Vísir - 18.02.1959, Blaðsíða 10

10
VlSIB
Miðvikudaginn 18. febrúar 1959
.29
keit
SKALDSAGA EFTIR MARY E5BEX
gluggunum, svo að það var svalara. Nanny var að raða blómum
í blómaglösin þegar Candy kom niður og spurði eftir Diönu.
Húsbóndinn fór með hana í bílnum, svaraði Nanny. — Þau
ætluðu til Nice og koma ekki aftur fyrr en um klukkan fimm.
Candy horfði á hana með skelfingu. — En það hlýtur að vera
of heitt fyrir hana úti í dag! Hún hefur ekki gert æfingarnar
sínar heldur, en það er mér að kenna, eg hef sofið yfir mig.
Hún verður vafalaust of þreytt þegar hún kemur.
— Það sagði eg líka við húsbóndaam — Nanny var móðguð og
herpti munninn saman — en þér vitið hvernig karlmennirnir
eru. Þeir þykjast vita allt bezt sjálfir, svo að manni þýðir ekki
að segja neitt. Jú, það held eg....
— Og svo í dag — í þessum hita! stundi Candy. — Jafnvel
þegar kaldast er, er heitt eins og í bökunarofni í Nice. Við ætt-
um ekki að láta Diönu verða fyrir svoleiðis áreynslu ennþá, hún
er sjúklingur.
— Diana gaf mér hann.,
— Þaö er að segja — Hugh. Já, einmitt það.... En viltu
hringja undir eins og þú getur, og láta mig vita? Eg hef flunku-
nýjan bíl — reyndu hvort þú getur ekki gert þetta, Candy. Get-
um við ekki strikaö yfir það liðna og byrjað á nýjan ieik?
A.ilt hringsnerist fyrir Candy er hún hafði slitið sambandinu.
Það var auðséð að Colin vildi byrja aftur þar sem fyrr var frá
horfið — þar sem hann hafði svikist úr leik, réttara sagt — það
var hann sem hafði stungíð upp á að þau skyldu byrja á ný,
ekki hún. Hann var laginn á að'haga öllu á þann hátt sem hann
kaus helzt, enginn vafi á því. En hann þoldi engin mótlætí, varð
reiður ef andað var á móti honum. En það varð ekki betur séð
en að hann væri að losná undan áhrifum móður sinnar — svo
að ástæða var til að líta björtum augum á framtíðina. Og nú
ætlaði hún ekki að haga sér jafn barnalega og hún hafði gert
fyrir nokkrum mánuöum, er hún lét móður sína taka af sér
ráðin — kannske átti draumur hennar um að njóta hamingjunnar
með Colin eftir að rætast, þrátt fyrir allt? Og nú ætlaði hún
ekki að láta hann bjóða sér hvað sem honum datt í hug, þó að
hún elskaði hann. Hún ætlaði ekki að tilbiðja hann og láta und-
an honum í öllu, eins og hún hafði gert áður — í þetta skipti
ætlaði hún að hafa taumhald á honum — þó ekki væri til ann-
ars en sýna Hugh að hún hefði lært ofurlítið af reynslunni....
Hugh og Diana komu heim eftir hálftíma, og voru.bæði þreytt
eftir ferðina. Þau höfðu farið í verzlanir í Nice, og þar hafði verið
brennandi hiti. Diana var föl og lémagna svo að Candy stakk
upp á að hún skyldi leggjast fyrir á svölunum og liggja þar
þangað til kólnaði. Hún var lögð í lágan legustól og loftsnerill
settur hjá henni. Og fram undan henni var útsýn yfir blátt hafið.
— Eg hef gengið of mikið í dag, Candy, — eg veit það, en
það var svo gaman með honum pabba, hann er svo góöur!
— Þú jafnar þig sjálfsagt undir eins og þú hvílist.
— Og eg sem hef ekki gert neinar æfingar — eg var að hugsa
A
KVQLOVÖKUNNI

Nú heyrðist gjallandi hringing í símanum. Candy fór og svar- ™ þær, og var hrædd um að þú yrðir reið þegar eg kæmi heim.
aði — það var rödd Colins sem hún heyrði. Hún fékk mikinn — Fjarri því, enginn verður reiður við þig. Nú gerum við ekk-
hjartslátt — þetta var alveg eins og þegar hún var trúlofuð.
— Hvernig líður þér, væna mín? spurði hann.
— Colin! Þú ættir ekki að síma til mín, þú veist það.
ert fyrr en þú ert oröin afþreytt. Reyndu hvort þú getur ekki
sofnað dálitla stund, væna mín.
Hugh hafði haft fataskipti og var kominn út á svalirnar. Hann
Því ekki það? Þú ert svo hrædd við Jackson aö þú þorir stóð bak við þær og hlustaði á samtalið.
ekki að tala við mig í síma. Það er alveg óskiljanlegt aö þú skulir
hafa sest að hjá þessum manni — eg hélt að þú værir svo reiö
honum eftir réttarhöldin, að þú mundir drepa hann ef þú fengir
tækifæri til! Hvað hefur eiginlega gerst?
— Það væri langt að segja frá því, og alls ekki cinfalt aö
skýra það. Jackson er svo algengt nafn — eg hafði ekki hug-
mynd um hver maðurinn var fyrr en hann hafði bjargað lífi mínu.
— Já, en þá liefðir þú getað sagt upp plássinu og farið sam-
stundis, það var það eina rétta. Þú skrifaðir mér að þú liataðir
og fyrirlitir þennan mann; hefurðu gleymt því?
—■ Nei, en eg man líka að þú svaraðir ekki því bréfi.
— Mér var það ómögulegt.... Hann flýtti sér að fara að tala
um eitthvað annað. ■— Hvenær fsé eg að sjá þig aftur? Eg verð
að fá að tala við þig í næði, einhversstaðar þar sem Jackson er
ekki nærri til að gjamma fram í. Hann sagði berum orðum að
hann vildi ekki bjóða mér til Villa des Lilas.
— En hann borgar mér kaup fyrir að vera hérna, Colin.
— Jafnvel vinnukonur fá einhverntíma frístund — þú hefur’
væntanlega áskilið þér reglubundinn frítíma? Eg gætj hugsað!
mér að aka með þér langa leið — getum við ekki gert það i1
kvöld eftir að kólnar?
— Eg get ekki spurt Hugh að því fyrr en hann kemur aftur
frá Nice. En þá get eg hringt til þín. Hvar áttu heima?
Hann sagði henni símanúmeriö. — Eg leigi þessa íbúð af
gömlum vini mínum, de Coorth markgreifa, viðfeldnum manni,
— Það er eg sem er syndarinn, sagði hann: — Eg gleymöi að
taka tillit til Diönu. Þetta var svo gaman, en ferðin mun hafa
verið of löng.
— Það er engin furða þó hún sé þreytt. En það lagast ef hún
•hvílir sig nokkra klukkutíma, sagði Cqndy.
Þegar Candy þóttist viss um að hún gæti ekki gert meira fyrir
Diönu, fór hún með Hugh inn í húsið. Hún sagði honum að Colin
hefði símað og boðiö henni í bílferö. Sagði þetta eins blátt áfram
og hún gat, eins og það skipti í rauninni engu máli, en Hugh lét
ekki leika á sig, hún sá að h^nn skildi hvernig í öllu lá. Hann
horfði fast á hana.
— Og þér? Langar yður til að fara með honum?
— Æ, eg veit ekki, svaraði hún hikandi. — Sannast að segja
veit eg ekki hverju eg á að svara, Hugh.
Þau héldu að Diana væri sofnuð, en hún.haiui heyrt það sem
þau voru að tala um. Og nú heyrðist hún segj':, syfjulega: — Mér
finnst þú ættir að fara í bílferðina, Candy. Þá geturðu sagt mér
á eftir, þegar eg vakna, hvað þá sást á leiðinni.
Hugh varð hálf vandræöalegur. — Nú verður þú að sofa, Diana.
Svo lagði hann hendurnar á axlir Candy og sneri henni hægt að
sér, svo að hún varð að horfa í augun á honum.
— Þér vitið ekki með vissu hvort bannsett málaferlin voru
málalok, eða hvort þetta er framhald?
— Eg veit ekki hvað eg vil, muldraöi Candy.
— Skyldi því ekki vera svo varið með flest kvenfólk, sagði hann
sem þér líkar vafalaust vel við. Hér er verulega fallegt og hann og brosti. Hann hélt fast um axlir hennar. Candy, ef pér hugsið
á marga dýrmæta gripi. Colin hafði talað í belg og byðu og nú yður um, þá vitið þér að Cameron hugsar mest um sjálfan sig
varð hann að draga andann. Svo kom: — Það sópaoi að þér í gær.
Ertu búin að koma öllum peningunum í lóg?
— Eg sendi mömmu mest af þeim.
— Mömrnu þinni, já — hvernig gat eg gleymt henni!
— Annars hafði eg hugsað mér að kaupa nýjan kjól i dag.
*— Það var glæsilegur kjóll sem þú varst í í gærkvöldi.
— hann hugsr,r aldrei um aðra en sjálía sig. Hann reynir kannske
að ímynda yður að hann sé að breytast, en svoleiðis manngerð
getur aldrei orðið öðruvísi, jafnvel þó hún reyndi.
— Það kann að vera svo, en....
— En því miður eruö þér ástfangin af honum. Mér er það
ljóst. Eg veit líka að það stoðar ekki hót að gefa yð.ur góð ráð,
E. R. Burrooghs
'ccwe ON,JUME‘SWC? LAVEK,
yAWNiNS.'WE'LL NEE7 SLEcP
IP WE V/ANT TO LEA.VE
EAKLY iM THE /AORMINe.,’
TARZAN
2®27
THE WDMAN SieHECt
‘VEKY WELL—IT'S
ALL AKKAMSEÞ THEN
MK. JOKMSON?

Móðirin trúði' á sírangan aga
og ávarpaoi dóttir sína hvöss
i máli. En -dóttirin sat í stól
tannlæknisins hnípin í bragði
og sorglega hrædd við ó-
freskjuna, sem kom að henni
með töng í hendi:
— Nú, nú, Lilja, ef þú græt-
ur skal eg aldrei fara með þig"
til tannllæknis aftur.
*
Læknirinn við dyrnar segir
við kjallarameistarann:
— Segið húsbónda yðar að
læknirinn sé kominn.
Kjallarameistarinn: —■ Hús-
bóndinn þjáist mikið. Hann
tekur ekki á móti neinum.
★
í Northampton, Mass. —■
Orlando Basario var sektaður
um 100 dali fyrir að reka hníf
í Serian Cuevas. Þeir deildu
um það hver þeirra væri betri
borgari Bandaríkjanna.
★
Ung kona heldur út hönd
sinni: — Vilduð þér gera svo
vel að segja mér hvernig á að
bera fram nafnið á þessuin
steini. Er það törkis eða
túrkis?
Gimsteinasalinn (eftir að
hafa skoðað steininn): — Rétt-
ur framburður er „gler“.
*
Smyglari. — Að minna Sct.
Bernhardskarðinu á landamær-
um Frakklands og Ítalíu, vap
frönskum presti neitað urn
leyfi til að flytja 50 banana inn
' í Ítalíu. (Þar er einkasala ríkis
á ávöxtum). Hann sat því ?
vagni sínum og át 47 af þeirn
áður en hann gafst upp og gaf
þá sem eftir voru áhorfendum
sem góndu á hann.
-¥■
fhaldssamur. — Hún var
gildur maður og hafði stóra
fætur. Hann notaði líka sterk-
lega skó með breiðum tám og
skynsamlegum. En þegar hann
kom í skóbúðina fann hann að
það var erfitt fyrir sig að fá
skó, sem sér líkuðu. — Honum
voru færðir skór 1—2 og 3
' tylftir.
I — Nei, nei, sagði hann. —-
Eg vil hafa breiöar tær, breið-
ar tær.
' —• Já, en herra minn, allir
I nota núna svona skó með mjó-
j um tám. Þeir eru í tízku í ár.
— Mér þykir þetta leitt,
sagði sá gildvaxni alvarlegur í
bragði, stóð upp og bjóst til að
.fara úr búðinni. — Mér þykir
mjög leitt að hafa gert yður
ónæði. En sjáið þér til. Eg er
ennþá með fæturna frá því í ■
fyrra.
¥■
Komdu nú June, sagði
Laver og geispaði. Við þurf-
um að fara að soía ef við
ætlum okkur að fara
snemma af stað í fyrramál-
ið. Konan andvarpaði. Þá
það. Er þá ekki allt tilbúið?
herra Johnso.u, spurði hún.
Leiðsögumaðurinn brosti og
svaraði. Það er ailt tilbúið.
Það er svo gott að vera sam-
an. -— í Anamosa í Iowa bað
Gary Lee Wessling 17 ára um
það, að hann yrði fluttur úr
betrunarhúsinu í Anamosa í
í íkisfangelsið í Fort Madison
til aö afplána þar 30 ára fanga-
vist sína í sama húsi og pabbi
hans átti að afplána 15 ára
fángavist.
Frú Mclntosh vildi fá haus
af kind og spurði um verðið.
„Það er ágætt, en skerið það
bara af eins nálægt dindlin-
um og hægt er.“