Vísir - 20.07.1968, Blaðsíða 3

V í SIR . Laugardagur 20. júlí 1968.
3
Þegar einhver platar einhvem upp úr skónum færist ánægjubros yfir andht
einkum þegar það er íslendingur, sem er að plata einhvern.
Knattspyrnus álf ræði
arstemmninguna“. Lúðrasveitarmenn blésu líka af hjartans
iyst og fengu að launum að fylgjast með leiknum af góðum
stað.
beindu athyglinni nú óskiptri aS
leiknum, staöráönir í að láta
næsta mark ekki koma sér á ó-
vart.
Engu að síður kom næsta
mark áhorfendum á óvart, og
þaö er ef til vill lítil kurteisi
hjá Norömönnum að skora tvö
mörk í röð hjá gestgjöfunum
án þess að leyfa þeim fyrst að
jafna metin.
Þó þótti mönnum fyrst keyra
um þverbak, þegar þriðja mark-
ið kom frá sömu aðilum, og
margir litu út fyrir aö vera
komnir á þá skoðun aö nú tjóaði
ekki lengur að hvetja íslenzka
liöið, heldur væri skynsamlegra
að æpa að því skammir og
hrista hausinn yfir misheppnuð-
um tilraunum þess. Þó voru
heiðarlegar undantekningar frá
þessum óþjóðlegheitum, því að
margir kölluðu vinsamlegar á-
bendingar til leikmanna eins og:
„Ertu að sofna þarna?“ „Vill
ekki maðurinn færa sig út fyrir
völlinn?" „Halló þama, leikur-
inn er byrjaður.“
Sumir voru líka mjög blóð-
þyrstir og mæltu sterkiega með
því, að íslenzku liðsmennirnir
„hjóluðu í Norsarana.‘‘
Loksins kom leikhlé eða hálf
leikur. „Ekki skal ég aftur á
völlinn." „Ég held við ættum
að keppa við vanþróuðu þjóðim-
ar.“ I þessum dúr voru daufleg-
ar samræður manna, sem hitt-
ust ú vellinum. Einn og einn
áhorfandi var þó bjartsýnni:
„Þeir ná sér á strik í seinni hálf
leik.“ „Það á eftir að rætast úr
þessu.“
Lítið rættist þó úr þessu, held
ur bættu Norömenn einu marki
viö — svona til að þakka fyrir
Ieikinn, og það voru vonsvikn-
ir áhorfendur, sem héldu heim
til sín.
Ef hægt er að tala um niöur-
stöður úr þessum vísindalega
Ieiðangri á völlinn, eru þessar
helztar:
ísl. áhorfendur eru svipaðir og
knattspyrnuliðið að því leyti, að
þá skortir samstöðu, og þeir
missa fljótt móðinn, þegar móti
blæs. Þeir eru hlutdrægir og ó-
vægir í dómum. — En þegar
þeir fara heim, leiðir og von-
sviknir að eigin sögn, eru þeir
innst inni harla ánægðir og hafa
átt skemmtilega kvöldstund.
Margir vallargesta eru ekki ýkjaháir í loftinu, enda háir það
þeim, þegar stórvaxnir knattspyrnuunnendur taka sér stöðu
fýrir framan þá. Reyndar virðast yngstu vallargestirnir hafa
ffieiri áhuga á því að afla sér aukatekna með flöskusöfnun,
heldur en fylgjast með íslenzkum ósigrum.
„Uff, nú munaði njjóu.“ Það lá við að sumir áhorfendanna fengju hvert taugaáfallið á fæt-
ur öðru, þegar hætta skapaðist við annað hvort markið. Sumir sátu þó svipbrigðalausir eins og
brezkir séntiimenn og báru harm sinn í hljóði.

lV'ú stendur tími sumarleyf-
' anna sem hæst og fólk
streymir út i náttúruna til að
finna þar kyrrð og ró fjarri dags
ins önn. Þegar út í sveitina er
komiö eru allir sammála um,
hversu gott það se að vera í
öruggri fjarlægð frá fjölmiðlun
artækjum og spennu þjóðlífs-
ins.
Þó er eins og falskur tónn
heyrist, þegar menn eru aö veg
sama næðið og rólegheitin, því
aö í rauninni hljóta menn aö
vera sólgnir í sp.ennu ogitauga-
æsing. Bækur eiga að vera
spennandi, kvikmyndir eiga að
vera spennandi og meira aö
segja fólkið sjálft á að vera
spennandi. Og svo lenda menn
í mótsögn við sjálfa sig með því
að lofsyngja kyrröina.
Gott dæmi um eftirsókn fólks
eftir spennu, er hinn gífurlegi
íþróttaáhugi og aðsókn að hvers
konar keppni, einkum og sér í
lagi eru knattspyrnuleikir þó
fjölsóttir.
Litið v/ð á Laugardalsvelli
Myndsjáin hefur takmarkað
vit á hinni göfugu knattspyrnu-
íþrótt, en þeim mun meiri áhuga
á sálarvísindum, og hún brá sér
þess vegna á Laugardalsvöllinn
í Reykjavík til þess að fylgjast
með viðbrögðum ^horfenda, þeg
ar frændþjóðirnar, Norðmenn
og íslendingar, leiddu saman
hesta sína í knattspyrnuleik.
Þegar komið var inn I Laugar-
dal var lúðrasveit að leika þjóð-
söngva landanna, og keppend-
urnir stóðu teinréttir úti á vell-
inum, en meiri glímuskjálfti virt
ist vera í áhorfendum, sem
stungu saman nefjum, kveiktu
sér í sígarettum og voru á sí-
felldu iði.
Svo byrjaði ballið, og í fyrstu
heyröust hjáróma raddir hrópa
„Áfram Island", „Áfram strák-
ar“, en hrópin breiddust út, og
innan skamms voru flestir
farnir að æpa hvatningarorð í
einum kór. Smám saman dóu
þó hvatningarópin úr, þegar
leikurinn varð þófkenndur, en
nokkrir ungir hugvitsmenn í
stúkunni höfðu tekið með sér
þokulúður eða horn og þeyttu
ákaft.
Allt var með friöi og spekt,
þangaö til fyrsta markið kom ó-
vænt eins og þruma úr heiö-
skiru iofti. Og fyrst á eftir voru
menn hljóðir, eins og oft þegar
váleg tíðindi gerast. Síðan tóku
menn atburðinum meö karl-
mennsku, töluöu um, að nú færu
strákarnir aö komast f gang, og
l
}
I