Alþýðublaðið - 30.04.1964, Blaðsíða 8

ÞAÐ er oft talað í hálfkæringi um
Kópavogsflotann, en getur nokkur
sannkristinn maður ætlazt til þess
að Kópavogsbúar eigi einhver ó-
sköp af bátum, þegar allt energí
fer í að koma upp liúsum og börn-
um? Á 10—15 árum er Kópavog-
ur vaxinn úr heldur ómerkilegu
hreppsfélagi upp í að vera þriðji
stærsti kaupstaður á landinu og
kannski einmitt vegna þess að
menn hafa ekki verið að slíta sér
út á útgerð ofan á allt hitt.
Hitt get ég upplýst gárungun-
urii til fróðleiks, að Kópavogur á
10 báta á skrá og þeir eru sam-
tals 206 tonn og sá elzti þeirra er
smíðaður 1883, jafngamall Millý
gömlu. Svo eru auðvitað óteljandi
trillur í „Kópavogsflotanum“.
Á Kársnestánni er bryggjusporð
ur, myndarlegasta mannvirki, ef
miðað er við stærð og fjölda skip-
anna. Hitt er svo annað mál, að
nýting bryggjunnar er kannski
ekki alveg 100%, því þegar við
ljósmyndarinn vorum þar á ferð í
fyrradag rólaði ein trilla sér við
bryggjuna merkt einkennisstöfum
Reykjavíkur og önnur lá við ból
rétt fyrir utan. Hins vegar var
mikið um veiðiskap, þann sem ekki
verður í aska látinn eða í skipum
út fluttur. Það voru nefnilega mar
hnútaveiðar í algleymingi,
Ellefu pottormar lágu fram á
bryggjubrúnina, ávöxtur af útgerð
arleti staðarbúa. Einn var meira
að segja svo fínn með sig, að hann
bauð massadónanum upp á stöng
og nælon. Annar hafði að vísu enga
stöngina, en bætti þann skort upp
til hálfs með forláta silungahjóli,
sem hann steig á með vinstri fæt-
inum, þegar hann kastaði agninu
út á djúpið. Veiðiskapurinn er
stundaður með alúð og alvöru.
Léttúðarhjal okkar Jóhanns átti
ekki upp á pallborðið hjá drengj-
unum og þeir skoðuðu okkur útúr
augnakrókunum með samblandi af
fyrirlitningu og meðaumkun í
svipnum. Svona strákar taka sjálfa
sig nefniléga dálítið alvarlega og
það meira að segja svo að við vor-
um ekki virtir svars eftir að Jó-
hann hafði dróttað því að þeim,
að þeir veiddu ekkert nema gaml-
ar dósir og drasl, og ég hafði spurt
hvort þeir fengju ekki slatta af
saltfiski!
Svona röfl á ekki upp á pall-
borðið hjá stangveiðimönnum með
sómatilfinningu og nælon.
Við gripum eina hálmstráið sem
sýnilegt var, litla telpu sem sipp-
aði eftir bryggjunni og kíkti á hjá
strákunum og gerði svolítið grín
að þeim fyrir laka frammistöðu
við marhnútadrápið.
— Af hverju veiðir þú ekki líka?
— Sérðu ekki að ég hef ekkert
„veiðifæri"?
— Jú, en geturðu ekki veitt á
sippibandið?
Þið hefðuð átt að sjá augnaráð-
ið, sem ég fékk, ekki bara hjá
stelpunni, heldur líka hjá strákun-
um öllum með tölu.
Eftir þetta vowokkur eiginlega
allar bjargir bannaðar þarna á
bryggjunni, en við erum þrjózkir
menn og raunar hugaðir menn,
eiginlega erum við ódrepandi, ef
við ætlum okkur eitthvað. Nú fékk
ljósmyndarinn þá hugmynd að fara
um borð í trilluna, sem lá við
bryggjuna framarlega, því þaðan
hugðist hann taka það, sem kall-
að.er „listrænar ljósmyndir". Lág
sjávað var og hátt í aðra mann-
hæð ofan í bátinn, svo ég taldi
, honum trú um að ef hann stykki,
færi hann niður úr trillunni og
yrði að láta sér lynda að verða
dreginn upp eins og hver annar
marhnútur á færi einhvers stráks-
ins. Hann hætti við stökkið.
Rétt í þessu dró sá með stöng-
ina lítinn og fallegan marhnút
upp úr sjóskorpunni. Hann var
færður upp á bryggju með mikilli
alvöru og hinir veiðimennirnir
höfðu ijppi á meðan þeir þyrpt-
ust að til að skoða undrið. Þetta
litla kvikindi, sem engir nema hálf
vitlausir Englendingar leggja sér -
til munns, vakti sem sagt almenna
athygli. Hér höfðu yfirburðir
stangarinnar sannazt á ótvíræðan
Texti: Grétar Odds
hátt, rétt eins og þorsknótarinnar
hjá alvörufiskimönnum. þjóðarinn-
ar.
AfLakónginum voru gefnar ýms-
ar ráðleggingar. T. d. var honum
sagt, að happasælt myndi vera að
hrækja upp í ódrátt þenna og
henda honum aftur út og myndi
hann þá gefa sandkolanum skýrslu
um ástandið þar efra: Þar fengju
fiskar þó einhverja vætu, þó á
þurru væri! Kolarnir yrðu þá létt-
úðugir og jafnvel forvitnir eftir
þeirri Ufsreynslu að vera dregnir
á þurrt.
Veiðimaðurinn var trúr sinni
„tradisjón". Hann fór ekkí eftir ráð
leggingum kolleganna. Heldur los-
aði hann marhnútinn af önglinum
með engri varúð, gekk með hann
þvert yfir bryggjuna og kastaði
honum þar til marhnútsins heima.
Nú var okkur Jóhanni nóg boðið
og við örkuðum áleiðis burt, en
sem við erum komnir upp af
sjálfu hafnarmannvirkinu sný ég
mér við og kalla:
— Asskoti eruð þið vitlausir.
Hann syndir bara fyrir hausinn
og bítur á hjá ykkur aftur!
Enginn lét svo lítið að líta við.
Þetta var í Vesturbænum, þ. e.
a. s. í þeim hluta Kópavogskaup-
staðar, sem stendur vestan við
Reykjanesbraut. Við hefðum átt
að vita betur og kljást ekki við
Vesturbæinga, sem ku vera ná-
skyldir alls staðar á hnettinum.
Strax og við komum yfir Reykja
nesbrautina var eins og andrúms-
loftið breyttist og yrði léttara. Við
fórum hérumbil austur í Austur-
bæinn og höfnuðum okkur á ný-
legum grásvelli Bréiðabliks við
Fífuhvammsveg, þar sem nokkrir
srákar voru að æfa „stroffí" á
annað markið. „Stroffí“ er það,
sem Sigurður Sigurðsspn kallar
„vítaspymu", en ég man ekki til
að hafa heyrt nokkum annan nota
það orð. Strákarnir aéfðu „stroffí"
af hreint ekki minni alvöru en
hinir iðkuðu veiðiskap. Einn var f
8 30. apríl 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ