Vísir - 22.11.1968, Blaðsíða 4

Brennuvargur í
ECaupmunnuhöfn
Olli dauða eins manns
Það er víðar en í Reykjavik,
sem misindismenn láta til sín
taka þessa dagana. Ólögleg leigu-
sala á heilsuspiilandi húsnæði i
Kaupmannahöfn varö aðfaranótt
sunnudags óbein orsök þess, að
maður lézt af völdum bruna, sem
brennuvargur er talinn hafa vald-
ið. Auk þess er álitið, að sami
brennuvargur hafi kveikt í þrem-
ur öðrum húsum í Nörrebro-
hverfinu þar í borg.
Ýmsir íbúar i hverfinu standa
nú vörð til skiptis næturlangt til
að hindra frekari íkveikjur.
54ra ára verkamaður, Holger
Eivind Petersen beið bana, er eld-
ur kviknaði í húsi, þar sem hann
bjó. Eldurinn kom upp í kjallara
eða á fyrstu hæð og breiddist á
svipstundu til efri hæðanna.
Flytja þurfti brott í skyndingu
eitt hundrað manns, sem þar bjó.
Petersen hafði búið í tum-
herbergi f þrjú ár. Þar skortir
allar venjulegar öryggisráðstaf-
anir Til dæmis komst hann ein-
ungis til herbergis síns með því
að fara um eldhússtiga. Kóngu-
lóarvefir héngu í stiganum. Við
urkennt var, að yrði eldur Taus í
húsinu, sæti leigjandinn í tum-
herberginu fastur í gildru.
Petersen var sofandi, er eldur-
inn kom upp. Hann vaknaði við
bmnann og í örvæntingu sinni
reyndi hann að fá hjálp með því
að kasta ýmsum eigum sínum
niður á götu. Enginn gat gert
neitt honum til hjálpar. Hann
hafði enga undankomuleið. Búizt
er við málsókn á hendur eig-
andanum fyrir þennan frágang á
íbúðinni.
Rannsóknarlögreglan heldur,
að brennuvargur hafi kveikt í
húsinu og þrem öðrum með nokk-
urra daga bili. Alls staðar var
eldur kveiktur I kjallara, og þar
fundust tuskur vættar í olíu.
Um helgina gengu lögregluþjón
ar hópum saman um hvefið, auk
sjálfboðaliða úr hópi íbúanna.
Morðinginn reykti hash og las í „Andrési
önd" fyrir glæpinn
Stúlkan til vinstri sat „villta
veizlu‘‘ með væntanlegum morð-
fngja, kvöldið sem hann framdi
glæpinn. Lajla Andersen mundi
fátt eitt af því, sem gerðist í
gleðinni. Bent, vinur hennar held
ur á myndablaöinu „Andrés önd“,
en morðinginn reif ræmu úr þvi
og skrifaði hjá sér símanúmer
Lajlu, sem honum leizt vel á.
Veizlan var haldin í klúbbi við
Vesterbrogade, en þá götu þekkja
margir íslendingar.
Morðið á 47 ára manni, Svend
Aage Geisler, í Kaupmannahöfn
hefur vakið mikla athygli í Dan-
mörku. Virðist hafa verið um
að ræða ránmorð, framið í hash-
vímu. Tveir feðgar eru ákærðir
fyrir glæpinn. Athyglin beinist að
því, að eiturlyfið gerir menn nán-
ast óða.
John Nielsen, 46 ára, og sonur
hans, átján ára „pop“hljóðfæra-
leikari, sem kallast Preben
Schnoor, hafa játað að hafa fram
ið moröið. Geisler hafði tekið þátt
í svalli með þeim feðgum og
nokkrum öðrum i veitingastaðn-,
um „Gullregninu". Þaðan hélt
fólkið til klúbbs viö Vesterbro-
gade, en Geisler fór heim til sfn,
að því er talið er. Er leið á nótt-
ina, fóru þeir feðgar og sóttu
fórnardýr sitt, óku út fyrir borg-
ina og myrtu hann.
Þaö var alls kyns vandræða-
lýður sem svallaði í klúbbnum
þessa nótt. Sænsk stúlka í hópn-
um, Gunilla, var í felum fyrir.
lögreglunni og hefur nú veriö.
handtekin og send til Svíþjóðar.
Dönsku stúlkunni, Lajlu Ander
sen segist svo frá: „Okkur leið
dásamlega. Ég vissi ekki, að hann
ætlaði siðar að myröa Geisler.
Við reyktum hash og lásum í
„Andrési önd“, eftir að við höfð- ,
um drukkið talsvert með föður
hans og Geisler. Síðan fórum
við í „Skeggið", og þar feng-
um við „pípu“. Morðingjanum .
fannst ég indæl og baö um síma-
númerið mitt. Hann reif hom ,
úr „Andrési önd“ og skrifaði núm ,
erið þar.“
Það er enn óvíst, hvers vegna
Geisler lét til leiðast að fara í '
hina örlagaríku ökuferð með
þeim feðgum, en sennilega hefur
hann verið dauðadrukkinn, enda
fannst hátt áfengishlutfall í blóði
hans.
„Það er ekkert ljótt að njóta lífsins4*
Maður er nefndur Quarsar
Khanh. Hann hefur getið sér
heimsfrægð með frumlegum hug-
myndum: ferhymdum bílum, upp
blásnum húsum, húsgögnum og
lömpum. Þetta ofurmenni er vænt
anlegt til Norðurlanda i maí.
Khanh er upprunalega frá
að í París. Hann vinnur að bók
um lífsspeki, sem kallast „Það
er ekkert Ijótt að njóta lífsins".
Hann segist vera efnishyggju-
Norður-Vietnam, en hefur setzt
maður og heldur þvl fram, að
unga fólkið hafi misskilið hug-
myndina að baki neytendaþjóð-
félaginu. Það eigi alls ekki að
gera uppreisn gegn þessu þjóö- ’
skipulagi.
Spekingurinn Quarsar Khanh liggur á útblásnum legubekk og lætur fara vel um sig.
Baráttan um brauðið
„Haldið þið að það verði
verkfall?“ spyrja menn hverjir
aðra um þessar mundir, þegar
fréttir um uppsögn samninga
dynja yfir. Kvíðinn leynir sér
ekki, enda langt síðan þvílík
óvissa hefur rikt í atvinnu- og
athafnamálum.
öllum er ljóst að kjör hafa ver-
ið skert svo um munar, og einn
ig var öllum ljóst að draga
þyrfti saman í almennri eyðslu.
Hin samelginlegu kjör hafa
versnað vegna óhagstæðra við-
skipta gagnvart útlöndum. En
hver eru hin réttu viðbrögö?
Varla bætum viö aðstöðuna
gagnvart þriðja aðila með því
aö berja hver á öðrum.
Það er í raijninni furðulegt,
þegar maður ter um það að
hugsa, að þjóð sem lengst af
hefur búið vlð sult og seyru,
en verður skyndilega bjargálna
í síðustu heimsstyrjöld, og svo
mjög efnuð vegna mikillar upp-
byggingar og góðra ára til lands
og siávar. Vegna góðæranna
breyttust lifnaðarhættir mjög í
þann farveg sem er í dag. Nú
þegar aftur syrtir í álinn, þá
finnst öllum það nálega óhugs-
andi að sleppa af neinu því sem
góðu tímarnir veittu, jafnvel
um neitt. Þægindin virðast hafa
sljóvgað fjöldann, eins og svo
mörg dæmi eru til um úr mann-
kynssögunni. En þar er grelnt
frá voldugri veldum en okkar,
sem hreinlega hrundu vegna
þeirrar værukærðar og munað-
ar, sem fylgdi í kjölfar góðær-
árferðis. Hvað veldur er erfitt
að segia um, en helzt má á-
líta að óttinn við það, að ein-
hver annar sleppi betur viö að
taka sinn þátt í erfiðleikunum,
ráði nokkru. Enda er ekki að
furða, þó úlfúðin ráði miklu
á meðal okkar, því heill hópur
Ij&tub&iGöúi
ekki þó flestum sé ljóst, að
eigum við að viðhalda okkar
efnahagslega sjálfstæði, að þá
verðum við að dra&a saman
seglin.
Það er helzt að skilia á flestu
fólki, að það séu bara hinir, sem
viðhafa þurfti aðgát, en sjálft
geti það ekki neitað sér
anna. Þetta er margendurtekin
saga, sem við megum ekki láta
endurtaka sig hér.
Úlfúðin og kröfurnar á hend-
ur öðrum einkenna um of allt
okkar þjóðlif, en enginn virð-
ist vilja axla sinn hluta af þeim
byrðum, sem við þurfum á okk-
ur að bæta vegna hins slæma
hefur af henni atvinnu í ýmsum
myndum.
Það virðist vera of stór hóp-
ur meðal okkar, sem ekki
skilur, að svo stór vá er fyrir
dyrum okkar, að við verðum að
gæta stillingar og samheldni.
Við verðum að gæta þess að
leggja ekki í rústir í stað þess
aö byggja udd. Við bætum ekki
hag okkar gagnvart öðrum ríkj-
um með því að stunda innbyrð-
is deilur og verkföil vegna þess
að erfiöleikarnir séu einhverj-
um okkar að kenna. Þeir hópar
sem telja sig fara óréttlátlega
frá hlutaskiptum þjóðarbúsins
verða að reyna að bæta hag sinn
öðru vísi en með ofbeldi, enda
verða hinir að hlusta á jiá sem
telja sig órétti beitta. Það bætir
enginn hag sinn af arði glataör-
ar framleiðslu, hvorki vinnu-
veitandinn eða þeir sem hjá
honum vinna. Verkföll og vinnu
deilur ættu því að heyra liðnum
tima til, enda ættum við að
vera komin svo langt í félags-
málastarfsemi, að kjör þeirra
verst settu ætti að vera hægt
að bæta á lýðræöislegri hátt
en með ofbeldi.
Vinnudeilur nú gætu hæglega
orðið okkar sameiginlega skip-
brot.
Þrándur í Göttt.