Eimreiðin - 01.09.1917, Blaðsíða 9

Hrólfur þögli.
— Andnesbúi. —
Ægisdætur seiðmál syngja
sífelt meðan kvikar flóinn, —
Hrólf hinn þögla hugðust yngja,
hremmilegan og vöðvagróinn.
Hann, sem aldrei ástum náði
yngismeyja — laus við bruna:
augnageislum öllum sáði
ofan í salta ládeyðuna.
Framhjá gervi-rósa ranni
rásaði karl með þungum brúnum.
f’eim gazt ekki að þessum manni.
þögulum og lítið búnum.
Þránni góðu þó ei týndi;
þeirri: að dreypa á Urðarbrunni;
augnahýru Sögu sýndi,
sveigði hug að valkyrjunni.
Frásögn vorra frumsnillinga
fús var Hrólfur um að tala;
átti sögur íslendinga —
eina hillu gyltra kjala.
Þeim. sem ótal hildi háði
heiðum á og fram á sogni,
blindsker varð að banaráði —
bátnum hvolfdi í dúnalogni.
Sín á milli söl og þari
sögðu um ferju róðrarvana:
hver mun nú á fjögra fari
fara einn um brotsjóana?
Ætli nokkur árar spenni
á við hann í stormi og brunum,
sveigi þær og sveittu enni
svali móti hafrænunum?
Heyrði eg þá, að heiði og drangi
hváðu við og mæltu þetta:
hver mun eins, með fönn í fangi,
fara um urðir, gjár og kletta?
Sængurkonu að sækja bætur
svaðilveg í næðingsbrunum,
flæðarleið um niðanætur —
nákunnugur forvöðunum!
Kleif hann svo, að hengju hjarnsins
hakan tók, um fjallvegina,
þegar vegna veika barnsins
vatt hann sér um hrapstigina.
Efstu hjalla urðarveginn
ekki munu sporin talin,
brast hann eigi brekkumegin,
bijóst og kálfar samanvalin.
Forkólfurinn göngugarpa
gerði litla stefnusveigju
dalsins til — af Dofravarpa
dýfði sinni skíðabeygju.
Hlaðstiklendur hugann brutu:
»hver mun þarna á brekku valdi?«
meðan sjálfan manninn faldi
mjallrokan, er skíðin þutu.
Fáir munu fara meira
flug, þó vel til rásar dugi.
Kembdi Hrólfi aftur um eyra
andvarinn af skíðaflugi.
Blundar nú á döggri dýnu
drengur sá, er vakti löngum;
geymir hann í silki sínu
sjávargyðjan út hjá dröngum.
Mjög er landsins fálki fallinn;
fjölgar skeglu og hænsna börnum.
Hafa mávar hamrastallinn
hertekið — af skotnum ömum.