Eimreiðin - 01.09.1917, Blaðsíða 52

174

Hann lagði upp um morgun frá Skógum í Axarfirði að Núpi,
og hugðist að leggja þar á Axarfjarðarheiði, en var ráðið frá, því sú
leið var sjaldfarin og torsótt. Hélt hann síðan að Sandfellshaga, sem
er næsti bær undir heiðinni á alfaraleið. Var þá nokkuð liðið á dag,
er hann lagði á heiðina, og veður
ekki sem tryggilegast. Átti hann
von á, að mæta manni, sem um
morguninn fór til fylgdar lang-
ferðamanni, og von var á, að
kæmi til baka. Hélt hann leiðar
sinnar, en varð ekki var manns-
ins; enda hafði hann ekki farið
nema fjórðung leiðarinnar, þegar
hvessa tók á norðaustan með
snörpu renningsskriði, og hóf upp
bakka í norðri. Grimdarfrost
var á, því hafþök af ísi voru
fyrir öllu Norðurlandi. Leið nú
ekki á löngu, að loft varð kaf-
þykt, og gekk upp veðrið með
kafaldshríð og hörkufrosti, og
var það sú grimmasta stórhríð, er
hann sá fyr og síðar. Þótti hon-
um sem sig mundi hrekja af leið
og hélt sig fast í veðrið. Var
nú leið hans í fangið um stund,
unz hann kom upp á hæð
nokkura og á bersvæði. Var
þar svo mikið ofviðri, að hann
þóttist sjá, að óráðlegt væri, að
halda lengra að svo komnu.
Hugðist hann því að snúa til
baka sömu leið og leita hlés, og
láta þar fyrir berast, unz af gengi
veðrið. Hélt hann þá til baka,
en hafði skamt farið, er hann
hrapaði fram af hengiflugi. Vissi
hann þá óglögt, hvað gerðist.
Fann, að hann komst við f
hrapinu, og kendi sársauka.
Eigi vissi hann, hversu langt
Ásmundur Ásmundsson. mundi um liðið, er hann raknaði
við. Þá kendi hann mikils sárs-
auka í vinstri öxlinni, var mjög máttfarinn og skalf af kulda. Skíði
hans, stafur og malpoki lágu á fönninni umhverfis hann, og svo grjót-
mul, er hann hafði tekið með sér 1 hrapinu. Gat hann með naum-
indum komist á fætur, og vildi finna eitthvert hlé, því veðrið stóð eftir
gljúfri því, er hann hafði hrapað í, — en þar var fokið í öll skjól.
Lét hann þá fyrir berást undir steini, þó ekki nyti hann skjóls, nema