Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1897, Page 51

51
þeim mönnum kom vel saman. Mátti óefað telja Brynjólf stúdent
meðal hinna fróðustu manna í sögu landsins og ættvísi. Þeir rit-
uðu i sameiningu afarmikla ættartölubók, eftir ættabókum Olafs
Snóksdalíns, enn bættu hana og juku svo undrum gegndi; hafði
Grisli góð föng til þess af Norður- og Suðurlandi, enn hinn af
Vesturlandi og víðar. Eftir lát Brynjólfs stúdents, mun frú Her-
dís ekkja hans, hafa rétt Gisla hjálparhönd meðan hún variElat-
ey, enn það taldi Gisli með hörmum sinum, er hún flutti suður
til Reykjavíkur. Aftur á móti brugðust honum með öllu sumir
þeir, er höfðu ritað undir testamentisbréf hans, og viku honum
aldrei neinu, enn sumir þeir, er aldrei höfðu neinu lofað, gáfu hon-
um hvað drjúgast, og mun það hafa dregið drjúgast að síðustu,
en aldrei heyrðist á honum að hann vantaði neitt. Það mesta
sem hann brúkaði var kaffi, því jafnan var það veitt hverjum sem
kom og þiggja vildi. Neftóbak brúkaði hann nokkuð, enn var að
öllu hinn sparsamasti.
Gísli Konráðsson var jafnan á að hitta glaðvær og skemmt-
inn, síspilandi og fjörugur í viðræðum, fræðandi og viðbúinn í hverri
grein sögunnar; hvar sem gripið var í sögu landsins, mátti svo
að orði kveða, að hann væri nær ótæmandi; hann var t. d. svo
kunnugur Sturlungu, að hann gat í svip sagt, á hverri blaðsíðu
hver viðburður stóð, án þess að ljúka henni upp, og reyndi eg
það oft, sem þetta rita. I norrænni málfræði og fornum kveðskap
mun hann hafa átt fáa lika um sina daga meðal alþýðu, og fékkst
hann mikið við að skýra ýmsar fornar kviður og visur. Yæri
hann spurður einhvers í þeim fræðum, þá rakti hann það út í
allar æsar, og oft lengra enn sumir skildu. Hann fékk ást á öll-
um þeim, er vildu fræðast af honum, og vann sér hylli allra þeirra
er eitthvað kynntust honum, eins þeirra er lítið bókavit höfðu,
og hver maður sýndi þessum háaldraða öldungi heiður og virðingu.
Þannig var það siður allra i Fiatey að bjóða honum í hvert
samkvæmi, þó ekki væri nema skirt barn. Hann gekk staflaust
til þess siðasta, og sýndi það, að hann hafði verið fótmjúkur, enn
kraftar hans voru að öllu horfnir, svo síðast var líf hans semljós
á skari, enn þó hafði hann alla æfi verið heilsugóður. 1875misti
hann sjón á hægra auganu og litlu siðar krepptist vinstri hönd
lians nálega í lófann. Siðasta veturinn sem hann lifði, var hann
þrotinn að líkamsburðum, enn sálin var enn með miklu fjöri.
Loks kenndi hann kvellingar eftir hin síðustu jól, sem hann lifði,
enn ritaði þó eitthvað á hverjum degi, þar til siðast, að hið ní-
ræða ljós slokknaði á Kyndilmessudag, 2. febrúar 1877. Yar hann