Vísir - 29.10.1966, Blaðsíða 6

6
V í SIR . Laugardagur 29. október 1966.
122
mm
Lang-mest seldu
filter sígarettur Ameríku
Avallt nýjar og ferskar frá U.S.A.
Reynið Winston strax í dag
$................... j
■ ■
11

íU-T:ER- C1GA.B.ETIES

'•'ffi-'f^flflflfl/flflr.t.

•: 'íjM
' ■<
MINNING:
BöðvarMagn ússon
Laugarvatni
Böðvar og hann höfðu hitzt i
slðasta sinn I réttunum f haust
og sungið gamla dalnvim þeirra lof
og mynnzt við að fomum sið.
Nóttin felldi garpinn, áttatfu og
átta ára gamla, aðeins nóttinni
tókst að fella hann.
Staddur er þarna annar maður
úr Laugardal, fom f lund. Honum
eru sögð tíðindin. Hann segir: „Það
stendur heima. Ég vaknaöi við það
í nótt — hann kallaöi til mín, áöur
en hann féll.“
Þetta hefði getað gerzt á Sturl-
ungaöld, þegar menn sögðu hver
öðrum fréttir af bardögum. Fór
vel á. Fáa menn úr samtíðinni var
hægt að hugsa sér líklegri til að
falla inn í bardagaandrúmsloft höfð
ingjatímabils á íslandi, en einmitt
Böðvar Magnússon á Laugarvatni.
Persónan — djarfmannleikur, reisn,
— þetta minnti á lýsingu þá, sem
Sturla Þórðarson dregur upp i ís-
lendingasögu af frænda sínum
Sturlu Sighvatssyni eitt sinn á Al-
þingi: „Ok er þeir voru á bak komn
ir, riðu þeir Sturla ok Ormr ór
brauninu. Reið Sturla á lötum hesti
er Álftarleggr var kallaðr, allra
hesta mestr ok fríðastr. Hann var
í rauðri ólpu ok hygg ek, at fáir
muni sét hafa röskligra mann.“
Reyndar var þetta sagt um Norð-
lending af höfðingjaætt, andstæðu
við fulltrúa sunnlenzks höfðingja-
meiðs. Samt er samlíkingin engin
fjarstæða, m.a. fyrir þá sök, að
Böðvari svipaði alltaf einhvem veg
inn til norðlenzks hölds. Hann var
aldrei að biðjast afsölcunar á sjálf-
um sér. Rómurinn var sterkur eins
og fallvatn og hann kvað óvenju
fast og sterkt að orði. Þegar hann
talaði við álitlegar konur eða sagöi
gamansögur eða bauð mönnum í
spil, sem oft kom fyrir, var hann
eins og ímynd lífsorkunnar. Hann
var skemmtilegur maður, af því að
1 Umferðarmiðstöðinni þriðju-
dag í síðustu viku er staddur gam-
all Laugdæli. Hann segir: „Nú er
Böðvar farinn — hann dó í nótt.
Ég vissi það, aö hann mundi ekki
geta lifað af nóttina."
hann hafði gaman af lífinu. Og
hann virtist heldur ekki taka lífiö
of hátíðlega. Og þó: Hann tók
Laugarvatn og ætt sína hátíðlega.
Það var hvort tveggja heilög vé.
Daginn áður en hann fór suður
til að deyja, sem tók hann mun
Iengri tíma en flesta aöra menn
undir sömu kringumstæðum, var
hann þjáður, en jafnvægur eins og
stríðshetja, sem óttast ekki neitt.
Hann var æörulaus, enda ýmsu van
ur úr vatnaferðum lífsins. Þegar
hann er horfinn. vantar eitthvað á
staðinn Laugarvatn, sem ekkert
virðist koma í staðinn fyrir. Þótt
Laugarvatn sé lognhljóður staður,
fyllti persóna hans alltaf út í þessa
kyrrð: hlátur hans, sem var hjart
anlegur eins og hlátur bamsins og
fjör hans, sem var fjör gleði-
mannsins, fyndni hans, sem var
stundum ekki lakkborin fremur en
íslenzkur sveitabær, hlaðinn torfi
og grjóti, og síðast en ekki sízt:
höfðingleg hreinskilni hans.
Steingrímur Sigurðsson.
Listir -Bækur-Menningarmáí
Halldór Haraldsson skrifar tónlistargagnrýni
Norrænir sinfóníutónleikar
Höfundur kennslubókar nokk-
urrar f hljómsveitarútsetningu
segir á einum stað, að það megi
fyrirgefa tónskáldi eiginlega allt,
nema það að vera leiðinlegur.
Hræddur er ég um, að sara-
böndutilbrigðin hans Riisagers
falli .íærri því trénu, þótt ýmis
önnur verk þess höfundar séu
ekki því marki brennd. Reyndar
var það ekki aðeins f þessu verki
sem fyrir augum (eða eyrum)
blasti endurspeglun þunglyndis
úr sálarlífi viðkomandi höfunda,
því . heild vom tónleikamir ó-
venju góðir. Um daginn hróp-
aði ég ferfalt húrra fyrir fyrsta
píanóstól í íslenzkum tónleika-
sal. Svo virðist sem það hafi ver
iö út í bláinn. Hafði Claudio
Arran þann stól með sér eða var
þetta bara grobb? Ekki getur þó
verið að píanóleikarinn Kwit
Walldén hafi kosið sér stólmn,
sem hann sat á, því eftir því sem
ég bezt veit er sá stóll fyrir
hörpuleikarann, og einnig mátti
sjá, að einn leikandinn undi sér
ekki sérlega vel á stólnum, því
hann var að færa hann fram og
aftur, hvað eftir annað. Þá er
þetta stólkríli svo tindilfætt, að
maður varð lafhræddur um aö
hann mundi ekki standa lengi
undir þeim átökum, sem þarf til
að fá einhver hljóð úr þessum
bannsetta flygli! Hið síöar-
nefnda var auðséð, því sjá mátti,
að Walldén notaði alla krafta en
dugði þó eigi til. Mér þykir bæði
þessi stólræfill og flygill alls
ekki boölegir einleikurum á
heimsmælikvaröa og em þeir
þessu fyrirtæki til skammar.
Mætti ég stela frá rómverska
öldungaráðsmanninum forðum:
„auk þess legg ég til að skipt
verði um flygil!“ Vegna ofan-
skráðs ræði ég ekki leik Walld-
éns, því meir en helmingurinn
heyröi sama og ekki.
Af öðmm verkum þótti mér
þáttur Jóns Leifs bera af, bæði
vegna fmmleika og innihalds.
Iljómsveitarverk Larsens virtist
nokkuð ömggt verk) en var meir
f ætt við „skólaverkastíl" snið-
ugt á kðflum, en skorti allan
fmmleik og meiningu að þvi er
virtist f fljótu bragði. Þrátt fyr-
ir gráneskju var ánægjulegt að
hlýða á hljómsveitina undir
stjóm Sverie Brunland, sem
virðist öruggur og vandvirkur
stjómandi. Undirtektir áheyr-
enda, sem voru fremur daufar
framan af, vottuðu honum þó
viðurkenningu í lokin fyrir góða
stjórn og það að kynna hér áður
óþekkt verk, þ. e. flest þeirra,
en slíkt hlýtur að kallast lofs-
vert.