Vísir - 27.03.1963, Blaðsíða 15

VISIR . Miðvikudagur 27. marz 1963.
/5
framhaldssaga
eftir Júne Blackmore
uskin
— Tjað er einhver, sem áformar
að drepa mig.
Honum varð svo bilt við, að
hann rauk upp af stólnum.
— Svona, svona, mamma!
— Segðu ekki „svona, svona
mamma" við mig, sagði frú Vane
kuldalega. Þú þarft ekki að tala
við mig eins og æðakölkun sé að
gera mig ruglaða.
— í>að veit ég vel.
— Og talaðu ekki við mig í
þessum tón. Það er allt í lagi með
heilabúið, en ég endurtek, að það
er einhver, sem bíður tækifæris að
verða mér að bana.
Dagvíð Vane gekk út að glugg-
anum. Hann tók pípuna upp úr
vasanum og fyllti hana, en fór sér
hægt að því. Svo sneri hann sér
við, virti móður sina fyrir sér með
athugunaraugnaráði læknisins.
Hann sá engin merki þess á aug-
unum, að hún væri að byrja að
verða sljó. Þau voru björt og báru
því vitni, að hún var í fullu fjöri
andlega. En það var vitanlega erf-
iðara að segja um það, hvort heila-
starfsemin gæti ekki verið farin að
slappazt, þrátt fyrir allt.
— Ég held, að þú ættir að tala
við Driver, sagði hann stuttlega.
— Sálfræðingur getur ekki hjálp
að mér, sagði frú Vane næstum
snökktandi. Enginn getur hjálpað
mér, nema þú, Davíð.
Hann gekk að sófanum og sett-
ist hjá henni. Hann kveikti sér nú
í pípunni og blés frá sér reyknum
makindalega og hver reykhringur-
inn af öðrum leið til lofts. Frú
Vane fór að hósta — óþarflega
kröftuglega, fannst honum, en
hann skeytti engu um þá óbeinu
ábendingu hennar, að reykja ekki
svona ákaft, og sagðk
— Hefirðu grun um hver þetta
muni vera?
— Þú ert víst bara að skopast
að mér!
— Nei, það dettur mér ekki í
hug, mamma.
Hann hugsaði sem svo, að ef
grunur hennar væri ástæðulaus,
væri hann ef til vill bending um
upphaf ofsóknarbrjálæðis, og ef
ekki... Hann hratt frekari hu'gs-
unum um þetta frá sér, — það var
óhugsandi.
i — Það er bezt, að þú segir mér
allt af Iétta.
— Þú veizt, að það eru tvær
dyr á svefnherberginu mínu ...
— Þrjár, leiðrétti hann, einar,
sem vita að göngunum, aðrar sem
vita að stiganum niður á fyrstu
hæð og svo eru dyrnar milli þessa
oi næsta herbergis.
— I’ nótt kom einhver upp stig-
ann.
— En það er alveg óhugsandi,
mamma. Þú veizt vel að dyrnar við
i stigann niðri eru alltaf læstar.
— Þá er ég ekki aðeins gömul,
rugluð kona, ég er líka lygari.
Hann horfði á hana. Svipur henn
ar bar því vitni, að hún var stór-
lega móðguð.
Hann strauk handarbak hennar
hlýlega.
-— Var það þess vegna, sem þú
hringdir til mín? spurði hann sam-
úðarlega.
— Já, það var þess vegna.
— En þetta hefur verið um mið-
næturbil eða eftir miðnætti, og hon
um létti við að hafa dottið
þetta í hug. Þú hefur verið sofn-
uð, þig hefur dreymt þetta, ímynd-
að þér það. Sofi maður létt finnst
manni oft, að maður sé í vöku-
ástandi, einkanlega rétt áður en
maður vaknar. Og það sem mann
dá dreymir getur haft svo ljóslif-
andi verkanir, að maður trúi því
statt og stöðugt sjálfur, að maður
hafi heyrt eitthvað eða séð vak-
andi, þótt það raunverulega hafi
verið framhald draums.
— Draumur, sagði hún og það
var vpttur fyrirlitningarhreims í
röddinni. Og ég sem heyrði, að
það brakaði í þrepinu.
— Svona, svona, ma —. Hann
áttaði sig og hélt ekki áfram í sama
dúr, rétti úr sér og brosti til
hennar.
— Það brakar alltaf í húsum,
sem eru eins gömul og þetta.
— Heldurðu, að ég viti það ekki.
Ég hef legið andvaka- svo margar
nætur í þessu húsi, að ég þekki
hvert hljóð í því.
— Og þetta hljóð, sem þú heyrð-
ir í nótt, hafðirðu ekki heyrt fyrr?
— Nei, ég hef aldrei heyrt svona
brakhljóð fyrr. Hún horfði beint
framan í hann, fast og lengi:
— Ég var nýbúin að slökkva
Ijósið. Ég heyrði að tekið var í
hurðarsnerilinn. Ég settist upp í
rúminu, kveikti Ijósið — og sner-
illinn hreyfðist ekki frekara.
— Hann hreyfðist vitanlega alls
ekki.
— Vfst hreyfðist hann, svaraði
hún móðguð. Honum hafði verið
þrýst niður að utanverðu eins langt
niður og hægt var. Ég sá svo hvern
ig hann hreyfðist hægt upp aftur
- þegar sá eða sú, sem var fyrir
dyrum úti hafði uppgötvað að
dyrnar voru læstar.
— Kallaðirðu — spurðir hver
væri þarna?
— Að sjálfsögðu. Enginn svar-
aði. Þú heldur kannski, að sá sem
ætlaði að drepa mig, kallaði í
móti: Það er ég!
Hann yppti öxlum.
— Hvað gerðirðu svo?
— Eftir örskamma stund brak-
aði aftur í stiganum.
— Fórstu upp úr rúminu til
þess að athuga þetta frekara?
— Ekki strax. Ég gerði það í
morgun. Það var óhreinn blettur
á efsta þrepinu.
— Óhreinn blettur, endurtók
Davíð, sem var nú farinn að kenna
nokkurs taugaóstyrkleiks.
— Það var ekki mikið, bara smá-.
blettur. En hann sást greinilega á
gráu teppinu.
Hann gat ekki áttað sig á þessu
öllu. Hann var líka þreyttur og
hugsaði því ef til vill ekki eins
skýrt og vanalega, en hann komst
að þeirri niðurstöðu, að hann yrði
að fika sig áfram að einhverri
lausn.
— En þú notar sjálf þennan
( stiga, byrjaði hann hségt.
j — Já, en það er gert hreint á
hverjum mánudegi. Þá fær Marlene
Iykilinn.
— I dag er þriðjudagur.
— Ég gekk ekki upp eða niður
stigann í gær.
Hann reis á fætur:
— Ég ætla að gá, sagði hann.
— Já, gerðu það, sagði hún sigri
| hrósandi. Hérna ... taktu lykilinn.
Hann rétti fram hönd sína og
tók við lyklinum, stóð kyrr í sömu
svifum og horfði á hann:
— Marlene fær þennan lykil þá
einu sinni í viku?
Frú Vane horfði á hann hneyksl-
uð:
-— En það gæti ekki verið Mar-
lene?
i — Hvers vegna ekki?
— Hún hefur hann ekki nema
j fáeinar mínútur hverju sinni.
— Það er nógu lengi til þess að
ná vaxmóti af honum.
— Lykillinn stendur oft í
skránni. Gæti ekki hver sem væri
kippt honum úr nógu lengi til þess.
j Hann gekk hægt til dyra.
— Ef þetta er svo gæti grunur
fallið á hvern sem er, þeirra, er
j búa hér í húsinu. Á eitthvert okk-
ar.
— Ekki á þig, Davíð, sagði hún
, eins og skelfingu lostin.
— Á Díönu? Rupert? Jónatan
! mundi að sjálfsögðu vera upphaf-
! inn yfir grun. Og svo Porchy ... ?
— En hún hefur verið hjá mér í
30 ár — frá því ég kom hingað
ný gift. Nei, það kemur ekki til
i mála, að Porchy ...
Hann hélt áfram án miskunnar:
— Þá hlýtur það að vera Sorrel
Thornhill, nei...

©PIB
Svona fljótt hefur það nú aldrei frosið fyrr
i _/_____________•________________________________
Þau voru mjög sviplík mæðgin-
in. Það var eins og drættirnir í
andliti hennar herptust saman, er
hann r fndi hana og kipringur
kom í munnvik hennar.
Hann leit á móður sína og hann
hugsaði nú um það í fyrsta sinn,
að hann yrði að sjá á bak henni
fyrr eða síðar. Sennilega mundi
þó ekki dauðdaga hennar bera að
höndum með þeim hætti, sem hún
ímyndaði sér, heldur mundi hún
blátt áfram verða ellidauð.
Sjálfur var hann 29 ára og stund
^ aði venjulég læknisstörf. Það var
j orðið langt síðan hann hafði þurft
á mömmu að halda, en missti hann
hana nú, yrði það óbætanlegur
missir. Hún hafði verið hraust
kona, ekki aðeins líkamlega heldur
og andlega, Og nú var hún allt
í einu eins og saman skroppin og
kjarklítil. En hann fann, að hann
unni henni meira nú . í veikleika
hennar en áður, er hún var sterk
og hraust. - Honum var farið að
hitna í skapi. Ef það væri nú ein-
hver, sem vildi gera henni mein?
Ag ollt í einu kipptist hann við.
Ef það væri Sorrel? Og nú varð
ho.num ljóst f fyrsta skiptt, að hann
varð að horfast í augu við mik-
inn vanda, því að Sorrel hafði
haft mikil áhrif á hann. Hvers
'drði var hún honum? Um bað
' spurði hann nú sjálfan sig.
Andartak hugsaði hann um það,
sem gerzt hafði, er hann fyrir
stundu ók til húss móður sinnar.
Hann ók hratt og örugglega. Þetta
var á haustdegi og veður fagurt —
um miðjan dag. Vegurinn lá i
I bugðum gegnum skóglendi. Skóg-
' urinn var í sínum rauðgullnu haust
skrúða og glóði allur þar sem sól-
DEL MONTE
Frábær gæðavara
Fyrirliggjandi.
ÞÓRÐUR
SVEINSSON & Co. h.f.
16250 VINNINGAR!
Fjórði hver miði vinnur að meðaltali!
Hæstu YÍnningar 1/2 milljón krónur.'
Lægstu 1000 krónur.
Dregið 5. hvers mánaðar.
T
A
R
Z
A
N
Leitarmennirnir stönzuðu til að
taka sér örlitla hvíld -p- En
skyndilega tóku þeir eftir undar
EXHAUSTEP,
MEN PAUSEP
A SKIEF KEST'
5UT THEy WEKE SUPPENLy
ALERTEP 5Y THE PISTAKIT
SOUNP OF PRIMITIVE 7KUMS—
legu hljóði úr fjarska — það
líktist mjög frumstæðum
trumbuslætti. Trumbuslögin til-
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængum-
ar. Eigum dún og
fiðurheld ver.
Dún og fidurhreinsun
Kirkjuteig 29. Sími 33301
Distr. b.v Únited Fcature Syndlcate, Inc.
kynntu að mikil helgiathöfn
væri væntanleg hjá hinum risa-
stóru dýrum frumskógarins.
Þetta var dum — dum — dans
hinna risavöxnu apa.
Vatteraðar
nælonúlpur
/aun/////////>