Alþýðublaðið - 03.03.1964, Side 6

ÞVÍ DÆMIST RÉIT VERA
Nýgift hjón í Bandaríkjunum
höfðu komizt á snoðir um íbúð-
arhús, sem var til sölu. Þau töl-
uðu við eiganda þess og komust
að samkomulagi um kaupin. Að-
eins var eftir að leysa fjárhags-
hlið málsins og fóru þau því til
banka eins og ræddu við banka-
stjórann um lán. Bankastjórinn
sá strax í hendi sér, að hér var
um kostakjör að ræða, og keypti
sjálfur húsið. Ungu hjónin stefndu
bankastjóranum fyrir að mis-
nota þannig aðstöðu sína.
— Við vissum fyrst um þetta
hús, sögðu þau fyrir réttinum.
Bankastjóranum var ókunnugt
um að það væri til sölu, fyrr en
við komum á hans fund og báð-
um um lán til þess að geta keypt
húsið. Það getur ekki verið rétt-
látt að misnota þannig þær upp-
lýsingar, sem við gáfum honum
og blanda sér þannig í kaupin,
sem við vorum búin að semja um
við húseigandann.
— Húsið hafði verið auglýst
til sölu og það var öllum heim-
ilt að gera tilboð í það, svaraði
bankastjórinn. — Það er ekki hægt :
að halda því fram heldur, að ég
hafi haft af ykkur nein kaup,
þar sem þið höfðuð hvorki und-
irritað samning um kaupin né I
gireitt neitt í húsverðinu.
— Ilvernig mynduð þér út frá
leikmannssjónarmiði dæma í
þessu máli? Mynduð þér dæma
bankastjórann til þess að Iáta
lánið af hendi við hin nýgiftu
hjón? |
Dómarinn úrskurðaði, að banka
stjóranum væri leyfilegt að halda
húsinu. „Lántakandi” sagði dóm-
arinn „getur ekki krafizt þess af
lánveitanda, að hann láti sér
ganga úr greipum eign, sem
hann óskar að kaupa, ef engar
skuldbindingar hafa verið undir-
ritaðar. Það tjón, sem lántakandi
telur sig verða fyrir í þessu sam-
bandi, er ekki hægt að koma í
veg fyrir meðan þjóðfélagið
verndar og viðurkennir frjálsa
samkeppni.
f
i'J
miii:iiiii[i!ii!iiii!iiiiiiii!iii|iiiiii;iii;iiiiii[!i!iiiiii[ii];!iii!iii:!iiii]iiiiiiiiiiiiii!ii:ii:iiiiiii[iiiiiliiii[iiiiii[iiiHiaiaiiiiiii!ii!iiMiiiíiiiiiiM^
Fékk málið efíir átta ár J
Allt frá því að Vincenzos færi að tala. Einnig það var ár- jj
fæddist, voru foreldrar hans, angurslaust. Læknarnir skildu H
sern fæddir eru á Ítalíu, en bú- hvorki upp né niður í þessu, B
settir í Englandi, fullir örvænt- því að þeim bar öllum saman g
ingar, því að barnið gaf ekki um, að ekkert væri athugavert fj
frá sér hið minnsta hljóð. For- við talfæri drengsins.
eldrarnir voru efnalítið fólk, Fyrir skemmstu sátu þau 3 jjj
en unnu nótt sem nýtan dag, saman í stofu sinni í Sheffield H
til þess að geta sent son sinn í Yorks og flettu myndablaði. H
til fremstu sérfræðinga heims. Þá gerðist kraftaverkið. Allt í §J
En enginn árangur fékkst. Sem einu bendir drengurinn á eina K
síðustu tilraun og örþrifaráð myndina og segir:
datt þeim í hug að senda dreng- — Þarna er epli!
inn til heimabæjar síns á Ítalíu, Eftir átta ára þögn, tók hann U
Brindisi, í von um að hitinn loks að tala. Og hann talar mjög |j
þar og hið hlýja loftslag gerði skýrt og eðlilega og miklu betri H
það að verkum, að drengurinn ensku en foreldrarnir hans. 1
t

miTiniiiiniinnnnniiiMiiiiiininmiininiiiiiiiiiiiffliiiniiiiiiiiiiiimigiiiiiiiiuiiiiiiimiiiiimimiiiL'iiniiniimiiimmiiiMiiimmiiiiiiiiimiiiyiUiUiUiUUiiiiminummmiiiiiiiiiiniiiiiiiiiuiMiiJHiminmiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiUi
Hann er 52 ára gamall Og
heitir Adolfo da Silvra Freire.
Hann er fangi númer 15 899 í
hinu stóra Carandiru-fangelsi í
Brazilíu. Hann hefur hlotið dóm
bæði fyrir morðtilraun og
■kirkjurán og mun dveljast bak
við lás og slá alla ævi.
Þessi maður hefur undan-
farnar vikur verið á allra vörum
í landi sínu. Hann er orðin að-
alpersónan í mjög vinsælum
spurningaþætti í sjónvarpinu
og hefur þegar þénað þúsund-
ir króna fyrir, að því er virðist
fyrir ótæmandi þekkingu sína á
Rómaborg til forna. Svo mikla
athygli hefur frammistaða hans
í þættinum vakið, að bóksalar
segja, að bækur, sem fjalla um
Rómaborg og sögu hennar, hafi
aldrei selzt jafn vel og séu nú
margar hverjar á þrotum.
Da Silvra Freira hóf líf sitt
sem ungur og heiðvirður mað-
ur. Hann lagði stund á guð-
fræði og þótti efnilegur í grein
sinni. Stuttu síðar var hann
riðinn við morðmál og hlaut 11
ára fangelsisdóm. Hann var
ekki fyrr sloppinn úr fangels-
inu, en hann gerðist kirkjuræn-
ingi og seldi dýrmæta muni úr
frægum kirkjum í fjórum
hinna brazilísku ríkja.
Hann var dæmdur til ævi-
langar fangelsisvistar fyrir
kirkjuþjófnaðina, en sat ekki
aðgerðarlaus í fangelsinu. Öll-
um tómstundum sínum eyddi
hann í bókasafni fangelsisins
og las sérstaklega rit um mann
kynssögú og guðfræði.
Nú hefur þessi þekking gert
hann á svipstundu þekktan og
dáðan með þjóð sinni. Vinsam-
leg skrif um hann í blöðunum
urðu til þess, að fangayfirvöld-
in ákváðu að búa honum sem
bezt skilyrði til þess aö leggja
stund á fræðigrein sína, ■— að
minnsta kosti á meðan spurn-
ingaþátturinn
stendur yfir.
í sjónvarpinu ||
MILLER SVARAR GAGNRÝNI
Eins og kunnugt er voru skoð-
anir manna mjög skiptar um hið
nýja leikrit Arthur Millers „After
The Fall,” strax eftir frumsýn-
: ingu þess. Þær raddir voru all-
háværar, sem vildu meina, að það
\ræri beinlínis ósmekklegt af
skáldinu að gera fyrrverandi eig-
inkonu sína að aðalpersónu í leik
ritinu svo örskömmu eftir dauða
liennar.
Nú fvrir skömmu birtist viðtal
við Miller í L i f e og þar svarar
hann gagnrýninni meðal annars á
þessa leið:
— Það er undarlegt, að menn
skuli r.iúka upp til handa og fóta,
þótt kenna megi í verki höfund-
ar atvik og persónur úr lífi hans
Sjálfs.
Miller mótmælir því harðlega
að hann fjalli um Marilyn Monroe
á óvirðulegan hátt. Þvert á móti
beri hann virðingu fyrir aðalper-
sónu sinni og fjalli um hana af
hlýhug og ástúð.
— Eg lief tekið eftir því, seg-
ir hann ennfremur, að þeir menn,
sem á sínum tíma gerðu Marilyn
Monroe mestan skaða persónu-
lega, og voru með skrifum sínum
á góðri leið með að leggja líf
hennar í rúst, — það eru ná-
kvæmlega hinir sömu menn, sem
nú ráðast á verk mitt — af um-
hyggju fyrir henni!
Að lokum segir Miller, að þetta
nýjasta verk sitt sé á engan liátt
tengdara sínu persónulega lífi en
önnur. Hann kveðst vona að í
framtíðini verði það vegið og
metið burtséð frá því livaðan
hann hafi sótt efnið í það — og
hvers -vegna hann liafi skrjfað
það.
Indíáúahöfðingi nokkur
□ sótti um skilnað frá konu
sinni, og þegar dómarinn
spurði um ástæðuna, svaraði hann:
— I’egar ég sái korni, fæ ég
korn. Þegar ég sái spínati, fæ ég
spínat. En þegar ég sái Indíana
og fæ Kínverja, ja, þá vil ég
skilja . . .
Herra Malteros stóð nýlega
□ í umferðarréttinum í New
York ákærður fyrir að liafa
brotið umferðarreglurnar og var
liann af dómaranum sviptur öku-
réttindum í eitt ár.
— En ég hef aldrei fengið öku-
skírteini, sagði sökudólgurinn.
Dómarinn þagði um stund en
sagði svo:
— Þá ber yður að taka próf nú
þegar undir cftirliti lögreglunnar,
og þegar þér liafið fengið öku-
skírteinið, verðið þér sviptur því
í eitt ár.
Q 3. marz 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ