Vísir - 30.10.1968, Blaðsíða 4

M
Yar ekki í ánauð
Menn muna óljóst eftir Trujillo,
einræðisherranum í Dóminikanska
Daniéle Gaubert.
lýðveidinu í Mið-Ameríku. Sonur
hans, Rhadamés Trujillo, hefur
löngu verið þekktur sem gleði-
maður á heimsmæiikvarða í krafti
valda og auðs föður síns. Hann
lagði lag sitt viö þekktar leikkon-
ur og fegurðardísir. Ein þeirra,
Daniéle Gaubert, giftist pilti, en
sögur hermdu, að hann hefði hald
ið henni meö valdi á búgörðum
sínum í Evrópu. Einræðisherrann
er nú horfinn sjónum og ekki telj
andi eftirsjá að honum, að því er
fregnir herma frá Dóminikanska
lýöveldinu. Sonurinn heldur ó-
trauður áfram gleðimennsku
sinni.
Leikkonan kom nýlega til Róm
ar til að leika í kvikmyndinni
Camille 2000, sem bvggist á verki
Dumas og fjallar um heim fram-
tíðarinnar. Slúðurdálkar dagbiað-
anna gerðu sem mést úr sögu-
sögnunum um líf hennar og ánauð
í fimm ár. Daniéle tók ekki undir
þetta. Hún sagði: „f>að er rétt, að
eiginmaður minn vildi, að ég dveld
ist á búgörðum hans í Frakklandi
og Spáni, en það var mér ’-ki
á móti skapi. Það var ! \ð.
sem ég vildi helzt gera.
Brigitte Bardot
með barni
og leitar nú að eiginmanninum
Brigitte Bardot er nú aftur á
höttunum eftir manni, en í þetta
sinn er það eiginmaðurinn, sem
hún leitar að. Síðustu tvo mánuði
hefur Brigitte í örvæntingij^leitað
eiginmannsins, Gúnther Sachs, til
þess að skýra honum frá því, að
hún gangi með barni hans. Gúnter
Sachs hirðir ekki um endurfundi
við Brigitte, og honum hefur ailt
af tekizt að komast undan, stund
um á elleftu stundu.
Nú nýverið komst hún að því,
að hann dveldist í Mílanó þeirra
erinda að opna nýjan næturklúbb.
Hún fór með fyrstu flugferð frá
París til Ítalíu. Gúnter komst und
an til Genfar, áður en Brigitte
náði í skottið á honum. Sagan end
urtók sig í Genf. Hún kom til veit
ingastaðar, þar sem hann hafði
pantað borð, en hann lét ekki sjá
sig. Honum hafði borizt aðvörun,
svo 'að hann flýtti sér á brott og
í þetta sinn til Múnchen. Mjöu
munaði, að þau hjónin hittust af
tilviljun á flugvellinum í Ham-
borg. Brigitte Bardot kom þar
með flugvél klukkan 17.55 og var
skýrt frá því, að Gúnther hefði
farið flugleiðis til Kölnar klukk-
an 17.45.
Rúmir fjórir mánuðir eru liðn
ir frá því að þau hafa síðast
hitzt. Þau skildu eftir mikið rifr-
ildi vegna einhverra smámuna.
Frá því hafa þau bæði verið of
stolt til að biðja fyrirgefningar.
Nú leggur B. B. áherzlu á sættir,
þar sem hún gengur meö barni .
Blaðafulltrúi Brigitte hefur
skýrt sænsku tímariti svo frá, að
það hafi bara verið tii að gera
Gúnter afbrýðisaman, að Brigitte
hefur í sumar átt vingott við Gigi
Rizzi, ungan ítala. Hún vildi með
því fá eiginmann sinn til að snúa
aftur til sín.
Vart mun of djúpt tekið í ár-
inni, þótt sagt sé, að það hafi
vakiö mikla furðu og hneykslað
marga menn, er kunnugt var, að
nefnd skipuð tveimur mönnum
úr Rithöfundasambandinu (en i
því eru bæði rithöfundafélögin)
og þriðja manni, sem skipaöur
var af Menntamálaráðuneytinu,
tók sér vald til úthlutunar verð
launa úr Rithöfundasjóði Is-
lands.
Höfundar eiga sem sé sam-
kvæmt lögum að fá grelðslur á
grundvelli útlána úr almennings
bókasöfnum á bókum þeirra. Nú
virðist svo eftir biaðaskrifum að
dæma, að nefndin hafi tekið sér
hér vafasamt vald, ef ekki ein-
ræðisvald með úthlutun fjár-
ins, og hafi þagað þunnu hljóði
við allri gagnrýni, og er það
mjög í samræmi við hve algengt
það er hér, að þagað er ef ekki
em fyrir hendi rök til andsvara.
Þá er þaeað. Og það hafa áöur-
nefndir herrar gert við þeirri
gagnrýni, sem fram hefur kom-
ið, síðan ér grgin Indriða G. Þor
steinssonar, „Peningar Guðrún-
ar frá Lundi“, birtist I Tímanum,
en gagnrýni kom viðar fram, til
dæmis bæði i Morgunblaöinu og
Þjóðviljanum.
Hér virðist ekki vera aðeins
um að ræða vald án heim
ildar til verðlaunaveitinga,
og furðulegt er að beitt
mæt gagnrýni, sem fram kom
i Reykjavíkur-bréfi Morgunblaðs
ins 12. október sl.:
....eru lögin um almennings-
bókasöfn og endurbætumar, sem
þau hafa haft i för meö sér fyrst
og fremst hans verk (Guðm. G.
Hertogaynjan dansar Windsor-shake
Hertogaynjan af Windsor lifir í samræmi við kröfur nútímans og
lætur ekkert til sparað í þeim efnum. Fyrir skömmu kom hún í
veizlu ungs fóiks í veitingahúsi einu f París. Hún var einhver
sú dansóðasta allra kvenna í veizlunni, eins og myndin sýnir.
Gestgjafinn var hinn kunni tízkukóngur, Bemard Lanvin, sem
var að opna nýja verzlun.
kenningu og dregur sú ákvörðun
óneitanlega mjög úr gildi verð-
launanna."
Það hlýtur að vakna sú spum
ing í allra hugum, sem lesiö hafa
það, sem fram hefur komið um
þetta, hvort þessi nefnd hafi
JfelpidinVídotm
skuli hafa verið, sé ekki
fyrir skýr lagaheimiid. En
mat nefndarinnar sætir og gagn
rýni, mat hennar, er hún felldi
úrskurð sinn um hverjir skyldu
hljóta verðlaunin. Úrskurður
mun fást um það hvort nefndin
hefur farið að lögum eöa ekki,
en fyrst þessi leið — verðlauna
leiðin, var farin, bar vissulega
að gera það með þeim hætti aö
hún væri í alla staði rétt og
helöarleg. Var það fyllilega rétt
Hagalíns). Margir höfðu þvi talið
einsætt að Guðmundur mundi öll
um öðrum fremur hlióta að fá
viðurkenningu af því fé, sem
veitt var til verðlauna í skióli al
menningsbókasafnanna. Þetta er
þeim mun eðlilegra sem fyrsta
verðlaunaveitingin var ákveðin
skömmu fyrir sjötugsafmæli
hans og nokkrum mánuðum eft-
ir, að út hafði komið ein hans
bezta bók. Af óskiljanlegum á-
stæðum hlutu aðrir þessa viður
haft nokkra heimild til þess að
veita viðurkenningarverðlaun —
en ef til vili allra mesta furðu
vekur það, ef frá lögujium er
ekki þannig gengið, aö réttur
þeirra manna sem eiga að njóta
ákvæða Iaganna sé virtur, þ.e.
að þeir fái ekki það sem þeim
ber, eða greiðslur I hlutfalli við
útlán — eöa var það ekki megin
hugsjónin, að rithöfundar fengju
þannig upnbót á grundvelli vin
sælda sinna? Eins og réttilega
hefur verið bent á (af Haraldi
Sigurðssyni, bókaverði) ætti út-
hlutun að geta farið fram á
grundvelli útlánaskýrslna. Og þá
hefðu engar rithöfundafélaga-
klíkur eða annarleg öfl þurft til
að koma.
Ef nú ofan á þetta bætist, að
kerfið byggist ekki á útlánum
eins og til mun vera ætlazt, held
ur á eintakafjölda í hillum,
munu allir siá hversu réttlátt
kerfið er.
Margur mun spyrja hvort bú-
ast megi við einhverri röggsemi
af hálfu rithöfundafélaganna í
þessum málum. Eru þau ánægð
með gerðir sinna manna í áður-
nefndri nefnd? Menntamálaráð-
herra er kunnur að því, að vera
velviljaður rithöfundum 00 lista
mönnum — lætur hann taka til
athugunar á ný umrædd Iög —
setja bót á þá flik, sem svo
fljótt kom gat á? Og hvað gerir
Alþingi? x
Sé kerfið gallað ber að ráða
bót á því — þannig, að það, sem
hér hefur gerzt, endurtaki sig
ekki.
Þrándur í Götu.