Vísir - 24.04.1963, Blaðsíða 15

V1 S IR . Miðvikudagur 24. apríl 1963.
00
framhaldssaga
eftir Jane Blackmore
stjörnuskin
og skliggar
Ertu reiður við mig, Davíð frændi?
— Nei, vitanlega er ég ekkert
reiður, en reyndu nú að muna
hvað gerðist áður en þú heyrðir
ömmu kalla.
— Ég heyrði ömmu kalla .. . .
— Já, vfst, svaraði drengurinn,
eins og gripinn óþolinmæði.
— Ég heyrði eitthvert þrusk . .
— Þrusk?
— Já eins og það væri skríðandi
slanga.
Davíð flaug í hug, að barnslegt
ímyndunarafl drengsins hefði leitt
hann í gönur. Og þó — kannske
var einhver vísbending í þessu?.
— Ætlarðu ekki að koma, Davfð
frændi? — Nú skulum við sjá
hvor okkar verður fljótari heim.
Jónatan hljóp af stað og Davíð
á eftir — eins og undan eynhverju
sem hann vildi gleyma. Einhverju,
sem hafði vakið svo mikinn beyg'
í huga hans, að hann þorði ekki
heim fyrr en Davíð kom.
Sorrel varð óvenju starsýnt á
Marlene, stofuþernuna, er hún
gekk frá borðinu, vaggandi mjöm-
unum, þykka, ljósa hárið hennar
minnti á þroskað korn. Hún var
klædd snoturri prjónapeysu og
stuttu pilsi, aðskornu, svo að lík-
amsvöxturinn duldist engum — og
víst var hún vel vaxin, stúlkan,
fótleggirnir fagrir og öklar, en skó
hafði hún á fótum með hlægilega
háum stiletto-hælum.
Marlene veitti þvf athygli, að
Sorrel hafði orðið óvenju starsýnt
á hana og leit á hana með ögrun-
arsvip. Hún lagði nú frá sér kaffi-
bakka og beindi orðum sínum til
Davfðs.
— Það er rólegt hér í kvöld, seg-
ir hún.
— Já, sagði Davíð stuttur í
spuna.
Marlene var svo lítið hikandi
andartak. Svo studdi hún höndum
á mjaðmirnar og sagði:
— Ætti ég annars ekki að fara
upp með kaffisopa handa herra
Bagley?
— Nei, það er óþarft.
— En honum þykir gott að fá
sterkt kaffi eftir að hann hefir feng
ið þessi höfuðverkjarköst sagði hún
og setti stút á munninn.
— Hann sefur.
Davíð var að kveikja sér í síga-
rettu og tók ekki eftir vonbrigðun-
um á andliti Marlene, en það fór
ekki fram hjá Sorrel.
— Ég held ég fari nú samt upp
og spyrji, sagði hún og strauk hár
sitt lítillega.
— Gott og vel, ef þú endilega
vilt . . .
— Já, herra, sagði hún og brosti
blíðlcga.
— Og svo máttu eiga frí. Þig
langar sjálfsagt á dansleikinn f
þorpinu í kvöld.
Hún hristi höfuðið með fyrir-
litningarsvip.
— Það er nú ekki neitt spenn-
andi að vera með þessum piltung-
um í þorpinu.
Davíð lyfti brúnum.
—- Ég hélt, að piltar á þínum
aldri . . .
— Nei, það er nú eitthvað annað
að vera með reyndari mönnum,
sem kunna skil á öllu.
Hún horfði ögrandi á Davíð og
Sorrel var ekki um sel. Hún minnt-
ist samræðu Porchy og Marlene —
hafði Porchy verið að vara hana
við að fá of mikinn áhuga fyrir
Davíð? Eða var þetta bara frekju-
leg vísbending um, að hún vissi um
hana og Davíð? Hún reis á fætur
og lagði viðarbút á eldinn.
Er þá ekkert fleira, sem_ ég þarf
að gera?, heyrði hún Marlene segja
að baki sér.
— Nei, þökk, sagði Davíð og
var sem vottaði fyrir glettni í rödd
hans.
— Og vertu nú ekki of afundin
við strákana, sagði hann og hló.
— O, þeir, sagði hún fyrirlitlega.
—- Gleymdu ekki, að þeir eru á
leiðinni að verða — reyndir menn!
— Þeir geta siglt sinn sjó fyrir
mér, sagði hún og svo trítlaði hún
út á háhæluðum skónum sínum.
Sorrel sat og horfði f glæður
eldsins. Hún fann, að hann horfði á
hana.
— Sorrel, sagði hann blfðlega.
— Já?
— Komdu hingað.
Hann horfði rannsakandi augum
á hana, þegar hún sneri sér við.
Hún var virðuleg á svip og dálítið
kuldaleg, — og eins og hún hefði
fjarlægzt hann. Honum fannst
kjarkur sinn dvínandi. Hann grun-
aði ekki hve mikið átak það var
fyrir hana, að vera svona kulda-
leg.
— Viltu rétta með sígarettu?
— Sjálfsagt.
Þegar hann kveikti á eldspýtunni
hugsaði hann, að þaú ættu að
réttu lagi að sitja þarna ein, ánægð
og áhyggjulaus — en öll þessi
vandamál gerðu allt svo erfitt. Það
var eins og að draga sig enn lengra
inn undir skelina.
Hann hallaði sér að henni.
— Sorrel, byrjaði hann aftur.
Ég fer mína leið ,sagði hún.
Það er bezt.
Hún sagði þetta, eins og um það
væri að ræða, sem hún hefði reynt
að bæla niður, en orðið að fá út-
rás.
— Ertu hrædd? , spurði hann
varfæmilega.
Hún hristi höfuðið og bjarma frá
arineldinum lagði á hið koparrauða
hár hennar.
— Ég er að minnsta kosti smeyk
sjálfrar mín vegna, hélt hún áfram.
— Móður minnar vegna?
Hún færði. sig, settist á skemil
fyrir framan éldinn og rétti fram
hendurnar.
— Ef ég fer mína leið er þessu
kannski öllu lokið, — ég á við,
að þá taki fyrir þetta.
Hún mælti lágum rómi.
— En þetta er þér óviðkomandi,
sagði hann og komst allt f einu í
hugaræsingu?
— Ertu viss um það?
Hún sneri andiltinu að honum og
horfði í beint framan í hann.
— Gerðist nokkuð þessu líkt áð
ur en ég kom?, spurði hún.
Hann svaraði engu.
— Þarna sérðu, Davíð, sagði hún
vonleysislega.
— Ég hefi rétt fyrir mér. Ég verð
að fara. Þá getur mamma þín verið
örugg.
— Og hvað um mig?, spurði
hann.
Það var auðséð á svip hennar, að
hún leið sálarkvalir, og varð að
stilla sig til þess að hafa fullt vald
á sér.
— Það yrði líka betra fyrir þig,
Davíð, sagði hún.
— Heldurðu, að ég geti gleymt,
sagði hann. Hann dáðist að henni
fyrir hugrekki hennar, en hún svar
aði engu og hélt bara áfram að
horfa á hann.
— Getur þú .gleymt?, hélt hann
áfram.
— Ég vona, að þú gleymir ekki,
sagði hún og dró andann ótt og
títt — ekki auðveldlega, ekki fljótt
— mig langar til að þú munir —
minnist — en smám saman mun
fyrnast yfir þetta.
Og þú — ég spurði áður?
— Þú vaktir með mér löngun
Nú verð ég að fara elskan mín,
það er beðið eftir mér.
— Hvað spurði hún dálítið
hvasslega.
— Ég veit ....
— Veizt .... hvað?.
Hann sneri sér snöggt að henni.
Henni var nú horfin sú kuldalega
ró, sem yfir henni hafði virzt
vera. Einnig hún var staðin upp,
— tillit augnanna bar því vitni, að
hún var á verði, munnurinn aðeins
opinn, eins og hún ætlaði að fara
að segja eitthvað.
— Um þig — og Peter, sagði
hann.
— Rupert hefur vitanlega sagt
þér söguna.
Hann hristi höfuðið^
— Nei, það var Reynolds.
Hún vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið.
— Reynolds? Ekki hafði hann
nein afskipti af málinu.
— Hann viðar að sér efni um
ýms mál. Síðan hann dró sig
í hlé er það tómstundaiðja hans.
— Og ég sendi þig til hans!
Hún kastaði hálfreyktri sigarett-
unni f glæðurnar. Hann gekk til
hennar, en hún sneri sér að hon-
um.
— Og nú skilst þér víst, að ég
verð að fara, sfagði hún í hálfgerðu
æði.
— Nei, þáð skilst mér. alls
ekki.
— Þá ertu blindur, sagði hún
beisklega. Ég veld aðeins óham-
ingju þeim, sem ég elska. Það
kemur eitthvað fyrir þá. Ef eitt-
hvað kæmi fyrir þig — þá gæti ég
ekki lifað.
— En það kemur ekkert fyrir
mig, sagði hann rólega.
— Það gæti .... sagði hún,
en lauk ekki við setninguna.
— nýja löngun til að lifa, hvíslaði
hún.
— Og ástina?
— Og ástina.
10. kapituli.
Hann hafði setzt nálægt henni
hjá arninum, en nú reis hann
skyndilega á fætur. Hann gekk
eitt eða tvö skref, nam svo staðar,
sneri baki við henni og horfði nið-
ur á gólfið, mjög hugsi.
— Um hvað ertu að hugsa,
David?
— Það er dálítið, sem ég þarf
að segja þér, Sorrel.
— Ég er ekki farlama maður,
sagði hann og var nú einnig grip-
inn nokkurri taugaæsingu, og
henni fannst hvert orð hljóma
sem svipusmellur og var á svipinn
sem hún kveinkaði sér, en hann
hélt áfram knúinn af kvíða hennar
vegna, — og ég ek ekki bíl hafi
ég neytt áfengis. Og þanni^ gæti
ég haldið áfram. En ég segi að-
eins: Ég elska þig og vil, að þú
verðir konan mín.
Og nú brosti hann allt í einu:
— Og ég vona, að við höfum
heppnina með okkur, ég trúi því,
veit það — og við múnum lifa
hamingjusömu hjúskaparlífi alla
okkar daga.
Við notum gildruna þína til dálítið annan hátt, en þú ætlað- saman hundunum, og halda af að hafa jeppann.
þess að veiða hlébarðann, en á ir í fyrstu. Við skulum safna stað — Ö já, við þurfum einnig
J5
í fimmta sinn . , . . ég hef EKKI
hringt
Hún leit aftur í glæður eldsins.
Hún vildi svo gjarnan geta trúað
þessu, vildi svo gjarnan sannfær-
ast um, að svona yrði framtíðin,
en jafnframt fann hún til þess, að
hún var enn ófrjáls, enn í fjötrum
— og haldin ótta.
— Ó, Davíð, ef við aðeins gæt-
um átt slíka hamingju í vænd-
um.
— Trúðu því, að svo verði. Svo
skal verða.
Hann gekk til hennar og tók
utan um hana, en hún var eins og
stirðnuð.
—- Reyndu nú að „slappa af“,
elskan mín, svona ...
— 0, Davíð, ef ég aðeins vissi
hvað ég ætti að gera.
— Nú skulum við hugsa málið
rólega. Heldurðu, að sá sem vill
móður mína feiga, hætti við öll
áform sín, bara vegna þess að þú
ferð?
Hún gat engu svarað.
— Hugsaðu þig nú um, sagði
hann sannfærandi röddu. Ef þú
færir, yrði það auðveldara fyrir
hann að framkvæma áform sitt.
Meðan þú ert hér til þess að gefa
henni gætur höfum við möguleika
til þess að koma í veg fyrir áform
þessa brjálaða manns.
— Hefur þá engin grunsemd
kviknað hjá þér í minn garð?
— I þinn garð?
— Þrátt fyrir það, sem Reynolds
hlýtur að hafa sagt þér um mig
og Peter ...
Hann tók þéttara utan um hana
og þrýsti henni að sér, og hann
mælti öruggri, styrkri röddu:
— Ég elska þig, Sorrel.
Eldhúskollar
Eldhúsborð
Strauborð