið hjer og fara alfarinn til Danmerkur, því að jeg
mundi líta á þá áskorun sem vantrausts-yfírlýsingu
frá fjelaginu. — En að sleptu öllu gamni, hefði jeg
ekki getað lil þess hugsað, að etja kappi við svo
kæra vini, nje heldnr að sleppa mínu gullna frelsi
fyrir embættisfjötur. — ]eg bað guð oft og innilega
um að láta þann verða prest hjer, sem hann sjálfur
vildi og sæji að best væri fyrir þá og söfnuðinn. Jeg
vissi að jeg yrði glaður, hvor þeirra sem ofan á yrði.
— Þegar jeg var spurður um mitt álit, taldi jeg upp
kosti beggja og sagði hverjum fjelagsmanni að kjósa
þann, er honum eftir bæn sjálfum sýndist best. Jeg
varaðist að hafa beinlínis eða óbeinlínis áhrif á nokk-
urn mann. Og við kosningarnar kom mjer vel, að jeg
hafði aldrei greitt atkvæði í nokkru opinberu máli.
Svo var Bjarni Jónsson kosinn, og upp frá því bað
jeg um, að það mætti verða bæði honum og söfn-
uðinum til blessunar.
Um vorið, þann 26. júnf, var Bjarni vígður, og var
það stór hátíðisdagur fyrir mig að mega vera vígslu-
vottur hans, eins og jeg líka hafði verið vígsluvottur
við vígslu sjera Þorsteins Briem. Mjer þótti það góðs
viti og gleðiefni, að finna með hve mikilli alvöru og
bæn sjera Bjarni hafði búið sig undir hið heilaga
starf, sem hann var að takast á hendur. Mjer þótti
líka vænt um að vera skírnarvottur að fyrsta drengn-
um, sem hann skírði daginn eftir vígsluna. Það var
Haukur, sonur alúðarvina minna hjónanna Vigfúsar
Guðbrandssonar klæðskera og Maríu Sigurðardóttur.
Sá dagur er einn af minningardögum mínum.
Það bar einnig til tíðinda einmitt um þessar mundir,
að fjelagið og jeg' fengum mjög kærkomna heimsókn
frá Danmörku. Það vóru lýðháskóla-forstöðumaður
Thomsen, frá Börkop, og sjera Biering, þá prestur í
Esbjerg, tveir skörungar í kristilegu æskustarfi í Dan-
mörku. Þeir vóru sendir af K. F. U. M. í Danmörku
til þess að heimsækja fjelagið hjer; vóru þeir hjer
um nokkurn tíma og vöktu mikla gleði í fjelaginu
og töluðu á fundum og í kirkjunni. Þeir vóru báðir
mjög mikilsvirtir menn og þótti mönnum, sem á þá
hlýddu og kyntust þeim, mikið til þeirra koma. Varð
mjer mikill styrkur að komu þeirra, þrátt fyrir það,
að einn maður reyndi til í kyrþei að sverta starf mitt
og fjelagsins í augum þeirra. En það tókst ekki.
Þeir vóru svo skilningsgóðir á aðstöðu vora og
erfiðleika.
í september fór jeg í ferðalag norður í Húna-
vatnssýslu til þess að heimsækja góðan vin og frænda
minn, sjera Eyjólf Kolbeins á Melstað í Miðfirði.
Með mjer fór ungur drengur, Ingólfur, sonur hjón-
anna á Innra-Hólmi í Akraneshreppi, Ingólfs Jóns-
sonar og Hlínar konu hans. Þau hjón höfðu áður
búið um tveggja ára skeið í Fífuhvammi við Reykjavík,
og hafði Ingólfur litli, þá 10 ára, verið hjá mjer um
veturinn til kenslu; hann var mesti efnispiltur. Hann
var meðreiðarsveinn minn. Við höfðum fengið loforð
um hesta á Hvanneyri og fórum þvi fyrst upp til
Borgarness og þaðan á bát til Hvanneyrar. Fanst
mjer mikið til koma að sjá þann stað. Halldór frændi
minn Vilhjálmsson tók mjer opnum örmum, og var
jeg nótt hjá honum í góðu yfirlæti. Páll Jónsson,
kennari á Hvanneyri, hafði útvegað hestana og átti
hann annan hestinn, og tók mjer vara fyrir að láta
drenginn ríða á honum, hann væri svo fjörugur; hinn
hesturinn var mesta stillingarskepna, en góður og
viljugur þó. Við komum við á Hesti til sjera Arnórs
og fengum þar ljúfmannlegustu viðtökur, og töfðum
þar all-langa stund.
Síðan riðum við glaðir þar sem leiðir lágu upp
Borgarfjörð; höfðum við veður hið besta og þótti
okkur fagurt að líta yfir hjeraðið. Jeg átti fult í fangi
með að stjórna hesti mínum; hann hafði líka þann
ágalla að vilja endilega fara heim á hvern bæ, er
riðið var fram hjá. Ef jeg ekki gætti vel að, þar sem
traðir lágu heim að bæ, var hann þotinn á harðasta
sprett heim f hlað og nam þar staðar svo snögt, að
jeg var nær dottinn af baki. En þetta vildi þó ekki
til nema einu sinni, því er jeg hafði fengið raun fyrir
þessari tilhneigingu hestsins, neytti jeg allrar orku
að láta hann fara fram hjá þeim bæjum, er leiðin lá
rjett hjá. — Nú man jeg ekki eftir neinu markverðu
við ferðalagið fyr en við komum að Melum í Hrúta-
firði. Þau hjónin, og synir þeirra, tóku mæta vel á
móti okkur, og sátum við þar nokkra daga að kynni
í bestu skemtun og yndi.
Vóru þau Mela-hjón bæði mjög skemtileg í sam-
tölum og öllu viðmóti, og synir þeirra, Bjarni og Jón,
gerðu okkur dvölina mjög ánægjuríka. Bjarni var
mjer mjög kær, og töluðum við um fræðigreinar og
skólamál, og Jón var hinn alúðlegasti greindarpiltur,
og gatst mjer mjög vel að honum. Einn daginn fór-
um við í skemtiför út að Hlaðhamri að heimsækja
vin minn, Agúst Blöndal frá Kornsá. Tók hann mjer
sem bróður sínum og urðu með okkur fagnaðar-
fundir. Við höfðum ekki sjest í mörg ár; urðu mjer
mjög greinilegar minningarnar frá Kornsá og frá
skólabekkjunum. Kona Ágústs var mjer líka mjög