Vísir - 28.12.1967, Blaðsíða 12

12
V í SIR . Fimmtudagur 28. desemDer 1967.
Eldhúsið, sem allar
húsmœöur dreymir um
Hagkvœmni, stílfegurð
og vönduö vinna á öllu.
Skipuleggjum og
gerum yöur fast
verötilboö.
LeitiÖ upplýsinga.
Hjólbarða-
þjónustan
Vitatorgl |
Sfani 14113.
Nú er rétti tíminn til aé láta
munstra hjðlbarðann upp fyrii
vetraraksturinn með SNJÓ-
\PUNSTRI.
Neglum einnig allar tegundir
snjðdekkja meö finnsku snjð-
nöglunum Fullkomin hjólbaröa
þjðnusta.
bjðnusta. — Opiö frá ki. 8—
24 7 daga vikunnar.
YOU CAME TO AFKICA TO ÖET
PRACTICAL KNOWLEI7GE IW
ANTHKOPOLOGY. _ TONIGHT
YOU WILL HAVE WATEKIAL
THE CLOSIWG
,4 nðtt er tungl fullt, þeir eru famir að
undirbúa striðsdansinn." — „Ætla þeir að
nota þessa lurka á okkur, Tarzan?"
„Ekki ta að
berja taktinn í striðsdansinum“.
' „En þá verðum viö að vera tilbúin að
flýja« — „Frá gðrilluflokki?"
komst til Afríku til aö afla þér þekk-
ingar f mannfræði. 1 nðtt muntu fá efni á
sfðustu blaðsíöumar f doktorsritgerðinni". —
„Viö skulum vona, að þaö verði ekki síöasti
kaflinn f lffi mínu“.
MOT TO B6GIH WtTH.
THEY'LL POUNI7
THIS EARTHEN
FRUNV FOK THEIK.
FAMCE...
KVnCKWDASAGA. EFTIR
A £>■ QOTHRIE 3r-
Evans kom auga á báða sína
vagna í lestinni, aö hann hélt. Hann
sá að einhver gekk meðfram fremri
vagninum. Brownie sat þá senni-
lega í ekilssætinu á þeim aftari.
Hann vissi þaö, og var nokkuð stoit
ur af því, að nú mundi Rebecca
einnig vera að svipast um eftir hon-
um.
Brownie naut nokkurrar hvíldar
í dag. Mack hafði rætt um það við
Shields, aö hann leysti piltinn af
hólmi endrum og eins, og að þessu
sinni var Shields viö nautgriparekst
urinn. 1 hvert skipti sem Evans
varð hugsað til Macks, minntist
hann og næturinnar, þegar Mack
banaði Indíánanum. Að dómi Evans
var það grimmúðlegt verk og
heimskulegt, enda þótt sumir af
leiðangursmönnum hefðu það í
flimtingum. Þaö rmátti halda, aö
þeir gerðu engan greinarmun á Índí
ánum og einhverjum meindýrum.
Það óskiljaniegasta var það, að
Mack var í rauninni meinleysismað-
ur, þótt hann væri dálítið sérsinna.
Evans sneri sér aftur að þeim
félögum sínum. „Tadlock finnst oJtk
ur ekki sækjast ferðin nógu vel“,
varö honum að oröi.
„Tadiock étur allt of mikið af
baunum“, svaraði Patch, eins og
hann hefði þaulhugsað málið og
komizt að óyggjandi niðurstöðu.
Martin hafði komig með Tad-
i.rxds frá Illinois. „Það er alit í
»gi með Tadlock". sagöi hánn og
blimskakkaði augunum á Patch. —
Andlit hans bar þess vitni, aö hann
mundi ekki hafa verið sérlega inn
undir hjá skaparanum þegar hann
hlaut það, og öll framkoma hans
benti til þess, að honum væri það
ljóst. Hann var alltaf jafn niður-
lútur, hvort sem hann gekk, eöa
sat á hestbaki. Leit aldrei beint
framan í neinn.
Patch var ekfci deilinn maöur, en
Evans þóttist sjá það á honum, að
hann mundi ekki láta hlut sinn, ef
í það færi. Hann lét Martin ósvar-
að.
„Það er kannski nauðsynlegt, að
einhver reki á eftir“, sagöi Evans.
„Já, það segi ég“, mælti Martin
óðara. „Eins og ég hef heyrt hann
sjálfan segja — einhver verður að
taka forystuna."
„Jæja, segir hann það“, sagði
Dicfc gamli Summers. „Ég hélt að
gug almáttugur heföi sjálfur faiið
honum hana. Hvaö finnst þér,
Daughtery?"
Daughtery tók ekki þátt í sam-
talinu. Hann var maður fámáll,
enda þótt hann bæri það með sér,
að vera írskur í báðar ættir. Þög-
ull náungi með ljósrautt hár, blá-
eygur og bjartur á hörund. Hann
var vopnaöur gömlum framhlaðn-
ingi, sem faöir hans hafði að öllum
líkindum borið á dýraveiðum í Virg
iníu.
„Það er langt síðan ég eltist frá
þeirri skoðun“, varð Dick gamla
enn að orði, „að guð almáttugur
setji menn í stöður og embætti. Það
eru bara mennimir sjálfir sem láta
i í það skfna, svo öll uppreisn gegn
þeim teljist uppreisn gegn guði —
I og til þess ag geta svo skellt skuld-
! inni á han'n, þegar þeir gera glappa-
! skotin“.
„Vissara fyrir þig, að láta Weath-
i erby klerk ekki heyra þetta“, varð
Evans aö orði.
Samtaliö fjaraði út af sjálfu sér,
efns og málið væri útrætt og þeir
hefðu ekki löngun til að fitja upp
á einhverju nýju. Eða að þeim hug-
kvæmdist það ekki í svipinn, að
alltaf væri þó hægt að tala um Indí-
ána, að kannski væri réttast að
doka við þangað til annar leiðang-
ur kæmi og sameinast honum. Slikt
var fast umræðuefni á tjaldstað og
ótal margt annað, einn var á þess-
ari skoðun, annar á hinni, nema
hvað öllum bar saman um það, að
allt, sem ákveðig hafði verið í upp-
hafi hefði veriö vanhugsað og þyrfti
endurskoðunar við.
Þeir riðu enn nokkum spöl, hljóö
ir, og ekkert rauf þögnina nema
hófatakið og marrið í söðlumim.
Dick valdi áningarstaðinn. Ekk-
ert vatn var í grenndinni, en allir
kaggar höfðu verig fylltir um morg-
uninn, svo það átti ekki að koma
að sök. Dick gamli vissi af lækjar-
sitru, spölkom frá tjaldstaðnum,
enda þótt allir teldu að þama væri
ekkert vatn að hafa um það bil
tvær dagleiðir. Það kom sér vel, að
hafa annan eins leiðsögumann,
hugsaði Evans meg sér.
Vagnalestin ók fram í ástunguna,
dráttamautin vom leyst frá stöng-
unum, en aktygin ekki tekin af
þehn. Konumar tóku óðara að und-
irbúa hádegisverðinn.
Evans fannst Rebecca þreytu-
leg, og hafði orð á því viö hana,
þegar hún var að þvo upp matar-
flátin að máltíð lokinni. „Þú ættir
að hvfla þig það, sem eftir er dags-
ins, viltu það ekki?“ spurði hann.
„Ég skal sjá um vagnana".
„Þú ríður á undan, Lije“, svar-
aði hún. „Þig langar til að sjá há-
sléttuna framundan. Brownie þarf
ekki að vera viö nautgriparekstur-
inn í dag“.
Hann sagði ekki neitt, en brosti
til hennar og furðaði sig á því enn,
sem svo oft áður, að hún skyldi
vita hvað hann hugsaði. Hann hafði
ekki minnzt á þaö við hana,
að sig langaði til að skoða háslétt-
una.
Það vom eins og samantekin ráð
að máltíðin tefði sem minnst, og
þess vegna var fátt talað. Lúðurinn
var þeyttur og lagt af stað aftur
| í skyndi. Allir virtust venju frem-
i ur afþreyttir, vökulir og ákafir.
Og Evans var setztur á bak hesti
sínum, áöur en vagnalestin var lögð
af stað. ásamt þeim Dick og Patch
og öðrum, sem ætluðu að ríða á
undan. Þegar Evans reið fram með
vögnunum, sá hann hvar séra
Weatherby stóð og ræddi við nokkr
ar konur af mikilli alvörugefni. —
Jafnvel það, að nú var hásléttan
framundan, gat ekki dregið úr sálna
frelsunaráhuga hans. Tadlock stó'ð
við vagn sinn með natuapískinn i
hö.nd sér.
Þeir félagar riðu greitt á undan.
Við og við sáust antilópur á hlaup-
um og Patch hafði org á aö freista
veiðigæfunnar, en Dick ráðlagði
honum að bíða — á bökkunum við
fljótið yrði nóg rnn alls konar bráð.
Diék horfði stöðugt sínum öldnu
en fránu augum i kringum sig, og
Evans þóttist þess fullviss, aö það
væri ekki margt, sem færi fram-
hjá þeim. Þannig var það til dæm-
is, þegar þeir riðu yfir götuslóða
nokkum — Evans þóttist sjá það
á svip Dicks, að hann færi nærri
um hvenær menn hefðu farið þar
síðast, þótt það væri þeim hinum
með öllu hulið.
„Pawney-Indíánar", varð Dick aö
orði. „Á leið til Arkansas".
„Viö höfum ekkert orðið varir við
þá enn?“
„Og heldur ölíklegt, að viö verö-
ÓDÝR OG GÓÐ
Þér veljið efnin, vönduð vinna.
Gufuþvottur á mótor kostar kr. 250.00
Gufuþvottur, albotnþvottur.undirvagn kr. 600.00
Ryðvörn undirvagn og botn, Tectyl kr. 900.00
Ryðvöm undirvagn og botn. Dinetrol kr. 900.00
Ryðvörn undirvagn og botn Encis fluid kr. 600.00
Ryðvöm undirvagn og botn Olíukvoðun kr. 450.00
Alryðvöm, Tectyl utan og innan kr 3500.00
Ryðvarnarsfóðin Spitalastig 6
FLJÓT OG GÓÐ ÞJÓNUSTA.
RYÐVÖRN Á BIFREIÐINA
um það í bráð. Þeir haida sig vest-
ar eins og vísundamir".
Það var molluheitt og hljótt. Ev-
ans hálfdottaði i söölinum og lét
Dick gamla um að fylgjast með öllu
í kringum þá, þar sem þeir fóm.
Óljósar hugsanir hvörfluðu aö hon-
um eða rriáðust út. Hann hrökk upp
af þessum dvala við að Dick gamli
reis upp í söðlinum og mælti stund-
arhátt. „Sléttan ...“
Evans haföi heyrt margt sagt af
sléttunni. Hann hafði reynt að gera
sér einhverjar hugmyndir um hana
samkvæmt því. En nú, þegar hann
var staddur við jaðar hennar og
horfði út yfir hana af hestbaki, gat
hann vart trúað sínum eigin augum.
Hann gat ekki trúað því, að slétt-
an væri svo slétt og reginvíð, að
til væri slík ómælisveröld þagnar
og kyrrðar, aö hvergi sæi mörfc
hennar. Hann sá greifingja skjótast
niður í holu, antilópumar hlaupa
um í hjöröum, skógi vaxnar eyjam-
ar úti í fljótinu, sem liðaðist lygnt
og blikandi á milli lágra bakka.
i i rrrr
' Aíió
4 T*i T thTTt é
LAUOAVEQI 133 S|r,I 1178S
Honum fannst, sem hann hefði
hvergi farið fyrr en nú, að hann
vissi nú fyrst, hvað fjarlægð var
— að hann hefði hingað til verið
lokaður inni í heimi dverga milli
þröngra fjalla, sem himinninn
hvolfdist yfir í örskotshæð.
Honum varð iitið til Dicks gamla
Summers. „Guð minn góður". mælti
hann lágt. „Guð minn góður...“
Og Dick vissi hvernig honum var
innanbrjósts. Gerði einungis að
kinka kolli, og þögnin umlukti þá,
ofursterk, eins og það væri helgi-
brot að mæla orð frá vörum.
„Aldrei hafði mér komið til hug-
ar neitt þessu líkt“, mæltí Evans
við sjálfan sig. Það fór um hann
annarleg, hrollvekjandi kennd. —
Hann varð gripinn auðmýkt og
stolti í senn, auðmýkt gagnvart
hinni ólýsanlegu víðáttu, stolti yfir
því, að hafa hleypt heimdragan-
um og leitað á vit hennar. Stoltur
yfir því, aö eiga það fyrir höndum,
að leggja til atlö.gu við hana, freista
að sigrast á henni. Það mundi ekki