Alþýðublaðið - 13.06.1964, Blaðsíða 15

stock og höfum komizt að þeirri
niðurstöðu að banamein hans liafi
verið hjartaslag. Til allrar ham-
ingju náðum við sambandi við
heimilislækni hans, og hann stað-
festi að Cromstock hefði þjáðst
vegna galla í hjartalokunum —
þannig að öll óeðlileg taiigaá-
reynsla gat haft örlagarikar af-
’leiðingar. Ég benti þeim líka á,
að það gæti jafnvel verið að hann
hefði ekki þolað þann spenning
að leika aftur. Hann þagnaði, en
bætti svo við með hátíðleikasvip
cins og hann væri sjálf véfréttin
í Delfí: — Hinir læknarnir voru
sammála mér um það.
• Mér létti. Alvég síðan allir
þessir ótrúlegu hlutir fóru að
;ske í Dagonet, hafði ég liugsað
með hryllingi il þess að máske
neyddumst við til að blanda lög-
reglunni í málið.
— Þá verða sem sagt engin
réttarhöld út af þessU, sagði ég
vongóður. — Við sleppum þá við
að hafa heila hersveit af snuðr-
andi leynilögreglumönnum hang
andi yfir okkur á æfingunum?
— Réttarhöld? Lenz strauk
hökutoppinn eins og hann væri
mjög undrandi. — En kæri herra
Duluth, hvers vegna í ósköpun-
um ættu að verða réttarhöld?
Gamall leikari devr af hjarta-
slagi í viðurvist þekkts læknis.
Hvers vegna ætti lögreglan að
þurfa að rannsaka bað?
Ég leit á íris. Hún kreisti enn
þá púðann, og var mjög hugs-
andi á svipinn. — Þér vitið ekki
helminn af því, er skeð hefur,
sagði ég.
Svo sagði ég honum upp alla
söguna. Lenz var ekki bara vernd
arengill leikritsins. hann var líka
verndarengillinn minn. Það var
mér mikil fróun að geta sagt hon
um allt.
-----Og nú. þegar þér vitið
forleikinn að þessu, viljið þér
þá enn halda fram, að betta komi
lögreglunni ekkert við. sagði ég
að lokum, og vonaði innilega að
hann mundi svara bví neitandi.
Því að ég vissi, að það væri úti
um okkur. ef við flæktumst inn í
lögreglumál.
'Það kom dálítill glampi í hin
rólyndislegu, gráu augu dr. Lenz.
— Þetta, sem þér segið, gerir
málið allt mun skilianlegrá, þó
undarlegt megi virðast. Herra
Cromstock var leikari, og áhrífa-
gjarn og hiátrúarfullur. Hann
var mjög æstur. er hann kom til
Dagonet, uppfullur af minning-
unni um þessa konu, þessa Lill-
ian Rced. Endurminningin og
samvizkunagið eru sterk öfl. Eft-
ir æfinguna gekk hann til bún-
ingsklefa herra Wesslers, Jiann
hefur ef til vill ósjálfrátt dreg-
izt að staðnum, þar sem harmleik
urinn -fór fram. Og þar fann
liann spegilinn brotinn. Það var
í sjálfu sér nóg til að kynda und-
ir hjátrú hans. Hann lítur í
spegilinn og sér sitt eigið af-
myndaða andlit í sprungnu gler-
inu. Það er því ofur eðlilegt að
hin hræðilega endurminning nái
því valdi yfir honum, að hann
’ taki sitt eigið andlit fyrir andlit
hinnar látnu konu. Lenz tók fram
sóru hornspangargleraugun sín,
sem hann notaði alltaf, þegar
hann vildi undirstrika eitthvað.
— Allt þetta, getur verið meira
en hægilegt til að framkallá
hræðilegt hjartakast.
Hann stakk gleraugunum aftur
í vasann. Dr. Lenz áleit sýni-
léga, að málinu væri bjargað,-
En það áleit ég ekki. f
— En hvað með allt hltt?
Brotna spegilinn, brotnu rúðuna,
styttuna, seih hafði verið: tnís-
þyrmt . .. . ?
— Ög það, sem Theo sá, greip
íris skyndilega fram i fyrir mér.
— Hún sá jú líka konuandlit í
speglinum. Og hún sá það á und-
an Cromstock . . .
Lenz lyfti annarri höndinni og
benti okkur að þagna. — Herra
Duluth, ungfrú Pattison. Hanii
15
horfði á okkur með föðurlegu
umburðarlyndi. — Það er mjög
auðvelt að skapa alls kyns leynd-
adóma, þó þeir séu alis ekki fyr-
ir hendi — sérstaklega, þegar
maður er ekki heill heilsu. Per-
sónulega hef ég mjög mikinn
áhuga á að uppfærslan á þessu
leikrit takist. Og það hafið þér
líka. Ég ræð yður því eindregið
að hætta ekki á neitt vegna ó-
þarfa áhyggju og heilabrota. Að
minnsta kosti ekki fyrr en ástæða
er til.
Mér geðjaðist ekki að þessu
„fyrr en“. Það leiddi heilmikið í
ljós. Það sannaði það, sem mig
grunaði þegar, nefnilega það, að
dr. Lenz var bara að reyna að
uppörva okkur, eins og við vær-
um einir af fáráðlingunum hans
á liælinu. Hann vissi, að það var
ekki allt með felldu í Dagonet,
en hann vildi ekki játa það fyrir
okkur, því að hann treysti taug-
um okkar ekki fullkomlega enn
þá.
— En . . . byrjaði ég.
En það var tilgangslaust að
rökræða vlð dr. Lenz. Það var
ekki að ástæðulausu. að sjúkling
ar hans borguðu honum svim-
andi háar upphæðir fyrir að róa
sig.
Mig langaði hræðilega í drykk.
Ég þarfnaðist hans — en nú var.
aftur hringt. Ég gekk til dyra
og opnaði fyrir Theo Ffoulkes.
Enska leikkonan var þreytu-
leg.
— Ég veit, að ég kem svívirði-
lega seint, Peter, sagði hún. —
En ég verð að tala við þig.
Hún gekk hratt inn f stofuna.
Hún neri saman höndunum og
sagði: — Æ, vertu nú engill, íris
og lagaðú handa mér tebolla. Mér
er skítkalt. Hún brosti til dr,
Lenz. — Hvers vegna í ósköpun-
um gifta þau sig ekki? Þau gætu
sparað sér stórfé í húsaleigu!
Það eruð þér, sem borgið upp-
færsluna, er það ekki? Ég sá
yður á æfingunni í kvöld. Þér
liafið verið heoninn. þetta veyð-
ur hreinasta gullnáma fvrir yður.
— Þú getur snarað bér alla
áreynslu í sambandi við fyndni,
Tlieo, sagði ég afundinn. — Ef
þér liggur eit.thvað á hiarta, þá
út með það. Ég brosti danurlega
og benti með bumalfinerinum á
dr. Lenz. — Þú skalt ekki vera
hrædd við hann. Það er allt í
lagi með hann, og hann tilheyrir
hónnum.
Theo settist á sófabríkina og
tók af sér hattinn. H-»r hennar
var stuttklippt, og dálítið farið
að grána.
Ég fór aftur til leikhússins til
að sækja hanzkana mína, og hús
vörðurinn sagði mér frá Lionel.
Hvað varð honum að aldurtila?
íris gekk fram í eldhúsið og
fór ag skara í pottum.
— Það var hjartað, sagði ég.
— Ég var hrædd um það. Theo
kveikti sér í vindlingi, hóstaði ng
gretti sig. Þá er þetta kannske
mér að kenna, Peter? Ég hef auð
vitað hrætt hann svona, þegar ég
kom þjótandi inn á sviðið og hegð
aði mér eins og asni. Að sumu
leyti er það sennilega ég, sem er
ábyrg fyrir dauða hans.
Þetta virtist hafa mikil áhrif
á hana.
— Vertu nú ekki móðursjúk,
ságði ég. — Hvað sem það hú
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurnar
Seljum ðún- og fiðurheld ver
VÝJA FIÐURHREINSUTOH
Hverfisgötu 57A Simi 16TS8
var, sem hræddi hann svona, þá
skeði það löngu seinna.
— En ég sá það raunverulega,
ég meina, aíidlitið í speglinum.
Theo tottaði vindlinginn. — Það
var það, sem mig langaði að
segja þér. Ég er ekki gengin a£
göflunum, og þetta voru ekki
sjónhverfingar.
Ég sendi dr. Lenz þýðingar-
mikið augnaráð. — Dr. Lenz er
búinn að biðja okkur um að tala;
ekki meira um þessa hluti, sagði;
ég. — Það er alltof mikil tauga-
áreynsla.
Ekkert gat raskað ró dr. Lenz.
Hann hallaði sér fram í stólnum
og horfði fast á Theo. — Mættí
ég spyrja yður, ungfrú Pfoulkes,
hvort þér kannizt nokkuð við;
nafnið Lillian Reed?
Ég skildi, hvað hann ætlaðisí
fyrir með þessari spurníngu.
Hann ætlaði að reyna að sanna,
að Theo hefði áður heyrt sögu-j
sagnir frá Dagonet og það hefðí
ósjálfrátt haft áhrif á haná.
— Lillian Reed, sagði Theöj
— Lillian! Eigið þér við þá konu,
sem Cromstock var að tala um?
Háfið þér komizt að því, hver
hún er? j
— Já, svaraði ég. — Við höf-;
um komizt að því. Hún er mjög:
aðlaðandi persóna — hún er vofa.
Ég sagði henni söguna um;
Lillian. Sem ein af mínUm elztin
og beztu vinum innan leikhúss-
ins og sem ein af þeim, er þeg-
ar hafði komizt í kast við hinn
ódauðlega anda Lillian, var betra
að hún fengi sahnleikann að vita
— Hér er bréf frá barnapíunni. Hún þoldi þetta ekki og húni
biður um að launin séu send til góðgcrðarstofnunar.

Í*FaNP SO.V.E PBOPLB VVHO^j
paos.ABLy HAve.N'r pbavep
IN A PONú TI.VVE WiLL P£-
SVfAE THE HASiT r-CP-THE
SAKB or- A SAVALL, SCAREP
K\P...
Aírlins crevvs will be wa-fch'm^, ttia vv/a+er ..,
iv ■* v-
— Ég þekki yður Boulevard. Það var
failegt af yður að koma.
— Ég kem nú bara vegna þess, áð þetta
er ailt mér að kenna.
— Fyrst Stál ofursti er hér hjá yður, þá
gerist mín ekki þörf.
— Nei, farið ekki.
— Fæstfr skynja nú lengur hvað tíraan-
um líður, og allra sízt strákhnokkinn 1
gúmíbátnum. Skyndilega heyrir hann að
Ioft er farið að leka úr bátnum.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 13. júní 1964 15