Alþýðublaðið - 23.11.1963, Blaðsíða 15

sem málverkin voru. Ótti minn
var hatri blandin. Aldrei liafði
icg hatað neinn, eins og ég hataði
Eolf núna. Ég hataði hann fyrir
það, sem hann ætlaði nú að gera
mér.
— Sú síðasta, endurtók Rolf.
Þú með þitt rauða hár, og hvítu
húð ...
Hann rétti út hendurnar í átt
ina til mín. Ég kastaði mér á
liann, tókst ■ að ýta honum til
hliðar, og hljóp ænandi til dyra.
Ég reif upp hurðina, og þaut í
gegnum vinnustofuna að dyrum
rannsóknarstofunnar. En hurð-
in var læst, og enginn lykill í
skránni. Ég þaut að hinum dyr-
unum, en þær voru líka læstar.
Rolf kom rólega á eftir mér,
liann virtist ekki þurfa að flýta
sér. Hann naut sýnilegá hverrar
sekúndu. Hann staðnæmdist og
liorfði á mig, stóð bara og
horfði.
— Þú með þitt rauða liár, og
hvítu húð, óndurtók hann í sí-
fellu.
Ég stóð negld við gólfið.
1 Hann benti á málverkið af Ber
it.
— Þarna stóð .hún, sagði liann.
Þarna stóð hún og hló að mér.
Hún stóð nákvæmlega þarna, sem
þú stendur núna. Ég bað henn-
ar. Ég bað hennar liggjandi á
á hnjánum. Hún hló aðeins að
mér. Hún elskaði Henrik. Hún
bar meira að segja barn hans
tindir belti.
Þetta var þá skýringin á því,
livers vegna Rolf hafði aðeins ráð
izt á rauðhærðar konur, liugsaði
'-e>*
1 — Svona var það alltaf, hélt
Rolf áfram, og gekk nær mér.
Henrik hefur alltaf eyðilagt allt
fyrir mér, alveg frá því við vor
um börn. Og hann gerði það vilj
andi. Þú ættir að vita það betur
en nokkur annar, Elsbetli. Við
tvö lékum okkur alltaf saman,
og þegar leikurinn stóð sem hæst
birtist Henrik alltaf og eyðilagði
allt.
í Ég kinkaði kolli, og vonarneisti
kviknaði í brjósti mér.
Ef ég gæti fengið Rolf til að
tala áfram, var möguleiki á að
Henrik og Ánita findu mig í'
tæka tíð.
— Það var alltaf svona, hélt
Rolf áfram. Hann tók allt frá
mér . . Það var hans mesta á-
nægja í lífinu að taka frá mér
það sem mér þótti vænt um.
Þú veizt, að þetta er satt, Els-
beth.
— Já, Rolf, ég veit það.
— Hann komst upp á milli
okkar, þegar við vorum börn.
Þannig var það líka með aðrar
stúlkur. Ef ég varð hrifinn af
stúlku, kom Henrik og tók liana
frá mér. Stúlkurnar hafa alltaf
verið veikar fyrir honum, þær
klöppuðu mér bara á kinnina um
leið og þær gengu hjá. Þær léku
sér ofurlítið að mér, en svo fóru
þ'ær til hans. Hann var maður-
inn, sem þær vildu. Þær tóku
lians ást alvarlega. Þannig fór
líka með Berit. Henrik tók hana
frá mér. Ég elskaði hana frá því
að ég sá hana fyrst. Hún var
svo falleg, ævintýralega falleg.
Og alveg eins og í ævintýrunum
voru það bræður sem börð-st
itm sömu stúlkuna. Ég fullvissa
þig um það, Elsbeth, að ég hata
Henrik djúpt og innilega og . . .
Það var ekki lengur hægt að
efast um það, að hann var bjál-
aður. Hann stóð þarna með and-
litið afmyndað og útréttar hend-
'i ur. Ég sá, að hann titraði, það
var eins og hann væri í leiðslu.
Ég litaðist um eftir vopni, sem
ég gæti notað mér til varnar.
Hann kom nær mér.
— En þú ert falleg eins og.Ber
it, þú hefur sama rauða hárið,
sömu hvítu húðina . . .
Skyndilega datt mér dálítið í
hug. Stóri glerveggurinn! Ég ætl
aði að hlaupa yfir gólfið, en Rolf
náði taki á mér.
Ég æpti og æpti, frávita af
skelfingu og reiði. En óttinn gaf
mér óvænta krafta. Við veltumst
um á gólftnu, og ég sparkaði og
beit.
En enginn lieyrði hróp mín.
Enginn kom mér til hjálpar,
Meðan við Rolf börðumst þama,
fór glerveggurinn aldrei úr huga
mér. Stóri glugginn, sem snéri
út að garðinum. Hurð gæti ég
aldrei brotið, en rúðu . . .
Rolf barðist eins og dýr til að
fá vilja sínum framgengt við
mig. Hann bölvaði og ragnaði.
Ég komst á fætur og tókst að
ná í stól, sem stóð við gluggann.
Ég kastaði honum í glerið, en án
árangurs. Það glamraði varla í
rúðunni.
Rolf náði aftur í mig. Ég grét
og sló í kringum mig með hand-
leggjunum. Myndin af Berit féll
á gólfið, og Rolf sparkaði óvilj-
andi í hana. Hann brást undar-
lega við. Tár mín, bænir og óp
höfðu ekki haft nein áhrif á
hann, en rifið málverkið . .
Hann sleppti mér, og stóð stíf
ur eins og myndastytta á gólfinu.
Hann starði á eyðilagða myndina
af konunni, sem hann hafði elsk
að, og aldréi getað gleymt.
Þetta var tækifærið, sem ég
hafði beðið eftir. Ég þaut yfir
gólfið, og tókst að ná í stóran,
þungan marmaraöskubakka, sem
var á borðinu fyrir framan legu
bekkinn. Ég hljóp aftur að gler
veggnum, og kastaði honum af al
efli í glerið.
Glerið brotnaði með gífurleg
um hávaða. Ég heyrði fótatak á
malarstígnum fyrir neðan, og
Henrik lirópaði: — Þau eru
þarna uppi. Þau eru í vinnustof
unni!
Rolf veitti mér ekki lengur at-
hygli. Hann hljóp með myndina
af Berit í fanginu i gegnum
brotna rúðuna, niður í garðinn,
og hvarf á milli trjánna.
Henrik áttaði sig strax á því,
sem skeð hafði.
— Elsbeth, hrópaði hann. Els-
beth, hefur hann gert þér nokk-
uð?
Ég kom ekki upp einu orði. Ég
liristi bara höfuðið, og hneig
dauðuppgefin niður á legubekk-
inn.
stóð kyrr á þröskuldinum, og
hristi höfuðið.
— Ég get ekki trúað þessu,
stamaði Anita. Rolf!
— Henrik, sagði ég. Hvað hef
urðu vitað þetta lengi?
— Vitað? Ég hef ekkert vitað,
ekki fyrr en núná.
— Þig hlýtur þó að hafa grun-
að það. Eða er það kannske al-
undir manna stóðu þögulir á bak
við tálmanir og fylgdust með.
Lyndon Jlionson hélt ræðu í út-
varp frá flugstöðinni: Ég mun
gera það sem ég get, meira get ég
ekki, sagði hann. Ég bið um hjálp
bandarísku þjóðarinnar og hjálp
guðs.
Johnson hélt þessu næst í þyrlu
til Hvíta hússins.
Frú Kennedy virtist harmi sleg-
in og mjög máttfarin, þegar hún
steig út úr þotunni. Hún var studd
gjör tilviljun, að þú komst ætíðl
á vettvang, þegar Rolf reyndi að ’
fá mig eitthvað eina með sér?
Henrik leit niður.fyrir sig: —— I
Ég hitti Rolft strax daginn eftir
að ég kom að Nohrsetri, hélt ég;
áfram. Við höfðum varla rætt
saman í meira en fimm mínút-
ur, þegar þú komst á jeppanum.,
Það sama gerðist, þegar hann,
niður landgöngustigann og til
sjúkrabifreiðarinnar, en þar sett-
ist hún hjá líkkistunni.
Johnson forseti átti í nótt við-
ræður við Robert McNamara land-
vamarróðherra og sérlegan ráðu-
naut Kennedys í öryggismálum.
Mr. George Bundy. Seinna í nótt,
átti hann fund með þingforingjum
beggja flokka.
Frá því var skýrt í Hvíta húsinu,
að öll bandarísk skip eigi að votta
hinum látna forseta virðingu með
fónakveðjum á hálftíma fresti í
dag frá sólarupprás til sólseturs.
Lyndon B. Johnson
Framhald af 1. síðu.
— Anita, kallaði Henrik þá.
Komdu og vertu hjá Elsbeth, og
hleyptu engum inn í vinnustof
una.
Hann fór strax eftir að Anita
var komin. Stundarfjórðungi
seinna kom hann náfölur til
baka. Ég tók, eftir, að hendur
hans skulfu, þegar hann kveikti
í vindlingi.
— Náðirðu Rolf, spurði Anita.
— Nei, hann hefur falið sig
einhvers staðar. á ströndinni. Ég
fer á eftir, að -leita betur að hon
um.
— Henrik, sagði ég lágt.
Veiztu, hvað Rolf geymir inni í
liliðarherberginu?
— Já, svaraði hann. Hann
geymir þar afar dýrmætt skjala-
safn, og þess vegna eru dyrnar
alltaf læstar. '
— í dag eru þær ekki læstar,
svaraði ég, og opnaði dymar.
Ég gat ekkHiugsað mér að fara
þangað inn með þeim. Anita var
þar ekki inni nema andartak,
og kom nóföl til baka. Henrik
— Ég vona, að þér batni fljótt pabbi, svo ég geti sagt þér
frá smáóhappi, sem henti okkur mömmu, þegar við fórum ú|
að keyra í dag.

OP IÍL MI54’
S-EEINö TH5
NATIONAU
MU SEUM-SO
ItL NEVER
ÖETTDkNOW,
IiL nevepTI'P LOVE
MAN£ iT... TO FLiRT
. v WITHYOU
'fiíÍS —but I
M»*» CAN'T 60
THR0U6H
few ALLTHAT
-I'LL Vso mctt TD N
NEVER LEARN-AND
AAAKE IM SO , r--
IT...A -DUMBÍ)
I'M IN A )7
HURRVÍA
ÉTl HAVG
I TO GBT
—V CULTUREP
WELL,
I WI5H
YOU ,
LUCIC!
BEFORE TIAAE
TO 60 BACK To
ÍTT CHICAöOi
OH-I ^
6UES5 I
THOUOHT
you WERE
. ÖREEKÍ
YOUR NAMEÍ
-OOOPÞYe.l
Ég hélt að þér væruð grísbar.
— Ég er grísk í aðra ættina. Ég er að
flýta mér að komast í snertingu við menn-
inguna, áður en ég fer aftur til Chigaco.
— Gangi yður vel.
— Þetta tekst aldrei. Það er svo margt,
sem ég þarf að læra og ég er svo sljó.
— Ég hef alltaf verið að spara til að
komast í hóp þeirra fínu. Það tekst aldrei.
— Það gæti nú veríð gaman að daðra
svo lítið við þig, en þetta finust mér of mili*
ið. i"
— Ég missi af heimsókn í safn, ef ég
staldra lengur við. Bless. , j
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 23. nóv. 1963 1$