Vísir - 03.11.1962, Blaðsíða 9

V í S IR . Laugardagur 3. nóvember 1962,
9
★ í þessari sjöttu grein skýrir Anna Borg frá
★ heimilislífinu og þeim hættum sem voru sam-
★ fara því að vera gift frægum leikara.
Hann hafði komið með okkur
þangað en veiktist þá skyndilega
og í eitt dægur var hann svo fár-
sjúkur að hann sveif milli heims
og heiju.
Leikhússtjórinn bauð okkur
að aflýsa leiksýningunni, en
maðurinn minn svaraði — nei.
En við mig sagði hann: — Það
gagnar Þorsteini ekkert að við
séum heima. Læknirinn og
hjúkrunarkonan vita allt sem
þarf að gera og þau gera það
miklu betur en við gætum gert
það.
Poul var ekki síður áhyggju-
fuilur en ég, en sjálfsaginn brást
honum ekki.
Leiksýningin fór fram, gaman-
söm og full af fjöri. Við lékunj
gamanleikritið Andbýlingana,
maðurinn minn lék von Buddinge
liðsforingja og ég var Malli. I
þeim atriðum sem við lékum
saman í, þorðum við ekki að
horfa í andlit hvors annars. Við
vorum bæði kvalin af sama ótt-
anum og bæði biðum við eftir
því að síminn hringdi, biðum eft-
ir boðum sem voru væntanleg.
Við vissum ekki hvernig þau boð
myndu verða.
En þegar leikritið var úti feng-
um við boðin. Drengurinn okkar
hafði yfirunnið sjúkdóminn.
~jp^f til vill hjálpaði það mér þetta
kvöld, að við lékum þenna
gamanleik Hostrup. Þetta hefði
orðið miklu erfiðara ef ég hefði
verið í hlutverki þar sem ég hefði
átt að túlka sömu örvæntingu og
ótta sem ég fann sjálf til.
Maður verður að gerþekkja
þær tilfinningar, sem túlka skal
á leiksviðinu, en þær mega ekki
ganga of nærri manni og eigin
sorg og kvíði má ekki koma fram
í hlutverkinu.
Anna Borg og synir hennar, Stefán er sá eldri, Torstein sá yngri.
fyrstu árum mínum í Danmörku,
en að sumu leyti hafði ég lokazt
inni. Ef mér sárnaði eitthvað,
byrgði ég það inni í mér og ég
duldi það líka, ef ég gladdist af
einhverju.
Poul veit hvernig mér er inn-
anbrjósts, hugsaði ég. Það er ekki
nauðsynlegt að tala um það.
Og hann vissi alltaf um það,
en' hann hlaut að hugsa: — Hvers
vegna segir hún mér það ekki?
Meðan ég forðaðist það af
mestu þverúð að leita ráða hjá
honum, fannst honum eðlilegt að
leita ráða hjá mér. Og þessi af-
staða hans hjálpaði mér.
I daglegu lífi með honum og
tveimur börnum okkar fór ég
bráðlega að losna úr innilokuninni
og ég varð aftur og frjáls eins og
ég hafði verið upprunalega. Og
mér fannst ég verða eins dönsk
í mér og maður minn — meðan
honum fannst hann verða eins ís-
lenzkur og ég.
TVTæsta haust lék ég á móti Ey-
” vind Johan-Svendsen í ís-
lenzka leikritinu Galdra Lofti. En
það var einmitt í hlutverki Stein-
Tímaleysingjanum. Johannes Poul
sen lék aðalhlutverkið, Liva Wee)
lék Pernillu og ég lék aftur Leo-
noru. Um það layti fór Poul Reu-
mert frá leikhúsinu um skeið. Við
Johannes Poulsen lékum saman í
mörgum fleiri leikritum, svo sem
Faust og Cant. Hann var mikill
og hugmyndaríkur leikari, og
hann var góður og tryggur vinur.
Adam Poulsen var líka góður
vinur minn. Á heimili hans naut
ég alltaf gestrisni og skilnings
Þar kom ég oft á námsárum mín-
um og Adam Poulsen las dönsku
með mér. Ég fékk aldrei að
borga honum neitt fyrir kennsi-
una. — Ég geri það í minningu
um móður yðar, sagði hann að-
eins.
I'kanskan fór að verða mér kær-
* ' ari og kærari. Þegar maður
verður að berjast fyrir því að
tileinka sér tungumál, fer maður
jafnvel að halda meira upp á það
en tungumálið sem maður fékk
í vöggugjöf og þannig fannst mér
það vera.
Þegar námstímanum var lokið
varð ég að halda áfram þrotlaust
ar átti ég heima. Þannig fannst
mér það og þannig finnst mér
það enn. Ég hvarf aðeins skamma
stund til Dagmar-Ieikhússins, en
ég kunni aldrei við mig þar.
Tjegar eldri sonur okkar, Stefán,
fæddist gerðist nokkuð und-
arlegt með mér, að mér fannst.
Ég varð svo uppnumin af honum
unnar, sem Poul Reumert hafði
fyrst látið mig reyna kraftana
meðan ég var enn á leikskólan-
um.
Á fyrstu leikárum í Konung-
lega leikhúsinu lék ég oft á móti
Johannes Poulsen og samleikur-
inn við hann var ætíð mjög á-
nægjulegur með iistrænni gleði.
Við lékum fyrst saman árið 1930
f leikritinu Gatan eftir Elmer Rice
og á sama leikári lékum við f
að æfa mig í málinu, ég varð að
læra að bera hvert hljóð rétt
fram og hvert áherzluatkvæði á
sínum stað. Ég sé enn fyrir mér
leikhandritin mín, eins og þau
litu út á þessum fyrstu árum. Þar
voru flest orðin undirstrikuð eða
með hljóðtáknum og merkjum,
sem ég ein gat skilið.
Konunglega leikhúsið var orðið
heimili mitt. Við það hafði ég
lært og þar og hvergi annars stað
.3 ég gat ekki um annað hugsað,
allt annað varð að víkja. Það
getur verið að þetta komi fyrir
allar konur, er þær verða mæður.
Og ég held, að þegar þannig
stendur á, hljóti leikhæfileikarnir
að hverfa fyrst í stað, þegar
barnið hefur svo mikla þörf fyrir
móður sfna. Barnið er henni líka
nóg.
Það var því gott, að á þeim ár-
um dró ég mig nokkuð í hlé frá
leikhúsinu og tók ekki að mér
nein meiri háttar hlutverk. Svo
líður þetta hjá og maður snýr
endurnærður til leiksviðsins.
Ctundum er erfitt að vera bæði
^ móðir og leikari. Það fann ég.
oft meðan drengirnir voru litlir.
Ég man eftir þvf að yngri sonur
okkar Þorsteinn veiktist af
lungnabólgu, þegar við vorum að
leika gestaleik f leikhúsi Árósa.
SKRÁÐ
HEFUR
INGA
MÖRCK
Poul Reumert með eldri son sinn Stefán.