BFÖ-blaðið - 01.06.1991, Blaðsíða 10

Höskuldur Jónsson, forseti Ferðafélags íslands:
Meirihluti ferðamanna er æfður og reyndur
- hlutverk okkar er að hafa áhrif á þá fáu sem enn henda rusli eða spilla landi
- Á gönguferðum kynnast menn landinu og
náttúru þess á alveg sérstakan hátt. Þá kynn-
ast menn ekki aðeins því svæði sem gengið er
um heldur einnig veðurfarinu ogþeim skyndi-
legu veðrabrigðum sem hérgeta orðið ogþann-
ig eykst skilningur okkar á náttúru landsins.
Að auka þennan skilning er annar mikilvæg-
asti þátturinn í starfi Ferðafélags íslands og
hinn er sá að opna augu manna fyrir gildi
ferðalaga almennt og bæta aðstöðu til að taka á
móti ferðalöngum hvort sem þeir eru íslenskir
eða erlendir, segir Höskuldur Jónsson forseti
Ferðafélags íslands. Hér á eftir fer spjall hans
við blaðamannBFÖ-blaðsins um Ferðafélagið
og starf þess, gildi útiveru og gönguferða og
fleira í því sambandi. Hann er fyrst beðinn að
segja frá því hvernig það bar til að hann tók að
ferðast um landið:
- Fyrsta ferðin tengdist skátafélagi sem ég
var í. Þegar ég var tólf ára hjóluðum við upp að
Hafravatni og gistum þar í tjöldum og ég
reikna með að eftir þá ferð hafi ég talið mig
færan í flestan sjó hvað ferðalög áhrærði. Það
fór að minnsta kosti þannig að á menntaskóla-
árunum fórum við nokkrir skólafélagar í
Reykjavík út úr bænum um svo til hverja
helgi á sumrin en allar lengri ferðir fórum við
hins vegar með Ferðafélagi íslands. Fyrstu
ferðina með Ferðafélagi íslands fór ég árið
1946 og var þá gengið á Vífilfell en mest ferð-
aðist ég með félaginu árin 1953 til 1963. Ein
ferð sem ég fór þegar ég var krakki er mér
minnisstæð. Þá var farið að Gullfossi og Geysi
og það var löngu áður en bílaeign varð almenn
og var það mál manna að svo stór bílafloti
hefði aldrei sést þar um slóðir.
Félagar Höskuldar í þessum ferðum voru
prófessorarnir Guðmundur Magnússon og
Björn Björnsson og Guðmundur Guðmunds-
son eðlisfræðingur. En hvert fóru þeir félagar
helst?
- Við fórum svo sem ekki langt og vorum
háðir því að ganga út frá leiðum áætlunarbíl-
anna sem fóru frá Reykjavík því þá áttu skóla-
strákar yfirleitt ekki bíla sjálfir. Á þessum
árum tíðkaðist einnig að vinna til hádegis á
laugardögum þannig að við lögðum aldrei af
stað fyrr en um tvö á laugardegi og komum í
bæinn á sunnudagskvöldi. Við fórum til dæm-
is með áætlunarbílnum til Þingvalla og geng-
um síðan um Leggjarbrjót yfir í Botnsdal og
tókum þar bíl frá Reykholti sem var á leið til
Reykjavíkur. Stundum sprönguðum við um
Hellisheiðina og voru þessar ferðir jöfnum
höndum fjallgöngur og hellaskoðunarferðir.
Þungur búnaður
Höfðuðþið mikinn búnað meðferðis?
- Við höfðum allan nauðsynlegan búnað,
tjöld, svefnpoka, steinolíuprímus og matvæli.
Allt var þetta þungt, maturinn var oft niður-
suðuvara, svefnpokarnir voru þessir gömlu
íslensku flókasvefnpokar, þungir og kaldir og
tjöldin voru gömlu léreftstjöldin. Þannig má
segja að allur búnaðurinn hafi fremur borið
svip kreppuástands en að það væri auraleysi
okkar um að kenna. Það fékkst bara ekki ann-
að og þetta átti einnig við um fatnaðinn, til
dæmis skóna. í dag er þetta að sjálfsögðu allt
annað og nú er hægt að búa sig út til göngu-
ferða með léttan búnað sem er bæði sterkur og
hlýr og í lengri gönguferðum er nestið yfirleitt
þurrmatur.
Ekki segist Höskuldur hafa farið margar
vetrarferðir á þessum árum. Þó gengu þeir
félagar einu sinni um páska frá Þingvöllum
um Kaldadal og til Húsafells og segir hann
það hafa verið erfiða ferð vegna krapa. Ein
ódýrasta ferð Höskulds var gönguferð sem
hann fór með enskum pilti, einnig frá Þing-
völlum um Kaldadal og í BorgarQörð. Eina
fargjaldið sem þeir urðu að greiða var með
strætisvagni sem þá kostaði 50 aura. Þeir
fengu far langleiðina til Þingvalla, gengu síð-