Vísir - 12.09.1962, Blaðsíða 15

Miðvikudagur 12. sept. 1962
IR
15
SVARTA
BRONUGRASIÐ
THEM, SUPPEMLY, THE SP’ANIAKP' WHIf’F’EP
OUT A K.N1FE, LEAF’EE’ AMC7 CUT TAKZAN'S
50W5TKING!
H-97+5 J|L /ys&
YmrWy 1 VlS
"THUS WAS I ASLE TO
PIWP’ THE TKEASUKE,"
SAIF7 JUAN. "sy
5ELIEVING THE
STCZiy F’ASSET OM
sy m AMCESTOKS/
VanSuS&i
CíJZR)
'FANTASTICf EXCLAIWEP THE
APE-WAM. "ISN'T ITl'AGKEEl?
JUAM, LEAMIMS FOgWAg.7—
lBwtlr.“'by'‘ÚníUd'?w
Gamli sjómannsræhL íérðu ekki
hvað er að ske. Hann er á eftir
páfagauknum þfnum, fuglinn er
'Tulls f gildi og þessi falski sjó-
-æningi mun ninskis rvífast til að
ná honum.
Um leið og Kalli sagði þetta
féll fallbyssukúla i sióinn fast við
skipið.' Það var greinilegt að segl-
skipið- var engu verra í skotfimni
en siglingafræðinni.
Við sækjum í þá, hrópaði Jack
Tar æstur. Hvað er það spurði einn
af áhöfninni. Skiiurðu ekkert mað-
ur, þegar við lromum að beim hend
um við haka um borð og drögum
þá að okkur. Þannig hefur afi iýst
því í bókinni sinni.
Við erum ekki komnir svo ná-
lægt ennþá, svaraði hásetinn.
hans hefði verið allan daginn.
Hún hafði hringt mörgum sinn-
um, en enginn hafði svarað. Ut-
an við sig af ótta flýtti Frank
sér upp stigann og tók í sneril-
inn á herbergi dóttur sinnar.
Hurðin var læst, en lykillinn var
í að innan verðu. — Mary! kall-
aði hann óttasleginn. — Hvers
vegna hefur þú læst hurðinni.
Það leið löng stund, áður en hún
svaraði? — Ég vil ekki að þú
komir hingað inn, pabbi. Ég vil
vera í friði. Vertu ekki að skipta
þér af mér. Frank hallaði enninu
að hurðinni og hvíslaði máttar-
vana: — Ó, góði Guð! Ekki þetta
aftur. Ekki aftur.
Þegar Frank kom inn í her-
bergið til Rose, sat hún eins og
venjulega og bjó til gerviblóm.
Hún leit brosandi upp og sagði:
— Komdu og seztu hérna niður,
Frank. Þú ert svo þreyttur.
Segðu mér, læsir Mary sig alltaf
inni í herberginu sínu?
Hann kihkaði kolli og settist
á móti henni við borðið. — Já,
það er aö segja, á meðan ég er
í verksmiðjunni þá tekur hún
til, þvær og straujar og býr til
mat. En jafnskjótt og ég er kom
inn heim, heldur hún kyrru fyr-
ir uppi í herbergi sínu.
—- Eiri’s .. . eins og konan þín
gerði áður fyrr? spurði Rose
með meðaumkun. Hann virtist
ætla að verða ofurlið: borinn,
og sagði í örvæntingu: — Það
má alls ekki koma fyrir aftur.
Það er svo hræðilegt að hugsa
til þess.
l Þau sátu hijóð um stund, en
síðan sagði Rose: — Ég held,
að þú ættir að segja Mary, að
öllu sé lokið á milli okkar.
Hann hristi höfuðið í -íót-
mæiaskyni. — Pér getúr elcki
verið alvara, Rose. Þú mátt ekki
fara fram á það við mig...
En hvað á ég að gera...?
— Þú átt að kveðja mig núna,
og síðan áttu að fara hei -i til
þín og koma aldrei aftur. Það
er einasta leiðin, Frank.
Hann dró andann þungt, án
þess að svara, og hún hélt á-
fram: —■ Gætir þú fengið af þér
að gifta þig og fara til Summer-
ville og skilja eina barnið þitt
eftir innilokað í herberginu
sínu? Þú gætir ekki einu sinni
verið svo harðbrjósta við aló-
kunnuga manneskju. Myndir þú
geta það, Frank? Og hún hélt
áfram að vinna við blómin sín,
og eftir andartak stóð Frank upp
og fór, án þess að kveðja.
Rose sá ekki stöngulinn, sem
hún var að vefja, tárin höfðu
brotizt fram í augu hennar. En
fingur hennar héldu ósjálfrátt
áfram á meðan hún barðist við
grátinn, sem var að því kominn
að kæfa har :.
Ralphie Bianco var við vinnu
á ökrunum ásamt félögum sín-
um, þegar tilkynnt var í hátal-
aranum á skrifstofuhúsinu: —
Ralph Bianco er beðinn að koma
í anddyrið. Móðir hans bíöur
hans þar. Eftirlitsmaðurinn,
sem var með drengjunum við
vinnuna, kinkaði koili tií Ralp-
hie, sem þegar kastaði frá sér
hakanum og hljóp í áttina að
skrifstofuhúsinu. Hann kom þeg
— Hvað hefur komið fyrir,
mamma, spurði hann óttasleg-
inn. —Ertu ekki komin til að
sækja mig?
Rose treysti sér ekki til að
líta framan í hann. — Nei, sagði
hún lágt, — Það brást, Sem við
höfðum hugsað okkur.
Hann varð örvæntingarfullur
á svipinn og mátti vart mæla:
— Ég á sem sagt að vera hérna
áfram. Og það er auðvitað þér
að kenna, þú hefur eyðilagt það
allt saman.
Ro.se horfði vonsvikin á hann.
— Hvers vegna skellir þú skuld-
inni á mig, Raiphie? spurði hún
örmagna.
— Af því að það getur ekki
verið annað, sagði hann bitur.
— Þetta getur þú þó ekki sagt
vildi hann ekki brjótast inn í
einhvern banka fyrir þig, til að
ná í peninga fyrir þig?
Hún leit á hann agndofa og
ráðalaus. — Þú hatar mig,
Ralphie, tautaði hún gráti næst.
— Þú hatar móður þína.
Hann sneri sér við án þess
að segja orð og hljóp út úr
anddyrinu og yfir til vinnu sinn-
ar, en Rose stóð kyrr eftir og
horfði hjálparvana á'eftir hon-
U' 1.
Bifreið stanzaði fyrir utan hús
Rose og einkennisklæddur lög-
regluþjónn gekk út og að tröpp
unum, sem lágu að húsinu. Fólk,
sem var á götunni, þegar lög-
regluþjónninn gekk að húsinu,
stanzaði og horfði forvitið á
Ralphie gekk til umsjónarmannsins, þegar hann heyrði í hátalaranum að hann ætti að koma á
skrifstofuna.
ar auga á móður sína, en þegar
hann stóð augliti til auglitis við
hana, sá hann þegar að ekki var
allt með felldu.
að sé pabba að kenna. Hvað
gerðir þú af þér? Sagðir þú við
Frank, að húsið væri ekki nógu
stórt eða fínt fyrir þig? Eða

Þegar hið mikla eldgos átti sér
stáð hvarf allt sjónum manna,
Tarzan jafnt sem tigrísdýrið.
Segir ekki af ferðum né afdrif-
um okkar ágæta apamanns, fyrr

enn hann birtist aftur ljóslifandi
að vanda, frammi fyrir sfnum
fyrri óvini, Spánverjanum Juan,
staðráðinn í að ná réttlætinu fram.
Heldur þar frásögnin áfram:
„Þannig var ég fær um að finna
fjársjóðinn", sagði Juan, „með því
að trúa sögu föðúr mfns -og for-
feðra“.
„Furðulegt“, sagði apamaðurinn.
„Já, er það ekki“, samþykkti
Juan og haliaði sér áfram.
Þá, skyndilega, snaraði hann
fram hníf sínum, stökk til og skar
á bogastreng Tarzans.
Barnasagan
KALL!
það, sem fram fór. Rose hafði
setið og unnið við blómin sín,
og nokkur stund leið, áður en
hún opnaði dyrnar. Hún var föl
og starði máttarvana á lögreglu
þjóninn.
— Er sonur yðar heima, frú
Bianco? spurði hann hæversk-
lega.
—' Hvers vegna spyrjið þér að
því? Er hann . . . ?
— Já, hann hefur stungið af
frá uppeldishælinu aftur.
Rose varð örvingluð á svip.
— Hann er ekki hérna. Hann
hatar mig, og hann kæmi hing-
að sízt af öllu. Sízt af öllu heim
til mín.
— Eg verð víst að fá að rann
saka húsið, sagði þjónninn og
gekk fram hjé henni inn í for-
stofuna. Rose lokaði dyrunum,
stóð kyrr og grét hljóðlega. Hún;
hreyfði sig ekki. fyrr en lög-
regluþjónninn kom aftur eftir
nokkrar mínútur.
— Er yður þá ijóst að ég sagði
satt? spurði hún áköf. — Þá
vildi ég biðja yður að fara út úr
húsi mínu. En þegar hann var
Tifá græm
pófœ-
**aukur-
'jWKÍ