Vísir - 23.12.1964, Page 3

V í S I R . Miðvikudagur 23. desember 1961
niðri“) og virtist gleðjast alveg
á sama hátt og litlu börnin.
Það lyftist á honum brúnin —
ekk'i sást betur en hann stryki
með hramminum um einn vang-
ann á einum jólasveinanna.
Svona hélt fylkingin áfram frá
húsi t'il húss — frá skóla til
skóla — og krakkasægur fór
að tínast út úr húsum og fylgj-
ast í fótmál jólasveinanna eða
hlaupa fram fyrir þá. Þetta var
innlifun með gleðidögg í auga
og roða í mjúkum vanga.
J»egar þrettán dagar eru
til jóla eða sama dag og
jólasveinamir þrettán
koma til byggða á föst-
unni, fara meyjamar í
Húsmæðraskóla Suður-
lands á Laugarvatni á
stúfana, klæðast skrýtn
um flíkum, líma á sig
skegg og bera á sig
farða og sót og þramma
syngjandi um ' plássið,
svo að heyrist um allan
dalinn. Þær ganga á
hvers manns dyr, þar
sem böm eru, til þess að
bjóða anganórunum til
jólagleði, sem „þær í
Húsó“ halda daginn eft-
ir í skólanum milli nóns
og miðaftans.
Við menntaskólahús'ið hafði
fögnuðurinn náð hámarki. Þar
voru pínulítil börn — allt niður
í átta mánaða. Tveggja ára stúf-
ur kom í dyragættina á kjallara-
íbúð og tók við boðskortum til
sín og yngri bróður síns, sem
var þessa stundina að sprikla á
teppi inni á eldhúsgólfi og var
að rífast við bláa ljóta hringlu-
karlinn sinn (það var „jóla-
sveinninn" hans). Þeir, sem
buðu bræðrunum í kjallaranum,
voru Gáttaþefur og Gluggagæg-
ir. „Eggert hjæddur vil ljóla-
seina“, sagð’i sá tveggja ára
sigri hrósandi með boðskortin
í hendinni. .
Börnin mættu t'il leiks, næsta
dag, stífpússuð eins og stígvél-
aði kötturinn forðum. Hvert
barn eignaðist sína „móður“ í
Stúlkurnar í Húsmæðraskóla Suðurlands á Laugarvatni hafa það fyrir sið að fara í heimsóknir til
hinna skólanna og barnanna á staðnum. Þær koma til þeirra í ýmsum gervum sem jólasveinar og
margs konar þjóðsagnapersónur. Hér sjást þær koma fylktu liði með sópsköft að vopni og sækja
eins og óvígur her að Menntaskólanum (Sjósm. Stgr.).
Hörkugaddur hafð'i ríkt dag eft
ir dag, og snjórinn breiddi feld
sinn yfir ból og byggð. Vatnið
var fsiiagt Og skógarkjarrið uppi
f fjallinu svignaði undan snjó-
þunganum — stöku hrísla gægð-
ist upp úr eins og lifandi jólatré
til að m'inna á nálægð hátíðar-
innar. Daginn sem jólasveinarnir
héldu innreið sína, var kuldinn
kominn niður í átján stig. Litla
sonardóttir Bjarna á Laugar-
vatni, átta eða níu vetra, hlakk-
að'i mikið til að venju. Hún var
svolítið fuliorðinsleg, þegar hún
skokkaði eftir aðalgötunni úr
kaupfélagsbúðinni heim til sín
til að vera komin í tæka tíð til
að taka á móti fylkingunn'i.
Böðvar fyrrum hreppstjóri
Magnússon, þessi tæpt níræða
kempa, kom fram í dyr til að
taka á móti skeggbræðrum sín-
um (sem voru konur „und’ir
hópi stúlknanna — þær komu
til að taka á mót’i litlu gestun-
um vísa þeim inn í matsalinn,
það sem borð svignar undan
kökukrásum, og súkkulaðið var
svo þykkt, að það hneig -varla'.
Við háborð sat forsöðukona skól
ans frú Jensfna Halldórsdóttir,
sem er lafði bæði í sjón og
Jólagieði barnanna á Laug. — 2
raun, og presturinn í sókninni,
séra Ingólfur Guðmundsson,
henni á hægri hönd með róm-
versk-kaþólskan prestsflibba um
hálsínn og í svörtu uppháu vesti
og allur í svörtu eins og guðs-
manni ber að vera, og þarna var
hjúkrunarkona staðarins, líkn-
berinn, þegar sjúkdóma og þraut
ir ber að höndum, og þá að-
stoðar-forstöðukonan Gerður
Jónsdóttir, sem virðist samnefn-
ari íslenzkrar kvenorku, enda úr
Vestmannaeyjum. Þetta var fall
fræddi þau þannig á lífrænan
hátt um tilgang þessarar kristnu
háttðar.
fljðtar ýrði að stinga út úr éinni
Sínalkó-flösku (átta ára stúlka
varð langt á undan ellefu ára
peyja) — var salurinn ruddur
og jólatréð tendrað. Dansinn í
kringum það hófst, og næstum
því hvert einasta barn fór út á
gólfið, ljómandl eins og jóla-
stjarna. Svo komu eplin, og þá
presturinn, sem sagði helgisögn
ina um fæðingu Jesú og spurði
líka eða lét börnin botna og
Jensína forstöðukona kvadd'i
litlu gestina með látlausri hlýju
og rétti hverjum að skilnaði
glaðning, og börnin héldu dúðuð
út f frostið, flest í fylgd með full
orðnum.
Og nú barst le'ikurinn inn í
kennslustofu, þar sem hvert
skemmtiatriðið tók við af öðru.
Tíu litlir negrastrákar þustu inn
á gólf og duttu á gólfið hver á
fætur öðrum. Jólasveinninn kom
ofan af Laugarvatnsfjalli eða
Lyngdalsheiði öllu trúlegar —
hann var svo stuttfættur, að
börnin botnuðu hreinlega ekkert
í því, að hann skyld'i geta kom-
izt þetta á postulunum svona

Litli stúfur tekur hugfanginn við boðskorti á jólagleðina i „Húsó'
Hljómsveitin „Brak og brestir“ eykur á gleði barnanna í Jólaboðinu.
.\V.W.V.V.V.,.V.V.VAV.,.,.V.V.,.,.V.V.,.V.,.,.,.V.,.,XV.V.V.,.V.,.V.V.V.V.V.,.V.V.,.V.V.V.,.V.V.V^