Alþýðublaðið - 16.06.1964, Blaðsíða 15

_________wth»4 *■«#**:>
Trilí if Cúf9SF \ INö * (*» "« v<
CAUHCOM' P’/T \—dW'- ■»?" Cíf *
(DMM£8 '-'LíCM , » >'« -*3fc A.
on thí,- fyo^tty cm rSi.i\t- c*
- ■/, CAs-t ■* tyv ’ ^
Ég skildi ekki hvað hún átti
við. Þess vegna þagði ég.
— Það er ekki af því að ég
hati Mirabelu, Peter. Mér
finnst hún stórkostleg lcikkona
og mjög góð manneskja. Hún fær
meiru áorkað með litla fingri sín
um en ég með öl um kröftum. En
mig langar næstum því til að
myrða hana, þegar ég sé hana
með honum. Eg veit vel, að
hann er ekki ástfanginn i henni,
honum er þvert á móti illa við
hana. En hún hrífur hann samt.
Hún sér um að.hann er sér með
vitandi um nærveru hennar
hvert andartak. Hún yppti öxl-
um, Hvort ég er til staðar
eða ekki tekur hann yfirleitt
ekki eftir.
Nú skildi ég allt. Gerald hafði
rétt fyrir sér. Vesalings Theo var
enn einu sinni haldin vonlausri
ást - og í þetta skipti var' það
Wesslér.
— Taktu það ekki nærri þér,
mín kæra, sagði ég. — Maður
veit jú aldrei.
Veit aldrei? Jú, ég Veit bara
alltof vel, að ekkert í heiminum
getur fengið AVessler til að beina
athygli sinni að mér. Stundum
óska ég að eitthvað kæmi fyrir
hann, eitthvað sem fengi hann
til a® gefast upp, svo hann gæti
'ekki leikið meira — svo hann
gætii ekki framar verið hinn
mikli Wessler. Ef til vill, ef enig *
inn kærði sig framar um liann.
Hún yppti öxlum eins og hún
vildi hæðast að sjálfri sér. Hún
brosti með vörunum. en tvö stór
tár runnu hægt niður kinnar
hennar. Þau voru kringlótt og
gljáandi eins og glycerin. Eg
hafði aldrei fyrr séð svona tár
— ekki nema á sviðinu. — Það
er fallegt af þér að nenna að
hlusta á mig, Peter. Þú ert afar
indæll maður.
— O, ég er nú ekki annað en
fyrrverandi fyllibvtta, sagði ég.
Og svo er ég sjúklega við-
kvæmur.
Þu skalt ekki eiga í nein-
um erfiðleikum með mig, vinur
minn. Eg lofa bér bví, að þetta
skal enein áhrif hafa á vinnu
mína við leikhúsið. Theo þrýsíi
hönd mína og kvssti mig á kinn
ma. — Eg er svon vön að bæla
niður í mér ástrfðúmar, Peter.
Eg tilhevri þeim hópi kvenna,
sem karlmönnunum sést yfir________
bæði á sviðinu oe utan þess.
, Hún fK’ui sér að lyftunni, og
ég lokaði d.vrunum.
Þegar ég kom aftur inn í
.. stofuna sátu Iris og Lenz og rædd
ust ástúðlega við um hversdags
lega hluti.
— Það var Ijótt af Theo aðráð
ast svona að Mirabellu, sagði ir.
is. Og mér finnst ekki rétt
af henni að stinga svona af eftir
allt það, sem hún var búin að
gefa í sk.vn.
Lenz le;t unn alvarlegur á
, svip. _ ungfrú Pattison, það
viturlegasta, sem við-getum gert,
að láta þar við sitja í kvöld.
Hann tók uup sWrt glílli-r sem
:kk í digurri gullkeðju og ieit
akveðinn á bað. — Klukkan er
°rðin tvö. Mér finnst, að það sé
komimi tími til að við förum öll
að sofá.
Þegar dr. Lenz finnst eittbvað,
dreymir hvorki íris né mig um
að mótmæla honum. íris stóð á
fætur og kyssti mig hæversklega
fyrir framan dr. Lenz. Þegar við
vnrum komin fram í anddyrið
kyssti hún mig aftur — og ekki
alveg jafn hægversklega.
— Ástin mín, sagði hún. —
Þú verður að lofa mér, að vera
ekki áhyggjufullur.
Eg lofaði því. Hún horfði á mig
og sagði svo: — Hvers vegna
varstu svon lengi frammi með
Theo? Var hún ástúðleg við þig?
— Já, sagði ég. — Allar kon-
ur eru jú ástúðlegar við mig. Af
mikilli ástríðu.
íris virti mig athugul fyrir sér.
Svon sagði hún:
— Því trúi ég nú ekki, Peter.
Ég er viss um, að þú ert ekki
sú tegund af mönnum, sem kon
ur falla venjulega fyrir. Þú ert
með of stór eyru.
Hún kyssti mig á ný og bað
mig aftur um að vera ekki á-
hyggjufullann. Svo fór hún.
Eg fór inn, og tók falliegu,
svörtu skjalatöskuna hansr dr.
Lenz með mér. Mér fannst
sennilegast að hún innihéldi þýð
ingarmikil, alþjóðleg skjöl í sam
bandi við geðlækningar. Dr.
Lenz hafði gengið að glugganum
og stóð og liorfði út yfir East •
River, á svipinn eins og guð,
sem virðir fyrir sér eitt af sín-
um velheppnuðu sköpunarverk-
um.
— Er ungfrú Pattison farin,
spurði hann, m<eð tortryggni í
röddinni eins og hann byggist
við að ég mundi klappa saman
liöndunum og töfra hana upp úr
jakkavasa hans.
Eg játaði því. Hann fitlaði við
hökutoppinn og horfði hátíðlega
á mig.
—• Herra Duluth, sagði hann.
— Eg vona innilega, að þér lát-
ið ekki atburði kvöldsins rugla
yður í ríminu.
Vig gengum sem sagt öll um
og báðum hvort annað að vera
ekki óróleg. Og það var gjörsam-
lega tilgangslaust.
— Þetta voru bara undan-
færslur, sem þér voruð með, áð
ur en Theo kom. ekki satt, sagði
ég. —Yður finnst sjálfum dauði
Cromstocks miög dularfullur.
Svo bætti ég kvíðinn við: — Og
þér búizt kannske líka við fleiri
erfiðleikum?
Dr. Lenz horfði lengi og rann
sakandi á þumalfingursnögl sína.
— Ég vil helzt ekki gera yður
órólegan, herra Duluth, en ég
verð víst að játa að í kvöld gerð
ust margir hlutir, sem virðast ó-
skiljanlegir. Hvort það er yfir
náttúrulegt eða ekki. getum við
víst látið liggia milli hluta. En
ég hef á tilfinningunni, að ein-
hver fjandsamleg öfl séu á hött-
unum eftir einhverjum í ykkar
hópi. Sem stendur get ég ómögu
legt skorið úr því livort það var -
Cromstock eða einhver annar.
En ég held, að það sé viturleg-
ast að vera við öllu búinn.
Þessi orð hans voru óheilla-
vænleg, en liann tók broddinn af
þeim með því að við: — Ég tek
get tekið mér fri frá störfum
næstu daga, og ég vil gjarnan
bjóða yður aðstoð mína við nán
ari rannsóknir. Þér eruð mér
auðvitað sammála um, að, það
er mjög óheppilegt að lögreglai|,
fari að blanda sér inn í þetta. Ó-
heppilegt fyrir yður sjálfan, á ég
við, vegna þess að þér eigið
framtíðina undir því hvernig
tekst með leikritið. Og óheppi-
legt fyrir mig líka, bætti hann
við með glampa í augunum, af
því að ég hef ekki aðeins hætt
stórri fjárupphæð fyrir þetta
leikrit, heldur líka heilsu tveggja
sjúklinga minna.
Ég var óneitanlega sammála
SÆNGUR
.y.i''.
Endumýjum gömlu sængumar.
Seijum dún- og fiðurheld ver
VÝJA FIÐURHBEINStmH*
Hverfisgötu 57A. Síml 16784.
honum. Og þrátt fyrir það, sem
lá bak við þessa játningu hans.
leið mér nú betur. Dr. Lenz hafði
áður leyst erfiðar gátur. Mér
fannst eins og það væri ekki til
svo stórt vandamál í heimilinum,
að hann .gæti ekki leyst það.
— Og á meðan, sagði hann al
varlega, verð ég að biðja yður
um . . .
— . . . að gera yður engar
óþarfa áhyggjur, botnaði ég. —
já, ég veit það.
Dr. Lenz leit aftur á klukk-
una.
— Heyrið þér nú. sagði ég,—
Þar sem klukkam er livort sem er
orðin svo margt, getið þér þá
ekki bara verið hér í nótt? Hér
er nóg pláss.
— Þetta er mjög elskulega þoð
ið, herra Duluth. Eiginlega var
það líka það, sem ég liafðí í
huga, þegar ég yfirgaf sjúkrahús
ið í kvöld.
Nýkomin
Kjólaefni
Barnakjólar og blússur.
Lítið í gluggana.
Verzlnnin Snót
Vesturgötu 17.
— Eg hefði kannske átt að taka tyggigúmmíið út úr mér!
, I
— ej.,T. •«?í C&f
l-SÁW **St> )t*«-
CtMi fSiCiXt- (»:<
ei.Jr

ií.' 'w zi-bcn.
sta**.** *ír-'*«íw *ki
mnrncr t vjj
'tuuœm** ± yamw
dr •'•bMC.vjfií X; Te m - * *jt?\
CA
it
C*
— Þetta er Copper Calhoon. Ég vil tala
við Summer Olson.
— Þetta er Stál ofursti. Summer á ekkert
vantalað við yður. Leggið tólið á svo björg-
unarsveitin geti hringt, ef þelr finna Óla.
AUár vélar flugbjörgumrsveitarinn-
ar eru að leita Óia. En þyrla ein er á leið
með blaðamenh úti í flúgvélamóðorskip und
an strönd Virginíu.
— Skelfing vildi ég geta sofið í eins og
klukkutíma í viðbót.
— Þú getur fengið þér blund meðan aff-
mirállinn talar.
— Mér-fannst ég sjá eitthvað þarna niðri.
Ég hef líklega lesið of mikið um strákinn,
sem hnnplaði gúmmibátmun.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 16. júní 1964 15