Vísir - 29.10.1966, Blaðsíða 7

V í SIR . Laugardagur 29. okíóber 1966.
7
HAMINGJULEIÐIN
Atör-a heilagra messa
Texti: Matt. 5, 1—12.
„Og hann lauk upp munni sín-
um, kenndi þeim og sagði“.
Þannig lýkur innganginum að
dáðustu ræðunni, sem Jesús hélt
fyrir lærisveinum sínum. Það,
sem hann segir, getur elcki annað
en komið á óvart. Svo gjörólíkt
er það öllu öðru, sem menn bú-
ast viö, er þeir vænta leiðbein-
ingar um gæfuleiðina. Það er
eins og hánn snúi öllu viö, miðað
við venjulegan hugsunarhátt.
Þegar Jesús ætlar að iýsa því,
hverjir séu raunverulega sælir,
og þar með gæfusamir merin, þá
tínir hann til nokkur hugtök, sem
við menn bindum gæfu eða sælu
sízt við. Ef vér ætlum að lýsa
böli og neyð lífsins, mundum vér
einna fyrst telja upp: fátækt,
sorg, það að> vera lítils megandi,
hungur, ofsóknir, áiygar og annað
því um líkt. Óneitanlega er þetta
það hlutskipti, sem menn sízt
kjósa sér. Hins vegar notar Jesú
einmitt þessi hugtök um þá, sem
hann segir sæla, þótt hann að
vísu eigi í þvi sambandi við and-
lega hluti.
„Sælir eru fátækir X anda“.
Hvernig er unnt aö koma með
aðca eins fullyrðingu og það, að
sæla fvlgi fátækt? Einfaldlega af
því, að hér er um að ræöa þá,
sem vaknað hafa til meövitundar
um þarm sannleika, að í sjálfum
oss erum vér lítils megnugir.
Þeir, sem fátækir eru í anda, hafa
séð, hversu allslausir þeir eru
án Guðs. Lífið hafa þeir þáð að
gjöf. Margt það beztá í lífinu hafa
þeir hlotið að gjöf, en ekki á-
unnið sér. Þeir þekkja eigin tak-
markanir, og þeim er ljóst, að
þeir þiggja aö gjöf auðlegðina
sönnu. Hún er náðargjöf Guðs.
Þeir vita sig hafa fengið hana án
nokkurrar verðskuldunar, aðeins
af náð skapara síns og Drottins.
I ööru lagi er þeim fátæktin
ljós vegna þess, að þeir vita sig
vera í skuld. Þao á við bæði gagn-
vart Guði og gagnvart náungan-
um. Guðs orð segir skýrt, að vér
eigum að elska Guð og náungann,
og því iifa í þjónustu við Guð og
náungann. Miða að því, að verða
til blessunar og auðga annarra
líf. Þeirra velferð og virðing á
að liggja oss á hjarta. Vér eigum
að vinna sjálfselskulaust að ann-
arra hag. Þeir, sem í alvöru hugsa
um þetta atriði, finna fljótt, hve
mikið þeir skulda öðrum í þessu
efni. Þeir taka undir með Páli,
er hann segir: „Ég er í skuld“.
Þrátt fyrir þetta segir Kristur
þessa menn sæla. Og hvers vegna?
„Þvi aö þeirra er himnaríki,"
segir hann. Sjálfum finnst þeim
það ótrúlegt, en fagnaðarerindið
flytur þeim þann boðskap, sem
gjörir þá sæla. Þeirra er himna-
ríki. Það er gjöf Guðs til hvers
þess, sem þiggja vill, finnur sig
svo fátækan, að hann hafi þörf og
vilji þiggja.
„Sælir eru syrgjendur“. —
Hvílík fásinna! Sé fátæktin erfiö,
er sorgin enn sárari fyrir mann-
legt hjarta. Aldrei erum vér eins
sárafátæk og aum, eins og þegar
hryggðin heimsækir. Og samt
segir Jesús syrgjendur sæla, af
því að <S1 er huggun, sem er allri
hryggð meiri. Sú huggun er aö-
eins á einum stað: hjá Guði allrar
huggunar, sem huggar oss í sér-
hverri þrenging vorri.
Hér er samt ekki um að ræða
þaö eitt, sem vér eigum við, er
vér tölum um hryggð. Ritningin
talar um aðra hryggð, hryggðina
Guöi að skapi. Þar er meðal ann-
ars átt við þá hryggð, sem grípur
hjartað, er vér horfumst í augu
viö sannleikann um sjálfa oss.
Kristur sagði viö Jerúsalem-
dætur: „Grátið ekki yfir mér, en
grátið yfir sjálfum yður og börn-
um yðar“. Sá sem fær að horfast
í augu við það, hvernig hann
bregzt skyldunni við Guð og ná-
ungann, getur ,ekki annaö en
fyllzt hryggð. Jesús reyndi sjálfur
aö vekja menn til þessarar með-
vitundar. Hann kom fram og
prédikaði: „Gjöriö iðrun!“ Það
er verk Guðs góða anda, að skapa
hjá oss þá heilbrigðu hryggð yfir
sjálfum oss, sem knýr oss til
frelsarans. Ritningin segir:
„Hryggðin Guði að skapi verkar
afturhvarf til hjálpræðis, sem
engan iðrar“. Sá sem smakkar þá
hrygg, kynnist undursamlegri
huggun fyrirgefningarinnar, sem
Kristur flytur oss. Þeir, sem það
hafa revnt, vitna samhljóma um
þann hjartafrið og þá sælu, sem
orð fyrirgefningar Guös veitir.
Þessi hryggð er ekki aöeins
bundin við sjálfa oss og eigin að-
stæður. Hryggðin Guði að skapi
er einnig hryggöin yfir annarra
böli, harmi, neyð. Það er það
hugarfar, sem lítur yfir hrjáð
mannkyn og einstaklinga, sem
engan hirði hafa og kennir í
brjósti um þá. Þeir, sem þannig
eru syrgjendur geta ekki annað
en farið og flutt þá huggun, sem
þeir hafa sjálfir hlotiö.
„Sælir eru hógværir, því þeir
munu landið erfa“. Hve ólíkt
hugmvndum vorum! Er það ekki
hinn sterki, atorkusami voldugi,
mmWípt
Allraheilagramessa er á þriöju-
daginn kemur — 1. nóvember.
Guðspjall hennar er sæluboöan-
irnar í Fjallræðunni. Ot af því er
lagt í hugvekjunni í dag sem rit-
uö er af Bjarna Eyjólfssyni, rit-
stjóra Bjarma.
B. E. er fæddur 1913 og lauk
".agnfræöaprófi í Rvík 1931. Hann
hefur mikið starfað aö trúmálum
og boðað fagnaðarerindiö í ræðu
og riti.
Hann er formaöur Kristniboðs-
sambands íslands og K.F.U.M. í
Reykjavík.
sem erfir landiö? Er ekki saga
mannkynsins mest sagan um þá,
sem höföu nægilegt vald til þess
að mola aðra undir sig? Og svo
kemur Kristur og segir: Þetta er
ekki leiðin til þess að erfa landið.
Hinn hógværi erfir landið. ■ Sá,
sem lært hefur það að fela Guði
veg sinn og treysta honum, á
fyrirheitiö um að erfa landiö.
Vegur valdsins endar með hruni,
og hrunið verður þeim mun meira
sem steigurlætið var meira.
Drottinn stendur gegn dramblát-
um, en auðmjúkum veitir hann
náð. Sjálfur fór hann þessa leið,
er hann h'tillækkaði sig og varð
mönnum líkur. í þeirri niðurlæg-
ingu vann hann sigurinn oss öll-
um til handa, er hann dó fyrir
oss á krossins tré. Og það tákn
niðurlægingar og ósigurs er síðan
sigurmerki í aldanna rás.
„Sælir eru þeir, sem hungrar
og þyrstir eftir réttlætinu". Enn
eitt orð, sem virðist öfugmæli. Að
tengja sælu við hungur og þorsta!
Hér er um þorsta og hungur að
ræða, sem er sérstaks eölis og
eitthvað yndisfagurt við. Ósjálf-
rátt vaknar spurningin: Er ekki
oröið of lítið vor á meðal af þess-
um þorsta og hungri eftir rétt-
lætinu? Ógleymanleg verður bar-
átta Lúthers, er hann árum sam-
an barðist við að verða réttlátur.
Ná því réttlæti, sem ekki væri
aðeins réttlæti í augum manna,
heldur það réttlæti, er stæðist
frammi fyrir hinum réttláta Guði
sjálfum. Hann örvinglaöist í bar-
áttu sinni í þessurn þorsta eftir
réttlæti, unz allt í einu rann upp
fyrir honum sannleikur fagnaðar-
erindisins, að réttlætið er ekki
eitthvað, sem vér ávinnum með
erfiði voru og striti, heldur er oss
gefið það. Það er til vor komið.
I fagnaöarerindinu um Jesúm
Krist opinberast réttlæti Guðsv
oss til handa. Vér getum eignazt
hlutdeild í þessu réttlæti, með
því aö tengjast honum, sem kom
til þessarar jaröar með réttlæti
sitt syndrurum til handa.
Æskulýðsvika KFUM og K
Aðalbækistöövar K.F.U.K. og
M. í Reykjavík eru við Amt-
mannsstíg, en auk þess eiga fé-
lögin húsnæði í öðrum borgar-
hverfum. — Þessa viku, 23.—30.
okt., er Æskulýösvika félaganna.
Þá eru samkomur hvert kvöld með
ræðum, vitnisburðum, kórsöng
og almennum söng. — Á sam-
komunni f kvöld tala: Hilmar B.
Þórhallsson skrifstofustjóri, Halla
Bachmann kristniboði og Bjami
E. Guðleifsson cand. agr. Meö-
fylgjandi mynd er tekin á sam-
komu Æskulýðsvikunnar s.I.
fimmtudag.
Þannig mætti halda áfram að
benda á innihald sæluboðorð-
anna, en það yröi of langt mál.
Aö loksm skal aðeins benda á
eina, sem allir munu skilja.
„Sælir eru friðflytjendur, því
aö þeir munu Guðs synir kallaöir
veröa". Fátt er sem mannshjart-
að þráir eins og frið. Og ósjálfrátt
finna allir, hve gott verk þeir
vinna, sem skapa frið einstaklinga
og þjóða í milli. Mest er þó um
það vert, að flytja þann frið, sem
Kristur á hér við, þann frið, sem
hann var sjálfur kominn til þess
að flytja á jörð. Frið Guðs. Og
þar kemur að kjarna fagnaðar-
erindisins. Það var Guð, sem í
Kristi sætti heiminn við sig. Og
síðan fara vottar hans og læri-
sveinar út um vfða veröld og boöa
einstaklingum og þjóðum hlut-
deild í þessum friði. Þeir reyna
að kalla menn til hans, sem
sagði: „Frið læt ég eftir hjá yður,
minn frið gef ég yöur“. Þeir sem
þiggja þann frið hans geta ekki
annað en tekið þátt í aö flytja
fagnaðarerindi friðarins til ná-
unga sinna og eins langt út til
mannkvnsins og frekast er kost-
ur. Þeirra hlutverk er að boða
þennan frið í orði og 'með lífi
sínu, hvar sem þeir fara. Frið
Guðs í Kristi Jesú — honum, sem
er vor friður.
Frækorn
Góða hiröinn gaf oss drottinn,
gæzkuvottinn
veglegastan veit ég þar.
Döpur neyð og dauði flýja
dagsbrún nýja
þar sem áður aldimmt var.
Guðs son oss til lífsins leiðir
Ijúfur breiðir
faðminn mót oss faðirinn.
Hjartans látum hörpustrengi
hvellt og lengi
óma hátt í himininn.
(Finnskur sálmur).
★
Það eru tvær leiðir ólíkar, þó
aö þeim sé ætlað að leiða að sama
marki: að tjóðra saklaus börn
vfir köldum, torskildum lærdóms
greinum, þar til þau fá þuliö án
bókar — eða fylgja þeim fúsum
og glöðum út í sólskinslönd
mannkærleikans, fórnfýsinnar og
guðstraustsins. Yfir annarid leið-
inni er sífelldur skuggi, þreyta
og þungi. Yfir hinni ljómar
„himnesk birta“ úr öllum áttum,
lofsöngur og lífsgleði.
(Stefán Hannesson).
★
Síðdegisguðsþjónustur eru í
Dómkirkjunni yfir veturinn ann-
an hvern sunnudag kl. S. Þær
annast sr. Óskar J. Þorláksson
★
Fyrir 60 árum var prestastefnan
sótt af einum prestaskólakennara,
fjórum próföstum og tólf prest-
um, auk hr. biskupsins, hr. Hall-
gríms Sveinssonar.
★
Þá vígðust sumir til presta, er
lítt þóttu .færir.
(Árbækur Espólíns 1-827).

Strj ? «I)