Vísir - 03.05.1963, Side 8

8
VlSIR . Föstudagur 3. maí 1963.*«
VÍSIR
Otgefandi: Blaðaútgáfan VlSIR.
Ritstjórar: Hersteinn Pálsson, Gunnar G. Schram.
Aðstoðarritstjóri: Axel Thorsteinsson.
Fréttastjóri: Þorsteinn Ó. Thorarensen.
Rltstjórnarskrifstofur Laugavegi 178.
Auglýsingar og afgreiðsla Ingólfsstræti 3.
Áskrifsargjald er 65 krónur á mánuði.
1 lausasölu 4 kr. eint. — Sími 11660 (5 lfnur).
Prentsmiðja Vísis. — Edda h.f.
Framsókn á sjálf sökina
Stjómmálaáiyktun 13. þings flokksþings Fram-
sóknarflokksins sýnist vera samin með þá kenningu
Adolfs sáluga Hitlers í huga, að sé sama lygin tuggin
upp nógu oft, endi með því, að almenningur fari að
trúa henni.
Tíminn hefur reynt að gera sér mat úr þeim orð-
um Ólafs Thors forsætisráðherra, í síðustu áramóta-
ræðu, að ekki hefði tekizt að stöðva verðbólguna eins
og vonir stóðu til. Og enn er á þetta minnzt í ályktun
flokksins. Það er von að Framsóknarmenn séu hissa á
svona hreinskilni, því að enginn ráðherra úr þeirra
hópi mundi hafa haft manndóm til þess að viðurkenna
slfikt.
Ríkisstjórnin tók það fram strax í upphafi, að til
þess að verðbólgan yrði stöðvuð, þyrfti þjóðin að
standa með stjóminni og sýna fullan þegnskap gagn-
vart þeim ráðstöfunum, sem gerðar yrðu. Þar var
auðvitað ekki hvað sízt átt við þá, sem vilja láta telja
sig ábyrga stjórnmálamenn, eins og leiðtogar Fram-
sóknarflokksins gera kröfur til, þótt reynsla síðustu
ára hafi sannað, að ábyrgðarleysið og ævintýra-
mennskan er hvergi meiri en í þeim flokki.
Hvemig tóku leiðtogar Framsóknarflokksins ráð-
stöfunum ríkisstjórnarinnar til þess að stöðva verð-
bólguna? Sú saga er öllum kunn. Þeir hafa frá fyrsta
degi leynt og ljóst unnið að því, að grafa undan við-
reisninni og gengið í eina sæng með kommúnistum til
þess að koma í veg fyrir það, að verðbólgan yrði
stöðvuð. Þeir eiga því sjálfir aðal sökina á því, sem
þeir era að ásaka stjómarflokkana fyrir. Kommúnistar
hefðu reynzt máttlitlir í skemmdarstarfinu, ef leiðtogar
Framsóknarflokksins hefðu ekki stutt þá og hvatt liðs-
menn sína til þess að þjóna þeim, hvar og hvenær,
sem þeir þurftu á aðstoð þeirra að halda.
Öfunduðu stjórnina
Leiðtogar Framsóknarflokksins vita, að öll þjóðin,
að undanteknum harðsoðnustu Moskvukommúnistum,
gladdist og fagnaði því innilega, þegar landhelgis-
deilan við Breta var leyst. Og það mun mála sannast,
að leiðtogar Framsóknarflokksins hafa í hjarta sínu
öfundað ríkisstjómina af þeim glæsilega sigri, |em
hún vann í því máli. Allar ádeilur Framsóknarmánna
út af samningnum em því hræsni og skrípaleikur. Þeir
hefðu sjálfir gleypt við slíku samkomulagi, ef þeir
hefðu verið í ríkisstjórn.
Aðdróttanirnar í stjórnmálaályktuninni, um að
stjómarflokkarnir muni fallast á framlengingu sam-
komulagsins við Breta, em ódrengilegur áróður, sem
réttara hefði verið að láta kommúnista eina um. En
reynslan hefur, því miður, sýnt að engin áróðursaðferð
er svo lítilmótleg, að leiðtogar Framsóknar láti sér ekki
sæma að nota hana.
Leifur Þórarinsson:
TVennir tónleikar
Sinfóniutónleikar
P'fnisskrá sinfóníutónleikanna
heldur áfram aö þynnast.
Smáverka samtíningurinn er
held ég að flestra dómi orðinn
óþolandi. Fólk er orðið hund-
leitt á þessari kjólklæddu kaffi
tímastemmningu, og heimtar
kjarnmeiri fæðu. Eða hvers
vegna var aðeins rúmlega hálft
hús síðastliðinn föstudag? Þar
var reyndar leikinn konsert fyr
ir fiðlu, cello og hljómsveit eft 1
ir Brahms, að mínu viti f fyrsta
sinn hér á landi. Fyrir Brahms-
aðdáendur var það eflaust nokk
uð fagnaðarefni. En þar sem
þeir hafa allir með tölu heyrt
hann oftar en einu sinni fluttan
af heimsmeisturum, á grammó-
fónplötum, eða I konsertsölum
erlendis, hafði hann ekki nægi-
legt aðdráttarafl fyrir marga
þeirra. Og sem þungamiðja á
sinföníutónleikum, er hann ekki
nógu merkilegur lengur. Þeir
Bjöm ólafsson og Einar Vig-
fússon léku einleikshlutverkin,
og gerðu það vel og vandlega.
Sama verður hins vegar því mið
ur ekki sagt um hljómsveitina.
Það var þá dálítið ónotalegt að
horfa upp á, hversu stjómand-
inn lagði mikla áherzlu á að
leiöa eða tmfla einleikarana.
Hefði þó hljómsveitinni sjálfri
ekki veitt af öllum hans kröft-
um og athygli. Tónleikarnir
hófust á Fingalshellisforleikn-
um eftir Mendelsohn ,sem er í
sjálfu sér yndislegt verk. Eftir
sem ég bezt man, var hann leik
inn á fyrstu tónieiku'm hljóm-
sveitarinnar, fyrir einum tíu-
tólf árum, og alls ekki lakar en
nú. Svanurinn frá Túnonela eft-
ir Sibelíus, sem var næsta verk
ið á eftir, er einnig afgamall
kunningi, en miklu leiðinlegri.
1 sambandi við hann ber þó að
geta einleiks Andrésar Kolbeins
sonar á enskt horn ,sem var
sérstaklega ánægjulegur miðað
við allar aðstæður. Hljóðfærið
sem Andrés hafði, hlýtur hins
vegar að vera lélegt, þvi tón-
hæðin var ekki alltaf sem ná-
kvæmust. Væri ekki hægt að
iagfæra þetta, eða kaapa nýtt,
án þess að sitja allt á hausinn?
Síðasta verkið fyrir hlé, var
Passacaglia eftir Pál ísólfsson.
Nokkmm sinnum hefur hún nú
heyrzt áður. Hún er langt frá
að vera nokkuð meistaraverk,
en vel og ömgglega samin f
hiöðnum aldamótastfl og ekki
samboðin verki sem skipar jafn
virðulegan sess f okkar fátæk-
legu tónbókmenntum. Sem sagt,
Brahms, og á einum stað örlftill
Wagner. Flutningur hennar var
bæði ónákvæmur og deyfðar-
legur.
Derry Deane og Roger Drinkall.
Tvíleikur í Hótel Sögu
Tjað var annars merkileg til-
" viljun, að í sömu viku og
dobbelkonsertinn var leikinn hér
f fyrsta sinn, skyldu vera haldn-
ir hér sjálfstseðir tvfleikshljóm-
leikar af fiðlu og cellóleikara.
Þar vom að verki amerísku hjón
in Derry Deane og Roger Drink-
all, sem komu hingað á vegum
Musica Nova. Þau léku verk eft-
ir ýmis þekktari tónskáld nú-
tfmans, og var það eitt fyrir^
sig talsverður fengur. Sónatan
eftir Honegger, sem þau hófu
leik sinn á, er reyndar hvorki
riierkilegt né afburða skemmti-
legt verk. En f höndum þessa
ágætis fólks, hljómaði það sann
færandi. Solosvfta fyrir Cello,
eftir Emst Krenek, er hins veg-
ar hlaðin blæbrigðum, og á at-
hygli manns óskipta frá upphafi
til enda. Roger Drinkall lék
hana, f einu orði sagt, snilldar-
lega. Viðkvæmustu tónbrigði
cellósins em ekki síður á valdi
hans, en þau kraftmeiri og gróf-
ari, og bilið þar á milli brúar
hann af fádæma öryggi. Reynd-
ar er mér tii efs, að hér hafi
oft heyrzt glæsilegri cellóleik-
ur, og erum við þó býsna góðu
vanir f þeim efnum.
Duo Concertante eftir sam-
landa þeirra hjóna, Karl Kro-
eger og eina tónskáldið, sem
ekki var þekkt hér fyrir, er vel
og örugglega saminn, án þess
að gefa tilefni til sérstakra heila
brota, Virtúósiskur stíll hans
naut sfn einkar vel í meðferð
hjónanna, og sýndi frúin áð hún
er einnig ágætur sólisti, þó hún
ráði ekki yfir sambærilegri
tækni og músikölsku öryggi og
Drinkall. Lokaverkið var Duo
eftir B. Martinu, nokkuð gamal-
legt verk og sundurlaust, en
áheyrilegt í bezta lagi.
Það gegnir næstum furðu,
hvað miklir möguleikar búa í
aðeins 2 strengjahljóðfærum,
ef jafngóðir hljóðfæraleikarar
og hér um ræðir, fara um hönd-
um. Músíkunnendur bæjarins
virðast ekki hafa áttað sig á
þessu í tíma ,og vora heldur
fáliðaðir á þessum hljómleik-
um í Hótel Sögu, og verður það
að teljast mikill skaði, þeirra
vegna.
Háskóiapróf hafin
Prófin í Háskólanum
eru hafin — hófust í
morgun og munu standa
langt fram í júnú Mikill
fjöldi stúdenta gengur
nú að prófborðinu, til
vorprófa, fyrrihluta- eða
miðhlutaprófa og prófa
í einstökum greinum. 25
hyggjast ljúka sínu há-
skólanámi, taka kandi-
datspróf.
Skiptast þeir þannig eftir
deildum: Guðfræði 1, læknis-
fræði 9, lögfræði 9, viðskipta-
fræði 5, Islenzk fræði 1.
Hér eru ekki taldir með þeir
sem kandidatspróf taka I
tungumálum, né heldur þeir
sem taka lokapróf héðan frá
Háskólanum í verkfræði. Verk-
fræðinemamir em 13, sem
ganga til þess lokaprófs og eigc.
þeir þá eftir minnst 3 ára nám
erlendis, eins og kunnugt er,
áður en þeir hafa próf sem fuli-
gildir verkfræðingar. Þeir, sem
taka próf í hinum ýmsu tungu-
málum eru nær 70.