Alþýðublaðið - 03.01.1964, Blaðsíða 15

— Jæja, fáðu þá lána'ð.
I Hún reyndi árangurslaust að
fá hann til að líta á sig. — Ég
fæ kannske aö kaupa matvörum
ar út á reikning, en ekki ölið.
Geturðu ekki látið mig hafa pen
inga. — Við skulum sjá, tautaði
hann, og dró buddu upp úr buxna
vasanum. — Þú getur fengið 60
krónur.
Hún andvarpaði. Færðu ekki
bráðum peningana, sem þú tal-
aðir um . . . fyrir nýju bókina
þína?
Hann leit undan. Hann gat
hvorki leynt fátinu, sem á hann
kom, eða gremju sinni.
—. Fyrst verð ég að ljúka við
bókina, tautaði hann.
—. Auðvitað, Tom. En held-
urðu að það líði á löngu, að
lienni verði lokið?
— Nei, ég á aðeins eftir örfáa
kafla.
Þetta var lýgi. Hann var ekki
byrjaður á nýrri skáldsögu. Hann
hafði ekki einu sinni fengið hug
mynd að nýrri bók.
Maja yfirgaf húsið, án þess
að vita nokkuð um það enn þá,
að þetta hjónaband var jafnvel
enn meira veikburða en sápukúla
í regni. Það liðu nokkrar vikur,
þar til hún gerði sér grein fyrir
hinum beiska sannleika. Hún sá
manp sinn aldrei vinna, og kvöld
nokkurt spurði hún hreinskilnis
lega; — Tom, áttu í erfiðleikum
með skáldsöguna? Tekst þér ekki
að fá andann yfir þig?
— Alls ekki. Ég þarfnast alitaf
nokkurra vikna til að hugsa um
efnið. Á morgun byrja ég að
skrifa.
En hún sá heldur ekki næsta
dag, að hann tæki sér penna í
hönd, eða sæti við ritvélina.
Þannig liðu líka næstu vikur.
Hann borðaði, drakk og svaf.
Hann las blöðin, og fékk sér
skemmtigöngu um nágrennið _____
en hann vann aldrei.
Maja hafði einnig fleiri áhyggj
• ur. Stofumar hennar, sem alltaf
höfðu verið svo hreinar og snyrti
legar, flutu nú í ónýtum pappírs
smiðum, brunnum eldspj-tum,
vindlingastúfum, tæmdum öl-
flöskum og dagblöðum, sem ekk
ert þýddi að taka til handar-
gagns. Hún var ekki fyrr búin
að hreinsa til, en að nýtt drasl
var komið í stað þess sem hún
lienti. ,
Árekstrarnir á milli þeirra
urðu stöðugt fléiri og fleiri. Dag
nokkurn, þegar Maja hafði beðið
Tom um peninga, og sagði hon-
um grátandi frá því, hvað ástand
ið væri orðið alvarlegt, að kaup
maðurinn vildi ekki lána henni
legur, leit hann aðeins á hana
samankipruðum augum, og með
kuldaglott á vör. Stundin var
komin.
— Heyrðu nú Maja, sagði
hann. — Þetta er ekki eins erf
itt og þú heldur. Þessi Helena
Terkelsen, sem þú sagðir mér
einu sinni frá, þessi, sem bauð
þér þrjú eða sex þúsund krónur
á mánuði, hlýtur að vera forrík.
Hvers vegna í fjandanum tekur
þú ekki við peningunum?
— Nei, Tom, það geri ég ekki.
Þessir peningar eru aðeins
gildra.
— Gildra?
— En ég geri það, sagði hann
kuldalega. — Ég er löngu búinn
að finna það í símaskránni.
—-Ég skrifa samt ekki neitt
bréf.
Haxm sló hana fast á munninn.
— Þú gerir það, sem ég segl
þér að gera, æpti hann,- — Og þú
gerlr það strax.
— Nei.
Hann sló liana aftur, og nú svo
fast, að hún féll aftur fyrir sig.
— Ég ætla að halda áfram að
slá þig, hvæsti hann, þangað til
þú skrifar bréfið . . .
TJm kvöldið skrifaði hún bréf-
ið, og eftir tvo daga kom svarið
— sex þúsund króna ávísun, og
stuttaraleg athugasemd um það,
að þessu mundi halda áfram mán
aðarlega. V
— Ég ætla að láta þig vita
þaS, sagði Lund, um leið og
hann stakk ávísuninni í vasann,
— að hér eftir er það ég, sem
sé um peningamálin í þessu húsi.
Skuldir voru borgaðar, búrið
fyllt með matvælum, og uppfrá
þessu var aldrei skortur á öli,
víni eða vindlingum. Kim fékk
tvær nýjar leikfangabyssur, og
nýja skó.
.— Á ekki Beata líka að fá
nýja skó, spurði Maja reiðilega,
kvöld nokkurt.
— Það verður að bíða til næstp
mánaðar, svaraði Tom fráhrind
andi. — Þó að við höfum nú eign
ast fáeinar krónur, máttu ekki
halda, að þú getir gert endalaus
ar kröfur.
Á næstu mánuðum breyttist
margt í „Þyrnihúsinu“. Hið góða
og glaðværa andrúmsloft, sem áð
ur hafði rikt í húsinu, vék nú fyr
ir heiftugum deilum og örvænt-
ingar gráti. Maja varð stöðugt
þunglyndari, og sólskinsbros Be-
ötu fölnaði.
Kvöld nokkurt, þegar Maja og
Tom deildu ákafar en nokkru
sinni áður, lágu börnin uppi I
herberginu sínu og tróðu fingt
unum í eyrun til að forðast að
heyra slagsmálin og munnsöfnuð
inn á Tom Lund niðri í stofunni.
Þegar loks þögn komst á, gat
Beata ekki sofnað. Hún var
hrædd um að lætin kynnu að
hefjast að nýju. Skyndilega
heyrði hún undarleg hljóð frá
rúmi Kims. Hún reis upp frá
koddanum og hlustaði. Það lék
enginn vafi á því: Kim var að
gráta.
Hún fór fram úr, gekk köld-
um fótum að rúmi hans og
strauk honum um hárið. Hún
fylltist meðaumkun, þegar hún
sá titrandi herðar hans, og fann
sjálf til ómótstæðilegrar löngun
ar til að gráta. Loks reis Kim
upp, og horfði á hana tárvotum
augum. — Hann sló hana aftur,
hikstaði hann. — Hann sló Maju
mömmu. Gráturinn heltók hann
á ný, og hann faldi andlitið í .
koddanum.
Beata reyndi að hugga hann,
en hjarta hennar var líka svo
fullt af sorg, að hún átti erfitt
með að halda grátinum í skefj-
um. Loks reis Kim aftur upp, og
horfði á hana bænaraugum: —
Beata.
— Já.
— Við skulum strjúka — við
skulum flýja saman.
— Nei, Kim. Við verðum að
vera hér kyrr. Við verðum að
vera hjá Maju mömmu og hjálpa
henni. Hún hefur engan nema
okkur.
Hann kinkaði hikandi kolli, en
sagði svo: — Þú hefur rétt fyrir
þér. En ég get ekki lengur haldið
það út, að pabbi sé alltaf svona
góður við mig og gefi mér allt,
meðan hann er alltaf vondur við
þig og Maju mömmu.
— Það er ekki þér að kenna,
Kim. Þér er vorkunn, ég skil það
núna. Ég skildi það, þegar ég
heyrði þig gráta. Ég hélt alltaf,
að þú værir bara illgjam strák-
ur . . . en nú veit ég, að það
ertu ekki. Innst inni ertu góð-
ur, og ég er glöð yfir því„ að
þú skuldir búa hjá mér og
mömmu.
Hin blíðu og huggandi orð
hennar komu honum til að gráta
á nýjan leik, en nú var honum
léttir að grátnum, og gerði ekk
ert til að leyna honum.
— Pabbi, hvað segirðu nú mn að bjóða okkur mömmu út að
borða.
— Já, hún er að reyna að tílúta
mér. Hún vill ná Béötu frá mér
með aðstoð allra þessa peninga
sinna.
— Vitleysa. Hún vill láta þig
fá þessa peninga, vegna þess, að
hún er iðrandi.
— Ég geri það samt ekki,
Tom.
— Þú ert asni, sagði hann
hvasst. Hann roðnaði af reiði,
og nálgaðist hana ógnandi á svip.
iiiiiiiaMMMi»MmMiiniunnminaMUiiiiuiiniiiii|iiiiiMi
10
lllll■!ttlll■»llllllll•l■l■l■l■l■l■■■ll•l|ill,■l>■ll■l■l■■llllll■ll■
___ Það er vist kominn tími til
þess, að ég sýni þér hver er hús
bóndi á þessu heimili. Þú gerir,
það sem ég segi þér að gera. Þú
skrifar henni strax í kvöld, og
segir, að þú viljir gjarnan þiggja
mánaðarlega borgun frá henni.
Er það skilið? ‘
— Ég skrifa ekki slíkt bréf.
Ég get það heldur ekki, það yrði
ekkert vit í því . . .
— Ég skal skrifa það fyrir
þig-
— Nei, ég sendi henni ekkert
bréf. Þar að auki þekki ég ekki
heimilisfang hennai'.
ÚTlí 15 SMACtC
# on tús sovisr
79TÍVB,TQ\) WILL- BORPBK-ANP
f=LY WITH V-IS LOCAL' OUE ESCAPIKó
Fi-AS AIEUNE? IÖ A MI5SILE MAi!
NEW 57DP THEV' HAV5 . WILL AEEIVE
ATA TOVVN CALLBP BY TEAIN .'
f I ö1)555 yoUU.
JU5T HAV6 TD TElí
$OMS OF TK055
AiE FOíZCE STtK.'S
MOU WIU- h'AVg »~vanc&
WAENINö... Æ'UR
AiecnAFT mmna «r M
AIPPOJiT WHEN OUK 3ov
MAkES H15 5EEAK i r-
.W/ OEDER5
ÍAT~ N0THIN5
A30UT THAT.'
WHAT íf* UTÍI 15 >
SOCKEP IN ON THE
VAT OPTHH BIS
tr BUST-OJT? y
— Stebbi, þú ferð með flugvél til borg-
arinnar Útu. Borgin er alveg við Landamæri
Sovétríkjanna og flóttamaðurinn kemur
§
þangað með lest. Þú munt fá að vita um
þetta fyrirfram, lóttu flugvélina bíða.
— En ef eitthvað óvænt keinur nú fyr
ir . . . Það er ekkí gert ráð fyrir því í áætl-
uninni.
— Þá verður þú bara að búa til einhverja
fallega sögu.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ i — 3. janúar 1964