Vísir - 07.11.1968, Blaðsíða 12

12
V1 S I R . Fimmtudagur 7. nóvember 1968.
Ellefu ár ... enn voru það þessi
ellefu ár...
' Hann hélt fram ganginn og niður
'stigann. Ef nokkuö var, þá hafði
aUt þetta mál orðið enn dular-
. fyllra en áður og enn nátengdara
honum sjálfum. Hvernig mátti það
vera að þessi Charles, þessi tvífari
sem hann átti sífellt erfiðara með
’ að líta á sem sjálfan sig — hvem-
ig mátti það vera, að hann heföi
gerzt svo blindur, slikur heimsk-
ingi? Hann fann ilm af fjóluvatni
leggja út um dymar á herbergi
Catherine, eða ímyndaði sér að
minnsta kosti að hann fyndi það.
‘Hvaða stúTka liggur 1 sjúkrahúsinu
Charles? hafði hún spurt. Bak við
lokaðar dyrnar fyrir enda gangsins
gat hann séð Austin Parson, náföl-
an og lífvana í hjólastól sínum.
Grimmur og hrottafenginn — eða
Ijúfur og góðviljaður? Og hvað
hafði þessi hjálparvana sjúklingur
verið lengi ofurseldur náð og misk
unn þessa falska og skapbráða
hjúkrara, Montogomery?
Hann varð gripinn undarlegri
hugsun. Gat það átt sér stað, að
hann, Charles Bancroft, væri í raun
inni allur annar en sá Charles Ban-
croft, sem líka hafði verið hann
sjálfur? Var það hugsanlegt, að
einhverjir válegir atburðir, senni-
lega eitthvert slys, hefði leyst hans
betri mann úr viðjum ... svipt hul-
unni frá augum hans og gert hann
skyggnan á þá hluti, sem hinum
hafði verið meinað að sjá? Að hann
yrði fyrir það fær um það nú, að
rækja bað hlutverk, sem honum
hafði áður verið ofviða? Hvaða
hlutverk það var, vissi hann ekki
enn, en þóttist vita að þess yrði
vart langt að bíða að það kæmi á
daginn, jafnvel þótt hann vaknaði
ekki til minnis aftur í bráð.
En þetta nývaknaða sjálfstraust
hans hélzt, þegar hann var kominn
niður í anddyrið og heyrði þussa
hveilu karlmannsrödd, sem hann
kannaðist þegar við úr símanum.
,,Já, einmitt það, glataði sonur-
inn snúinn heim. Hefuröu kannski
tekið þá ákvörðun, að taka þess-
ari verðskulduðu ráðningu eins og
rrianni sæmir Charles?" Þessi grann
vaxni ungi maður, sem mældi hann
gráum, köldum og tortryggnisleg-
um augum, var gersamlega annar
en sú mynd, sem hann hafði
gert sér i honum samkvæmt sím-
talinu. Þessi bróðir Alexandríu var
hvorki fýlulegur né haldinn annar
legri minnimáttarkennd.
„Gott kvöld, Houghton", heyrði
Oharies sjálfan sig segja.
Ertnin, sem einkennt hafði
kveðju Houghtons, breyttist i hvers
dagslega illgirni. „Skepnan þín“,
hvæsti hann og gekk á brott.
ÞRIÐJI KAFLI.
Það virtist fastur fjöilskyldusiður
að drekka kokkteil í dagstofunni,
áður en setzt var að borðum. Hough
ton gegndi hlutverki húsráðandans
og skenkti í glösin. Jafnvel Cather
ine dreypti á sjerríi og þaö var
eins og hún nyti þess að faila fyrir
einhverri háskalegri freistingu, þeg-
ar hún bar glasið að vöním sér. Al-
exandría var klædd skósíðum- kjól,
sem undirstrikaði kvenlegan yndis-
þokka hennar. Hún var g!öð og
róleg að sjá.
„I hvert skipti, sem ég sé Hough
ton blanda Martini", sagði hún án
þess að beina orðum sínum að
nokkrum sérstökum, „dettur mér
helzt í hug að hann taki litinn á
veggjunum sér til fyrirmyndar."
„Vermúð og gin eiga vel saman“
sagði hann um leið og hann rétti
Charles glasið. „Segðu til ef bland-
an er ekki nógu sterk, gamli minn.
Þú ert meðal vina, svo að þú þarft
ekki að vera óframfærinn".
Meðal vina? Þrátt fyrir glað-
værðina í kringum sig, var hann
ekki að öllu l*»yti viss um það.
Hafði hann i raun og veru setið
þannig á meðal þessa fólks, kvöld
eftir kvöld og ár eftir ár? Ellefu
ár? Óhugsandi fannst honum. Og
þegar hann hafði setið þama
nokkra stund, fannst honum að í
stað þess að hafa tekið þátt í þessu
áður, þá væri þetta öllu fremur eitt
hvflö, sem hann hefði ímyndað sér
endur fyrir löngu, kannski þegar
hann var iítill drengur. Hann
reyndi aö henda reiður á þessari til
finningu, en hún máðist út von
bráðara, eins og allt annað.
Hann heyrði að Houghton var að
segia þeim hinum frá því, að hann
hefði heyrt það í útvarpinu í bíln
um að það hefði hellirignt í Bost-
on þá um morguninn, og hann
hefði þá hugsaö sem svo, að það
hefði verið fyrirhyggjuleysi af
Charles að taka ekki kápu með sér.
„Hann hafði ekki neinn tíma til
undirbúnings”, bar Alexandría í
bætiflákann fyrir hann. „Hann tók
ekki einu sinni skjalatöskuna með
sér. Og hún leit til hans yfir barm-
inn á glasinu.
Þá fór Houghton að tala um ein
hverja grein, sem hann hafði lesið
í tímariti nokkru, þar sem því var
haldið fram að nútíma þjóðfélag
i væri þjáð af almennu rótleysi, og
hann spurði Charles, hvort hann
áliti að það væri satt. Sjálfur
kvaðst hann aldrei hafa orðið var
við að hann væri þjáður neins kon
ar rótleysi, en kannski væri hann
undantekning, sér hefði ailtaf skil
izt að öll bandaríska þjóðin ætti
rætur sínar einhvers staðar í
grennd við Boston, enda hefði
vagga hennar sem þjóðar staðiö
þar.
„Það er eins og Houghton geti
hvorkt hugsað né talað um annað
en Boston í kvöid“, sagði Alex-
andría.
„Jæja, Charles", mælti Houghton
enn. „Þú virðist óvenju hófsam-
ur í kvöld. Ég held að ég verði aö
senda þig sem oftast eitthvað í
viðskiptaerindum. Það sparar drykk
inn“.
„Þú, Houghton", sagði Alexandr-
ía, „virðist hins vegar samur og
þú hefur alltaf verið. Því miður ..“
„Svona nú“ greip Catherine fram
í mildum viðvörunarrómi. „Svona,
börnin góð, reynið nú einu sinni aö
láta ykkur koma saman".
Charles gat ekki merkt að á-
fengið hefði minnstu áhrif á sig,
nema þá helzt aö það yki varúð
hans. Enda þótt hann hefði heitiö
því með sjálfum sér að vera vel á
verði, fann hann þreytuna eftir
allt það, sem við hafði borið þenn
an dag, fara að segja til sín. Sam-
tal hinna hafði svæfandi áhrif á
hann. Hann varð þess þó greinilega
var, hvernig Houghton reyndi að
minnka hann í augum þeirra hinna
hvemig hann réyndi aö vekja þá
tilfinningu með þeim, að Charles
ætti þar ekki heima, væri þar of-
aukið. En hann var ánægður yfir
því meö sjálfum sér, að hann fann
ekki til neinnar andúðar á Hough-
ton þrátt fyrir það, Það var einhver
vanmáttur t þessum tilraunum
ÝMISLEGT YMISLEGT
31435
Tökuni dC oKkui overs «unu, ujurm
og sprengivinnu i núsBTunnum jb ræs
nm Leigjum úf loftpressui >s ribr
sleða Vélaleiga Steindórs Signvau
.onai Alfabrekki. vif Suðurlands
braut siml T0435
TEKUR AULS KONAR KLÆÐNINGAR
FLJÖT OG VÖNDUÐ VINNA
ÚRVAL AF AKLÆÐUM
LAUOAVEð 62 - SlMI 10629 HEIMASÍM! 06634
BOLSTRUN
Svefnbekkir í úrvali á verkstæðisverði
GÍSLI
JÓNSSON
Akurgerði 31
Smi 35199
Fjölhæi larðvinnsluvé) ann-
ast lóðastandsetnlngar, gref
húsgrunna, holræsi o.fl.
SÍMI
8 21 43
IV
K
HF
Bolholti 6 Bolholtí 6 Bolholti 6 Bolholti 6 Bolholti 6 Bolholti 6
Hann slær eins fast og mannapinn Kannski get ég notað bragðið ... sem ... gegn Bolgani. Æææ, hættu, þú ert
Bolgani. Tarzan notar... að brjóta... Ég gefst upp!
Houghtons, og það var fremur að
hann kenndi í brjóst um hann en
að hann gæti reiðzt honum. Og
hann spurði sjálfan sig, hvort Charl
es hinn hefði litið á þetta frá sama
sjónarmiði.
Hann hrökk upp við þaö, að hann
heyrði nafn sitt nefnt, eöa þetta
nafn sem hann gat ekki viður-
kennt enn sem sitt eigiö. Hann
lagði við hlustirnar og leit í kring
um sig, sá, að Alexandría setti glas
ið harkalega frá sér, hleypti brún-
um og leit spyrjandi á hann. Og
hann heyrði Catherine frænku
segja: „Ef þetta á að vera einhver
gamansemi, Houghton, þá verð ég
að segja að ég kann ekki að meta
slíka gamansemi..
„Houghton", mælti Alexandría,
lágt en með áherzlu, „hefur aldrei
sagt gamanyrði á ævi sinni“. Það
var að sjá að Houghton væri hinn
ánægðasti með viðbrögð þeirra, vott
aði jafnvel fyrir brosiávörurnhans,
þar sem hann hallaði sér aftur á
bak í stólnum, en Alexandría sneri
sér að Charles. „Er þetta satt, Charl
es?“ spurði hún.
Loílpressur - Skurðgröiur
VERKTAKAR - VINNUVÉLALEIGA
ii Sí® lifi \ » v
Kranar
Tökum að okkur alls loonar
framkvœmdir
bceði í tíma-og ákvcsðisvlnnu
Mikil reynsla í sprengjngum
LOFTORKA SF.
S í M A R: 214 5 0 & J O 1 'i O
Maðurinn sem arntars
aldrei les augiýsingar
auglýsingar
lesa ailir