Vísir - 27.01.1960, Síða 10

10
VÍSIR
AJiðvikudaginn 27. janúar 1960
14
Slierlie 'naföi hugsun á að lita ekki af brúðhjónunum, er; hjartað
hamaðist í brjósti hennar, þó hún væri ekki viss um hvort Faul
meinti það sem hann sagði eða væri aö gera að gamni sínu.
Hún skotraði augunum til Rudy, en hann starði á brúðhjónin —
hverskonar maður var hann? Gilti hann einu þó að Melissa væri
að dufla við Paul?
„Það er hræðilega heitt hérna — ef við höfum séð alla athöfn-
ina er bezt að við förum út,“ sagði Sherlie og rétti úr sér.
Það var hressandi að koma út í kvöldgoluna. Einhverra hluta
vegna höfðu Paul og Sherlie komist út á undan hinum, og hann
hélt fast um olnbogann á henni.
1K
„Hvað gengur að yður?“ sagði hann.
„Eg náði varla andanum þarna inni. En mér þótti.gaman að
fá að sjá þetta,“ sagði hún eins rólega og hún gat.
„Hvað var það sem þér sáuð en fór fram hjá mér?“
Hún skildi að hann vildi vita ástæðuna til að hún vildi allt í
einu koþiast út. en var vör um sig.
„Hvað hefði það átt að vera — eg hugsa að ekkert hafi farið
fram hjá yður, ekki einu sinni fýluremman úr pípunni gamla
mannsins, stm sat rétt hjá okkur."
„En þér þolduö hana talsvert lengi áður en þér kvörtuðuð."
„Já, eg gerði það — mér er þannig varið.“
, „Ekki að glefsa — þaö er ekki vingjarnlegt!“
Þau gengu upp dálitla brekku og úr öllum áttum gátu þau
heyrt í heimagerðum xylofónunum og sáu fólk safnast saman
kring um pallinn á skemmtisvæðinu, þar sem brúðhjónin áttu að
sifja þegar skemmtunin byrjaði.
„Ætlar það að dansa?“
„Ekki nema lítið, í kvöld verður aðallega etið og drukkið.
. Fólkið vill helzt ekki dansa nema í sólskini, svo það byrjar varla
dansinn að ráöi fyrr en á morgun.“
Þ|í:Æ.Hann nam staðar og Melissa og Rudy komu til þeirra."Melissa
TVistuddi hendinni á handlegginn á Paul:
■— Herra Stewart, haldið þér að viö fáum að sjá fólkið dansa
.3, 'morgun?“
i Sherlie íærði sig fjær og beiö forvitin eftir hverju hann mundi
isvara.
• „Já, auovitað. Það er bezt eftir hádegið — viljið þér að ég sendi
TJilinn aftur?“
•: :;^,Eg gel ekki komið,“ sagði Rudy stirðbusalega.
■ i.Eg ekki heldur, því miður,“ sagði Sherlie.
|,Það var leiðinlegt,“ sagði Paul tvírætt. „Þá verðið þér aðeins
ein eftir, M lissa — móðir yðar amast ekki við því?“
;,Hún treystir alltaf Englendingum,“ svaraði hún.
„Þetta var fallega mælt — neyrðuð þér það, ungfrú Wingate?"
Það var cmögulégt að botna í honum — fyrst vildi hann alls
ekki sjá Dolores og Melissu van Geder. Sherlie þoldi ekki aö
hugsa til hans framar.
„Nú verðum við að fara heim,“ muldraði hún.
„Kannske," sagði hann. „Komið þið með mér heim og fáið
ykkur glas, og svo skal eg aka ykkur til Panleng sjálfur. Eg er
hræddur um. að Niki sé varla fær um það núna, eftir allt ris-
grjónabrennivínið."
Tveimur tímum síðar skilaði Paul gestum sínum af sér við
dyrnar á Santa Lucia og ók til baka samstundis.
Það var svo að sjá sem kynni Melissu og Paul Stewart tækist
prýðilega. Daginn eftir kom hún heim rjóð í kinnum og lék á als
oddi. Hann hafði verið töfrandi, þau höfðu horft á dansinn og
hann hafði farið með hana og sýnt henni höfnina, síðan höfðu
þau róið i eiritrjáningi og horft á drengi kafa eftir ýmsu niður á
sjávarbotn.
„Hann kemur manni til að láta sér finnast að maður sé svo
þýðingarmikil persóna,“ sagði hún hrifin, „eg vildi óska að eg
hefði kynnst honum fyrr.“ i
„En þá hefðir þú kannske ekki verið nógu þroskuð fyrir hans
smekk,“ sagði Dolores spekingslega, „ekki hefði þig langað til að
hann liti á þig sömu augum og hann lítur á Sherlie.“
Sherlie kepptist við aö sauma og þegar Melissa var farin sagði
hún: „Eg gæti vel farið á morgun — þú hefur ekkert gagn af
mér hérna.“
Dolores sat hugsi. „Eg er ails ekki viss um það. Það er kannske
eins gott að við höfum tvær ástæður fyrir því að Paul Stewart
komi til Santa Lucia, og svo hef eg líka afbeðið farmiðann.“,
Hún blaðaði í hrúgu af reikningum og svo leit hún á Sherlie !
„Eg er ánægö með þig, Sherlie. Mér datt í hug að þér veitti ekki
af að fá einhverja vasapeninga meðan þú ert hérna og ef til.
vill eitthvað af fatnaði. Faðir þinn lét ekki mikið eftir sig, svo'
að eg get ekki gefið þér neina rausnarlega peningagjöf.1 Sherlie
ætlaði að fara að andmæla þessu, en þá bandaði Dolores frá sér.
„Mér hefur dottið í hug að þú gætir gert eitthvað til gagns hérna
í gistihúsinu. Kannske gæti eg kennt þér svo að þú gætir tekiö I
að þér bréfaskriftirnar og haldið reikningsbækurnar, það mundi
létta á mér, svo að eg gæti tekið að mér þann hluta starfsins,
sem hann faðir þinn annaðist.“
„Mig langar mikið til að hafa eitthvað fyrir stafni — eg tek
fegin þessu boði.“
„Já, eg vona að þú gerir þitt bezta. Ef við getum sannfært
eigendur gistihússins um að reksturinn sé i góðum höndum, er
hugsanlegt að þeir vilji hafa mig hérna áfram — sem gistihús-
stjóra. Því miður get eg ekki borgað þér hátt kaup, en þú færð
fæði og húsnæði hérna, og kaupið ætti að nægja fyrir fötum
Eftir alla óvissuna síðustu dagana kom þetta tilboð eins og
sólargeisli fram úr skýjarofi. Þetta mundi veita henni öryggi,
og hún vissi hvar hún stóð er hún hafði fengið fasta atvinnu.
Þetta yröi engin eilífðarstaða, en hún mundi fá æfingu og þetta
gæti komið henni að haldi er hún kæmi til Englands.
Hún mundi ekki verða jafn háð Dolores og áður og dagarnir
mundu ekki fara til dnýtis. IÖjuleysið átti vel við Melissu, en
Sherlie var ekki vön að iifa i leti, og nú mundi hún verða miklu
ánægðari með lífið. Það lá vel á henni þegar hún fór að hátta
um kvöldið.
Staríið byrjaði næsta mánudag, og fyrstu dagana fékk hún
meira og meira að gera. Dolores reyndi að finna einhverja galla
á því sem hún gerði, en þegar það tókst ekki kinkaði hún kolli
og brosti til hennar:
„Þú ert fljót að læra, Sherlie. Það verður ógaman þegar um-
boðsmenn eigendanna koma til að líta eftir hjá okkur. En þú ,
heitir Wingate og það bætir kannske úr.“
Hún ákvað að Sherlie skyldi ganga í gráum línkjól með hvítum j
kraga og ermauppslögum og í svörtum skóm þegar hún væri að j
vinna, og að hún ætti ekki að skipta sér af öðru en því, sem
4
KVDtDVÖKUNNI
f wwiiiiiiiiiii:iiiiií«i— ¥-
Læknirinn hafði skoðað
manninn og sá, að hann var illa
farinn.
„Það er of lítið blóð í áfeng-
isstraumnum hjá yður,“ sagði
hann.
★
Meðan síðari heimsstýrjöldin
stóð yfir fékk ungur bóndi bréf
frá konu sinni, sem spurði hann
hvernig hún ætti að setja kart-
öflurnar hjálparlaust á austur-
hluta jarðeignar þeirra — en
maðurinn var í hernum.
,,Hvað sem þú gerir elskan,
þá farðu ekki í austurhlutann
því að þar erú byssurnar grafn-
ar.“
Eins og venjulegt er á stríðs-
tímum var bréfið ritskoðað.
Brátt fékk hann bréf frá
hinni ungu konu sinni og þar
stóð:
„Heil hersveit af hermönn-
um kom hingað og gróf upp all-
an austurhluta jarðeig'narinn-
ar. — Hvað á eg nú að gera?“.
„Settu kartöflurnar niður,“
svaraði hann.
★
„Þú er eins og þú hafir mik-
inn höfuðverk.“
„Það hefi eg lika. Það er veðr-
inu að kenna.“
„Kannske það sé líka dálítið
höfðinu að kenna.“
„Það er mikill munur að sjá
hana núna.“
„Já, víst er mikill munur að
sjá hana. Nú lítur hún út eins
og jólatré með permanent
krullur!“
★
Vinnuveitandi var að finna
að við stúlku, sem -hjá honum
var ritari, og benti henni á
nokkrar villur hjá henni. En
hún greip fram í fyrir honum
og sagði:
„Herra Smith, kl. er 2 mín-
útur yfir 5. Má eg benda yður
á, að þér eruð að ónáða mig í
mínum eigin tíma?“
R. Burroughs
: w ,y awr ga.rtm
LíiSP' i' !-Oj-JS% STALK.INS
TJSÆH Tö.u_ SISASSBS IN
i sjr* Cr .OíCdr GAMa .>
TAKZAIM
3181
1-r
Svo var þáð dág nokkurn
að Tarzan og Garth fóru
einir saman til veiða. Gengu
SUFPENLy, HOWEVER^THEY
gOTH HALTER TKAMSFIXEP (N
AWE—iQ.u-5o4-a
þeir í hávöxnu grasi og leit-
uðu að bráð- Komu þeir þá
auga á risavaxið, dýr, það
K3KTHEEE, LOOMINS BEFOKE THEW.
WAS A ÞIMOSAUe OF HUSE ANF’ Hlt7E-
Ous peoPOKTiOLS - - A TfZlŒRATOR!
Uutr. by Uoiud FMtura dyodlcau. loc..
Nærfatna5yi
katrlmanna
•g drengja
fyrirlíggjandl
LH.MULLER
1 ólcs ShpSí Ss ee B </«)
Skólavörðustíg 3.
Sími 14927
Skattaframtöl. — Bókhald.
llarcjam
Fidela, golf, grillon.
stærsta sem Tarzan hafði
augum litið til þessa. Þetta
var dinosaur af tegundinni
Triceratop.
ÆRZLC?