Alþýðublaðið - 16.09.1964, Blaðsíða 13

Það var sannarlega forvitnilegt
að ræða við þær þrjár svo ný-
komnar alla leið sunnan úr París,
þar sem þær höfðu orðið þeirr-
ar einstöku lukku aðnjótandi að
komast inn á sýningar fyrr-
greindra tízkufrömuða, en slíkt
er sannarlega ekki heiglum hent.
Það er yfirleitt ámóta.erfitt fyrir
almenning að komast inn á þess-
ar sýningar eins og fyrir úlfalda
að skríða í gegnum nálarauga. En
þær í Parísartízkunni hafa veifað
einhverjum töfrasprota, og allar
dyr hafa lokizt upp!
, Hér ér 'brúnbleikur, kjóll úr
þykku gljáandi silki, — með
brúnni blúndu að ofan.
HAUSTIÐ er komið. Lauf
trjánna er orðið. gulbrúnt og
rautt. Sum blöðin falla til jarðar
og lenda í rigningu, þau verða
svört fyrr en þau fúna og verða
litlaus eiris og andrúmsloftið.
Senn kemur snjórinn og þekui-
allt hvítum feldi. Þá verður ver-
öldin ásýndum eins og þegar
.móðir Mjallhvítar sat við sauma
sína: „Hún stakk sig í fingurinn
á nálinrit, og þrír blóðdropar
féllu niður í mjöllina. Þegar hún
sá, hvað blóðdroparnir voru fal-
legir í snjónum, hugsaði hún með
sjálfri sér: „Það vildi ég, að ég
ætti dóttur, sem væri rauð eins
og blóð, hvít eins og mjöll og
svört á hár eins og tinnuviður-
inn í gluggakistunni.” ”
Litirnir hennar Mjallhvítar
eru í tízku í París í ár, að því er
frú Rúna Guðmundsdóttir, verzl-
unarstjóri Parisartízkunnar í
Hafnarstræti, tjáði fréttamönnum
fyrir helgina. Að vísu minntist
liún ekki á Mjallhvít í þessu sam-
bandi, en hún sagði, að rautt
í ýmsum afbrigðum, svart og svo
hvítt hefði vcrið áberandi á haust-
sýningum Balmains, Pierre Car-
dins og Yves St. Laurents í haust.
Þær fóru þrjór utan til að skoða
tízkuna, Rúna, Gyða Árnadóttir,
sem stjórnar saumaskapnum í
verzluninni og Sigríður Bjarna-
dóttir, sem vefur. mestan hluta
þeirra íslenzku efna, sem saumað
er úr í Parísartízkunni.
Tízkuhúsin láta ekki frá sér
efni né eftirlíkingar fyrr en nokk-
uð löngu eftir að sýningum lýkur,
og því á Parísartízkan ekki von
á Parísarvörunum fyrr en eftir
sex mánuði. En ísland er lítið
og fám'ennt eýríki fjarri öðrum
| þjóðum, og enginn er að fetta
| fingur út í það, þótt Parisartízk-
an í Reykjavík líki eftir tízku-
húsum Parísarborgar dálítið fyrr
en aðrir.
Fréttamenn fengu að sjá nokkra
kjóla, sem saumaðir eru hér
heima samkvæmt frönskum fyrir-
myndum, semsagt samkvæmt spán-
nýrri tízku. Þessir kjólar voru
allir einkar fallegir, og klæðileg-
ir, að minnsta kosti á þeirri
ungu og spengilegu blómarós, sem
sýndi þá.
Ermarnar virðast vera aðal-
atriðið í ár, segir frú Rúna. Þær
eru ýmist stuttar eða langar, en
oft með einhverju sérstöku út-
flúri, úr hrokknu efni við sléttan
kjól, með blúndum, pífum og
rykkingum. .
— Kjólarnir eru yfirleitt allir
lausir, línurnar mjúkar, föt-
in hvorki aðskorin né víð. St.
Laurent lagði áherzlu á langar
grennandi línur, og voru þó sýn-
ingarstúlkurnar liver annarri
hærri og grennéi. Síddin virðist
ekki hafa breytzt til muna al-
mennt, þótt að sjálfsögðu væru
sýnd ýmis afbrigði, kjólar með
faldinn fyrir ofan hné, á hnénu,
hálfsíðir kjólar og alsíðir kjólar.
Efnin eru ýmis konar: Mikið
er um blúndupfni eins og fyrr,
tvídefni í sportfatnaði, jafnvel
með innofnum flauelisböndum.
Perlusaumur þykir fínn.
Litirnir voru eins og fyrr segir:
Rautt í ýmsum afbrigðum, svart,
gulbrúnt, hvítt.
Kápurnar voru yfirleitt beinar
og sléttar.
Sokkarnir voru nýstárlegir. Yið
sportfatnað voru tízkukonurnar í
útprjónuðum ullarsokkum með
ýmis konar rósaverki. Talsverðúr
„stæll” mun þykja á því að vera
í ullarsokkum í sama lit og af
sömu gerð og peysan, sem girt
er ofan í pilsið, þannig að við-
komandi sýnist vera í samfesting
innan undir pilsinu.
Skórnir voru undantekningar-
lítið með breiðri tá og breiðum,
lágum hæl, einnig við samkvæm-
isklæðnað. Mikið var um það,
að skórnir væru yfirdekktir með
sama efni og var í kjólnum,
Sýningarstúlkurnar voru allar
með drengjakoll og hárið renni-
slétt og sleikt að höfðinu. Allt
virtist miða að því, að höfuðið
sýndist sem minnst. Túperingu
var hvergi að sjá á höfðum sýn-
ingarstúlknanna. En við kvöld-
klæðnaði báru þær mikið hár-
skraut, ýmis konar slaufur og
blóm. Enn fremur báru þær
gjarnan einhvers konar blúndu-
skuplur við blúndukjólana.
Framh. á bls. 10
HERTHA Árnadóttir sýnir kjól úr íslenzku ofnu efni. — Til hliðar er svartur kjóll, — takið
eftir ermunum, — þær eru af öðrimi toga spunnar en kjóllinn sjálfur.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 16. sept. 1964