Vísir - 16.10.1963, Blaðsíða 15

VÍSIR . Miðvikudagur 16. október 1963.
SO*\E OF THESE 'OS/A' MEN
HAVE WEVEK. LET AKIYONE
. INTHEIRTKI5ESEE <
\THEie. FACESl /V
f WHEN THEIK FEET AKE
TIED TO THE TOSTSi KEMOVE
> THEie 'OS/A' MASK.S- STfclP
THEM TO THEIK LOINCLOTHS
FRAMHMDSSAGAN
Hættuleg
brúðkaups-
ferð
ið svar við þeirri spurningu,
Barbara. Ertu ekki forvitin?
Hún lá stíf i kojunni. Hún vildi
ekki heyra — en hlustaði samt.
— Hundrað pund, sagði Phil-
ip. — Það var upphæðin, sem
ég borgaði fyrir þig. Og þeir
voru mjög ánægðir með upphæð-
ina. Eða HANN að minnsta
kosti.
— Þú heldur að allir séu eins
og þú sjálfur. Þetta er afsökun
þín, sagði Barbara rólega.
— Trúirðu mér ekki? Hver
pantaði káetuna handa okkur?
Vinur þinn, Peter Foster. Þú get-
ur séð það í ávísanaheftinu
mínu. Hundrað pund hef ég
greitt í dag. Og hverjum? Peter
Foster. Hver fór með þig niður
að höfninni? Hann stakk að vísu
af, áður en við komum, og um
það hafði ekki verið samið. En
hann skammaðist sín ef til vil!.
Þeir höfðu svikið hana. Peter
hafði selt hana — hún skildi
þetta ekki... hann hafði selt
hana fyrir hundrað pund. Pet'er
hafði gert þetta ... hann hafði
varpað henni út í opinn dauð-
ann.
— Trúirðu mér ekki enn?
spurði Philip. Hann hló rólega:
— Þú ert mér miklu meira virði.
k
Það varð dauðaþögn. Síðan
spurði Barbara lágt: — Hvað
hefurðu í hyggju að gera?
Hún fékk ekkert svar. Philip
kveikti sér í sígarettu og loginn
i sígarettunni lýsti í húminu. —
Skömmu síðar sagði hann: —
Langar þig virkilega til að vita
það? Hann hló. — Þú munt
fremja sjálfsmorð.
Philip hafði undirbúið þetta
og engan myndi gruna hann. Það
átti að gerast um nóttina, og
skýringin myndi verða ósköp
eðlileg. Daginn eftir kæmi í ljós
að hún — í brjálæðiskasti —
hefði stokkið fyrir borð. Það
hafði þegar verið fastákveðið að
hún væri geðveik. Og allir
myndu hafa meðaurnkun með
hinum örvæntingarfulla, syrgj-
andi eiginmanni.
Barböru svimaði. Hún var enn
þá lifandi og hjartað barðist,
svo að hana kenndi til. En samt
var eitthvað innra með henni
dautt. Hún hafði engar tilfinn-
ingar lengur — hún fann heldur
ekki til neins taugaæsings.
Philip leit út um kýraugað.
Það fór bráðum að daga.
Það er bezt1 að ljúka því af.
Hann gekk í átt til hennar, hún
heyrði andardrátt hans og fann
hendurnar, sem þrýstust að
barka hennar.
Hurðinni var hrundið upp.
Sterkt ljós kom beint í augu
Barböru: — Philip Purvis, þér
eruð handtekinn.
Barbára gerði sér ekki grein
fyrir hvað gerðist. Hún fann
bara viðbrögð Philips, fann
brennandi sársaukann þegar
troðið var á kojunni og vinstri
hendi hennar, hún heyrði braka
í öryggispípunni og síðan þyt. —
Stoppið, stanzið, hrópaði æst
rödd. Hún heyrði dynki og stun-
ur. — Upp á þilfar. Aðvarið þá,
sem eru í brúnni. Stöðvið skipið.
Hurðinni var skellt, og skömmu
síðar voru vélarnar stöðvaðar.
Skipið lá kyrrt.
Læknar falla undir sömu lög-
mál og menn almennt. Sumir
eru mjög góðar manneskjur, aðr-
ir eru verri og örfáir eru betri
en allir aðrir.
Barbara hafði heppnina með
sér í þetta skipti. Henni var
hjálpað af einum af hinum ör-
fáu, og þar með fékk sorgarleik-
urinn, sem hún hafði upplifað,
góðan endi.
Það var enginn fallegur, ung-
ur maður, með ljóst hár og flau-
elsaugu. Augun voru þreytuleg
og hárið rytjulegt og hvíti slopp-
urinn krumpaður. En mannkær-
leiki hans var ósvikinn. Hann
skildi hana, og hann gat veitt
þá ró, sem enginn annar gat
veitt henni. Varlega lyfti hann
byrðinni af herðum hennar,
byrðinni, sem hafði alveg ætlað
að sliga hana.
Hann stóð fyrir einkasjúkra-
húsi, sem Barbara var flutt á
beint frá „Angelicu“, niðurbrot-
in eftir atburðina á skipinu —
hrædd og fælin eins og dýr.
Það var hann, sem sagði henni
frá því, að Philip væri látinn og
að hún hefði ekki lengur neitt
að óttast. Philip ... hún hafði
sájlf verið með í sörgarleiknum,
leikið annað aðalhlutverkið, en
samt hafði hún ekki skilið, hvað
hafði gerzt. Þegar lögreglan rudd
ist inn í káetuna og Philip sá, að
búið var að koma upp um hann,
hafði hann orðið alveg örvita.
Hann hafði stokkið upp í koju
Barböru og hafði síðan ruðzt
gegnum varnarvegginn, sém lög-
reglumennirnir mynduðu. Er
hann var kominn upp á þilfarið
kastaði hann sér fyrir borð og
hvarf í hafið. Þrátt fyrir fleiri
tíma leit fannst hann ekki. Viku
seinna fundu fiskimenn lík hans
og fluttu það á land.
Þegar hann hafði sagt Bar-
bö^^iyBhilip (það hafðþ.kom-
ið Pljosf að Philip var*sá sami
og George Price, sem myrt hafði
fyrstu eiginkonu sína, og skýrt
svo frá að hún hefði látizt af
slysförum), reyndi hann að ræða
við hana um Peter. — Ég veit
ekki hvort hefur fengið meira á
yður, sagði hann hugsandi. —
Fullvissan um að maðurinn, sem
þér hélduð að þér elskuðuð ætl-
aði að drepa yður — eða vit-
neskjan um að vinir yðar höfðu
brugðizt. Hið síðarnefnda, held
ég — ofan á allt annað. Þér
hélduð að vinir yðar, sem þér
treystuð, hefðu svikið yður —
óg einkum maðurinn, sem af-
henti yður.
En hún þoldi ekki að heyra
meira. Hún vildi ekki heyra nafn
Peters.
★
Þá fjórtán daga, sem hún
hafði legið á sjúkrahúsinu, hafði
hann reynt að komast inn til
hennar. En hún hafði neitað að
taka á móti honum. Samt kom
hann daglega, skrifaði henni
bréf, sem höfnuðu í bréfakörf-
unni óupprifin og sendi henni
blóm, sem fengu að visna í dag-
stofu hjúkrunarkvennanna.
Og hann stóð og beið hennar
daginn, sem þún útskrifaðist.
Hann^var fölur, þrátt fyrir sól-
brunann og úrvinda af þreytu
og taugaóstyrkur. Barbara varð
mjög æst, þegarTiún sá hann, og
hún fékk ákafan hjartslátt. Hún
gleymdi leigubílnum, sem beið
eftir henni, en gekk í þess stað
stefnulaust í átt til miðbæjarins.
Eða var það kannski þveröfug
átt?
Peter hrópaði á eftir henni. —
Barbara. Rödd hans var^yeik og
hljómlítil. Hún herti gönguna.
Peter kom á eftir henni: — Ég
verð að útskýra ...
Hún hljóp frá honum og til-
litslaust ruddi hún konu, sem
hún mætti, til hliðar. Hún vildi
bara komast burtu frá Peter.
Leigubíllinn, sem beðið hafði
eftir henni, ók nú upp að gang-
stéttinni þar sem hún var. Bíl-
stjórinn hallaði sér út:
— Leigubílð ungfrú?-
— Æ, látið mig vera. Barbara
staðnæmdist snöggt og brast í
grát. Bílstjórinn horfði undrandi
á hana: — En ég ...
Peter stóð fyrir aftan hana.
Hann var grár í framan.
Hún hágrét, og hann gat ekki
huggað hana: — Barbara, sagði
hann vandræðalega. Ég verð að
fá að útskýra fyrir þér ...
Bílstjórinn steig út úr bíln-
um og gekk til hennar: — Hvers
vegna grátið þér, ungfrú? Ég
vildi bara fá að vita, hvort þér
ætluðuð að taka bílinn. Brún
augu hans voru áhyggjufull, og
hann klóraði sér í höfðinu.
En hrfn heyrði ekki rödd hans,
til þess var hún allt of æst. —
ferpania
faiimir
samband
húsgagna
framleiðenda
ASEINS ÞAÐ BEZTAÍ
SKJÖRTIÐ
úr ausíurísku blúnduefni.
laugavegi 26
simi 20 9 70
Fæst á næstunni í öllum
helztu kvenfataverzlunum <
Val ungu dömunnar er<
BLÚNDUSKJÖRT
Heildsölubirgðir:
wilzcat! mezu! neke's
OWE YOU BETTEK. HE'S KIO , i
Þegar búið er ao binda fætur töframannaklæöin. Sumir þessara Medu. Tarzan tekur grímuna af náungi sem þið ættuð að líta á,
þeirra við staurinn, þá skuium löframanna hafa aldrei leyft nein einum töframannanna, og hrópar harln er ekki afríkubúi.
við taka af þeim grímurnar, ; i að sjá framan f sig, segir undrandi. Joe, Medu, hér er einn
Euioir
JOHh] -

Eldhúsborð
AfiKAUP
Miklatorgi