Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1897, Qupperneq 120

120
Og aldrei fær hún svo stóra skál,
Að ekki tæma kunni.
Aldrei sá eg augu svo djörf
Und nokkurrar meyjar brá,
Hörð sem járn er höndin vífs,
Þó hvít sé bæði og smá«.
»Þernan arga, þegi þú,
Og hafðu skömm 1 stað,
Hvort vel eður illa saumar þú,
Eg vanda lítt um það.
Þernan arga, þegi þú,
Og hirð ei grand um mig,
Hvort augunum horfi eg út eða inn,
Eg horfi þeim ei á þig«.
Þær prúðu meyjar sátu í hring
Og hver á verk sitt horfði.
Seztur er Hagbarður hilmis son
Og markar dýr á borði.
Sátu þau fríðu fljóðin öll
Og saumuðu gull yfir kné,
Utan hann Hagbarðurfhilmis son,
Hann krotaði dýr á tré.
Skar hann með sínum litla hníf,
Sem hagleik kunni’ hann þenna;
Hann skrifaði bæði hjört og hind,
Sem þau á mörkurn renna.
Hann skrifaði bæði hjört og hind,
Sem undan flýja rökkum;
Hann skrifaði viltan skógarfugl,
Sem kúrir und laufum dökkum.