Alþýðublaðið - 07.07.1964, Side 15

W£ HOPE )T >
WIL.L LOOK. A5
IF W= CAEE THAT
THBY öBT FULL
-7AAEA&UK£ /r'
8UT MIöHT IT LOOÍí
AS JF VOU DIPN'T
TCUÍT U5TO F.BBP
. ai'IZ BAK6AIM?,(
r To HELP OUK
CimiAM PiLOTS
BKEAK IN THE ^
■..IMEV'.'.EaUIPMENT
VVE HÁVfc éOLP’
JTIE AV EXICAN AIC
bfcrr FOfCCS • • • 'auS
WEI-L CCLOSBL CAN'/ON;t
;UR C(J.*.V?ANY 10 PL£A5ED
TO V.NOW THB 1J.5.A.P. I&
5ÖJÍÍINÍ5 A FULL
, TO AA,EXTCÖ... r'_
F
stund og horfði á hann brenna,
þar til hann steig ofan á hann.
— Ég varð alveg agndofa. Eftir
hinni venjulegu hetjuuppskrift
hefði ég auðvitað átt að hleypa
í mig kjark og fara inn í her-
bergið til að rannsaka málið. En
ég verð því miður að játa, að ég
gerði það ekki. Ég lagði bara
niður rófuna og flýði.
Hann vætti varimar með
tungu, sem var ljósrauð og löng
eins og í kamelljóni á flugna-
veiðum. Atburðirnir héldu áfram
að ske eins og í leikriti. Þegar
ég var hálfnaður niður tröpp-
urnar lieyrði ég glamra í gleri að
baki mér. Ég leit aftur fyrir mig.
Uppi á ganginum kom .manneskja
þjótandi út úr hinum margnefnda
búningsklefa. Ég sá hann aðeins
í svip, en það var meira en nóg
fyrir mig. Ég reyndi að hraða
mér enn þá meira og koma mér
fljótar út úr Dagonet en jafnvel
þú hefðir getað óskað.
Ég var alveg búinn að gleyma,
að það var Roland Gates, sem
sagði mér söguna, alveg’gleymt,
að ég hafði andstyggð á honum
og hefði þess vegna átt að sýna
honum viðeig. kulda. Það eina.
sem komst að hjá mér, var að
þessi saga hans kom ■ algjörlega
heim og saman við kenningu
Lenz. Þessi maður, sem Gates
liafði séð, hlaut að vera sá, sem
setti leikinn á svið í klæðaskápn
nm, og sem hafði notað rúðuna
hans Eddies og brotið hana. Sá
maður, sem stóð fyrir öllum mín
■um erfiðleikum í Dagonet.
Og það óskiijanlegasta var, að
þetta var maður. Konan i brúnu
loðkápunni var sennilega ekki
annað en nokkurs konar auka-
vinningur.
— Var þetta einhver sem þu
þekktir? spurði ég órólegur. _____
Sástu andlit hans?
— Hvort ég sá andlit hans?
Gates gaut hornauga til mín og
sýndi hinar litlú og hvössu tenn-
ur sínar i eins konar brosi. —-
Það er það allra ótrúlegasta við
sögu mína, Peter. Ég sá ekki and
lit hans — því að hann hafði
ekkert. Það var ekki annað en
tvö aug;u, sem störðu á mann út
úr einhverri grárri, formlausri
1 deigklessu.
Hann sagði þetta svo skyndi-
lega og svo rólega, að ég missti
algjörlega alla stjórn á hugsun-
um mínum. Kona í ljósbrúnni
loðkápu, vofa, sem vann skemmd
arverk á rottugildrum, og núna
maður án andlits — allt á .einu
og sama síðdeginu. Þetta var
löngu ttætt að vera skemmtilegt.
Ég fann sk,yndilega að ég þráði
þá tíð, er ég var drykkjusjúkling
ur á hæ!i dr, Lenz. Það versta,
sem gat komið fyrir mig þá, var
að troða sjúklingi með morðást-
riðu um tær. Og hvað var geð-
veikur morðingi í samanburði við
þær verur, er gengu ljósum log-
um í Dagonet.
— Já, þetta var sem sagt hið
litla ævintýri mitt, Peter, sagði
Gates. — Það var svo sérkenni-
legt og skemmtilegt, að það hef-
ur áreiðanlega verið fimmdala
virði,
Ég hlustaði ekki á hann. Ég
var að byrja að fá stjórn á liugs-
unum mínum aftur, og ég neyddi
mig til að sjá fyrir mér hinn
mikilfenglega og uppörvandi dr.
Long. Og hann fékk mig til að
minnast leirsins, sem hafði horf
ið frá Wessler. Lenz áleit jú,
að maðurinn í skápnum hefði
búið til á sig draugsandlitið með
leirnum. Það var hin skynsam-
lega skýring á hinni hlálegu
veru, sem Roland Gates hafði
séð.
Það fékk mig til að verða rórra
í sinni — og þó ekki mikið.
Gates gekk nú að skrifborð-
þætti mjög skemmtilegt að heyra
álit hennar á þessu.
■Nú fór ég að skilja, hvað hann
hafði í hyggju. Eg sagði: — Já,
en — sérðu — ég hef ekki kært
þetta tll lögreglunnar.
— Hvað, hefur þú ekki gert
það? Ætlarðu að segja mér, að
þú ætlir að loka augunum fyrir
; glæp? Hann lyfti brúnum.
— Eg held nú samt, að ég
skilji sjónarmið þitt. Það yrði
„thjög óheppilegt fyrir hina nýju
framtíð þína sem leikhússmanns
ef lögreglan blandaði sér í leik-
inn í Dagonet. Þú yrðir senni-
lega að fresta frumsýningunni
úm óákveðinn tíma. Það er svei
t Jmér heppilegt, að ég skyldi ekki
-gefa skýrslu um það, er ég sá í
gærkvöldi. Hann rétti út fín-
gerða liönd sína með löngum,
kvenlegum nögliun og tók upp
handrit af „Ólgandi vötnum" af
borðinu.
— Og þú heldur ennþá, að það
„þý ekki góð hugmynd að láta mig
æfa hlutverk Wesslers?
ákjósanlegasta, sem ég get feng-
ið mér til uppreisnar.
Hann fitlaði við eitt hornið á
handritinu. — Auðvitað leik ég
ekki, nema Wessler sé eitthvað
illa fyrirkallaður. Eg get lært
hlutverkið, og ég þarf ekki að
troða ykkur um tær á æfingun-
um. Það þarf meira að segja
SÆNGUR g
Endurnýjmn gömlu sænguma*
Seljum dún- og fiðurheld vw
NÝJA FI»OTlHREINStrwiR j
HTverflsgötu 57A. Sfml 16TM.
enginn að vita þetta. Hann stakk
handritinu í vasann á frakkan-
um sínum. — Samþykkir ,þú
þetta?
Við vissum báðir, að hann.
hafði öll trompin á hendinni.
— Eg samþykki hvað sem vera
skal, sagði ég blíðlega. — Þú niátt
mín vegna læra hlutverkið, jþú
mátt læra það aftur á bak, á-
fram og út á hlið, ef þér finnst
einhver skemmtan að því. Én
það er dálítið formsatriði, spm.
ég vil gjarnan koma fyrst í lag,
og það getur vel orðið til þéjss,
að þú skiptir um skoðun. !
Eg ki-eppti hægri höndina, iog
gaf honum velútilátið kjafts-
högg.
Mér hafði ekki tekizt jafnvel
upp síðan á menntaskólaárúm.
mínum. En þetta var augsypi-
lega bragð, sem ætíð lifir í und-
irmeðvitundinni. -r
Mín eina gleði þennan dag var
að sjá fulltrúann minn, blaðafull
trúann minn og ungfrú Fink
drasla Roland Gates upp af gólf-
inu. . Ji
14. KAFLI.
En glettnin varði ekki nema'
andartak. Eftir að Roland hafðí
verið hresstur vel við, og hægt
var að kasta honum út. greip
þimglyndið mig aftur. Það var
ekki bara það, að ég neyddist nú
til að ráða Gates sem óopinber-
an staðgengil Wesslers —þó að
inu mínu og beygði sig kæru-
leysislega niður að mér. Hann
sagði: — Eg las í jnorgunblöðun-
um, að Cromstock hafi séð harm
leiknum fyrir viðeigandi endi kjafta ekki í lögregluna. sagði
með því að gefa upp öndina á ^ „„ o« v,0f0 ctiArn á
sviðinu. Þú heldur því fram, að
þér bjóði við hinni lélegu sið-
ferðiskcnnd minni, Peter. En það
sem þetta dauðsfall lætur í ljós
— Nú, svo að þú ætlar að fá
hlulverkið sem borgun fyrir að
kjafta ekki í lögregluna, sagði
ég, og reyndi að hafa stjórn á
mér. — Þú ætlar sem sagt að
■,,-kúga mig til þess að láta þig
hafa það.
£É0L?
— Kúga þig, endurtók Gates.
Kæri Peter. sýndu ofurlitla skyn
rsemi. Hvað kæri ég mlg um
lögregluna? Mér finnst það reglu
lega raunaleg stofnun. Það er
cngin ástæða fyrir mig að sýna
óhreinskilni: Mirabella yar nógu
____________ ósvifin til að halda ieiðinda upp-
Eg var alltof ruglaður til 3 gjör okkar á milli í votta viður-
að skilja hyað hann var að fara. - vist, og með því heppnaðist
— Já, hélt hann áfram. Eg er hennl að skaða mannorð mitt
viss um, að það má llta á þptta ’til muna. Það eina, sem bægt er
sem morð af fyrstu, annarri eða, að gera til að bæta sér skaðann
þriðju gráðu. Og þó að það só er að sýna áhorfendum að við
kannske ekki hægt, þá er þetta Mirabella séum orðnir yinir aft-
að minnsta kosti mál, sem lög- ur -— í það minnsta á syiðinu.
reglan mundi hafa áhuga á. Mér Leikritið þitt virðist vera það
fær jafnvel mikið á mig. Mér
finnst hræðilega ósmekklegt að
hræða liftóruna úr gömlum, —
hjartveikum manni. Hann þagn-
aði andartak og brosti hinu óum-
breytanjega brosi sínu. — Eg
held meira að segja, að það megi
kalla þetta morð.

JUutWJia, hún Lísa ítll nSSnf oí
b.oTöjiuL, og þnð tóv .nf h.crati hn/as»
Jr,n, oí: .— -— halló, manim.i, haJLUjj
MEANWH1LE = IN A'IEXICO...VEL cHAREISO,THe ) 1
----7-------------"C”----TUP5TAIR5 COWBOY, Aj
/ am \ / 15 IN THE AlR. OVER
THE FEPERAL PI5TRICT.l|
PEOUE5T THE APEA SE
CLEASEP OF TEAFFICl
THI5 15 AN
EMERöENcy.1
Mtp N
CMFF
— Jæja, Stál ofursti, okkur er þaS ánæffja
aS vita aS bandaríski flugherinn aetlar ad
senda mann til Mexikó, til að hjálpa flug-
mönnunum að læra á ný tæki,( sem nýbúið
er að selja mexíkanska flughernum.
— En gæti þetta litið svo út, sem þér
ekki treystið okknr til að standa við orð
okkar.
— Við skulum vona, að það líti þannig
út, eins og við viljum að þeir fái sitt!
Á meðan í Mexíkó: — Þetta er neyða*-
kall. Flugglanninn E1 Charribo er hér á
flugi og þess er óskað að allri flugumfeíið
verði beint burt.
ALÞÝÐUBLAÐI0 — 7. júlí 1964 15
- ... „ , .. , fí ’