Óðinn - 01.01.1935, Qupperneq 47

47
Ó Ð I N N
að riða berhöfðaður yfir heiðina. Samferðafólkið tók
sjer náttstað í Sveinatungu, en við Ingólfur hjeldum
niður að Hvammi í Norðurárdal, og fengum þar
góðar viðtökur hjá sjera Gísla Einarssyni. ]eg gat
lítið sofið um nóttina fyrir ríg og strengjum í hálsi
og herðum, og kúlan var orðin helblá og stór sem
æxli. ]eg hefði viljað vera um kyrt næsta dag, ef
samferðufólhið hefði ekki verið; svo var líka ljúft að
vera hjá sjera Gísla, og vorum við Sverrir, sonur
hans, líka alúðarvinir. Um kvöldið komum við til
Borgarness og fengum gistingu á gistihúsinu tvær
nætur. Kom jeg hestunum yfir að Hvanneyri og svo
hjeldum við til Reykjavíkur. Kúlan á enninu var farin
að minka, en marblámi færðist yfir andlitið vinstra
megin og kom jeg til Reykjavíkur með stærðar
glóðarauga, hið einasta sem jeg hef fengið á æfinni.
Þetta sumar opnuðust augu mín fyrir því, að jeg
gæti komist úr skuld minni; Guð hafði alt af verið
að bænheyra mig, en jeg ekki skilið það, því að jeg
hafði afmælisgjöfina, 50 kr. á mánuði, en með því
að jeg hjelt að hún gæti hætt þá og þegar, hafði jeg
aldrei reiknað með þeim peningum. Jeg fór til Júlí-
usar Arnasonar, sem færði mjer alt af peningana, og
spurði hann, hvort hann hjeldi að þetta hjeldist við
til jafnlengdar næsta sumars, og kvað hann svo mundu
vera. Jeg bað hann þá að fara með þessa peninga
á mánuði hverjum niður í banka og borga þá inn á
skuld mína þar. Jeg hafði talað við bankastjóra og
hafði hann gengið inn á þennan borgunarmáta. —
Nú var öllum áhyggjum ljett af mjer, en samt fann
jeg til þeirra umskifta frá því um veturinn. Jeg varð
auðvitað að kenna mikið til þess að hafa nægilegt;
og það varð Iíka svo að mig skorti ekkert. Jeg hafði
og talsvert fyrir að yrkja fyrir menn, einkum erfiljóð,
og sumir borguðu líka mjög ríflega. Það var þá um
haustið, er jeg eitt sinn var að velta fyrir mjer fjár-
hagshorfunum, að eitt Guðs orð kom til mín, orð
sem jeg oft hafði lesið, en aldrei hugsað sjerlega út í.
Það var orðið, sem spámaðurinn Elía sagði við ekkj-
una í Zarpat: Svo segir Drottinn: »MjöIskjólan skal
eigi tóm verða, og olíuna í krúsinni ekki þrjóta, allt
til þess dags, er Drottin gefur regn á jörðu«.
Nú kom þetta orð til mín þannig, að jeg fann að
það var persónulega til mín talað. Upp frá því var
jeg öruggur og orðið hefur rætst til þessarar stundar.
Enn eina stóra gleði hafði þetta ár að færa mjer.
Jeg hafði nokkuð lengi verið að svipast um eftir
foringjaefnum til starfsins í V-D. Það var farið að
vaxa mjer yfir höfuð. Einu sinni um vorið, í júní,
vóru nokkrir af mínum handgengnu vinum úr U-D
hjá mjer eitt kvöld. Það vóru eitthvað sjö piltar. Jeg
man ekki út af hverju það kom, en jeg sagði við
þessa pilta: »Ef Kristur hefði þörf á ykkur til ein-
hvers hlutverks, eruð þið þá reiðubúnir til þess að
taka á móti því kalli; þið þurfið ekki að svara þessu
nú, en hugsið um það og biðjið hann að vísa ykkur
á eitthvað að gera fyrir hann!« — Jeg sagði ekki
meira. Einstaka sinnum, er fund minn bar saman við
þessa ungu menn um sumarið, ympraði jeg á þessu
og áminti þá um að gefa sig Guði, þannig að þeir
yrðu til taks, ef köllun kæmi til þeirra. Svo leið
sumarið og fram á haust. Jeg gaf mikinn gaum að
þessum piltum, og tók smámsaman að láta þá renna
grun f, að jeg hefði eitthvað sjerstakt í hyggju með
þá. Jeg bað mikið fyrir þessu vali, og svo mánudag-
inn 7. nóv., á dánardegi Jóns biskups Arasonar,
kallaði jeg þá saman til mín og opinberaði fyrir þeim
huga minn, að jeg þyrfti hjálp þeirra með, og hinir
yngstu þyrftu að fá unga leiðtoga og hjálparmenn og
spurði, hvort þeir vildu taka þetta að sjer og mynda
nefnd fyrir Y-D. Þeir skyldu ekkert svar gefa þá
um kvöldið, en hugsa málið vel þessa viku, og ef
þeir væru fúsir til þess að gefa mjer svar með því,
að koma aftur næsta laugardagskvöld. Eftir mjög
innilega bænarstund skildum við. — Næsta laugar-
dagskvöld komu þeir aftur og nú útskýrði jeg starfið
fyrir þeim, og að þeir fyrst ættu aðeins að hjálpa
mjer við að taka hver sinn part af bænum og hugsa
um þá drengi, sem byggju í þeim bæjarparti, sjá um
fundarsókn þeirra og örfa þá til að sækja fundi, og
hafa eftirlit með þeim, að svo miklu leyti sem þeir
gælu. Þessa starfsnefnd kallaði jeg svo »úrval«, þar
sem þeir væru valdir úr fjelagsmönnum, en ekki
kosnir, eins og títt er að kjósa í nefndir. Sömuleiðis
yrðu þeir í starfinu, þangað til þeir yrðu úr því að
fara, einn og einn, og útveguðum við aðra í staðinn
fyrir þá, sem fara yrðu. Svo var ákveðið að vjer
kæmum saman tvisvar í viku, til undirbúnings, en
fyrst eftir nýár tækju þeir svo við starfinu. Jeg
hafði hugsað mjer tölu »úrvalsins« 11 —14. — Svo
var nú gengið sleitulaust að málinu, bænum skift í
hverfi, er vjer kölluðum »sveitir«, skrifaðir upp þeir
drengir í deildinni, sem meðlimir væru o. s. frv. —
Þann 14. janúar voru svo hinir ungu foringjar á fundi
settir inn í starfið opinberlega. Það var mikill hátíðis-
dagur, og hafði þetta hina mestu þýðingu fyrir mig
og fjelagið, og marga af þessum ungu mönnum.
Þess vegna mátti jeg til að vera svona langorður
um þetta atriði. — Þennan vetur, 1910 —'11, hef jeg
lifað einna sælastan; það var svo mikill vorgróði í