Eimreiðin - 01.09.1917, Blaðsíða 19

l4l
A, á, á! j: er Gvendur fallinn frá? :|
ekki hugði ég það þá,
þegar eiðinn vann sá.
Á, á, á! j: er Gvendur fallinn frá? :|
Séra G. hafði ekki heyrt vísuna áður og hélt, þeir hefðu ort
hana um sig, og kvað:
Eruð þið dónar ölvaðir, bítið þið skítinn, bölvaðir,
andskotans með rausið; báðir sjónvitlausir.
Hlógu þeir mikið að misskilningi hans.
f>ó sumar vísur séra Guðm. séu grófyrtar, fylgdi þar sjaldnast
hugur máli, flestar ortar í glettum og gázka. Gleðin var oftast hans
förunautur.
Mig rekur minni til þess, hve sveitalífið var oft dauft, einkum
seinnihluta vetrar, þegar flestir karlmenn voru farnir til sjóróðra, og
vetrarhörkur komnar fyrir alvöru. Gestir komu fáir, nema klerkurinn
við og við, þegar hann átti leið um, og stundum áukreitis. Þá
glaðnaði ætíð yfir fólki; hann kom vanalega með fjör og gleði, hvort
sem hann var hreifur af víni eða ekki. Hann var því manna fjar-
lægastur, að láta heyrast til sín mögl eða harmatölur, þó eitthvað
væri andstætt. Eftirfarandi vísur eru teknar úr ljóðabréfi, sem hann
■orti í harðindum:
Það er ljótt, en þó ei nýtt,
þegnar, slegnir bræði,
gleyma skjótt, því gengur blítt,
gremjast fljótt, ef reyna strítt.
Fanginn selja mun ei mig
» melankóliskunni«.
Það er að kvelja sjálfan sig
sér og velja mæðustig.
Hví skal kvarta, hví skal pin
hugarduginn skerða?
Elið svarta eitt sinn dvín,
aftur bjarta sólin skín.
Líka er margt, sem hefur hér
höldum valdið yndi.
Sumt óþarft, en sumt hvað er,
sem að bjarta gleði lér.
Bjartsýni og von var honum eiginlegt, eins og vísur þær, er hér
fara á eftir, benda til, sem teknar eru úr ljóðabréfi, sem getur um
harðindi og stríðsfréttir.
Vort er lífið vetrar tið,
vara hríðir nauða,
meðan kíf, og styrjöld stríð
stefnir lýð í dauða.
Sérhvert sporið þreytir þar
þrekið skjóma runna,
unz á vori ununar
eilíf ljómar sunna.
Þá mun friður þróast stór,
þrauta hviðum létta.
Mótgangs-iðu ólgusjór
allur niður detta.
io
*
Lík hugsun er í þessarri vísu eftir hann: