Vísir - 14.01.1963, Blaðsíða 15

V1S IR . Mánudagur 14. janúar 1963.
15
>AIT HEKE/'SAIPALMONt*
’I WANT TO S5T A PERAMT
£KOA\THE AUTHOKITIES."
*0<AV/H6 A77E7 LATER.
*NOW /AV AAEM CAN SHOOT
ALL THE LIONS NECEaSARV
TO BKINGA&OUTA SALANCE/
og supci
ffilmu-
í Liebwassers skipasmiðastöð-
inni var verið að hleypa af
stokkunum nýjum bát. Frú
Liebwasser hafði lokið við að
gefa bátnum nafn með kampa-
vínsflösku og báturinn sigldi
glæsilega út á fljótið. „Þetta
er sjöunda skipið sem maður-
inn minn byggir," tilkynnti frú
Liebwasser hátíðlega. En um
leið fór hvalur fram hjá, og það
svo snögglega að enginn kom
auga á hann, en í kjölfar hans
kom svo stór bylgja að hún
þevtti nýja skipinu aftur upp
að ströndinni. Frú Liebwasser
neyddist nú til að framkvæma
úttundu skipaskírn sfna. Og áð-
ur en varði var Feiti Moby
kominn að flóðgáttarstíflunni.
Ódýr
vÍBinuföt
verða lýðveldissinnar, hægfara-
konungssinnar, sem steypa
henni. Herinn segir lokaorðið.
Og herinn hlýðir boði og banni
Bonaparte. Ég fer úr hérna, —
ég á að fara til Luxembourg til
þess að tala við Bemadotte og
aðra í 500 manna ráðinu.
— Ef þér dvelst í París hitt-
umst við aftur? spurði hún.
Hann ætlaði að kyssa hana á
munninn, en svo mikill asi var
kominn á hann, að hann kyssti
hana á nefið. Svo stökk hann
úr vagninum.
— Vertu blessuð, Karólína,
við hittumst bráðum aftur!
•— Vertu blessaður, vinur
minn!
Yfirþjónninn kom á móti
henni í anddyrinu. Hann var á-
hyggjufullur á svip:
— Frúin hefur ef til vill
gleymt...
— Nei, nei, eru þeir komnir?
— Já, fyrir klukkustundu. —
Húsbóndinn ræðir við þá í við-
\jaafnarstofunni.
Karólína gætti þess að vera
stillileg og virðuleg, svo að
þjóna og þernur á heimilinu
grunaði ekki neitt, og gelrk því
rólega upp stigann til svefnstofu
sinnar, þar sem hún henti frá
sér jakkakjólnum og fór í ann-
an. Því næst hagræddi hún hári
sínu og bar á sig andlitsduft
— og var hin ánægðasta er hún
horfði á sig í speglinum og fór
svo niður.
Henni var þegar ljóst, er nið-
ur kom, að þeim Mirandas, Ca-
doudal og manni hennar hafði
veitzt erfitt að halda uppi sam-
ræðum -— því að það var vand-
ræða- og deyfðarbragur á þeim
öllum. Karólína bað þá afsök-
unar á hve seint hún kom. Hún
hefði orðið fyrir því, að vagn-
inn bilaði og svo voru tafir hjá
saumakonunni.
— Bilaði vagninn — það er
aldrei að treysta á þessa leigu-
vagna — sagði maður hennar
áhyggjufullur, þú hefðir átt að
láta okkar vagn bíða.
— Ég ætlaði mér að vera
góða stund hjá Lodoisku og þú
veizt, að þessir nýju hestar
verða órólegir, þegar þeir verða
að standa kyrrir lengi. Og ég
er hræddari við það ...
— Þú hefðir átt að tala við
mig um þetta. Og hvernig líður
Lodoisku?
—■' Henni líður ekki sem bezt,
vesalingnum .. .
Georges sneri sér að gestum
sínum:
— Við erum að tala um unga
vinkonu okkar. — Hún missti
manninn sinn fyrir nokkruín
mánuðum. Hún er ekki búin að
jafna sig enn eftir þetta áfall.
— Hún er enn harmi lostin,
sagði Karólína, en þó er eins og
það sé að byrja að rofa til —
afsakið, að ég tala um vinkonu
mína, — þið þekkið hana ekki.
Eigum við að setjast að borð-
um?
Var nú gengið til borðsalar
og opnaði yfirþjónninn vængja-
hurðirnar. Undir borðum var
sem gestirnir ættu erfitt með
að hefja umræður um orsökina
til heimsóknarinnar. Karólína
bjó sig undir eins konar sókn
af þeirra hálfu, en jafnframt
minntist hún fundar hennar og
Gastons. Hún var hvorttveggja
í senn hamingjusöm og óróleg
— því að hún vissi ekki hvaða
afleiðingar það kynni að hafa
fyrir framtíð hennar, að hún
hafði ekki haft taumhald á
tungu sinni, er þau deildu, hún
og Gaston.
Þegar réttunum höfðu verið
gerð skil og kaffi hafði verið
á borð borið fór að lifna yfir
samræðunni.
— Þetta er alveg dásamlegt
konjak, sagði Mirandas. Þið vild
uð kannske koma og neyta mið-
degisverðar hjá mér eftir noklcra
daga. Ég á nokkrar flöskur af
ágætis konjaki, sem vínþekkj-
arar ljúka miklu lofsorði á. Það
væri mér mikið ánægjuefni, ef
þið vilduð koma.
— Ég er yður mjög þakklát-
ur, en ég er önnum kafinn dag
hvern, og veit ekki hvort ég fæ
nokkurt tækifæri til slíks fyrst
um sinn.
Mirandas varð dálítið vand-
ræðalegur, ræskti sig og leit
sem snöggvast á þernúna, sem
var að bera af borðinu.
— Ég veit, að ykkur skilst,
sagði hann lágum rómi, að það
er ekki til þess að ræða um vín-
tegundir, sem ég gjarnan vildi
hitta yður, heldur vegna áhuga
| yðar á stjórnmálum.
í — Ætli við lítum ekki alí-
| ólíkum augum á stjórnmálin,
[ sagði Georges kuldalega, og ég
býzt sannast að segja við, að
það væri hyggilegast fyrir okk-
ur að forðast allt slíkt...
— En, kæri herra Berthier,
þér vekið furðu mína, það verð
ég að játa. Égjiélt nefnilega,
að þér væruð maður, sem gæt-
uð hleypidómalaust rætt vanda-
málin, sem nú er glímt við, -—
einnig við þá, sem kunna að
vera á annari skoðun en þér.
Og hvers vegna skyldum við
þurfa að vera gagnstæðrar skoð
unar um málin? — Það er að
minnsta kosti engan veginn
víst. Ég hef verið flóttamaður í
Lundúnum, en kannske minnist
þér þess, að við hittumst einu
sinni í veizlu með Pétion, og ég
hef stjórnað lýðveldishersveit.
Eruð þér ekki þeirrar skoðunar,
að núverandi stjórn sé aðeins
millistigsstjórn? Allir eru óá-
nægðir með hana. Aldrei hef-
ur verið meiri skortur matvæla
í Frakklandi en nú. Það var skilj
anlegt að skortur væri ’93, þeg-
ar fjandmannaherir höfðu vað-
ið inn í landið, en nú er ekki
hægt að kenna neinum um,
nema ódugnaði þeirra, sem með
völdin fara.
POJMUPT
Fær hann ekki að fara inn á
barnamiða? Hann er ekki nema
6 ára.
Almond: „Bíddu hérna. Ég ætla
að fara og reyna að fá leyfi
hjá stjórnarvöldunum." Þegar
Almond kom aftur var hann
glaður i bragði: „Allt I lagi.
Nú geta menn mínir skotið öli
þau ljón, sem nauðsynlegt er
að losna við, til að jafnvægi
komist aftur á.“
Tarzan slóst £ för með vini
s,num, þegar hann fór aftur til
Uganda. Hann bjóst við ævin-
týri — en ekki þeim hryllilegu
atburðum, sem áttu eftir að
eiga sér stað í þessu landi,
„Landi ljónanna".
Þetta er eina matrósahúfan sem
ég hef til — en skiptir það
nokkru máli? Þið sjómennirnir
eruð hvort sem er allir svo
líkir - - -.
Barnasagan
KALLI
— Þér gleymið, sagði Berthi-
er blár af reiði, að ég á sjálfur
sæti í stjórnarnefndinni. Ég
vona, að þér hafið gleymt því,
svo að ekki þyrfti að líta á orð
yðar sem árás á mig pS’sónu-
lega.
— Nei, það er alger missftiln-
ingur. Það er einmitt sökutn
þess, að ég veit að þér eruð
heiðarlegur maður, að það hlýt-
ur að vera kvalræði fyrir yður,
að eiga sæti í stjórn, þar sem
flestir hugsa um það eitt að
skara eld að sinni köku. Ein-
hverjir verða að rísa upp og and
mæla slíku. Og hverjir, — ef
ekki menn eins og þér?
Berthier sat þögull um stund
og hnyklaði brúnir.
— Miklar hörmungar hafa
dunið yfir Frakkland seinustu
árin — og þar af leiðandi engin
furða þótt efnahagslífið í land-
inu hafi komizt á ringulreið —
það væri heimskulegt af stjórn-
arandstöðunni, að skella allri
skuld á stjórnina. Mér þætti
gaman að vita hvað þeir myndu
gera, þessir menn, sem alltaf
eru að finna að öllu, ef þeir ættu
að stjórna og ábyrgðin hvíldi $
þeim.
Georges áttaði sig nú á, að
hann hafði mælt af fullmikilli
fiskurinn
!
)
1