Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1897, Side 121

121
Hann skrifaði bæði beyki og lauk,
Sem lifandi sprottið væri,
Signý situr og horfir á,
Svo af honum listir læri.
Hann skar út rósir og liljublóm,
Sem vaxa þau i runni,
Eptir því saumaði Signý smá
Hið bezta sem hún kunni.
Þar var á skriptum hjörtur og hind,
Laukur og fegursta lilja,
Signý sjálf og hennar fljóð,
Slíkt lék hann að þeirra vilja.
Skrifaði’ hann hjört og skrifaði hind
Og þar með rádýr frá;
Svo líður sá dagur fram til kvölds
Og dettur húmið á.
Seint var það um aptaninn,
Er drífur dögg svo víða,
Hagbarður kóng.sson vill stíga á beð
Og faðma Signýju friða.
Tendruð voru vaxljósin há,
Þau brunnu í gullnum klofa,
Fylgt var þeim konungs börnum tveim
í háa lopt að sofa.
Fvlgt var þeim konunfs börnum tveim
Yfir háa iopts brú,
A undan gekk Signý og skallat rautt
Sér langt á eptir dró.
Á undan gekk Signý og skallat rautt