Alþýðublaðið - 07.08.1964, Blaðsíða 15

V
um og hnefum. Ég hataði Roland
inn og ég var háttuð, fann ég að
hvað símaspaug.
Mirabellu við Gerald. Ég hafði
aldrei á þennan hátt. Hún hristi
liöfuðið. — En það hefur áreið-
anlega enga þýðingu. Þetta cr
sennilega bara af því að ég er
móðursjúk og að ég hef lifað mig
svo sterlct inn í hlutverkið, stund
um finnst mér meira að segja
að hann sé Kirchner og ég
Cleonie.
Ég virti hana fyrir mér, hún
herpti saman varirnar. — í leik-
ritinu, sag?i ég varlega, er til-
finningum Cleonie þannig varið,
þrátt fyrir það, að hún er ást-
fangin af honum. Heldurðu að
það getl verið um eitthvað slíkt
að ræða?
— Ég — ástfangin af Wessler?
Mirabella hló hjartanlega. — Nei,
nú ertu alltof fyndinn, Peter.
Allt í lagi, sagði ég, ég skal
ekki reyna að vera fyndinn.
Mér stóð líka nokkum veginn
á sama um samband þeirra. Það
var mikilvægara að Mirabella
næði fullri heilsu. Mér var létt
um hjartað. þegar við gengum
niður á sviðið.
Það var ekki fyrr en við stóð-
um í sviðsdyrunum, að ég mundi
eftir Clarke lögreglufulltrúa.
28. KAFLI.
Hann var þar enn þá! Hann
stóð og talaði við hina tauga-
óstyrku leikara. Hann heilsaði
okkur Mirabellu eins og það
hefði ekkert verið undarlegt við
hvarf okkar áðan. Hann sat við
hliðina á mér í salnum, og gerði
mig ákaflega taugaóstj'rkan.
Strax og ég sá mér færi á, hætti
ég æfingunni.
Þau hin fóru, en Clarke varð
eftir. Hann stóð úti á gangin-
™,- og f.vlgdist með hverri hreyf
ingu minni.
Loks sagði hann: — Munið þér
eftir Kramer, náunganum, sem
lézt vegna gaseitrunar í kistu
hér um daginn?
— Nei, sagði ég illgirnislega,
ég er svo sannarlega búinn að
gleyma því.
En ekki ég. Hann kveikti sér
í vindlingi. — Ég hef verið að
rannsaka fortíð hans. Hann virð-
ist ekki hafa verið einn af góðu
börnunum. Hann átti það til að
skemmta sér stundum við fjár-
kúgun og þess háttar. Kannizt
þér nokkuð við það?
— Jæja, gerði hann það, sagði
ég.
— Já, hann var náungi, sem
maður getur vel ímyndað sér að
liafi vakið löngun fólks til að
drýgja morð. Clarke horfði rann-
sakandi á mig — Vitið þér, að
hvaða niðurstöðu ég hef komizt?
Jú, að einhver hér í Dagonet hafi
hjálpað Kramer inn í eilífðina.
Hann gat áreiðanlega ekki í-
myndað sér liversu lítil áhrif
þessi niðurstaða hans hafði á mig.
Ég brosti vingjarnlega til hans.
— Þarna er blóðhundseðli yðar
lifandi komið. Allt í lagi, ég skal
gjarnan hj.álpa yður á rekspöl.
Ef til vill var það ég sjálfur, sem
myrti hann í andartaks hugsun-
arleysi.
— Áreiðanlega ekki. En þér
getið vel játað, að bæði þér
Lenz, og sennilega allir hinir
líka, vita yel hvað hér hefur
gerzt. Hann lét öskuna af víndl-
ingnum falla á rauða gangdregil-
inn. — Ég hef jú unnið með yður
áður, ekki satt? Þér hljótið að
vita, að þér getið treyst mér.
— Auðvitað treysti ég yður,
sagði ég. — En hvað kemur það
málinu við?
Clarke horfði stöðugt á mig.
— Ég skil vel sjónarmið yðar.
Þér eruð hræddur um að við
eyðileggjum leikritið fyrir yður,
ef við uppgötvum of mikið. En
eruð þér vissir um, að þetta sé
skynsamlegt af yður? Væri það
ekki dálítið of áberandi, ef hið
þriðja svokallaða slys yrði hér?
Hann gaf mér ekkert tækifæri
til að svara þessari spurningu
sinni. Hann gekk að dyrunum —
og hvarf út um þær.
Seinna um kvöldið, þegar ég lá
í rúminu mínu og reyndi að
sofna, reyndi ég af öllum mætti.
að koma skjpulagi á leyndardóm-
ana f Dagpnet og' aðskilja það
sem nú var upplýst frá því sem
enn var óupplýst. Mirabella og
sjúkdómur hennar höfðu sem
sagt átt sök á nokkrum þeirra.
Og ef kenning mín um Kramer
og Gates hafði við rök að styðj-
ast, var það mjög trúleg skýring
á tilræðinu, sem var ætlað Wessl-
er, en Cromstock varð fyrir" í
staðinn. Á yfirborðinu virtist eng
an hlekk vanta í keðjuna, vand-
ræðin virtust á enda.
Og þó, jafnvel þótt þetta væri
hin endanlega lausn, sem ég ef-
aðist um að væri, var þó dálítið
eftir enn, sem passaði ekki inrt
í þetta. George Kramer hafði ver
ið myrtur. Ég vissi það, og nú
vissi Clarke lögreglufulltrúi það
líka.
Hversu björt, sem framtíðin
virtist nú vera, var ekki hægt að
nötta þeirri staðreynd, að enn
var.háð hörð barátta í Dagonet
— barátta inilli lögreglu og morð
ingja.
Ég braut heilann um þetta þar
tií' ég sofnaði. Og næsta morg-
uhn hélt ég áfram. Og þannig
liðu dagarný-. Þrátt fyrir að æf-
ingarnar gepgu vel og allur undir
búhíngur undir frumsýninguna
yfirleitt, leið mér alltaf eins og
Demoklesi hlýtur að hafa liðið,
þegar sverðið hékk yfir höfði
hkhs í einu hrosshári.
.Kn ekkect skeði, og síðustu
fjóra dagana fyrir frumsýningu
hefði vel májt ímynda sér að leik
sýuingin mjn væri ekkert frá-
brugðin öðrum leiksýningum. Ég
sá ekkert til Clarkes lögreglu-
íhlltrúa. Mirabella fékk frí á
einni æfingu til að fá fyrstu lækn
ísíneðferðina. En hún sneri aftur
til vinnu jafnörugg og ábyggi-
íég og vertjulega, og dró mig af-
• síðis til að segja mér frá því að
læknirinn væri viss um að hann
gæti læknað hana. Allt gekk á-
rekstralaust, nema hvað Wassler
Var einstaka sinnum önugur og
tfúll. Hannbafði fengið þá flugu
. . .i höfuðið, að endirinn á leikrit-
inu væri sálfræðilega rangur, og
;,jíeyndi oft, að rökræða það við
Henry. En þar sem hann færði
“röksemdir sínar fram á þýzku,
' máli sem Henry skildi ekkert í,
sat allt við það sama.
■7
Þetta vár líka mjög 1 samræmi
T’/við skap Wesslers yfirleitt. Eftir
,því sem nær dró frumsýningu,
varð liann stöðugt eirðarlausari
og önuglyndari. Þetta var í fyrsta
sinn, sem hánn upplifði frumsýn-
ingu án þess að von Brand stæði
við hlið honum, og sennilega
3 voru það-ýþyggjurnar vegna hálf
bróður hans, sem gerðu hann svo
taugaóstyrkann.
Þegar-ég hafði komizt að þeirri
niðurstöðu varð ég léttari í skapi.
Taugaóstyrkur leikari var blátt
áfram "smáatriði miðað við allt
það afsrfiðleikum, sem ég hefði
getað þúizt við.
Eddlé var óviðjafnanlegur
þessa-síðustu daga. Hann sá um
allt hið verklega. Hann lauk við
sviðsútbúngðinn á mettíma. Við
vorum farnir að auglýsa sýning-
una. Nöfn Mirabellu og Wesslers
voru letruð flóðljósum á fram-
hlið Dagonets. Ég var glaður og
léttur í lund-
Við höfðum lokaæfingu kvöld-
ið fyrir frumsýningu. Áhorfenda-
salurinn var fullur af fólki. Lenz
var þar mættur, með hina goð-
sögulegu frú sína. Rétt hjá henni
sat Louise, negrastúlka, sem tók
til hjá mér, með einum af eld-
hússtrákunum frá Belmont. —
Fyrstu bekkirnir voru fullskipað-
ir skrifstofufólkinu mínu ásamt
vinum þeirra og kunningjum. Til
allrar hamingju sá ég Clarke lög
reglufulltrúa hveégi.
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIDURHREIN SUNIN
Ég ætlaði einmitt að fara að
halda smá uppörvandi ræðustúf
á sviðinu, þegar Wessler flýtti
sér til mín. Hann kom frá bún-
ingsklefa sínum. Hann virtist tölu
vert æstur.
Ég ávarpaði lið mitt til að
auka þeim krafta og kjark, en
strax og ég hafði endað tölu
mína tók Wessler um handlegg-
inn á mér og dró mig til hliðar.
— Herra Duluth, hvíslaði hann
ákafur, ég er búinn að brjóta
heilann í marga daga, og það hef-
ur kvalið mig að finna hvað ég
er nærri sannleikanum, án þess
þó að geta fullkomlega gert mér
grein fyrir honum.*En nú loksins
skil ég allt. Eg hef verið fifl, að
vera ekki löngu búinn að reikna
þetta allt út.
— Reikna hvað út?
— Allt þetta með Wolfgang
bróður minn. Hvers vegna hann
er farinn að hata mig — og allt
það. Þetta liggur nú allt ljóst
fyrir. Nú veit ég allt. Han leit
yfir öxl sína og sá nokkra af
leikurunum koma í áttina til okk-
ar. — Skiljið þér þýzku, herra
Duluth?
— Dálítið, svaraði ég. — Ef
þér talið hina hægt og skýrt.
Hann beygði sig en nær mér
og hvíslaði á þvzku: — Komið til
mín í búningsklefann minn, þeg-
ar æfingu er lokið. Ég bíð yðar
þar. Þá skal ég skýra fyrir yður
það, sem er að — livers vegna
allt þetta hefur skeð í leikhús-
inu yðar. Ég veit það núna. Þér
þurfið ekki lengur að vera neitb
taugaóstyrkur, því nú mun sann-
leikurinn koma í ljós.
Ég starði undrandi á hann. En
nú voru þau hin komin til okk-
GSIAHNARNIR »Ætlaiðuekkiaðprófaíói«iðniittaft*
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 7. ágúst 1964 15
mr