Vísir - 20.11.1965, Qupperneq 15

V1SIR . Laugardagur 20. nóvember 1965.
15
■EQ
49.
. „Þegi þú, Hardanger", mælti ég
lágt en áJcveðið. „Dreifið ykkur ...
hafið gætur á gluggaopinu... fljót-
ir, í öllum guðanna bænum, fljót-
ir...“
Þó að þeir sjö skildu ekki, við
hvað ég átti, heyrðu þeir það á
rödd minni, að mikið lá við, og
dreifðu sér, eins og ég bauð.
„Hann varpar glerhylki með
taugalömunarsýkium inn um glugga
opið... þá og þegar“, hvíslaði ég,
þar sem ég vissi, að ekki mundi
taka hann nema andrá að ná gler-
hylkinu upp úr stálhulstrinu. „Ver-
ið viðbúnir að grípa það .■.. Við
eigum líf okkar undir því að ein-
hverjum megi takast að grípa það,
því að við erum dauðadæmdir, ef
það skellur í gólfið og brotnar".
Ég hafði náumast sleppt orðinu,
þegar einhver hreyfing heyrðist úti
fyrir, skugga af hendi bar sem
snöggvast fyrir gluggaopið, og um
leið glrtiaði á eitthvað í geislan-
mn frá ljóskerinu — glerhylki með
rauðn innsigli á stút. En svo leift-
urfrratt var því varpað og lóðrétt,
að enginn okkar var f færi að grípa
það áðor en það skall í gólfið og
stmdraðist f þúsund mola.
TÓLFTI KAFLI
Mér er ekki nokkur leið að gera
mér ljóst, hvers vegna ég greip
til þessa ráðs. Þetta var eins og
ósjálfrátt, leiftursnöggt viðbragð,
lfkt og þegar maður lyftir armin-
um til að bera af sér högg. Það
lá engin hugsun á bak við - og
þó var þetta hið eina rétta, sem um
gat verið að ræða. Glashylkið var
ekki einu sinni skollið í gólfið, þeg-
ar ég hafði gripið kvartelið með
eplaleginum, sem stóð tæplega
armslengd frá mér, og varpað því
af öllu afli í gólfið .einmitt þar,
sem glerhylkið sundraðist í sömu
andrá að kalla. Kvartelið brast f
stafi og eplalögurinn flæddi um
gólfið.
„Hellið leginum úr ámunum,
skvettið honum upp um veggina
... gusið honum upp f loftið þar
yfir, sem helvízkt hylkið brotnaði
...“ hrópaði ég. „En gætið þess í
öllum guðanna bænum, að ekki gus
ist neitt á ykkur sjálfa".
„Hvað á það að þýða?“ spurði
Hardanger. Hann var náfölur í and-
liti, og vissi bersýnilega ekki sitt
rjúkandi ráð af skelfingu, en engu
að síður hafði hann tekið kút með
eplalegi og lét buna úr honum á
gólfið.
„Sýkillinn er vatnssækinn", svar-
aði ég. „Þó að hann geti lifað f
lofti, kýs hann vatnið mun heldur,
og þar verður hann líka fyrr skað-
Iaus“.
„Ekki er þetta vatn“, maldaði
Hardanger í móinn. „Gerjaður epla-
lögiu-...“
„Vitanlega er það eplalögur",
öskraði ég, vitf:mfnu fjær af bræði.
„En við höfum ekki annað við hend
ina, og ekki veit ég hvort hann
kemur að tilætluðum notum ... “
Ég hugðist lyfta öðru kvarteli, en
fann þá um Ieið svo sára kvöl í
síðunni, að ég átti fullt f fangi með
að halda mér uppistandandi. Ég
þóttist vita að rifbrotið hefði rask-
azt eitthvað við fyrra átakið; ef
til vill hafði rifstúfur rofið líf-
himnuna, kannski stungizt inn í
lungun. Raunar skipti það varla
máli eins og á stóð.
Hvað mundi fresturinn langur,
ef eitthvað af taugalömunarsýklun-
um hefði blandazt andrúmsloftinu?
Ef marka mátti það, sem Gregori
hafði sagt í sambandi við hamstur-
inn, átti krampafloganna að verða
vart að fimmtán sekúndum liðnum,
ef til vill var fresturinn örlítið
lengri, þegar um menn var að
ræða... þrjátíu sekúndur í mesta
lagi. Ég tók ljóskerið upp af gólf-
inu.
..Hættið að hella“, skipaði ég,
„nóg komið og gætið þess að
standa þar sem enginn lögur er
á gólfinu því að þið eruð dauða-
dæmdir, er hann bleytir þó að ekki
sé nema skósólana“. Ég lýsti með
ljóskerinu, svo að þeir sæu til að
hörfa undan flóðinu, sem streymdi
um gólfið og í sömu svifum heyrði
ég að hreyfill Jagúarsins var ræst-
ur. Gregori var að leggja af stað
til að gera sína vitfirrtu drauma
að veruleika, og Mary var 1 fylgd
með 'honum. Og hann var viss um,
að við værum allir liðin lfk.
Þrjátíu sekúndurnar voru liðnar
og vel það. Enn hafði enginn feng-
ið krampaflog, ekki að því er séð
varð. Ég beindi geislanum af ljós-
kerinu að hverjum einstökum,
hægt og rólega frá hvirfli að tám.
„Taktu af þér hægrifótarskóinn",
skipaði ég öðrum lögregluþjónin-
um, sem stóð þama á nærklæð-
unum. „Ekki með höndunum, asn-
inn þinn, sérðu ekki að það hefur
sletzt á hann, hristu hann af fæt-
inum ... Hardanger, það er vætu-
blettur á vinstri jakkaermi þinni
...“ Hann stóð hreyfingarlaus á
meðan ég smeygði af honum jakk-
anum og lét hann detta hægt í
gólfið
„Er okkur nú borgið?" spurði
varðstjórinn.
„Borgið ... ég kysi margfalt held
ur að j>essi bölvaður kofi væri mor-
landi af kobraslöngum og eitruðum
' köngullóm. Nei, því fer fjarri, að
okkur sé borgið. Um leið og lagar-
slettumar þorna af veggjunum, eða
gufar upp af gólfinu, eru andartök
okkar talin“.
„Þá er að komast út i snatri",
sagði hershöfðinginn rólega, „Er
ekki svo, drengur minn?“
„Jú“, svaraði ég. „Raðið lagar-
tunnunum þannig, að þið getið stikl
að á þeim að pressunni; hún er
þung, það þarf þrjá eða fjóra til að
lyfta henni til höggs á hurðina, en
um annað er ekki að ræða... Sjálf
ur er ég dæmdur úr leik, að
minnsta kosti í bili...“
„Þrjá eða fjóra?“ endurtók Hard-
anger. „Mér er það ekki ofætlun
einum, géti það opnað mér útgöngu
leið úr þessu Viti!“
Og þeir höfðu snör handtök. Þó
að aðstaðan væri hin óþægilegasta,
og þó að þeir væru miður sín af
ótta, tók það þá ekki mínútu að
ná tökum á lagarpressunni og búa
sig undir að láta til skarar skríða.
Með næstum ofurmannlegu átaki
reiddu þeir fjórir báknið til höggs
á hurðina og þó að hún væri ramm
ger, og eins smíðajárnshjarimar,
dyraumbúnaðurinn og slagbrandur-
inn, þá var höggið svo þungt og
samstillt, að hurðin hrökk úr dyr-
unum, svo snöggt að þeir misstu
pressuna úr höndum sér á eftir
henni, út fyrir þröskuldinn.
„Heim á bæinn“, sagði Hardang-
er þegar við vorum allir komnir
út aftur ,,Þar hlýtur að vera sími“
'-„Dokið við“, skipaði ég. „Við
erum ekki öruggir enn. Við meg-
um ekki láta það henda okkur að
i bera dauðann heim til fólksins. Við
skulum doka við á meðan regnið
þvær okkur hreina ...“
„Fari það bölvað“, sagði Hard-
anger. „Við megum enga mínútu
missa. Og fyrst við höfum ekki
tekið þennan sýkisfjanda þarna inni
eru allar líkur til að við séum
sloppnir. Hvað leggur þú til mál-
anna, hershöfðingi?“
„Ég veit ekki hvað segja skal“,
svaraði hershöfðinginn seinlega.
„Vitanlega megum við engan ...“
Hann þagnaði við, skelfingu lost-
inn; annar hinna fáklæddu lögreglu
þjóna rak skyndilega upp nístandi
vein, sá sem eplalögurinn hafði
sletzt á; svo lækkaði veinið í
hryglustunur, andartak engdist
hann sundur og saman af krampa-
flogum og féll svo á blauta jörð-
ina. Félagi hans gerði sig líklegan
til að stumra yfir honum, en ég
greip fyrir kverkar honum, áður
en hann laut fram.
„Snertu hann ekki...“ öskraði
ég, „ella hlýturðu sama dauðdaga.
Hann er dauður hvort eð er. Stattu
sem fjærst honum ...“
Tuttugu sekúndur lá hann þarna
í dauðateygjunum, tuttugu sekúnd-
ur, sem voru langar sem eilífð. Ég
hef séð margan manninn deyja, en
helstríð þeirra, sem sprengjubrotin
tættu sundur fyrir augum manns,
var eins og friðsæll strádauði, sam-
anborið við þetta. Og svo var því
skyndilega lokið, eins fyrirvara-
laust og það byrjaði, og ég fann
sterkt saltbragð í munni mér, eins
og menn ævinlega finna, þegar þeir
verða miður sín af skelfingu.
Ekki veit ég hve lengi við stóð-
um þarna í dynjandi rigningunni.
Síðan litum við hver á annan, spyrj
andi — hver verður næstur í röð-
inni? Og svo heyrði ég sjálfan mig
bölva allt í einu, sótbölva — kann-
ski sjálfum mér fyrir hugleysið,
eða ég bölvaði Gregori og tauga-
lömunarsýklinum, ég vissi ekki
hvort var. Að því búnu gekk ég
hröðum skrefum heim að fjósinu,
hélt á Ijóskerinu i hendinni og
svipaðist um eftir vatnsslöngu, sem
ég fann þar von bráðar og skrúf-
-a8i -Tra'”VatfiitTu7 'SerVi 'frék'asT“var
unnt. Þrýstingurinn á’ vatnsbununni
var svo sterkur, að jafnaðist á við
bunu úr meðalstórri brunaslöngu.
Einhvern veginn klöngraðist ég
með slönguna upp á heyvagn, sem
stóð undir fjósveggnum. Svo kall-
aði ég til hershöfðingjans; „Þú
fyrstur, herra minn“.
Hann gekk beint og án þess að
hika undir slöngustútinn, sem ég
beindi niður á við og krafturinn á
vatninu var slíkur, að hershöfðing-
inn kiknaði í knjáliðunum og mun-
aði minnstu að hann félli við
En hann stóð steypibaðið af sér í
fullar tvær mínútur og var þá allur
holdvotur orðinn og skalf svo að
tennurnar glömruðu saman í munni
hans. En þá hlaut hann líka að
vera hvítþveginn af öllum sýklum,
sem hugsanlegt var að leynzt hefðu
á andliti hans eða á fötum Hinir
fjórir gengu síðan undir steypi-
baðið, hver á eftir öðrum, og loks
! baðaði Hardanger mig á sama hátt.
I Þá fékk ég fyrst að finna hve vatn-
UMBOÐSMENN
VISIS
ÁRNESSÝSLU
ERU:
A SELFOSSI
Kaupfélagið Höfn
og Arinbjörn
Sigurgeirsson
Á STOKKSEYRI
Benzínsala
Hraðfrystihússins
Á EYRARBAKKA
Lilian Óskarsdóttir,
Hjallatúni
í HVERAGERÐI
Reykjafoss
í ÞORLÁKSHÖFN
Hörður Björgvinsson
UMBOÐSMENN
VISIS
SELJA BLAÐIÐ
TIL EASTRA
KAUPENDA OG
I LAUSASÖLU
1
$
0E BE ccmmv T0 UVINS
UK.E AN Mmi\ WITHOUT
CUU'i iVATING YOUE BEAIN
you ARE WOTMUCH BETTER.
OPF THAN KIUIAA,THE UON...,
VOU SAW WHAT HUttANS WITHOUT
LEAEKIIKIG CAKI BE UK.E... THEy
WE&E KEAFY TO SACKIFICE YOU
TO A PASAN GOV BECAUSE THEY
THOUSHT YOU WERE A WHITE t'EWON1.
/ I’HAVE 7E7ICATE7 MY UFE TO N
7ISEELLIWG SUCH HyPOCKISy IN
AFKICA- AKIP 1% KIOT SOINS TO
STOF WITH yOU.ITOl)-----------'
X THIKIK YOU AKe''v-
VERy smart.takxaw!
SO VOU BE
VI S • R
4SKR1FENDAÞJONUSTA
4skriftar-
Kvartan- s,minn CI
66
virka daga Ki 9-19 nema
laugardaga kl. 9- 13.
Hvers vegna þarf ég að vera að læra, ef
ég ætla að búa í frumskóginum með þér?'
í mörg ár var ég í skóla, og ég hef aldrei
hætt að læra, þig verður að hungra í þekk-
ingu, eða að þú neyðist til að lifa eins og
dýr Án þess að nota heila þinn ertu ekki
mikið betri en Numa, ljónið.
Þú hefur séð hvernig fólk án þekkingar
getur verið, vegna fáfræði sinnar er það
reiðubúið að fórna menneskju fyrir hjáguði
sína.
Ég hef helgað líf mitt til þess að eyða
þvílíkri hjátrú I Afríku og ég ætla ekki að
hætta við allt saman Ito, þegar þú átt í
hlut. Þú ert afskaplega gáfaður Tarzan', svo
að þú átt að verða kennarinn minn.
AUGLÝSING
í VISI
eykui vidskiptin
B