Vísir - 12.09.1962, Blaðsíða 9

Miðvikudagur 12. sept. 1962
\/1SIR
SKJÓLI
iÆllði
„Mánudagur til mæðu“ er ís-
lenzkt viðkvæði. Fyrsti virki
dagur vikunnar að endaðri
mislangri helgi, flestir komnir
í sín hversdagsföt, byrjaðir á
sínu daglega brauðpuði: Ein-
mitt að kvöidi þess dags renn-
ur upp veiðitími í partí-haidi
hjá mörgum, sem hafa það að
atvinnugrein.
Mánudagskvöld á vissum
stöðum í borginni eni með sér-
stökum hætti.
ÐRUGÐIÐ er á leik, þegar
húma tekur, og stefnt að
gleðihúsi í austurhverfi.
Á mörkum Brautarholts og
Nóatúns er Þórscafé — ætli
það sé ekki kennt við heiðna
goðið eins og ýmislegt, sem á
að minna á kraft og döngun
— — eða kannski er staður-
inn bara skírður í höfuðið á
einhverjum ótíndum manni,
sem hét Þór og var kannski
Jónsson, drabbari eins og geng-
ur — hver veit?
Kattaraugun á bifreiðunum,
sem streyma að húsinu, lýsa
eins og hættumerki. Neónljós-
merkið af elgdýrinu yfir rúss-
neska bílaumboðinu á blá-
horninu víð hliðina á danshús-
inu glottir við. Rútubíl með X-
númeri frá Selfossi hefur verið
lagt við Sælacafé. Maður í
vondu skapi, með vín í kolli,
reynir að komast inn f þennan
almenningsvagn úr Flóanum.
Nokkrar hræður eru í bílnum
og neita að hleypa honum inn.
Hann sparkar. Brothljóð. Lög-
reglan komin á vettvang óðara.
Þannig byrjar ballið hjá þess-
um.
Þröng er við dyrnar. Staður-
inn dregur að eins og segull.
Barnungar stúlkur, sem virðast
flýta sér að vera fullorðnar,
skjóta upp kollunum í hópnum,
kökusmurðar f andliti, stífmál-
aðar, og varla farnar að kunna
ennþá að ganga á háum hælum,
blessaðar litlu. Þær eru eins
og brúður, sem hafa villzt
hingað að heiman úr barnaher-
berginu af óskiljanlegum á-
stæðum, breyttar í eitthvað,
sem líkist manneskju, og nú
fruntaiega leiknar af tízkunni
og fullorðna fólkinu í tímans
rás. Það er eins og einhver
vondur kall sé að selja þær og
færa þær sér í nyt eins og búð-
arvörur. Þær eru alltof litlar og
ungar til að eig? nokkurt er-
indi á svona staði. Hvar er
mamma þeirra? Hvar er pabb-
inn? Kannski f hópnum hér,
eða við aðrar viðlíka dyr.
©
lyrOKKRIR laganna verðir
gæta dyra, tveir klæddir
borgaralegum' klæðnaði með
einkennishúfu merkta Þórs-
café, á höfði, sem klæðir
drengilegt upplit eins og
hrafnshamur á snjóskafli. Tveir
einkennisbúnir lögreglumenn
eru og við staðinn.
Gengið er inn f húsið.
Einn úr fylgdarliði blaða-
manns skáskýtur sér að miða-
sölunni, kaupir sér aðgöngu-
miða með kurt og pf. Hann er
alsgáður f augnablikinu. Eruð
þér með vín? spyr annar lög-
reglumannanna þann, sem
keypti sig inn.
Hann svarar engu, er ekki
blaðamaður og hefur bara and-
litið á sér sem passa. Hann
lyftir höndum eins og gerist í
bíómyndum.
Lögreglumaðurinn þuklar á
honum f bak og fyrir, upp og
niður eftir honum öllum, bank-
ar léttilega hér og hvar á hon-
um, leitar faglega á honum.
Vínleitin fer fram í þögn og
með kunnáttusemi. Á meðan
stendur maðurinn eins og
myndastytta með uppréttar
hendur, æðrulaus.
Þegar þessu er lokið, gengur
lögreglumaðurinn frá honum,
hlutlaus eins og tollþjónn frá
ferðaskjóðu, en maðurinn, sem
keypti miðann, lítur til blaða-
manns og svo á eftir verði lag-
anna og gefur frá sér lágt
hnusskennt hljóð, og um leið
bregður fyrir svolitlum sárs-
auka og móðgun í augnaráðinu.
FYRSTA GREIN
Lögreglumaðurinn hafði gert
skyldu sína og tekur sér nú
stöðu á ný til að leita á þeim
næsta.
Þrjátíu og níu þrep eða meira
liggja upp á loft inn í salar-
kynnin. Tveir skrýtnir fuglar
koma í flasið á okkur. Þeir eru
auðkennanlegir, hvar sem þeir
fara. Þeir hanga saman eins og
tvístirni. Annar gefur tóninn.
Hinn hlýðir. Þeir eru með svip,
sem sýnir, að þeir hafa hlotið
borgaralegt uppeldi að vissu
marki. Þeir þykja töluvert eft-
irtektarverðir, því þeir hafa
„fjöld of farið“ og kunna frá
ýmsu að segja. Þeir venja kom-
ur sfnar í Þórscafé, einkum á
mánudagskvöldum.
„Við erum með stórt borð á i
bezta stað,“ segir undirgefni
vinurinn.
©
T JÓSMYNDAVÉLARNAR
höfðu verið hlaðnar áður
en inn var gengið. Maðurinn,
Framhald á bls. 10.
MANUDA6SKV0LD
I ÞÓKSCAFÉ
Síðasti dans.
Plastbelgur, sem kann að hafa verið notaður undir blóðgjöf
á sjúkrahúsi, var gerður upptækur síðar um nóttina í Þórs-
café. Rúmar þrjár merkur af vökva. — „Smyglarinn“ hafði
hann framan á kviðnum undir skyrtunni, þrýsti á, svo að
ýrðist út um slönguna.