Vísir - 22.11.1968, Blaðsíða 12

Loílpressur - Skurðiiröfur
Hninar
til aðstoöar. Skilurðu þaö? Verði
ekki tekið hárréttum tökum á
,þessu máli, getur hæglega fariö
svo, aö þú lendir í fangelsi. Og
'ef svo fer, að stúlkan deyr, gæti
■það oröið til þess, að þú fengir
■tíu ára fangelsisdóm.“ Hann glotti,
en vingjamlega þó. „Og það yrði
óhjákvæmilega til þess, að ég sæti
'aö Alexandríu, skilurðu það? Jú,
'mér hefur meira að segja dottið í
hug, aö það væri freistandi, Char-
les. Ég býst við því, að þá yrðir
,þú brjálaður í alvöru, eða hvað
heldur þú?“
' Hann dró hurð að stöfum á
eftir sér. Conway ... fangelsi... |
Manndráp fyrir gáleysi... Tíu ára
dómur... Brjálæði. En ekkert af
þessu snerti hann í raun og veru.
Ekki sjálfan hann. Hugur hans sner
ist ailur til andstöðu.... því
skyldi hann líða fyrir gerðir Char
lesar hins?
Enn varð hann gripinn örvænt-
ingu. Hann varð að vita, hvað var,
hann varð að skilja þaö. En hann
hafði nauman tíma. Fletti upp í
orðabók, sem lá á borðinu, fann
samstundis það, sem hann var að
leita að. „Minnishvarf Amnesia.
Viðkomandi missir allt minni um
Iengri eða skemmri tíma, fyrir eða
eftir að hann verður fyrir losti,
YMISLEGT ÝMtSLEGT

rökutn at )KKui
jk sprengivmnu núsunmnur;' »s
um Leigjuin ú» loftpressut rfbi
sleða Vélaleigs Steindóri' '?igövat<»
ionai Alfabrekkv viP Sufturiancls
braut 8tmi t0436
TEKUR ALLS KONAP. KLÆÐNlNGAR
FLJÓT OG VÖNDUÐ VINNA
ÚRVAL AF ÍKLÆÐUM
LAUGAVtC 62 - SIMI10628 KCIMASlMI 63634
OLSTRUN
Svefnbekkir í úrvaii á verkstæöisverði
GISLI
JÓNSSON
Akurgerði 31
Smi 35199
Fjölhæt larðvinrssiuvéi ann-
ast löðastandsetningar, gref
húsgrunna, holræsi o.f).
líkamlegum áverkum, líkamlegum
sjúkdómi eða hann tekur geðsjúk-
dóm. Venjulega er það læknaö
með því að komast fyrir um hina
raunverulegu orsök þess, og þá oft
með því að beita sefjun eða dá-
leiðslu. Amnesía, eða minnishvarf,
er þó ekki nema fiarskylt i»ál-
hvarfi, Aphesia, þegar viökom'->ncf.
missir máiiö um lengri eðA
skemmri itíma.“
Lost... geðsjúkdómur. Orðin
meitluöust í hugsun iians. En -
ef hann gæti komizt. fyrir orsök-
ina, með því að ná aftur sambandi
viö hiö liðna, var þess að minnsta
kosti nokkur von, að hann yröi
heilbrigður aftur. Ef hann einungis
gæti rakið þráðinn, var ekki lokn
fyrir það skotiö, að eitthvað yrði
til þess að rifja upp fyrir honum,
hvað það í rauninni var, sem fyrir
hann hafði komið, vekja hann af
þessum hálfsvefni, sem hann gekk
í og varð til þess, að hann skynjaði
einungis fólk og umhverfi sem ó-
raunverulegan heim, byggðan
skuggum.
,Það iágu alls konar tímarit í röð-
um á langa borðinu viö legubekk-
inn, vandvirknislega frá þeim geng
ið, þannig að heiti þeirra sáust. En
dagblöð sáust hvergi. Hann stóð
enn uppi ráöalaus .... og gagnvart
jafneinföldum og í rauninni ómerki
legum hlut. Þaö var sennilega föst
venja á þessu heimili að ieggja
síðdegisblaðið á einhvern vissan
stað í einhverju vissu herbergi —
en hvernig átti hann aö ráða þá
gátu?
Hann gekk fram i anddyrið,
heyrði, að þeir voru að tala sam-
an inni í setustofunni, Conway og
Houghton. Logan var á leið upp
stigann, lotinn í herðum, og neri
þreytulega á sár bakiö. En um leið
og hann varð návistar Charlesar
var, rétti hann úr sér, nam staðar
þráðbeinn og stjarfur, eins og Char
les hafði séð hann áður.
„Get ég nokkuð gert fyrir yður,
herra minn?“ spurði gamli maður-
inn og lét aðra höndina hvfla á
handriðinu.
Það var einhver hreimur í rödd
gamla mannsins, sem vakti tor-
tryggni með Charles, annarlegur
trúnaður, Gat það átt sér stað, að
hann hefði tekið eftir einhverju
óvenjulegu í fari hans?
Verzlunin
ÁHtumýri 1
„Ég er að svipast um eftir síö-
degisblaðinu ....“
Og Logan kinkaði kolli lítið eitt.
„Auðvitað, herra minn. Ætli Hanna
hafi ekkí fariö með það fram í eld-
hús, það er eins og mig minni það,
herra minn.“ En hann leit til Char
lesar, áður en hann Iagöi af stað
aftur — einungis brot ör andrá,
en þó nógu lengi til þess, að Char
les fann, að þarna átti hann banda
mann, sem hann mátti treysta.
Hann fylgdist svo með Logan
fram í eldhús, þar sem ailt var
gljáfágað og hreint og skein af
eirílátunum, sem héngu á veggj-
um. Hávaxin, holdskörp kona, með
grátt hárið bundið í hnakkahnút,
virti þá fyrir sér, þegar þeir
komu inn án þess að hendur henn
ar næmu staðar við það, sem hún
var að vinna, augun dökk og tindr-
andi en tillitið hlutlaust.
„Hanna“, ávarpaöi Logan hana,
„herra Bancroft langar til aö líta
í síðdegisblaðið ....“
„Það liggur frammi í búri“, svar
aði hún stutt í spuna.
Logan hvarf gegnum dyr, gamla
konan lét sem hún hvorki heyrði
Charles né sæi, en hélt áfram að
fága ílát af sama kappi, og honum
bauð í grun, að þetta kúldalega viö
mót hennar væri henni eiginlegt
og beindist ekki að honum persónu
lega, en gat þó ekki verið viss um
það. Þegar Logan kom aftur og
; rétti Charles samanbrotið dagblað,
I hálfhreytti hún út úr sér: „Ég hef
! ekki haft neinn tíma til að glugga
! í það."
Charles vissi ekki, hvernig hann
átti að skilja þetta, en nú hafði
| hún snúið sér frá honum, svo hann
gat ekki séð andlitiö.
I „Ég kem með það aftur", heyröi
hann sjálfan sig segja. „Ég skal
' ábyrgjast það, að blaðið verði ekki
! fyrir neinum skemmdum."
j „Þakka yður fyrir“, sagði hún, og
j rómur hennar gaf ékki á neinn hátt
til kynna að hún tæki glettninni,
ekki heldur að hún móðgaöist. Og
j að svo mæltu hvarf hún fram í búr
: :ð.
! Logan brosti að vísu ekki, en
; það mátti samt sem áður sjá það
á svip hans, að honum féil það
j ekki verr, að Charles skyldi svara
j eldabuskunni þannig. Bak við þann
I svip bjó vinarhugur, jafnvel meðvit
AUGLÝSIR: Teíp ólar, Jipur, pils, peys-
ur. Drengja-buxur, skyrtur, úlpur, peysur og
náttföt einnig gjafavörur o. fl.
Maðurinn sem amars
aldrei les auglýsingar
VISIR . Föstudagur 22. nóvember 1968.

und um gagnkvæma vináttu, og
Charles spurði sjálfan sig, hvort
hann gerði ekki rétt að kanna það
nánar. Eitt var víst — hann stóð
þarna andspænis manni, sem ekki
var haldinn andúð á Charles Ban-
croft.
„Farið þér eitthvað út f kvöH
hr. Bancroft", spurði gamli maður
inn lágt.
„Ekki það ég veit....“
„Ef svo skyldi verða samt, þá
bíður vðar heitt kaffi f bókasafns-
herberginu eins og venjuiega, þeg-
ar þér komið aftur. Voruð þér að
hugsa um aö aka bíinum frúarinn-
ar?“
Charles svaraði, dálítið þreytu-
lega: „Ég hef ekkert ákveðið um
það eins og er.“
Svipurinn á hrukkóttu andliti
gamla þjónsins var með öllu óræð-
ur, þegar hann gekk fram hjá Char-
les, út í anddyrið, og tók keðju
með lyklum á, af krók á innrömm-
uðu korkspjaldi á veggnum við eld
húsdymar. „Ef þér skylduö gera
það“, sagði hann og tók einn lykii-
inn af keðjunni og rétti Charles,
áður en hann hengdi hana aftur á
sama krókinn, „þá er lykiliinn
hérna.“ Að svo mæltu hélt hann á
brott. „Góða nótt, herra minn og
gangi yður vel“, sagði hann eins
og að skilnaði.
Hvers vegna fékk hann honum
lykilinn að bíl Alexandríu? Eins og
hann hefði einhvern grun um þaö,
gamli maðurinn, að Charles þekkti
ekki lykilinn eða áttaði sig ekki á,
hvar hann væri að finna, sem þó
mátti liggja í augum uppi, að hann
hlyti að vita?
SÍMI
8 21 43
HF
Ju-Ra. Sólin er hlý, fallegi unglingur,
komdu og seztu með mér í hinn yndis-
lega skugga.
BoiEiolti 6 Bolholti 6 Bolholti 6 Bolholti 6 Bolholti 6 Bolholti 6
Læstur inni í garðinum af risaeðlu-
prestunum. Dor-ul-otho.
Tökum að okkur alis konar
framkvœmdir
bœði í tíma- og ókvœðisvlnnu
Mikil reynsla f sprengingum
LOFTORKA SF.
SÍMAR: 21450 & iOIUO