Vísir - 16.06.1965, Blaðsíða 15

VISIR . Miðvikudagur 16. júní 1965.
15
RACHEL LINDSAY:
Á
RIYERÍUNNI
Rose starð'. undrandi á sjálfa sig
í speglinum í gyllta rammanum fyr-
ir framan hana, en ekki var allt
búið Nú kom feitlagin kona og tók
við af Sylvestre
Hún athugaði vandlega hörund
hennar
— Þér megið alls ekki nota neitt
i sterkt á hörundið
— Ég hefi aldrei notað neitt
nema varalit, sagði Rose næstum
í feimnislega. Dökkhærða, feitlagna
konan fór að hlæja.
- Hvort tveggja getur verið
slæmt — of mikið og of lítið. Lof
' ið mér nú að sjá .... grá augu ..
Og svo lokaði Rose augunum
og þegar hún opnaði þau aftur,
sá hún að konan hafði unnig verk
1 sitt vel
— Rose Tiverton, sagði hún hátt
við sjálfa sig, þinn eiginn faðir
’ mundi ekki þekkja þig aftur, eins
og þú lítur nú út.
— Þér eruð ánægðar, er það
ekki? spurði konan ánægð á
svip. Rose kinkaði kolli.
Og þegar hún var komin í kjól
inn og leit á sig í speglinum ját
aði hún með sjálfri sér, að hún
tæki sig þokkalega út. Alan hafði
sent henni rósir, — vafalaust
hafði hann masað við Jacqueline
er hann kom með þær og Rose
brosti af tilhugsuninni . . .
Hvað mundi annars Alan 'segja
um breytinguna, hugsaði hún.
En Alan sagði ekki neitt fyrst
{ stað. Hann horfði bara á hana
stórum augum og þegar hann loks
kom upp orði sagði hann:
— Ég ætlaði ekki að þekkja þig
ef það væru ekki rósirnar mínar
Hann tók undir handlegg hennar
— Þetta voru nú gullhamrar í
lagi, sagði Rose glaðlega.
Alan hló.
- Gleðstu bara yfir því að ég
fékk málið aftur. Ég hélt að ég
væri búinn að missa það til fram-
búðar. Þú ert alveg yndisleg. Hár-
ið á þér er á litinn eins og ný-
fægður kopar.
— Alan sagði Rose óg hló. Ég
kann að meta gullhamra frá ein-
lægu hjarta — en í hamingjubæn-
um reyndu ekki að vera skáldleg-
ur.
— Hægan, hægan mín fagra,
sagði Alan — ég iða í skinninu að
ganga inn í samkvæmissalinn með
þig mér við hlið.
Það var ekki um að villast að
mikið stóð til í skrauthýsinu
rósagarðinum fagra. Þegar þau
nálguðust blasti við mergð skraut-
legra bifreiða í röðum og framhlið
hússins var flóðlýst. Danspalli
hafði verið komið fyrir í garðinum
og hljóðfæraslátturinn var að
byrja, er þau komu.
Rose var ekki sem öruggust —
hún var ekki vön að vera innan um
svona fólk.
— Við verðum að heilsa upp á
þau nýtrúlofuðu fyrst, sagði Alan
og Rose kinkaði kolli.
Það var heill hópur sem um-
kringdi þau Lance og Enid. Rose
varð undrandi, er hún sá að Enid
hafði klæðzt svörtum kjól, —
fannst það ekki viðeigandi í trú-
lofunarhófi, en Enid vissi hvað
hún gerði allar hinar yrðu í ljós-
um kjólum, svo að athyglin beind
ist að henni, hinni einu, sem svart
klædd var.
— Hæ kallaði hinn hávaxni
Lance, sem hafði komið auga á A1
an og Rose. Komdu, svo að ég geti
heilsað upp á dömuna þína — ég
þekki hana víst ekki.
Menn viku frá svo að Alan og
Rose kæmust til hans.
— En ég þekki hana sagði hann
svo, svei mér, ef það er ekki litla
stúlkan í blómabúðinni.
Hann tók hjartanlega I hönd
Rose.
— Ég ætlaði ekki að þekkja yður
! - og .var það nokkur furða?
i Aðdáunin í augum hans duldist
' ekki og roði hljóp 1 kinnar henn-
i ar. Enid snéri sér hægt við og
hún kipraði saman augun er hún
sá hana.
— Lance, ætlarðu ekki að kynna
okkur? sagði hún og lagði hönd
sína á handlegg hans. — Og Lance
kjmnti þær hvora fjrrir annarri.
— En hvað það var ánægjulegt
að þér komuð. Ég hef aldrei fyrr
verið kynnt fyrir stúlku, sem Vinn
I ur í blómabúð.
j Það fauk í Rose
; — Það er eins og hvert annað
starf, leikur er maður venst því
sagði hún í léttum tón, — en ein
hvern veginn á ég erfitt með að
gera mér grein fyrir yður tengda
nokkru starfi.
Rose sá, að Alan reyndi að leyna
brosi. Það var greinilegt að þetta
kom Lance óþægilega. Rose hugs
aði sem svo að kannski hefði hún
stigið feti lengra en hún hefði átt
að gera — en I sömu svifum rétti
Lance henni hönd sína og sagði:
- Eigum við að dansa?
Rose var komin út á danspall-
inn áður en henni datt nokkuð í
hug til svars. Þetta var í fyrsta
sínn, sem þau dönsuðu saman í
fyrsta sinn sem hún var svo ná-
lægt honum, — hann hélt utan um
hana og vangi hans nær snerti
vanga hennar.
Henni létti, er hljómsveitin
hætti að spila. Lance leiddi hana
til Alans. Og Rose þótti gott qð
finna traust, hlýlegt handtak hans
Hugur hennar var í dálitlu upp-
námi. Aðdáun Lance á henni gat
ekki annað en hafa vakið at-
hygli. Hann hafði horft stöðugt á
hana í dansinum, — dökkbláum
athugandi augum.
Alan dró andann léttara, er hann
hafði fundið borð handa þeim.
— Ég vona, að það sé hlýrra
hérna, Ó það andaði svo köldu frá
jökulmeynni ljóshærðu þarna jdir
frá.
— Ætli henni hafi mislíkað að
Lance dansaði við mig?
— Já, svo sannarlega mislíkaði
henni það, — um það er ég hárviss
Mér þætti gaman að vita hvað
Lance segir nú. Hún var nú ósvífin
gagnvart þér af fyrra bragði og
ef það er nokkuð til, sem Lance
fellur ekki, er það hrokafull fram-
koma.
Hann leit í áttina til hennar.
- En hvernig I ósköpunum
skyldi standa á því, að hún kom
þanhig .fram við þig? Þið þekkist
ekki. Þú ert fögur - það er hún;
líka.
— Ég hef ekki hugmynd um það
sagði Rose í léttum tón, við skul-
um ekki tala meira um það. Hún
gat ekki sagt Alan nú að hverju
hún hafði komizt varðandi hina
fögru og dáðu Enid Walters. Það
var um seinan.
Alan brá sér frá til þess að ná
í drykk handa þeim og hún sat ein
við borðið og beið hans.
— Komið og setjizt hjá mér var
allt í einu sagt að baki hennar.
Það var frú Hammond sem talaði
og rauðgullna hárið gljáði og blik
aði, er birtuna lagði á það.
En frú Hammond var ekki ung
lengur. Allur heimsins auður gat
ekki fært henni það, sem hún þráði
mest, ljóma og fegurð þeirra, sem
ungir eru. Og allt í einu fann Rose
til mikillar samúðar með henni.
Hún hugsaði um sína eigin móður
Hún hafði ekki verið neitt hrifin
af gráu hárunum sínum og hrukk
unum en hún hafði hvorki haft
ráð á þvi né tíma til þess að láta
dútla við sig méð snyrtingu og
þess háttar og frú Hammond ....
en samt hafði móðir hennar ver
ið miklu unglegri. Rose hugsaði
sem svo: Var það ekki lífshamingia
hennar, sem setti þann ljóma á
andlit hennar, að í engu stóð að
baki ljóma æskunnar? En þessi
kona — í skrautlega kjólnum, með
farðaðar kinnar litaðar V?rir, var
ekki hamingjusöm.
— Ég hugsa að Lance fái nóg
að hugsa með þessa þarr.a, sagði
frú Hammond og leit í áttina til
Lance og Enid, en þau voru nú að
dansa saman. í dansinum hafði En
id lagt hönd að hnakka hans og
horfði beint í augu hans.
Rose hugleiddi, að augun í henni
væru stór — og græn ,en fögur,
óneitanlega . . .
Rose sneri sér undan. Einhvern
veginn varð hún gripin ónotatil-
finningu af að sjá þau dansa svona
saman, kannski vegna þess sem
hún hafði orðið vitni að í gisti-
húsinu, kannski vegna . . .
Til allrar hamingju kom Alan.
Hann kom með drykk handa þeim.
Það sem eftir var kvöldsins var
ekki mikill tími til alvarlegrar hug
leiðinga. Alan þekkti marga, marga
unga menn, og allir vildu þeir dansa
við hana. Henni hafði aldrei á ævi
sinni verið hrósað sem þetta kvöld.
Allir kepptu?t við að slá henni gull
hamra — hún las aðdáun úr aug-
um allra piltanna og hún vissi líka
að hún hafði notið sín eins vel.
En þetta verður brátt búið, hugs-
aði hún ,og henni varð hugsað
til öskubusku í ævintýrinu, er hún
fór upp eftir kápunni sinni. Og
það. enda öskubuska án nokkurs
prins.
Kápan hennar var auðfundin inn
an um allar minkakápurnar. Hún
var í þann veginn að ganga út úr
fatageymslunni, þegar dyrnar opn-
uðust og Enid Walters kom inn.
—Bíðið andartak, ég þarf að
öjlijf við yður • fyrsí, ságði- Enidi og,
i|ýttifs<r' að!Jlbkk 'áAdftir<gð/\,
34» 'lnu' hváSP^síjMrtði RöSe. ‘
—Það vitið þér vel, sagði Enid
stuttlega.
Það vakti furðu Rose, er hún sá
greinilega óttann f stóru, grænu
augunum.
— Ég veit ekki við hvað þér
eigið, ungfrú Walters, sagði Rose
rólega. — Við höfum ekkj kynnzt
fyrr en í kvöld, að undantekinni til
viljunarkenndum stundarkynnum í
gistihúsinu.
Enid vætti varir sínar.
— Ætlið þér ekki að segja Lance
neitt? Ég meina . . .
Rose svaraði engu. Ef Lance var
eftirsóknarverður í augum þesar-
ar konu, ef hún dáðist af honum,
hvers vegna daðraði hún þá við
mann eins og Tino. Hafði Tino ver
ið leikfélagi hennar — eða hafði
verið eitthvað meira milli þeirra og
var — allt til þessa. Rose vissi, að
konur gátu haft Tino sem þær vildu
fyrir peninga. Og Enid var rík —
ef hún elskaði Tino gat hún gifzt
honum, en kannski kom fleira til
metnaður, en það var eitthvað ó-
hreint við þetta, og bezt að sneiða
hjá öllu slíku, hugsaði Rose.
— Ég veit að margar koiiur eru
dálítið daðurgjarnar, sagði hún
hægt, en ég get fullvissað yður um,
upgfrú Walters, að í gfgrfj þajqu
hefj ég srðið vqr við sjjkf — svo
oft, að ég er löngu hætt að leggja
á minni nöfn og ar.dlit.
— Ég skil, sagði Enid, ég vissi
ekki að þér ættuð slfk hýggindi
til að bera.
— Það er þér gerið er mér ó-
viðkomandi, sagði Rose rólega, en
ég held, að framvegis ættuð þér
að vera — „diplomatiskari".
T
A
R
Z
A
N
Tarzan veit að það þarf strax að
stöðva ferð hinna gullþyrstu,
leiðangursmanna áður en þeir
geta valdið skaða hinum mein-
lausu verum, sem hann kenndi
VESTMANNA-
EYJAR
| Afgreiðslu VÍSISí Vest-
^mannaeyjum annast
I Bragi Ólafsson, sími
12009.
*
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir er
að ræða.
SUÐURNES
Útsölustaðir VÍSIS á
Suðurnesjum eru:
Vogar: Klöpp, Pétur
Jónsson.
Grindavík:
Verzl. Aldan
Sandgerði:
Bókabúð Axels.
Gerðar: ;
Verzlun Bjö:
bogasonar.
Keflavík og Njarð-
víkur:
Georg Ormsson.
Keflavíkurflugvöllur:
Sölu- og veitingavagn
inn.
Aðalstöðin.
ÁRNESSÝSLA
iCtsölur VÍSIS í Ámes-
1 sýslu eru:
Hveragerði: Verzlunin
Reykjafoss
Selfoss: Kaupfélagið
Höfn.
Arinbjöm Sigurgeirs-
son.
Eyrarbakki: Lilian
Óskarsdóttir.
Þorlákshöfn: Hörður
Björgvinsson.

VÍSIR
i
ASKRIFENDAÞ.IOMUSTA <
, ' t.
Askrifta?
Kvartnn'
s?mmn er
að nota gull sitt í stað þess að
verzla með bað. Talstöðin mín
getur hjálpað okkur aftur að
leysa úr vandanum án blóðsút-
hellinga. Ef verzlunarmaðurinn
neitar að fa:a í friði aftur til
verzlunarstöðva sinnar, ætla ée
að gefa flugmönnum Mombuzzi
merki um að fljúga hingað og
taka hann til fanga Ururulögin
okkar efu ’-ann'rr n5 ef vonnnðir
menn fara ir.n * '.ar-í '
móti mótifiæluni hí am. cí
bað ekki handtaka Tarzan. beir
deyja.