Vísir - 01.10.1965, Blaðsíða 15
/5
V1SIR . Föstudagur 1. október 1965.
hafði verið um nóttina, og mundu
spor hafa sézt, ef viðkomandi hefði
ekki verið á ferðinni áður en dögg
in féll.
„Þú ert yngri og sjónskarpari en
ég“, sagði Hardanger. „Hafa streng
irnir verið sagaðir sundur eða
klipptir?"
„Klipptir. Og athugaðu hallann
á sniðinu. Hann er ekki mikill, en
þó sjáanlegur".
Hardanger athugaði klipptu end-
ana. „Frá vinstri að framan til
hægri að aftan. Þannig mundi örv-
hentur maður halda á klippunum".
„Örvhentur maður“, varð mér að
orði. „Eða rétthentur maður sem
vildi villa á sér heimildir. Viðkom
andi hefur því annað hvort verið
örvhentur eða slunginn og kannski
hvoru tveggja".
Það brá fyrir andúð i svip Hard
angers, þegar hann leit á mig. Síð
an skreið hann á milli strengjanna
inn á milli girðinganna. Ekki var
þar heldur nein spor að sjá Innri
girð'ingin hafði verið klippt sundur
á þrem stöðum. Það leit út fyrir að
sá, sen* á klippunum hélt, hafi álit-
ið sig öruggari þar sem hann var
fjær veginum. Við áttum því eftir
að ráða þá gátu, hvemig á því
stóð að hann hafði ekki neinn ótta
af víghundinum sem varði svæðið
á milli girðinganna.
Lágstrengimir ósýnilegu innan
innri girðingarinnar voru órofnir.
Sá sem þama var á ferðinni hafði
annað hvort verið svo merkilega
heppinn að detta ekki um þá, eða
hann hafði vitað nákvæmlega stað
setningu þeirra. Af því er séð
varð, var þessi kunningi okkar þó
ekki af þeirri manngerð, sem treyst
ir á heppnina fyrst og fremst.
Það sannaði lfka sú aðferð, sem
hann hafði beitt við að komast
gegnum háspennugirðinguna. Af
hugvitsemi og þekkingu á raflögn
inni hafði honum tekizt að klippa
sundur lægstu strengina og tengja
þá þannig við þá næstu fyrir ofan,
að hvergi varð skammhlaup og
ekki kom heldur til þess að viðvör
unarbjöllumar hringdu. Það sýndi
að klippumar, sem hann notaði,
höfðu að minnsta kosti verið ein
angraðar fvrir háa spennu og að
hann hafði gert sér fyllilega ljóst
fyrirfram, að hverju hann gekk.
„Snjall náungi", varð Hardang-
er að orði. „Þetta bendir jafnvel
til að hanh afi ekk'i verið hér
allsendis- ókunnugur innan girðing
anna, eða hvað?“
„Hann getur líka hafa kynnt sér
fyrirkomulagið utan frá með því
að nota sterkan sjónauka. Það er
öllum frjálst að aka um veginn að
degi til, og því ekki neinum örð-
ugleikum bundið fyrir hann að sitja
í bfl og kynna sér hvernig girðing
unum, þar á meðal háspennígirð-
ingunni, var hagað. Og ég þori að
fullyrða, að ekki er loku fyrir það
skotið, að hann hafi séð glitra
á „ósýnilegu" strengina í sólskini".
„Og ég þori að fullyrða”, mælti
Hardanger með áherzlu, „að það
þýðir lítið fyrir okkur að standa
hérna og glápa á girðingarnar. Við
skulum hypja okkur inn og hefja
yfirheyrslumar“.
Allir þeir, sem Hardanger hafði
beðið liðsforingjann að boða til
fundar við okkur, biðu inni i mót-
i tökusalnum. Þeir sátu þar á bekkj
! um haldnir ókyrrð og eirðarleysi
! Sumir þeirra voru syf julegir, og
j allir virtust þeir óttaslegnir. Ég þótt
jist vita, að það mundi ekki taka
Hardanger nema brot úr sekúndu
i að sjá hvemig þeir voru á sig komn
jir andlega og haga sér samkvæmt
þvf. Það kom líka á daginn. Hann
tók sér sæti bak við skrifborðið,
hvessti á þá kaldblá og stingandi
augun undan hnykluðum brúnum
Hvað leikhæfileika snerti, stóð
Martin honum jafnvel ekki á sporði.
í „Gott“, sagði hann. „Eftirlits-
j mennimir í jeppunum — fyrst þeir
i sem áttu í eltingarleiknum í nótt
er leið. Gangið fram“.
Þrír menn ,einn liðþjálfi og tveir
óbreyttir, risu úr sætum sínum,
og heldur seinlega. Hardanger sneri
sér fyrst að liðþjálfanum og spurði
hann að nafni.
„Murfield, herra minn“.
„Þér áttuð að sjá um eftirlitið
utan girðingarinnar í nótt er leið?“
„Já, herra minn“.
„Segið mér hvað gerðist“.
„Við höfðum ekið einn hring
meðfram girðingunni, staðnæmzt
við aðalhliðið og tilkynnt að allt
væri f lagi og vorum að leggja
af stað aftur. Það mun hafa verið
um fimmtán mínútur yfir ellefu,
en getur þó munað um tvær mín-
útur, til eða frá. Þá gerðist það,
að við sáum stúlku bera fyrir f
bjarma jeppaljósanna í á að gizka
hundrað og fimmtíu metra fjarlægð
frá hliðinu. Hún var á hlaupum,
hárið flaksandi í allar áttir og
virtist á æðisgengnum flótta, grét
og hrópaði f senn. Það var ég, sem
sat undir stýri, þegar þetta gerð-
ist. Ég stöðvaði jeppann, stökk út
og hinir komu á eftir mér. Vitan-
lega hefði ég átt að skipa þeim
að sitja kyrrum, en það láðist
mér...“
„Við skulum láta kyrrt liggja
hvað þér hefðuð átt að gera. Á-
fram með söguna, maður".
„Jú, við komum þama að henni.
Það var mold á andliti hennar, káp-
an hennar rifin. Ég sagði...“
„Hafið þér séð þessa stúlku áð-
ur?“
„Nei, herra minn"
„Munduð þér þekkja hana, ef þér
sæuð hana aftur?"
Hann hikaði við svarið. „Ég ef-
ast um það, herra minn. Það var
ekki sjón að sjá hana“.
„Híin talaði til ykkar?"
„Já, herra minn“.
„Munduð þér þekkja rödd henn-
ar? Mundi nokkur ykkar þekkja
rödd hennar aftur?"
Þeir þögðu og hristu höfuðið.
„Einmitt það“, mælti Hardanger
þreytulega. „Hún kvaðst vera f
nauðum stödd og allt það. Og á
nákvæmlega útreiknuðu andartaki
kom »svo einhver náungi f ljós,
vitanlega á harðahlaupum. Og þið
tókuð sprettinn á eftir honum, all-
ir þrír. Gátuð þið virt hann fyrir
vkkur?"
„Við sáum hann ekki nema brot
úr andrá, herra minn. Og það var
niðamyrkt...“
! „Og hann hljóp upp f bíl og ók
á brott skilst rrlér. Og það var
I eins með bílinn — þið sáuð hann
rétt í svip og svo var hann horfinn
í út í myrkrið ...“
I „Já, herra minn. En það var
ekki fólksbíll. Sendiferðabíll. Bed-
ford“.
„Einmitt það?“ - Hardanger
hvessti á hann augun. „Og hvern-
ig í fjandanum veiztu það?“ Var
ekki niðamyrkur?"
„Það var Bedford", endurtók
Murfield. „Það heyrði ég á hreyf-
ilhljóðinu. Ég er bflvirki að at-
vinnu utan herþjónustunnar".
,Hann hefur á réttu að standa",
sagði ég. „Ganghljóð Bedfords
hreyfilsins er mjög sérkennilegt".
Hardanger reis úr sæti sfnu. „Ég
kem strax aftur“, sagði hann og
það þurfti ekki neinar dulargáfur
til að vita það að hann ætlaði rak
leitt þangað, sem næsta síma var
að finna. Hann leit til mín, kinkaði
kolli til hermannsins og hvarf úr
salnum.
Ég spurði vingjarnlega hver
hefði séð um víghundinn sem
átti að hafa vörzlu í viðkomandi
g'irðingarhólfi síðastliðna nótt.
Svæðinu á milli girðinganna var
nefnilega skipt niður í fjögur hólf
með lágri þvergirðingu úr tré, og
einn víghundur hafður til vörzlu
í hverju hólfi, ásamt gæzlumanni
sinum. „Þér, Ferguson?"
Dökkhærður og gildvaxinn ná-
ungi, óbreyttur hermaður, Fergu-
son að nafni hafði risið úr sæti
sínu. Ferguson þessi var atvinnu
hermaður — og fæddur hermaður
— harðsnúinn, aðgangsmikill og
ekki sérlega vel gefinn.
„Já, ég“ svaraði hann. Það var
greinilegur þvermóðskuhreimur í
röddinni.
„Hvar voruð þér klukkan 11:15
síðastliðna nótt?“
„1 fyrsta hólfi með Rollo. Það
er víghundurinn, sem ég sé um“.
„Og þér urðuð sjónarvitni að
þeim atburði, sem Murfield lið
þjálfi var að segja frá?‘
„Auðvitað".
„Fyrsta lygin, Ferguson. Og ef
þér bætið annarrj við, verðir þér
i sendur aftur til herdeildar yðar,
' áður en sól er af lofti“
„Ég lýg ekki“. Það kom allt 1
einu ljótur svipqr á andlit haps.
„Og þér skuluð ekki Ieyfa yður að
tala þannig til min, herra Cavell.
Þér getið ekki haft £ hótunum við
mig lengur. Þér megið vita það
að okkur er öllum fullvel kunnugt
um að þér voruð rekinn úr stöðu
yðar hér“.
Ég sneri mér að sendiboðanum.
| „Farið og biðjið Weybridge höfuðs
mann að koma hingað tafarlaust”,
sagði ég.
Sendiboðinn lagði af stað, en
tröllstór liðþjálfi reis úr sæti sinu
og stöðvaði hann.
„Þess þarf ekki herra rninn,"
sagði hann. „Ferguson er fífl. Það
getur ekki legið I láginni. Hann
var í símaherberginu við hliðið.
Sat þar hjá símaverðinum, reykti
og drakk kókó. Ég var á verði. Sá
hann aldrei, en vissi hvar hann
var og hafði áhyggjur af því. Fergu
son hefur alltaf skilið Rollo einan
eftir í hólfinu, og þar sem sá hund
ur er svo grimmur að hann mundi
verða hverjum manni að bana, ef i
það færi, þá var það öruggt".
„En það reyndist ekki öruggt“
sagði ég. „Þér hafið lengi haft
þennan háttinn á, Ferguson, er ekki
svo?“
T
A
R
Z
A
N
Áður en mig fer að gruna einhvern ákveð
in um að hafa brennt kofana ætla ég að
tala við Kaanu — Ég er mjög óttafull út
af því sem kann að eiga eftir ag gerast.
Vertu ekki með áhyggjur út af því sem
enn hefur ekki gerzt. — Auðvitað, ég hugsa
bara að ég sé þreytt.
Þetta hefur verið mikið álag á þig, Na-
omi, j ú ættir að fara inn að sofa og fá þér
nokkra hvíld. - Meðan ég veit af þér
hérna get ég sofið róleg.
Heilsuvernd
Námskeið min f tauga- og
vöðvaslökunar- og öndunaræf-
ingum fyrir konur og karla
hefjast mánudag 4. október. —
Uppl ( sima 12240.
VJGNIR ANDRÉSSON
— iþróttakennari —
VÍSIR
ASKRIFENDAÞJÓNUSTA
Áskriftar- , .
Kvartana-s,mmn er
11661
virka daga kl. 9—19 nema
laugardaga kl. 9 — 13.
VÍSIR
er
eino
síðdegisblaðið
kemur
út
alla ;
virka
daga
Afgreibslan
Ingólfsstræti 3
skráir
nýja
kaupendur
Simi 11661
auglýsing
f
VÍSI
kemur
víðo
við
VÍSIR
er
auglýsingablað
almennings
AFGREIÐSLA
AUGLÝSINGA-
SKRIFSTOFUNNAR
ER ‘
INGÓLFSSTRÆTI 3
Simi 11663.