Alþýðublaðið - 14.08.1964, Blaðsíða 6

BAK VIÐ TJÖLDIN
□ X’egar foreldrar einir á Sikil-
ey komu heim úr skemmtiferð
fundu þau son sinn nítján ára liggj
andi í rúm; sínu og engdist hann
sundur og saman af kvölum.
Læknir var kallaður til með
hraði. Hann lét aka unga mannin-
um umsvifalaust á sjúkrahús, þar
sem á næstu fjórum klukkustund
um voru fjarlægðir úr honum eftir
farandi gripir.: 39 teskeiðar, 3 fisk
hnífar, 1 tannbusti, 2 peningar, 1
kampavínstappi, og ein lyklakippa
Allt þetta hafði hann gleypt í fjar
veru foreldranna í einhverju tauga
veiklur.arkasti, að sögn.
Þegar hann vaknaði eftir deyf
inguna, sem á honum var gerð, gaf
hann þessa skýringu:
— Eg var svangur og mamma
hafði ekki skilið eftir ætan bita í
kæliskápnum.
□ Frú Jacobs, sem búsett er í
Canberra, höfuðstað Ástralíu, þótt
ist hafa fundið upp skínandi gott
ráð til þess að láta mann sinn
hætta að drekka.
Hún tók loðhund fjölskyldunn-
ar og málaði hann rauðan. Síðan
stillti hún honum upp á tröppun-
um úti fyrir húsi þeirra til þess, að
hann gæti fagnað húsbóndanum
þegar hann kæmi heim af barnum.
Svo illa tókst þó til, að herra
Jacob brá ekki vitund við þessa
sjón, hins vegar tilkynnti hann
lögreglunni um atburðinn og hinn
snjallráða húsmóðir var sektuð fyr
ir skeppnuníðslu.
lim framhjáhald
□ Sálfræðingur einn hefur gert
skrá yfir hvernig konur af ýmsum
þjóðernum bregðast við ótrúsemi
eiginmanna sinna. Hér á eftir
koma nokkur dæmi:
★ ítalska konan drepur mann-
inn.
★ Spænska konan drepur mann-
inn og hjákonuna.
★ Þýzka konan drepur sig. sjálfa
★ Japanska konan drepur hjá-
konuna og síðan sjálfa sig.
■k Enska konan drekkir sorgum
sínum í viskí.
★ Rússneska konan _drekkir líka
sorgum sínum, í vodka.
★ Bandaríkjakonan reiknar út
hve mikið hún geti fengið í
lífeyri frá manninum eftir
skilnaðinn.
★ 1 Franska konan hefnir sín, með
bezta vini mannsins síns.
Það er ekki að ástæðulausu,
sem mörkin eru sett við 1914.
Veggauglýsingarnar eru allar
frá björtum tíma. Gáskinn, ill
mennskan, hjólreiðarnar, bif-
reiðaksturinn, flugferðirnar;
allt er þetta hluti af heimi, sem
datt ekki í hug að óttast um
tilveru sina. Aðeins eitt spjald,
hið síðasta á sýningunni, er frá
því aldahvörf hafa orðið. Það
er hin fræga „On les Aura“
(Þeir verða sigraðir), áskorun
um stríðslán frá 1916. Það er
mynd af ungum einkennis-
klæddum „poilu“ (óbreyttur
hermaður). Hvorki fyrir hann
né þá, sem á eftir komu er leið
til baka.
En lítum betur á svip þessa
horfna heims. Meðal auglýsing
anna er að finna eina um
„eina tannkremið, sem læknar
tannpínu.“ Á annarri er and-
litið á Játvarði VIII. notað til
að auglýsa stigvél. '
Þeir voru ekki af verri end-
anum, sem gerðu þessi spjöld
á þessum árum. Toulouse-Laut
rec hefur þarna sérstakt her-
bergi fyrir sig. Þarna eru einn
ig myndir eftir fleiri kunna
franska málara. Litagleði
þeirra, myndafjör og villtur
gáski gera sitt til að gefa sýn
ingunni líf. Andi þessa tíma-
bils er enn fremur táknaður
með hinum mikla hlutfallslega
fjölda auglýsinga um tónlistar
viðburði, leikrit, „ádeiluviku-
rit“, og jafnvel fasta dálka í
dagblöðum. Kvikmyndirnar
voru ekki enn orðnar mikilvæg
ur þáttur daglegs lífs. (Aðeins
ein kvikmyndaauglýsing er á
sýningunni og hún er ótíma-
sett).
í herbergjunum, sem hafa
að geyma yngri auglýsingarnar
en þau bera nokkur merki „art
moderne“ eða nýtízku listar“,
ber talsvert á dofnandi fjöri,
„listrænan" helzt í hendur við
En sigur siðmenningarinnar |
er ekki langt undan. i
Þú gazt fengið ný kaupstaðar g;
föt fyrir 21 franka.
EKKERT er auðveldara en að
segja, að „hinir gömlu, góðu
tímar“ hafi alls ekki verið svo
ýkja góðir eftir allt saman.
En það er óhugsandi að vera
sammála þeim dómi eftir að
hafa séð sýninguna „Le Bella
Epoque“ (Hin fagra tíð) sem
haldin er í Musée des Arts
Décoratifs í París í sumar. Sýn
ingargripir eru franskar vegg-
auglýsingar (plaköt) frá 1885
—1914.
vélvæðingu með reiðhjólum og
bifreiðum.
Síðasta myndin, þar sem
gamla sveitalífið nýtur sín, er
af asnakerrum nokkurra sveita
kvenna, sem tálma för bifreið
ar með bálreiðum kvenfarþeg
um yfir brú.
0 14. ágúst 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ