Alþýðublaðið - 13.03.1965, Side 15

1. kafli.
JOHNNY BRAYTON lagði bif-
reiðinni varlega milli auglýsing
arsúlu og kerru, sem var hlaðtn
melónum, maís og baunum.
Hann slökkti á vélinni og stakk
kveikjulvklinum í vasann. Síðan
hneppti hann annarri tölunni í
nýja röndótta jakkanum, hag-
ræddi hattinum á höfði sér, tók
fram gliáandi nvja skjalatösk-
una, opnaði bíldyrnar og rétti
skínandi svarta skótá fram. Svo
brosti hann. Þegar hann færi að
skrifa endurminningar sínar
myndi hann bvria á þessum at-
burði. Hann sá fvrir sér fyrstu
blaðsíðuna í viæsileeri bókinni.
„Sir .Tohn ^"mmerfield Bray-
ton, hæstaréttarmálaflutnings-
maður í BanrTarfkium Norður-
Ameríku. hóf sinn glæsilega
starf sferi { sunnudaesmorgun-
inn 25. iúH á Pine Street lögreglu
stöðinni fvrir afbrotakonur í
Baltimore.
Hann tók nróf frá Gilmatn
Countrv Sohool. Princeton há-
skólanum oe löefræðideild Virg-
inia háckóians Eftir að hann
liafði gegnt tveggja ára herþjón-
ustu, þar hann stóð sig með
miklum sóma, tók hann hæsta-
réttarmáiafiutnimgsmannspróf í
Maryland með miög eóðum vitn-
isburði. Þpctar hann var tuttugu
og sex ára var hann ráðinn starfs
maður biá hinu viðurkennda fyr-
irtæki Cadburv. Dewar og Grim-
es.
Fyrs*i merkicatburður á starfs-
ferli hans v»r sunnudaesmorgun
(hiti 36 eróður á Fahrenheit,
rakastig 100<%) þegar honum var
WVWtw mwwwwwwv
SÆNGUR
REST-BEZT-koddar
Endurnýjum grömlu
sængurnar, eigrum
dún- ogr fiðurheld ver.
Seljum æðardúns- ogr
gæsadúnssængur —
og kodda af ýmsum
stærðum.
DUN- OG
FIÐURHREINSUN
Vatnsstíg 3. Sími 18740.
IMMWMWMWWUWUHMHM
fyrirlagt að sjá svo um að nokkr
ar nektardansmeyjar og dans-
meyjar í næturklúbb bezta við-
skiptavinar fyrirtækisins, Solly
Herman, yrðu látnar lausar eftir
næturlanga fangelsisvist, en lög-
reglan hafði einmitt gert leit í
Mimosa-næturklúbbnum kvöldið
áður“.
Hann fór út úr bifreiðinni, lok-
aði dyrunum og hörfaði fáein
skref til að komast hjá því að
rekast á hest, sem kom lötrandi
eftir götunni með vagn fullan
af vatnsmelónum á eftir sér. Lít
ill drengur sat upp á smaragðs-
grænum haugnum og hélt á hálf
1
étinni melónusneið í höndunum.
— Halló', maður.
— Halló, Johnny Brayton brosti
á móti. Hann skipti skyndilega
um skoðun og í staðinn fyrir
orðið „grámyglulegur" setti
hann „litríkt" um umhverfið í
endurminningum sínum. Svo
brosti hann aftur, hneppti frá
sér jakkanum og tók af sér hatt-
inn. Það var frekar ólíklegt að
hann liti virðulega út í augum
dómarans og sakborninganna
fyrst hann gerði það ekki í aug-
um sex ára snáða. Hann fann það
enn betur þegar hann gekk inn
um dvrnar á lögreglustöðinni.
— Ert hú náunginn, sem Grim-
es sendi til að sjá um Mimosa-
ste^nurriar?
Taugaóstyrkur maður í grænni,
háiferma nælonskyrtu, prænum
buxum og svörtum og hvítum
skóm kom til hans.
— Hr. Grimes sendi mig hing
að sem fulltrúa fyrirtækisins,
sagði .Tohnnv virðulega.
— Allt í lagi félagi. Ég er Joe
Anselo. Vertu ekki liræddur.
Vertu rólegur. Joe Anselo var
ekki siður að revna að róa siálf-
an sie en John Brayton. — Solly
ba« mie um að seeia þér að hann
vildi enein hetjulæti. Láttu þá
bara slenua þeim. Fljótt og vel,
skFnrðu það? Hérna eru pening-
arnir. Hann rétti Johnnv seðla-
bunka. — Þú átt ekki að gera
[ L9LJU BINDI FÁST ALSTADAR
neitt annað en að viðurkenna
sekt þeirra, borga sekina og
koma þeim héðan. Dómarinn er
kona. Það er ekki hægt að plata
hana. Djöfulli er annars heitt!
Anselo þerraði svitann af enni
sér með loðnum handleggnum.
— Skilurðu þetta? Það alvar
lega er á aðalstöðinni. Solly var
kærður fyrir allan andskotann.
Hann vill engin læti hérna. Láttu
þær bara sleppa og líttu eftir
þeim meðan ég næ í bíia. Við
verðum að handleika e:na með
siOkihönzkum. Hún heitir ungfrú
Reeves. Við verðum að muna
eftir að segja ungfrú við hana.
Solly er skotinn í henni. Hún
er super sexbomba. Þetta er í
fvrsta skipti, sem hún er tekin.
Skilurðu þetta.
— Já, já, sagði Johnny vin-
gjarnlega. Hann hevrði háreysti
og leit yfir í ganginn til vinstri.
Kvenfangavörður opnaði klefa-
dvr og hann sá fyrstu sakborn-
inffana. Hann þurfti að jafn sig
ögn eftir það.
Hann leit aftur á Anselo. —
Þær . . . þær líta öðruvísi út í
daesljósi.
Anselo leit hneykslaður á
hann. — Ertu að reyna að vera
fvndinn eða hvað?
— Nei. Johnnv stakk seðla-
bunkanum í veskið sitt.
Síðan gekk hann léttstígur að
dvrunum að dómssalnum og von-
aði að Jose Anselo héldi að hann
væri öruggur um að allt gengi að
óskum. Réttarhöldin gengu fljótt
og vel. Kvendómarinn bar svörtu
dómhempuna, lögreglubiónarnir
í siðferðisdeildinni lögðu fram
vitnisburð sinn, nekt.ardansmeyj-
arnar fjórar og dansmeviarnar
fimm voru dæmdar sekar, sektar
unDhæðin ákveðin. greidd og
he)m sleppt. Ungfrú Reeves,
Uóshærð stúlka í rauðum kiól var
dæmd í tiu dala sekt fvrir að
trufia almenninasró og frið. Inn-
an stundarf iórðungs var öilu lok
ið og lögfræðilegur ráðunautur
SoHv Hermans gat ekið heim
til sín. Það áleit hann að minnsta
kosti bangað til hann kom fram
í anddvrið og hitti Anselo og
ungfrú Reeves.
Anselo baðaði út höndunum.
— Ég er að revna að fá hana
héðan. Ég er húinn að ná i bíl.
Komdu nú ungfrú Reeves
— Ég vil það ekki“, sagði ung
frú Reeves þriózkulega. Hún var
í fiegnum kvöldkiól og rauðum
skóm. Hún hafði hendurnar með
hPðunum. Sitt, ljóst hárið var
gi-eitt aftur og augu hennar skutu
gneistum undan augnalokum
þungum af augnsvertu.
— Segið þið Solly Herman að
nú hafi ég fengið nóg. Hann
sagði mér að sízt af öllú þyrfti
ég að óttast lögregiuna í Balti-
more, því hann hefði mútað
lieim. Engin stúlka yrði send í
fangelsi. Aldrei. Nú hef ég ver-
ið heila nótt þar og nú er þessu
lokið. Ég verð sótt.
— Solly kemur ekki ungfrú
Reeves, Hann er —. . .
— Nei, Solly kemur ekki. Göm
ul, ógift frænka mín kemur. Við
höfum það fyrir sið að hittast
eftir laugardagsnætur í fangelsi.
Það er hefð hjá fjölskyldunni.
Brayton lögfræðingur greip
fram í fyrir henni: „,Far þú
bara Joe. Ég verð hér þangað til
gamla ógifta frænkan kemur.
— Þér þurfið ekki að gera
það“, sagði ungfrú Reeves. —
Mér líður eins og heima hjá mér
hérna.
— Allt í lagi. Anselo fór til
hinna stúlknanna.
Johnny sneri sér áð stúlkunni
í rauða kjólnum. — Það getur
verið að gamlá, ógifta frænkan
hafi ekki fengið skilaboðin frá yð
ur ennþá ungfrú Reeves", sagði
hann alvarlegur.
— Hún fær þau um leið og ég
hef fengið lánuð tíu sent til að
hringja á bíl. Ég gleymdi vesk-
inu mínu í Mimosa-klúbbnum.
— Því eru.ð þér að ónáða
gömlu konuna Hann notaði lög
fræðingsröddina. — Bifreiðin
mín stendur hinu megin götunn-
ar. Það er mér sönn ánægja að
aka yður hvert á land sem þér
viljið.
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN
Hverfisgögu 57A. Siml 16738.
EFNÁLAUG f
AUSTURBÆJA R
Látið okkur hreinsa og pressa fötinT
Fljót og góS afgreiðsla,
vönduð vinna.
i
Hreinsum og pressum samdægurs,i
ef óskað er.
FATAVIÐGERÐIR. j*
EFMLAUg
AUSTURBÆ^ARí
Skipholti 1. — Sími 1 6 34 6.
Hvorki bænir Joe Anselo n4
hótanir höfðu haft minnstu á*
hrif á hana, en hún fór hjá
sér um leið og hún virti fyri^
isér þröngt stutt pilsið og flegná
blússuna. J
— Takk fyrir, sagði hún svúj
ef það er ekki allt of erfitt.
— Alls ekki. Hann brosti- —*
Nema þér búið uppi í sveit eiji
satt að segja finnst mér lítú
út fyrir að þér tilheyrið stór*
borginni.
Hún hló. — Ég bý skammt héf
an. ]
— Þá förum við-
Hlátur hennar hafði komiS
honum á óvart. Hann var svó
glaðlegur og tær. Hún nam stað-
ar í dyrunum og leit niður á
strætið á börnin, sem óku kerr-
unum með vatnsmelónum og á
negrana, sem voru á leið tifl. guðs
þjónustu. Svo hörfaði hún.
— Hv’ð er nú að?
— Ekkert. Mér.— mér finnst
ég vera nakin. Eins og ég færi f
bikini baðfötum í kirkju.
— Levfið mér. Johnny Brayt-
on fór úr iakkanum. — Slá mln
yðar hátign. Ég bið yður að
leggja hnna ekki ofan á forar
poll. Hann lagði jakkann yfir
naktar axlir hennar.
— Takk. Það er heimskulegt
af mér að láta svona. Við skul
um flýta okkur.
— Það er græni bíllinn þarna.
,Hann átti ekki við að hann
vildi ekki láta sjá sig ganga
yfir götuna með henni en hún
tók það þannig, því hún Þaut
GfiAMII ANMIH >wa mét dalítíö íh^
Maður ■ veit aldrei nema tnaðiur ■

ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 13. marz 1965 15