Alþýðublaðið - 02.04.1964, Blaðsíða 15

síniim á skipinu, sem bár óð-
íluga til Marseilles. Þá mundi
hún hlægja að þessum draumi
sínum, hún væri enn þá Peta
Marley, og dr. Frensham aðeins
samfarþegi hennar, sem hún
hefði tengzt vináttuböndum.
—< En nei, þetta var ekki
daumur. Hún var þarna á sjúkra
liúsinu með skjöl í töskunni
sinni, sem sýndu, áð hún var nú
frú Noel Frensham. Skjöl-, sem
sönnuðu réttindi hennar, eins
og Noel hafði minnt hana á eft
ir vígsluna, til að njóta allra
eigna hans, sem ekkja hans, þeg
ar hún kæmi til Englands aft-
ur.
En núna langaði hana hvorki
til að hugsa um England, eða
þessar eignir. Henni fannsl ó-
liugnanlegt að binda hugann við
þá staðrcynd, að dauði Noels
myndi opna hliðin fyrir liana að
lieimi, sem hún hingað til hafðl
verið áhorfandi að. Heimi, sem
veitti henni peninga, munað,
frelsi, allt, sem hugur hennar
gæti girnzt.
Hún gat ekki hugsað um
þetta, meðan Noel Frensham lá
þarna stynjandi í rúminu. Henni
þótti vænt um hann. Hún vildi
ekki að hann dæi. Samt yrðu
þau bæði í hræðilegri klípu, ef
hann lifði. Nei, hún vildi ekki
hugsa um það. Hún ætlaði bara
að sitja þarna og bíða. En það
er erfitt að ráða við hugann og
þessar ruglingslegu hugsanir
liéldu áfram að þjóta um heila
Petu, meðan tíminn sniglaðist
áfram.
Þetta var ótrúlegur dagur. Eft
ir hádegisverð heimtaði einn af
læknunum, að Peta fengi sér
blund. því að hún bæri það
greinilega með sér, að hún
mundi falla algjörlega saman,
ef hún fengi ekki dálitla hvild.
Svo að hún Iagði sig í svefnher
bergi einnar hjúkrunarkonunn-
ar. En hún gat ekki sofið lengi.
Um kaffileytið sat hún aftur við
sjúkrabeð Noels.
— Eiginmanni yðar virðist
líða betur, ef þér sitjið við hlið
hans, sagði hjúkrunarkonan.
Eiginmaður hennar. Það
hljómaði brjálæðislega og ótrú
lega. Hvemig hafði henni dott
ið í hug að samþykkja nokkuð
svona^ brjálæðislegt. Hún þekkti
Noel ekki neitt. Hann var ó-
kunnugur maður, og alls ekki
maðurinn, sem hana langaði til
að giftast. Hún elskaði Auburn
Lyell. Hún hugsaði hræðslulega
um það, hvað Aubum mundi
segja, ef hann vissi allt það, sem
hafði skeð, síðan hún fór frá
Bombay. Auðvitað mætti hann
ekki frétta þetta, fyrr en hún
gæti skýrt honum frá þessu
sjálf. Annars gæti hann lialdið,
að hún gæti ekki haldið tryggð
við mann, ef hún sæi hann ekki
í viku. Hún varð að koma í veg
fyrir að þetta fréttist, fyrr en
hún gæti sjálf gefið Auburn og
öllum öðrum sanna skýrslu um
þessa atburði, og hvers vegna
hún hafði samþykkt þetta líjóna
bánd.
En hvers vegna hafði hún gert
það? Hún var ekki einu sinni
viss um það sjálf. Nú, þegar
allt var um garð gengið, og hún
,—1 i—i | | , 1 ~F=i r\/i
□ yE CLmJ
átti hægara með að gera sér
grein fyrir því, sem liún hafði
gert, gat hún ekki séð neina
skynsamlega ástasðu fyrir því.
Ekki nema það, að liún hafði vor
kennt Noel, og langað til að
hann dæi hamingjusamur. Og
auðvitað var hún nógu mann-
leg til að láta freistast af því,
ÍO
sem þetta hjónaband færði
henni í skaut. Engin stúlka
mundi láta sér slíkt tækifæri
úr greipum ganga, nema hún
væri algjör hálfviti. Hvaða fá-
tæk kennslukona hefði slegið
hendinni á móti því að verða
„ekkja" með góðar tekjur, án
þess að því fylgdi nokkur á-
byrgð?
Mundi þessi dagur aldrei
enda? Klukkustund eftir klukku
stund varð hún að vaka og bíða
eftir því, að Noel opnaði augun
og kallaði á hana . . . biða eft-
ir endalokunum, sem læknarnir
sögðu að búast mætti við þá
og þegar.
Klukkustund eftir klukku-
stund í þessu þunga, þjakandi
lofti, sem var í sjúkraherberg-
inu. Það var mjög heitt innan
veggja sjúkrahússins, þrátt fyr
ir að allt væri gert, sem hægt
var, til að halda loftinu svölu
og hitastiginu jöfnu. Og úti fyr
Framhalds-
saga eftir
Denise Robins
ir lá Port Said og stundi und-
an miskunnarleysi sólarinnar.
Henni fannst vera stöðugur
straumur af fólki í litla sjúki-a-
herberginu. Fjöldi lækna, og
þar á meðal egypzkur sérfræð-
ingur, sem var frægur fyrir lækn
ingar, sem nálguðust að vera
kraftaverk. Endalausar rannsókn
ir, og hvíslandi rökræður um
ástand sjúklingsins. Lyf, spraut
ur, ísbakstrar til að halda hit-
anum niðri og sérh'æfar hjúkr-
unarkonur. Allt lið sjúkrahúss-
ins virtist snúast um þennan
enska lækni, sem þjáðist af und
arlegum og óþekktum sjúkdómi.
Fólkið hafði heldur ekki minni
áhuga á lionum, af því að hann
var mjög þekktur innan brezku
læknastéttarinnar.
Fólkið sýndi Petu líka mikla
umhyggju, vegna þess að hún
var ung og fögur, og hafði gifzt
hinum deyjandi manni á svo róm
antískan hátt. Það gerði allt
fyrir hana, sem í þeirra valdi
stóð að gera. Svo mikið, að Petu
fannst hún löngu vera búin að
týna tölunni á því, og var orð-
in dauðþreytt á að segja stöð-
ugt: Þakka yður kærlega fyrir.
Og allir ávörpuðu hana frú
Frensham, en það fékk kalt vatn
til að hríslast niður bakið á
henni og neyddi hana til að
horfast í augu við hinn nakta'
raunveruleika.
Hún reyndi að skrifa Auburn,
en tókst það ekki. Hún gat ekki
skrifað honum þessar fréttir.
Hún varð að bíða, þar til hún
hitti hann. Hún reif bréfið í
tætlur. Hún byrjaði líka á bréfi
til móðursystur sinnar, sem var
gift bónda í Devonshire. Þegar
Peta var lítil, hafði liún oft
dvalið hjá henni í sumarleyfum
sínum, og þótti mjög vænt um
hana. En það bréf reif hún líka.
Hún gat vel ímyndað sér hve
skelkuð Annie frænka og Bob
frændi yrðu við þau tíðindi. að
hún hefði gifst því sem næst ó-
kunnugum manni í Port Said,
Það mundi ekkert róa Annie
frænku, þó hann væri þekktur
læknir. Húú var af þeirri kyn
slóð, sem fannst ekkert hjóna-
band sæmandi, nema á undan
því færi hæfilega langur trúlof
unartími.
SMITH...
Frh. af 1 síðu.
•hann væri alveg sannfærður um
nauðsyn þeirra. og hefði hann not
að tækifærið nú til að styðja beiðn
ina um leyfi til að byggja þá og
endurtaka fyrri yfirlvsingar sín-
ar um mikilvægi byggingar þeirra
í viðtölum sfnum við íslenzka ráða
menn. Nauðsynlegt væri að byggja
í Hvalfirði nýja olíugeyma, er
tækju 50.000 tonn af brennsluolíu.,
er nota mætti sem varabirgðir.
i
Spurður var flotaforinginn ran,
hvort fyrirhugaðar væru nokkrar
breytingar á stöð varnarliðsins á
Keflavikurflugvelli. Hann kvaó
ckkert slíkt vera fyrirhugað. Stöð-
in væri eins lítil og nokkur tök
.væru á að hafa hana, og ekki vær£
fyrirhuguð stækkun eða minnkuir
á henni.
Einn fréttamaður spurði um,
hvað liði stofnun liins svokallaða.
„marghliða” kjarnorkuflota NA-
TO. - Flotaforinginn benti á, að
hugmyndin væri, að sá floti yrði
undir stiórn yfirmanns hers banda
lagsins í París (SACEUR), en ekki
sinni stjórn (SACLANT). MáliS
væri allt enn á viðræðustigi. Hug-
myndin væri að koma upp flotá
um 25 skipa, sem hvert um sig
hefði 8 Polaris-flugskeyti, og
hefði það verið Norstad, fyrrver-
andi yfirmaður hers NATO í Evr-
ópu, sem hugmyndina liefði átt,
fyrst og fremst með það fyrir aug-
um að geta losað sig við nauðsyn-
ina á að halda reiðubúnum heil-
um flota af miðlungs-langfleyg-
um sprengiuflugvélum. Þetta fyr
irkomulag væri að tvennu leyti
gott, það sæi óneitanlega fyrir her
afla, sem fældi frá árás, og enn-
fremur væri það gott af pólitísk-
um ástæðum, bar sem stefnarí
væri að revna að koma í veg fyrir,
að fleiri þjóðir eignuðust kjarn-
orkuvonn en þegar eiga þau, en.
ýmis ríki vildu hins vegar fá nokk-
urn íhlutunarrétt um það, hvenær
beita ætti slíkum vopnum. Málið
væri hins vegar engar veginn út-
kljáð og því tæoast tímabært afS
segja meira um það.
me^

— Hvar er kaffipokinn, Dísa?
— Fröken Caliioon, gjörið svo vel
koma þessa lelð.
___ Einkaritari minn, fröken Olson, kem-
ur með mér.
..A1AYS6 COPPEK. HASN'T NOPCEP COU. £TEVE
CANYON AMONó TH£ OTHER OFRCtRS IN
THE PENTAÓON LOBBY— OR 6HE MlóHT NOT
HAV£ e-ESN 50 WILLINö TO HAV£ 5I.WA'=g
'5TANP BY'...
Þri miður, boðið á aðeins að gilda
fyrir yður, var það ekki tekið skýrt fram.
— Já, einmitt það. Bíddu hérna Olson. —
Já, fröken Colhoon.
Verið getur, að fröken Calhoon hafi ekki
tekið eftir Stebba meðal foringjanna þarna,
því þá gæti verið að hún liefði ekki viljað
láta Olson bíða.
ALÞÝÐUBLAOIÐ — 2. apríl 1964 1$